Category: Recensies

HotWax – She’s Got A Problem

HotWax rockt weer tegen de klippen op met nieuwe single She’s Got A Problem. Arme She want met de dames van HotXax mot je geen mot zoeken.

De nieuwe single van het no nonsense rocktrio uit London is de eerste release van HotWax dit jaar en de eerste single van hun eerste album. Hot Shock (7/3/25) is een volledig meidending. Allereerst zijn daar de HotWaxjes zelf, maar ook de producers zijn van vrouwelijke kunne; de van haar werk met boygenius en Wolf Alice bekende Catherine Mark en Steph Marziano, die arbeid verrichtte voor o.a. Picture Parlour en Cassandra Jenkins.

Ducks Ltd. – Grim Symmetry

De standplaats van Ducks Ltd. Is Toronto, maar lead-gitarist Evan Lewis komt uit Australië en zanger -bassist Tom McGreevy uit de U.K.

Ducks Ltd is een van de belangrijkste eigentijdse vertegenwoordigers van de janglepop, een stijl met wortels in de jaren zestig toen bands als The Byrds en The Beatles voor het eerst hun gitaren (Rickenbackers) lieten jengelen. Via 80/90’s bands als R.E.M. en The Smiths is de janglepop de 21ste eeuw in getild.

De Ducks werken hard. Begin dit jaar brachten ze hun tweede album uit. En nu is er al weer een nieuwe single. Nieuw is niet helemaal het goede woord. Als compositie is Grim Symmetry al wat ouder, maar arrangement en productie zijn helemaal nieuw. Evan en Tom zijn zo in hun sas met Grim Symmetry dat ze het nummer er maar meteen hebben uitgegooid. En gelijk hebben ze. De gitaren jengelen weer heerlijk en overvloedig in een song die tot hun meest geslaagde tot nu toe mag worden gerekend.

POM – a craving

En plots is POM niet meer dat leuke bandje, maar een serieus goede band. Zo compact en overtuigend als op a craving klonken ze niet eerder.

Alles klopt: De heren doen wat ze altijd al deden, energieke popsongs produceren en een muzikaal landschap creëren waarin frontvrouw Liza van As kan schitteren, maar deze keer werken ze met superlijm waardoor alles een onwrikbaar geheel wordt. Het zal de ervaring zijn, de 10.000 vlieguren regel van Malcolm Gladwell. Of misschien wel de stand van de maan, of de temperatuur van het water, maar POM  demarreert met a craving van het peloton naar de kopgroep. Dat wordt wat die nieuwe EP.

Panda Bear & Cindy Lee – Defense

Noah Lennox a.k.a. Panda Bear is een muzikale duizendpoot die naam maakte als een van de oprichters van Animal Collective.

Met die band verkent hij de grenzen van de popmuziek. Als Panda Bear kleurt hij meestal tussen de lijntjes. Het is alweer vijf jaar geleden dat er een langspeler van Panda Bear verscheen. Die periode heet Lennox gevuld door hand en spandiensten te verlenen aan bevriende acts aan de experimentele kant van het popspectrum. Maar nu is hij weer voor zichzelf bezig. Defense Lennox’ terugkeer aan het front is een relaxte bijna ballad met een mathematische gitaarsolo. Die wordt gespeeld door de Canadese avant pop performer Cindy Lee. Het nieuwe album van Panda Bear heet ‘Sinister Grift’ en heeft nog geen releasedatum.

Porridge Radio – You Will Come Home

De kracht van Porridge Radio is ook haar zwakte: de stem of liever de manier van zingen van Dana Margolin.

Dana zingt met zoveel overgave dat ze wat geforceerd over kan komen. Simpel gezegd: je moet er van houden. Wat ook niet helpt dat de songs van Porridge Radio rond de voordracht van de frontvrouw zijn gebouwd. Als iemand anders ze zou zingen zou er misschien niet veel van overblijven. Dit maakt van Porridge Radio wel een band als geen ander.  Het moge duidelijk zijn. Wij zijn fan en zoals het echte fans betaamd willen we graag zieltjes winnen voor de Britse band. Daarom hebben we hun nieuwe album, ‘Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me’ uitgeplozen op zoek naar het toegankelijkste en meest aansprekende nummer. Dat zou wel eens liedje zes kunnen zijn. You Will Come Home is een geladen ballad, die -zoals boven omschreven- valt en staat bij de performance van miss Margolin. Met zijn fluitjes en Dana’s intonatie heeft de song iets Iers/Keltisch waardoor het doet denken aan Sinead O’Connor of Dolores O’Riordan. Wie weet geeft dat een beetje houvast bij het leren waarderen van de muzikale natuurkracht die Porridge Radio is.

Sharon van Etten & The Attachement Theory – Afterlife

Haar naam staat nog voorop, maar het nieuwe album van indie-diva Sharon van Etten is wel degelijk een groepsgebeuren. Sharon schreef en produceerde de songs van haar nieuwe album samen met Jorge Balbi, Devra Hoff en Teeny Lieberson, de drie leden van haar vaste backing-band, The Attachement Theory.

Op eerdere albums kwam Sharon met demo’s van haar songs aanzetten, de tien tracks op het nieuwe album ontstonden tijdens jamsessies met de hele band. Dat roept de vraag op, is het te horen? Volgens de frontvrouw wel. De bemoeienis van de band geeft haar vrijheid, de ruimte om zowel een stap naar voren als een stapje terug te doen. Voor buitenstaanders is het verschil tussen Sharon solo of met band moeilijker vast te stellen. Van een stijlbreuk is in ieder geval geen sprake. Wel is goed hoorbaar dat er met liefde en plezier aan Afterlife is gewerkt. Het naar het collectief genoemd album van Sharon van Etten & The Attachement Theory staat voor februari. Op 4 mei komt de band naar de Paradiso.

Tindersticks – Always A Stranger

En dan nu even serieus, want het gaat over Tindersticks, een band die zo zwaarmoedig is dat Nick Cave er vrolijk bij afsteekt. Natuurlijk is dat overdreven maar niet eens zo heel veel.

Tindersticks is een vehikel van Stuart A. Staples. Sinds ca 1991 maakt Staples ons deelgenoot van zijn zielenroerselen. Hij doet dit, solo of met band op gedragen, vaak orkestrale muziek. Op een up tempo songs hebben we hem nog nooit kunnen betrappen. Anders gezegd je moet er van houden of voor in de stemming zijn. Zo ja dan kan je je laven aan het fraai vormgegeven en indringend gezongen Always A Stranger, een track van het recente Tindersticks album’Soft Tissue’.

De band stond pas nog in Utrecht, maar komt in maart weer terug voor een optreden in Carré, een perfecte plek voor een luisterband als Tindersticks.

The Smile – Cutouts

The Smile – Cutouts (XL Recordings)

Net op het moment dat je je afvraagt of dat arbeidsethos van Thom Yorke niet te veel tijd opeist, heeft hij alwéér een nieuwe plaat uitgebracht. Nu weer met The Smile. Wie laat tegenwoordig de hond uit, haalt servies uit de vaatwasser en zet boerenkool op tafel? Dat ze zelfs bij King Gizzard & The Lizard Wizard denken: Gast, kan dat niet wat minder?

Het is de tweede plaat van The Smile dit jaar en Yorke schreef tussendoor ook nog filmmuziek voor de Italiaanse productie Confidenza. Is het de boeddhist in Yorke, die mediterend door het leven gaat, die hem zoveel creatieve rijkdom schenkt? Niet geloven in een of andere god werkt zalvend voor de Brit, die tussendoor ook nog weleens een album produceert, links en rechts, optreedt in diverse landen en zijn bandje Radiohead laat verslonzen. A Moon Shaped Pool dateert immers uit 2016.

Niettemin valt er genoeg te genieten voor liefhebbers van die formatie, omdat Yorke vrijwel te allen tijde dicht bij het werk van zijn eerste geesteskind blijft. Zeker met The Smile. Ook Cutouts is weer zo’n ongelooflijke groeibriljant. Zo’n album waarvan je na één draaibeurt denkt: ik moet het allemaal nog zien. Komt dat wel goed, jongens? En ja hoor, er wordt weer volop 180 gegooid. Een aantal pijlen vliegt húp, zo in de bull’s eye.

Het hypnotiserende Colours Fly bijvoorbeeld, met dat hemelse repeterende basloopje en subliem gedoseerde elektronica. Wie blijft er stilstaan wanneer het voortreffelijke funky Zero Sum voorbij komt? Ondergetekende niet. Het soulvolle sentiment in Eyes And Mouth, dat toch ook weer een dansbaar ritme heeft, kan een mens zó gelukkig maken.

Het stuwende No Words (opnieuw retedansbaar!) waarin het soepele drumwerk van Tom Skinner net zo belangrijk is als de bas van Jonny Greenwood (ja, die zit ook nog steeds in Radiohead) is een van de allersterkste en dansbare nummers die die band nooit schreef. The Smile, ik krijg die lach niet van m’n gezicht. Pieter Visscher

Cardinals – Get It

Cardinals is er nog niet, maar nu ze de steun hebben van Fontaines DC en KNEECAP zit de band uit het Ierse Cork in een stroomversnelling.

Cardinals maakt franjeloze indie-rock met semi-autobiografische teksten over de leven in het algemeen en het hunne in het bijzonder. De band is trots op hun afkomst. In vrijwel al hun nummers zit wel een traditioneel Iers instrument. In Get It is dat een (houten) fluit. De release van de nieuwe single is ook het startsein van een nieuwe tournee.

Die brengt de band op 12 oktober naar Tilburg voor het Here’s The Thing Festival en de 25ste naar Amsterdam voor een acte de présence op London Calling.

Babe Rainbow – LONG LIVE THE WILD

Babe Rainbow heeft onderdak gevonden bij p(doom) records; het recent opgerichte label van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Logisch zou je bijna zeggen, want beide bands hebben wel het een en ander gemeen. Zoals een voorkeur voor psychedelica, lol in jammen en een  onafhankelijke geest.

LONG LIVE THE WILD is Babe Rainbow ten voeten uit, een lome, zonovergoten muzikale trip met een tekst over de schoonheid van ongerepte natuur. In dit geval die van de Australisch Oostkust. Volgens Shu MacKenzie van King Gizzard, die de track mixte is LONG LIVE THE WILD misschien wel het leukste en lekkerste liedje van Babe Rainbow tot nu toe. Maar die is natuurlijk niet objectief.