Category: Recensies

I Believe In My Mess – Don’t You Stop

Medio augustus kreeg ik een mailtje van Frank van Praag die samen met kompaan Geert de Groot het side-project I Believe In My Mess dit jaar nieuw leven inbliezen met als gevolg meerdere Indie-hits in de Pinguin Graadmeter. Vandaag komt hun nieuwste album uit: We Can’t Be Wrong. En inderdaad, ze weten weer de juiste snaar te raken met hun unieke mix van Indie, Afrobeat, Dub, Electronic en Krautrock. Luister en dansmuziek tegelijkertijd. Net zoals hun vorige een genot, juist omdat het zo anders is. Apart en eigenwijs. Dynamisch en chill. Of zoals ze zelfs stellen: het weerspiegelt I Believe In My Mess’ reis van obscuriteit naar mondiale aandacht, altijd gedreven door de schoonheid van het onvolmaakte., solidariteit en urgentie, maar ook voor eigenwijsheid, zelfoverschatting en twijfel.

Vanuit dat oogpunt past de plaat bij mijn eigen gedrag als DJ. Altijd op zoek naar de perfecte mix van muziek. Eigenwijs, want het moet anders klinken dan het gemiddelde (middelmaat en eentonigheid is er al genoeg), maar altijd vind ik achteraf dat het nog beter had gekund en gemoeten. Nooit tevreden met mijn eigen presentatie en mix.

Afijn, terug naar I Believe In My Mess. Het denkbeeldige digitale schijfje komt elke week een keertje voorbij, want net zoals de vorige is dit er eentje die bij elke nieuwe luisterbeurt weer een vinkje oplevert. En terwijl ik dit schrijf vraag ik mij af waar de mannen de mosterd vandaan halen, en daar is maar één manier om daar achter te komen. Dus naar de bron en in dit geval Frank van Praag: dat blijft altijd een lastige vraag. Ik weet wel dat dit vanuit nieuwsgierigheid gebeurt. Dat we het gaaf vinden dat het altijd allerlei kanten op kan gaan. Zo luisteren we zelf ook naar muziek, denk ik. We hebben nooit een vast plan als we gaan werken. Er is nooit iets van “wat zou het leuk zijn als we dit zouden maken en we er dan dat bij gaan verzinnen.” Het gaat meestal nogal organisch. Het start vaak bij een basis die ik in elkaar zet. Vervolgens komt Geert langs om ermee aan de slag te gaan. En daarna ga ik met zijn input weer aan de haal. En zo kan het nog een aantal keer heen en weer gaan, totdat er iets van een liedje klaar is. Daarna ga ik het nummer mixen, waarbij vaak nog de meeste veranderingen plaatsvinden.

En wat zou volgens jullie de perfecte plek zijn om IBIMM te draaien? Beach of nachtclub? Of ergens anders? Ik denk dat IBIMM op meer plaatsen terecht kan. Zelf hebben we altijd het idee gehad dat het inderdaad beter geschikt is in een strandtent of iets dergelijks. Maar bij het laatste optreden zei iemand dat we het juist in het clubcircuit moeten proberen. We zijn zeker van plan om meer live te gaan spelen. En het is dan daarbij de bedoeling om meer te gaan improviseren dan dat we de nummers op het podium gaan naspelen.

Ten leste, en laten we ook maar de olifant in de ruimte maar bespreken…..wat is de stand van zaken met Scram C Baby eigenlijk? Scram C Baby gaat altijd verder. We zijn bezig met nieuwe nummers. Dat gaat traag, maar op een dag zal er gewoon weer een nieuwe SCB plaat zijn.

Amyl and the Sniffers – Big Dreams

Amyl neemt wat gas terug op Big Dreams, de derde een laatste single van het nieuwe album van The Sniffers.

Een echte ballad zit niet in de aard van het beestje, maar zo beschouwend als op Big Dreams klonk de dame zelden eerder. En de band ook niet. De nieuwe single van de muzikale delinquenten heeft wel wat weg van de r&b annex proto-punk zoals in de jaren zestig beoefend door bands als The Stones, Them en onze Outsiders. Het Cartoon Darkness album verschijnt de 25ste.

Gurriers – Come And See

Gurriers – Come And See (No Filter/Mattan)

Ze maken een verpletterende indruk tijdens Haldern Pop 2023. Zo’n optreden waaraan je louter goede herinneringen bewaart. De spiegeltent verandert in no time in een grote pogo, waaraan zanger Dan Hoff maar al te graag even deelneemt. Gurriers’ explosieve punk en noise is aanstekelijk en loopt over van de kwaliteit. Erg veel goeie postpunkliedjes, met shoegaze-elementen. Dublin stond al láng op de kaart en nu nog wat steviger.

“We’re angry, but we’re lovely people”, heeft Hoff weleens laten aantekenen in een interview. Over de essentie van de muziek van zijn band. Die sociaal geëngageerde teksten niet uit de weg gaat. Zoals in een van de prijsnummers Prayers. ‘And now the pope says his prayers to those empty rows of chairs.’ Een melodieuze song, met tempowisselingen, waarin beukende drums en krassende en schurende gitaren toch ook hun werk doen.

Opvallend is het ruim een minuut durende Interlude. Een prettig intermezzo, als rustpunt, baken of hoe je het ook wil noemen, in het midden van een plaat die verder weinig momenten van bezinning kent.

Come And See is een album waarop je heel goed kunt horen dat er niet over een nacht ijs is gegaan. Geweldig geproduceerde plaat bovendien, door Alex Greaves, die eerder al vakwerk afleverde voor bijvoorbeeld Yard Act en Working Mens Club. Dublin blijft maar kwaliteit leveren. Ongelooflijk. Pieter Visscher

 

 

 

Elias Rønnenfelt – Worm Grew A Spine

Elias Rønnenfelt is de voormalige voorman van Iceage, een Deense indieband waarvan we wel het een en ander hebben gedraaid.

Elias schijnt een gevaarlijke flirt met drank en drugs achter de rug te hebben. Maar nu is hij weer fris en fruitig en dus op de solotour. Naast zanger is Elias ook dichter en dat hoor je. De tekst staat centraal in het drietal singles dat hij dit jaar uitbracht. De muziek is daarom heen gebouwd. Dat geeft Worm Grew A Spine ook vanwege de traditionele begeleiding van bas, drums en elektrische gitaar een Dylan-esque karakter, de Dylan van albums als Highway 61 en Blonde On Blonde. En dat is dus een compliment.

Mandrake Handshake – King Cnut

King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om eb en vloed naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.

Een leuk liedje van Mandrake Handshake, want dat is de ongeveer zesde single van de zevenkoppige band, die zich heeft vernoemd naar een plant, alruin in het Nederlands uit de nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, Licht exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat de luisteraar in een roesje achterlaat. Kortom het is een stelletje hippies dat we hier horen. Waarop zich niks tegen is natuurlijk.

Derya Yildirim & Grup Simsek – Cool Hand

Het zou best kunnen dat een deel van de Pinguïns de nieuwe single van Derya Yildirim & Grup Simsek net even te glad/dansbaar/commercieel vindt. Maar dat horen we dan wel. Wij vinden het een erg prettig plaatje, een frisse bries tussen het dagelijkse gitaargeweld.

Derya Yildirim & Grup Simsek komen uit Turkye. Ze zijn echter in West Europa misschien nog wel populairder dan zu hause. De band brengt eigentijdse pop/rock met traditionele instrumenten. Soms gaan ze op de psychedelische toer, zoals op Bal een song die we een paar jaar geleden draaien. Soms op de de romantische zoals op nieuwe single Cool Hand. Maar alles wat ze doen wordt met smaak en liefde gebracht. De reden dat Derya Yildirim & Grup Simsek hier ook geliefd zijn komt omdat ze regelmatig te zien zijn o.a. eerder jaar jaar in de Melkweg tijdens het Kaynas Club festival dat wegens succes wordt geprolongeerd.

Bright Eyes – Five Dice, All Threes

Bright Eyes – Five Dice, All Threes (Dead Oceans)

Hij is niet de makkelijkste jongen, die Conor Oberst van Bright Eyes. Geregeld spelend met alles wat zijn omgeving maar zou kunnen verwarren. Van openlijke suïcidegedachten tot veel te veel alcohol. Maar Oberst lijkt wel in de beste vorm van zijn leven, opeens, wat leidt tot een prachtplaat, vol hartstocht en opvallend veel optimisme. Five Dice, All Threes is overheerlijk.

Niettemin zou Oberst Oberst niet zijn om met een liedje als Tiny Suicides op de proppen te komen. Spelend met zijn macabere gevoel voor humor. Laten we het zo maar noemen.

Er zijn dertien songs te vinden op het album en het lukt maar niet om daar een zwakke broeder tussen te vinden. Zelfs niet als Matt Berninger van The National zich ermee gaat bemoeien. The Time I Have Left is weliswaar niet het sterkste wat we voorbij horen komen, maar we noteren ook nu een voldoende.

Five Dice, All Threes is indiepoprock die we de hele dag wel willen beluisteren. We horen opvallende strofes voorbijkomen, waaronder ‘Elon Musk in virgin whites/ I’ll kill him in an alley over five dice.’ Maar ook: ‘I hate prophets / I hate L.A. shamans / Abraham, Adam and Isaiah and Mohammed / David Koresh, Jim Jones and Boeddha.’ Waardoor we kunnen concluderen dat ook Oberst niet al te veel op heeft met alle knotsgekke religies en hun zogenaamde goden.

Verfrissend daarnaast zijn de diverse filmdialogen die door het album zijn verwerkt. Wat Oberst ook doet met zijn dobbelstenen, hij gooit continu vijf zessen. We geven een staande ovatie, dansen massaal de horlepiep en trekken in alle enthousiasme ook nog eens twaalf flessen champagne open. Wát. Een. Plaat! De aarde krijgt plots weer wat kleur op de wangen. Halleluja. Pieter Visscher

Beans & Fatback – Black and Blue

En weer terug! Na 10 jaar verschijnt er toch weer een nieuw album van Beans & Fatback.

De aanjagers van de band, Onno Smit en Paul Willemsen hebben beide ook diverse functies elders (Michelle David & The Gospel Sessions o.a.), maar het rock ‘n’ roll bloed kruipt blijkbaar toch waar het niet gaan kan. De eerste single van het nieuwe album, Hold Fast (10/1/25) belooft veel goeds. Black and Blue is een lekker smerige track doet niet alleen qua titel aan de Stones doet denken, ook de swagger, het gospelrockrandje en ook de geur van de gitaren hebben veel weg van Mick Taylor periode Stones. Een tourtje zou helemaal mooi zijn.

Mood Bored – Wake Up With You (WUWU)

Er zijn heel veel manieren om iemand te laten weten dat je hem/haar/hen wel zit zitten. Mood Bored komt met ‘Wake Up With You’ (WUWU).

Het zo getitelde liedje is een frisse vrouwenpowerpopsong met een licht melancholiek toetsje, net genoeg om de kwetsbaarheid van het moment uit drukken. Je uitnodiging moet natuurlijk wel goed vallen anders sta je op een andere manier in je hemd dan je hoopte. WUWU is de 1ste single van de 2e EP van Mood Bored. De releasedatum van de Too Much EP is 21 feb.

 

The Grand East – Bullet Dodger

The Grand East is niet voor een gat te vangen. Hun basis is boogie met een ‘southern accent’*, maar eigenlijk gaat het er nooit recht toe recht aan bij de band uit Overijssel.

Gekke geluidjes, maffe tempowisselingen of krankjorum teksten, ze doen er hun voordeel mee. Op nieuwe single Bullet Dodger lijkt de band zich te laten inspireren door de paddopop King Gizzard. Het nummer wordt afgetrapt met een mondharmonica, so far niks nieuws, maar dan wordt er een tempo ingezet waar Max Verstappen alleen maar van kan dromen. De solo’s komen dit keer niet van de gitaarsectie, maar van de afdeling keyboards. De synths vliegen om je om de oren. Na twee en halve minuut wordt er abrupt op de rem getrap en is het weer voorbij. Gek plaatje als in lekker en te.

* = zuiden van de VS.