Bas Jan – Back To The Swamp

Bas Jan – Back To The Swamp (Fire Records)

Eigenlijk geen idee of je aandachtiger naar een album van Bas Jan luistert wanneer een van je vrienden zo heet. Het is sowieso een opvallende naam voor een Engelse formatie. Vernoemd naar de Groningse destructieve, conceptuele kunstenaar Bas Jan Ader die in 1975 op 33-jarige leeftijd verdween, nadat hij richting Atlantische Oceaan vertrok, om in zijn zeilbootje Guppy 13 niet meer terug te keren, zo liet ondergetekende zich influisteren. Guppy 13 werd een klein jaar later voor de kust van Ierland teruggevonden. Leeg.

Bas Jan bestaat uit de dames Serafina Steer, Rachel Horwood, Emma Smith en Charlie Stock en timmert inmiddels drie platen aan de weg. Deze derde, Back To The Swamp, is het sterkst. Sterk dansbaar bovendien, over het algemeen. Prettig gezongen wederom, met veel Britse dictie, door Steer, die in de verte wel wat wegheeft van Flo Shaw, die we kennen van postpunkformatie Dry Cleaning. In Margaret Calvert Drives Out, dat introtechnisch INXS’ Original Sin benadert, ligt het er wat dikker bovenop. Heerlijk, die trompet.

Bas Jan verstaat de kunst om van al hun favoriete acts een eclectische mix te smeden. Het levert negen indiepopliedjes op die stuk voor stuk voelen als een warm bad na een schaatstocht van 60 kilometer. Het titelnummer, met dat rustige begin, met veel bas (jan) en violen, dat gaandeweg verandert in een vloervuller vanjewelste is om smoorverliefd op te worden. Steer op haar best.

Zo staan er meer verslavend lekkere liedjes op het per draaibeurt prettiger wordende Back To The Swamp, zoals het opwindende Singing Bar, dat ook al zo veel dansvloerpotentie heeft. Pet Shop Boys lijkt een van de inspiratiebronnen. Leg het intro van Black Day (B-kantje van Depeche Modes Stripped (’86) eens naast dat van Credit Card en luister eens naar Ding Dong zonder aan Blue Monday van New Order te denken. Bas Jan heeft de mosterd niet alleen uit de eigen koelkast gehaald, maar geen haan die ernaar kraait, omdat het een verdómd goeie plaat heeft opgeleverd. Pieter Visscher

Bas Jan – At the Counter

Bas Jan komt op 10 november met hun vierde album Back To The Swamp. Wacht even, hier moeten we onszelf even achter de oren krabben. Vierde album? Nog nooit van ze gehoord.. En, Bas Jan? Hebben we hier met een Nederlandse band te maken?

Nee. Bas Jan is een experimenteel post-punkkwartet (voorheen trio) uit Londen en heeft nog weinig plays. We hoeven ons dus niet te schamen. En Bas Jan is vernoemd naar de jawel Nederlandse conceptueel kunstenaar Bas Jan Ader.

At the Counter is dus voor ons een eerste kennismaking. En we vallen vooral voor het mega aanstekelijke intro. Weinig punk op At the Counter en dat is ook wel eens verfrissend tegenwoordig. Maar veel synths en sterke zang van de vrouwen (waarvan Serafina Steer en Emma Smith al ervaring opdeden in de band van Jarvis Cocker) . Ze laten zich inspireren door o.a. Pet Shop Boys en Kate Bush. Wij horen er ook wel wat Pumarosa in terug die eerder bij ons ook hoge ogen gooiden. Het album is geproduceerd door Kristian Craig Robinson (The Comet Is Coming, Ibibio Sound Machine) en Leo Abrahams (Wild Beasts, David Byrne/Brian Eno). Dus dat belooft veel goeds.

In november staan er concerten in de UK op het programma. London Calling, lezen jullie mee?