Lionlimb is een duo bestaande uit singer-songwriter Lionel Bronaugh en zijn muzikale rechterhand Joshua Jaeger.
Onze mannen uit Nashville zegt zich te laten inspireren door Italiaanse filmmuziek uit de jaren 70, 60’s girl groups en funk en soul ballads uit diezelfde tijd van toen. Van dit al is echter nauwelijks iets terug te horen op nieuwe single Dream of You featuring Angel Olson. Bronaugh heeft een vrij zachte, zeg maar vrouwelijke stem dus je moet goed luisteren om te weten wei wat zingt. Dat er weinig is terug te horen van de genoemde inspiratiebronnen is niet helemaal waar. De gitaristen tonen zich bekend met het vroege werk van Isaac Hayes en de zang heeft zeker Europese roots. Zij het geen Italiaanse maar Franse. Angel O. klinkt hier als Jane B., de duet partner van Serge Gainsbourg. Verder heeft Dream of You een serene sfeer die wel aan d’oude Pink Floyd doet denken. Al met al een zeer fijn nummer dat per draaibeurt aan waarde wint.
Openhartiger dan ooit is Angel Olsen in de Volkskrant van woensdag, waarin ze wordt geïnterviewd door Pablo Cabenda. Twee prachtpagina’s, waarin haar coming-out centraal staat. 35 is Olsen, maar vorig jaar pas kwam ze uit de kast. Snel daarna overleden zowel haar vader als haar moeder. Zo veel leed levert vaak schitterende muziek op, hoe navrant ook. Hoewel slechts drie van de nummers op Big Time postuum zijn geschreven.
Big Time is een subliem liedjesalbum geworden. Olsen die nu eens de country in duikt. Een genre dat ze dus ook onder de knie blijkt te hebben, na albums gevuld met elektronische muziek, indierock en pop. De Amerikaanse doet wat ze wil en de country kan weleens een blijvertje worden. Want we hoorden haar niet eerder zo fraai zingen en het niveau van de nummers is ook nog eens een stuk hoger dan in het verleden. Natuurlijk komt alle zielenpijn van die late coming-out eruit. Waarom in hemelsnaam zo lang gewacht?
Olsen heeft nu ruim een jaar een relatie met Beau Thibodeaux. Met haar schreef ze het titelnummer. Een tekst die boekdelen spreekt:
“And I’m losing, I’m losing, I’ve left it behind.
Guess I had to be losing to get here on time.
And I’m living, I’m loving, I’ve loved long before.
I’m loving you big time, I’m loving you more.”
Een liefdesverklaring van twee kanten. Schitterend gezongen. Je voelt aan alles dat het heel erg goed zit tussen die twee. Een glansrol is weggelegd voor de steelgitaar van Spencer Cullum. Op drums, percussie en gitaar Jonathan Wilson, terwijl Olsen zelf ook gitaar speelt. Wilson kennen we als muzikant en producer. De laatste jaren heeft hij furore gemaakt als producer van Father John Misty, die qua tempo in de songs vaak gelijke tred houdt met Olsen. Dat lijkt geen toeval.
Big Time is een frisse, heldere countryplaat waarop de jaren 70 duidelijk nagalmen. Waarop we een zangeres horen die niet eerder zo senang klonk. Liedjes groeien per draaibeurt en de zeer rijke instrumentatie maken Big Time ondanks de zonder meer aanwezige stemmigheid een feest om naar te luisteren. Keer op keer. Pieter Visscher
Arme Angel Olson. Ze lijkt niet voor de liefde in de wieg gelegd. Als ze al iemand tegenkomt die de ware zou kunnen zijn, blijk het een illusie. Someone’s Lose is someone elses gain om het in haar taal te zeggen. Die someone else zijn wij dus, want wij spinnen garen bij de onbeantwoorde liefdes liedjes van La Olson.
All The Good Times is een zacht vloeiende song a la Lykke Li en Lana Del Rey. Torch ballad is de vakterm voor dit soort broeierige en beschouwende liefdesliederen waarin de zanger(es) tot de slotsom komt dat het einde der liefde nabij en onafwendbaar is.
Angel Olsen debuteerde tien jaar geleden met een folk noir album waarop ze zichzelf begeleide op een akoestische gitaar. Op haar aanstaande album, Big Time kleurt ze haar songs met een bescheiden big band, inclusief blazers, maar feitelijk is ze nog net zo lonesome als die steelguitar in All The Good Times.
Angel Olsen kondigt haar nieuwe album, Big Time, aan op 3 juni op Jagjaguwar en presenteert haar eerste single/video, “All The Good Times”. ‘Big Time’ werd gesmeed in een whiplash; de zeldzame, vruchtbare momenten waarop zowel vers verdriet als nieuwe liefde optreden, wanneer rouw en treurnis elkaar versterken, compliceren en verklaren.Verlies is al lang een onderwerp van Olsens liedjes, maar weinigen kunnen elegieën schrijven met de roekeloze energie als zij. Als dat barsten-uit-de-naden, bergafwaarts rennen onhandelbaar is geworden voor haar werk, bewijst ‘Big Time’ dat Olsen nu schrijft vanuit een meer gewortelde plaats van helderheid. Ze werkt met een elastische beheersing van haar stem, zowel sonisch als artistiek. Dit zijn liedjes die niet alleen gaan over transformationele rouw, maar over het vinden van vrijheid en vreugde in de ontberingen die zich voordoen.
Big Time is een album over de expansieve kracht van nieuwe liefde, geschreven in de tijd dat Olsen als queer uit de kast kwam en haar eerste ervaring had met queer liefde en liefdesverdriet. Maar deze helderheid en dit optimisme wordt getemperd door een diep en gelaagd gevoel van verlies. Tijdens Olsens proces van het verwerken van haar vreemdheid en het confronteren van de trauma’s die haar ervan weerhielden zichzelf volledig te accepteren, vond ze dat het tijd was om haar ouders in te lichten, een hindernis die ze al een tijdje had vermeden. “Sommige ervaringen geven je het gevoel alsof je vijf jaar oud bent, hoe wijs of volwassen je ook denkt te zijn”, schrijft ze over die tijd. Na dat betraande maar verlossende gesprek vierde ze met haar partner, hun vrienden, oesters en wijn. “Eindelijk, op de rijpe leeftijd van 34, was ik vrij om mezelf te zijn.” Drie dagen later stierf haar vader; zijn begrafenis werd voor Olsen de gelegenheid om haar partner aan haar familie voor te stellen. Slechts twee weken later kreeg Olsen het telefoontje dat haar moeder op de eerste hulp lag. Hospice kwam kort daarna en een tweede begrafenis volgde snel op de eerste. Nog een reis terug naar St. Louis, nog een verdriet om onder ogen te zien, nog een verdieping en intensivering van deze nog nieuwe liefde. Drie weken na de begrafenis van haar moeder zat ze in de studio om dit ongelooflijk wijze en tedere nieuwe album Big Time op te nemen.
“I can’t say that I’m sorry / when I don’t feel so wrong anymore,” begint de plaat, haar stem zachter en opener dan ooit, alsof ze zingt door een moeilijk gewonnen glimlach. “All the Good Times”, een twangy knaller met knipoogjes naar JJ Cale, begint het album op een triomfantelijke en heldere toon. De video van het nummer, met in de hoofdrol Olsen en haar partner, werd geregisseerd door Kimberly Stuckwisch, die vorig jaar meewerkte aan de video “Like I Used To”. Stuckwisch merkt op: “Het verhaal van Angel is een geschenk. Het stelde me in staat om de universele thema’s liefde, verlies en vooral wat ons ervan weerhoudt ons ware zelf te realiseren visueel te verkennen.”
Speelse stukjes Tammy Wynette en Kitty Wells verschijnen op Big Time, net als de complexe orkestraties van haar genre-buigende plaat uit 2019, All Mirrors. Terwijl die plaat vol dramatische verschuivingen en wendingen zat, komen hier de verrassingen in hun eenvoud: een langzame deining van strijkers, instrumentatie die cirkelt als een storm, of sprankelende hoorns in een lichtovergoten break-up ballad, en er is nauwelijks een synth. in zicht. Big Time werd opgenomen en gemixt met co-producer Jonathan Wilson in zijn Fivestar Studios in Topanga, Californië. Drew Erickson speelde piano, orgel en verzorgde strijkersarrangementen, en Olsens oude bandlid, Emily Elhaj, speelde de bas.
Later deze zomer begint Olsen aan The Wild Hearts-tour samen met Sharon Van Etten, Julien Baker en Spencer. Bovendien heeft ze vandaag een Europese herfsttour aangekondigd, kaarten voor de show in Paradiso op zondag 16 oktober, gaan aanstaande vrijdag in de verkoop.
Vanaf nu is de pre-order geopend, waarbij elke CD en/of LP van Big Time die besteld wordt via Angel’s website en Jagjaguwar’s website, een extra toeslag bevat om de CO2-uitstoot van ieder exemplaar te compenseren. Dit is in samenwerking met Terra Lumina Consulting, die emissies en kosten berekend om een CO2-negatief product te bereiken voor gebruik van “van wieg tot graf” van elk fysiek stuk: van het delven van materialen tot het persen en verzenden tot de elektriciteit die wordt verbruikt door uw stereo thuis, tot verwijdering aan het einde van de levensduur. Het zijn immers grote tijden voor ons allemaal.
Gastoptredens zijn aan de orde van de dag. Bekijk willekeurig welke hitlijst en het woord ‘featuring’ danst voor je ogen. Ouderwetse duetten daarentegen zijn vrij zeldzaam. Het muzikale samengaan van Sharon van Etten en Angel Olsen laat horen wat we missen. ‘A match made in heaven’ heet dat in het Engels.
De samenwerking tussen de indie-diva’s lag ook wel voor de hand, ze zijn muzikale familie en er is al jaren sprake van een wederzijdse bewondering. Van een echte ontmoeting was het echter nog nooit gekomen. Het was Sharon die de stoute schoenen aantrok. Ze belde Angel en toen die enthousiast reageerde stuurde ze vrijwel meteen een nummer op waar ze aan bezig was. Anglel dook er gelijk volop in en ‘the rest, as they say is history’.
Like I Used To klinkt precies als je zou verwachten, maar dan nog net iets beter. Het is een ballade van Spectoriaanse proporties. Twee violen erbij en een vergelijking met Meatloaf zou zich hebben opgedrongen. Maar zoals het nu is is het precies goed, bombastisch, maar bevlogen. Voor de gelegenheid heeft producer John Congleton, die eerder met beide dames heeft gewerkt iets van een supergroep weten te charteren, met leden van The War On Drugs, Death Cab For Cutie en Dawes.
We kunnen alleen maar hope dat de dames de smaak te pakken hebben.
Als je nou denkt bij het horen van It’s Every Season (Whole New Mess), de nieuwe single van Angel Olsen ‘dat is wel heel veel tekst en wat weinig melodie’, wacht dan nog even met je oordeel tot je ook het eind hebt gehoord. Dat is namelijk van epische proporties en alleen daarom al het entreegeld waard.
En als Angel dan toch je aandacht heeft, loont het ook de moeite om eens naar de tekst te luisteren. Cru gezegd is het thema van Miss Olsen’s nieuwe single ‘uithuilen en opnieuw beginnen’. We schrijven nieuwe single, maar dat is niet helemaal waar.
It’s Every Season is een orkestrale herbewerking van Whole New Mess van het vorig jaar verschenen gelijknamige album. Dat was een vervolg op het inmiddels klassiek verklaarde All Mirrors uit 2019. Het album dat nu op stapel staat -en waarvan It’s Every Season de voorloper is- heet Song Of The Lark And Other Memories en is weer een vervolg op Whole New Mess.
Het drieluik komt binnenkort uit als boxset met nog een extra album met daarop remixes, outtakes en een cover van Roxy Music’s More Than This. Plus een 40 pagina’s tellend boek. Een leuk hebbedingetje voor de fans dus. Ben jij daar een van? Reserveer dan nu alvast een exemplaar bij je platenhandelaar, want de oplage is beperkt tot 3000 stuks.
Whole New Mess volgt op All Mirrors, Olsen’s grootse meesterwerk uit 2019. Minstens negen van de elf nummers op Whole New Mess moeten bekend voorkomen bij iedereen die All Mirrors heeft gehoord. “Lark,” “Summer,” “Chance” – ze zijn er allemaal, tenminste in een of andere skeletvorm en met iets andere titels.
Hier hebben we meteen de ultieme test, wie leest deze tekst en wie gaat luisteren zonder te lezen? In het meest waarschijnlijke tweede geval, toch nog eens nalezen wat er eigenlijk stond…. Geef maar toe en gun ons dat lolletje!
Laten we duidelijk zijn, dit zijn niet de demo’s voor All Mirrors. In plaats daarvan is Whole New Mess zijn eigen plaat met een eigen onbeweeglijke sfeer.
Daar waar de weelderige orkestarrangementen en de filmische reikwijdte van All Mirrors het geluid zijn van Olsen die haar littekens voorbereidt zodat de rest van de wereld het kan zien, is Whole New Mess het geluid van haar oorspronkelijke verwondingen die nog vorm zoeken, wat logisch is bij het verwerken ervan. Om Whole New Mess op te nemen zocht Olsen een ruimte waar, zoals ze het uitdrukt, “vulnerability exists.” Ze vestigden zich in The Unknown, de katholieke kerk die Phil Everum van Mount Eerie en producer Nicholas Wilbur ombouwden tot een opnamestudio in het kleine stadje Anacortes, Washington.
Whole New Mess wordt naast All Mirrors beschouwd als een aangrijpende en puntige herinnering dat nummers meer zijn dan louter verzamelingen van woorden, akkoorden en zelfs melodieën. Het zijn webben van stemmingen en momenten en ideeën, kwaliteiten die van maand tot maand kunnen veranderen en die net zoveel kunnen zeggen als de perfecte progressie of een voortreffelijk akkoord. In die zin zijn deze 11 nummers – eenzame, openhartige en onwankelbare onderzoeken naar hoe het is om lief te hebben, te verliezen en te overleven – geheel nieuw.
In het indringende Lark is nog maar met moeite de Angel Olsen te herkennen van de folky doorbraak hit ‘Unfucktheworld’ uit 2014 of de indie classic, ‘Shut Up And Kiss Me’ van twee jaar later.
Nu is Angel Olsen nooit echt een vrolijke meid geweest, maar op haar nieuwe songs klinkt de zangeres uit North Carolina nog donkerder dan Lykke Li en Lana del Rey op hun duisterst.
De tweede single van het vijfde Angel Olsen album, ‘All Mirrors’ is een gotische ballade waarin de zangeres met haar instant herkenbare stem moeiteloos overschakelt van gefluisterde passages naar stukken waarop ze het bijna uitschreeuwt. Een 14 koppig orkest accentueert en illustreert Angel‘s zielenroerselen en brengt het ruim zes minuten durende epos tot een imposant slot. Eigenlijk is Lark helemaal geen radiomuziek, maar toch. We zijn benieuwd hoe Angel Olsen haar nieuwe getormenteerde levensliederen live gaat uitvoeren. Komt ze met orkest of houdt ze het sober? Aan de andere kant, al komt ze alleen, boeiend zal het zeker zijn.
Lang niets van Angel Olsen gehoord, haar vorige album My Woman dateert alweer uit 2016 met daarop haar enorme doorbraakhit Shut Up Kiss Me. Ruim een maand geleden wekte de Amerikaanse de interesse door de samenwerking met Mark Ronson op True Blue, verschenen op zijn album waarop ook feat.’s staan met andere zangeressen als Lykke Li, King Princess en Miley Cyrus.
Maar op 4 oktober komt er dus een echt eigen album van Angel Olsen, haar vierde die ook All Mirrors zal heten. Net als de eerste single en tevens IJsbreker afgelopen zomer. En nu is er weer zo’n intense, geweldige single; Lark. Angel gaat op dit album nieuwe paden bewandelen. Ze heeft een orkest van 14 man uitgenodigd. Minder rock dus, maar meer strijkers. Een beetje in de lijn van Lana Del Rey en af en toe Björk. Onze interesse is meer dan gewekt via de eerste single. Wat een spannend nummer met idem opbouw. Angel Olsen schildert met een totaal kleurenpalet.
Angel Olsen speelt op 6 februari in Paradiso, Amsterdam en op 7 februari in de Roma in Antwerpen.
Lang niets van Angel Olsen gehoord, haar vorige album My Woman dateert alweer uit 2016 met daarop haar enorme doorbraakhit Shut Up Kiss Me. Ruim een maand geleden wekte de Amerikaanse de interesse door de samenwerking met Mark Ronson op True Blue, verschenen op zijn album waarop ook feat.’s staan met andere zangeressen als Lykke Li, King Princess en Miley Cyrus.
Maar op 4 oktober komt er dus een echt eigen album van Angel Olsen, haar vierde die ook All Mirrors zal heten. Net als de eerste single en tevens IJsbreker deze week. Angel gaat op dit album nieuwe paden bewandelen. Ze heeft een orkest van 14 man uitgenodigd. Minder rock dus, maar meer strijkers. Een beetje in de lijn van Lana Del Rey en af en toe Björk. Onze interesse is meer dan gewekt via de eerste single. Wat een spannend nummer met idem opbouw. Angel Olsen schildert met een totaal kleurenpalet.
Angel Olsen speelt op 6 februari in Paradiso, Amsterdam en op 7 februari in de Roma in Antwerpen.
Angel Olsen – Big Time (Jagjaguwar)
