Geordie Greep – Holy, Holy

Geordie Greep heeft zich losgeweekt van Black Midi, een band waar hij een jaar of vijf leiding aan gaf.  Of zijn debuut als solist het definitieve einde van de band betekent is nog niet duidelijk.

De eerste solosingle van Geordie Greep (het lijkt zijn echte naam te zijn) is een tikkeltje toegankelijker dan de postrock van Black Midi, maar niet heel veel. Holy, Holy doet vooral aan Steely Dan/Donald Fagan denken. Zoveel dat er van toeval geen sprake kan zijn. Net als Greep’s oude band had Steely Dan muzikale vaardigheid hoog in het vaandel staan, maar waar The Dan toch altijd wel een oog op de hitparade/radio hield gericht zoekt Greep de grenzen op. Holy Holy is opgevoerd, opgefokt en opgewonden en derhalve ongeschikt voor liefhebbers van de vriendelijke fusion van Becker & Fagan. Voor fans van ietwat ‘weirde’ bands als Squid, Black Country, New Road, Fontaines DC ook wel en natuurlijk Black Midi is Greep’s eerste soloavontuur echter ‘gefundenes Fressen’.

Album: The New Sound volgt begin oktober.

Concert: 6 december Bitterzoet, Amsterdam.

  

 

 

 

Black Midi – Eat Men Eat

Ook voor de tweede single van het binnenkort te verwachten nieuwe album van Black Midi moet je weer even goed gaan zitten. Binnen de krappe drie minuten die Eat Men Eat duurt passeren meer ideeën de revue dan in zo’n beetje het hele oeuvre van Ed Sheeran.

Eat Men Eat zal daarom a) niet iedereen kunnen bekoren en b) wel even nodig hebben om ook bij fans van intelligente, intrigerende en ingewikkelde muziek in te dalen. Maar dan heb je ook wat.  

Black Midi – Welcome To Hell

Is het punk? Is het jazz? Is het jazzpunk? Het is in ieder geval Black Midi! Ook op nieuwe single Welcome To Hell treken de muzikale mathematici zich weer niks aan van traditionele genreafbakeningen en muzikale conventies. De geleerden kibbelen nog over een juist etiket voor de stijl van Black Midi. Er wordt gesproken over post rock, avant prog en zelfs van brutal prog. Wij houden het voorlopig op Zappaziaanse punk funk.

De band wordt ook steeds beter in wat ze doen, onverschrokkener ook. Welcome To Hell heeft meer start en stops dan de boemel tussen Leiden en Den Haag! Talloze muzikale omwegen, James Bond achtige blazerspartijen en stotterende drumsolo’s ten spijt is Welcome To Hell een van de meer toegankelijke tracks van Black Midi.  Je kunt er zelfs op dansen! Mocht daar behoefte aan zijn. 

black midi – Welcome To Hell

black midi – het in het VK gevestigde trio van Geordie Greep (gitaar, zang), Cameron Picton (bas, zang) en Morgan Simpson (drums) – kondigen hun derde album Hellfire aan, dat op 15 juli uitkomt op Rough Trade Records, en headlineshows op Somerset House en Central Park NYC. Samen met de aankondiging delen ze de eerste single/video van het album, “Welcome To Hell”. Hellfire, geïsoleerd in Londen geschreven na de release van Cavalcade van vorig jaar, bouwt voort op de melodische en harmonische elementen van zijn voorganger, terwijl het de brutaliteit en intensiteit van hun debuut Schlagenheim uitbreidt. Zoals Greep het beschrijft: “if Cavalcade was a drama, ‘Hellfire’ is like an epic action film” die ingaat op overlappende thema’s van pijn, verlies en angst. Het is hun meest thematisch samenhangende en opzettelijke album tot nu toe.

De eerste single “Welcome To Hell” vertelt het verhaal van een overdaad aan militair ontslag van een door een granaat geschokte soldaat. De setting is een verre militaire campagne – een exotische kustplaats, gevorderd door het binnenvallende leger en wemelt van de soldaten. Het is nacht; grillige mannen rennen de strip op en neer in verschillende stadia van dronkenschap, neonreclames lichten de bars op en uit hun open deuren komen slierten van onbepaalde rook. Oorverdovend gehuil van motormotoren blijft overal in het rond hangen, vergezeld van een mengelmoes van talen – zij het allemaal onduidelijk, grof, hees en ontwijkend voor elke ware emotie, en hij is niet in staat de wereld waarin hij zich bevindt aan te kunnen. Het nummer wordt begeleid door funky gitaarsecties, stuwende blazers en een geleidelijk grommende zang. De begeleidende video werd geregisseerd door Gustaf Holtenäs (die ook de video voor black midi’s “Slow” regisseerde).

Black Midi – Cavalcade

Black Midi – Cavalcade (Rough Trade/Konkurrent)

Dat overkomt je weleens op festivals. Dat je een band mist waarvan je later hoort dat het gewéldig was. Dat is de pest ook met die festivals: keuzes, keuzes, keuzes. Te veel podia. Zo liet onder getekende eens Jeff Buckley lopen nota bene, op Lowlands. In een tijd waarin je muziek minder snel tot je kon nemen en de buzz sowieso aan je voorbij kon gaan.

In 2019 gebeurde het met Black Midi, tijdens Haldern Pop, in Duitsland. Plots hoorde je al die oosterburen over de nieuwe Engelse sensatie praten. “Ach, nicht gewesen?!” “Uh, nein, leider nicht!” Het reeds zwaar bejubelde Schlagenheim was die zomer verschenen.

Ja, zo gaat dat. We hadden wat gemist! Zoveel was wel duidelijk. De nodige hectiek, muzikaal gezien en qua podiumpresentatie. Uit Londen, dat Black Midi. Complexe postpunk, waarin net zo veel jazzy elementen als prog verwerkt is. De jonge band luistert daarnaast net zo lief naar hiphop als naar klassieke muziek. Het gaat geregeld verder dan hogere wiskunde.

Zo’n Chondromalacia Patella, met z’n jazz en scheurende gitaren; het gemak waarmee alle elementen worden versmolten, geeft enorm veel klasse prijs. The Mars Volta horen we in de verte, Zappa bovendien. De band klinkt veel liever verschrikkelijk dan dat het middle-of-the-road wordt. Zo luidt het credo. Verschrikkelijk wordt het echter nergens. Alhoewel, verschrikkelijk prettig en authentiek.

Het acht songs tellende Cavalcade is nog verpletterender, uitdagender en vooral waanzinniger dan het al spectaculaire debuut. Cavalcade is een album dat alle mogelijk denkbare superlatieven waard is. Nog eentje dan: fenomenaal. Pieter Visscher

 

black midi – Chondromalacia Patella

Postpunk band black midi onthult een nieuwe single / video, “Chondromalacia Patella”, van hun aanstaande album, Cavalcade, dat vrijdag 28 mei verschijnt op Rough Trade.

Deze derde in een reeks fervente singles, ‘Chondromalacia Patella’, is een nummer over herstel, toepasselijk genoemd naar de knieblessure van een bandlid door hardlopen. Het bevat schurende noise-rockakkoorden en er wordt flink rond gedrumd om tot een hoogtepunt te komen die we ons als een zonnestraal van arpeggio-gitaren voorstelllen, hoog in de lucht boven de power metal wolkenkrabbers. De video is geregisseerd door Vilhjálmur Yngvi Hjálmarsson.

Op 26 mei om 20:00 uur organiseert black midi – Geordie Greep (gitaar, primaire zang), Cameron Picton (bas, zang) en Morgan Simpson (drums) – een Cavalcade-luisterfeest via YouTube waarin het album wordt gestreamd in zijn geheel. Erbij zijn is meemaken.

Black Midi – Slow (Loud)

We twijfelen of Slow (Loud) van Black Midi wel geschikt is voor radio. De jongste single van de band uit Londen is namelijk het tegenovergestelde van easy listening.  

Black Midi staat toch al niet bekend om hun hapklare hitsongs, maar in Slow (Loud) verlagen ze de irritatiegrens tot bijna nul. Genre technisch zou je het nummer kunnen indelen bij de fusion of (post) jazzrock. Op de zang na dan die heeft het zweverige van 70’s prog-rock. De vijf en halve minuut durende track is een lange aaneenschakeling van drumbreaks, gitaar, bas en saxsolo’s. Dit alles gespeeld met de energie van een middelgrote kerncentrale. De complexiteit van hun muziek beperkt de actieradius van Black Midi. Daar staat tegenover dat de band waarschijnlijk welkom is op een breed scala aan festivals waaronder Lowlands, North Sea Jazz en Roadburn.  Pinkpop past waarschijnlijk. 

De vraag of een band als Black Midi op onze playlist past schuiven we graag door naar de luisteraars. Geef je mening op onze site en ben je fan stem Slow (Loud) dan de Graadmeter in. We zijn benieuwd.

 

black midi – Slow

De cavalcade van black midi is bij de 2e single “Slow” aangekomen, de 2e single/video van het aankomend album [28-05-2021] op Rough Trade. Tegelijkertijd kondigen ze een herfsttour door Noord-Amerika aan, plus een nieuw KEXP-interview en optreden.

‘Slow’ is een van de twee Cavalcade-nummers met vocalen door bassist Cameron Picton. Het vertelt het verhaal van een jonge en idealistische revolutionaire droom van een betere wereld die uiteindelijk wordt neergeschoten in de nationaal stadion na een coup d’état. “The ‘Slow’ video was made to fit the oscillating dynamics of the song. Going from calm to chaos over and over again,” zegt regisseur en animator Gustaf Holtenäs. De video vertelt het verhaal van een karakter dat artificial intelligence werelden creëert, A.I. is al zo ver dat het binnen 1 seconde prachtige schilderingen maakt, kijk maar naar het single artwork…

black midi – John L

Cavalcade is een dynamisch, liefdevol en inventief vervolg op het alom geprezen Schlagenheim uit 2019, “a labyrinth with hairpin-turn episodes and lyrics full of dourly corrosive observations” (New York Times, Best Albums of 2019). Ondanks de toch al verheven basis die het debuut gelegd heeft, bereikt dit album prachtige nieuwe hoogten en is er een overvloed aan genres en invloeden te horen én te zien.

black midi — Geordie Greep (gitaar, primaire zang), Cameron Picton (bas, zang) en Morgan Simpson (drums) – stel je Cavalcade voor als een lijn van mythisch grote figuren, van een cultleider die in moeilijke tijden is vervallen en een oud lijk gevonden in een diamantmijn van de legendarische cabaretier Marlene Dietrich, die verleidelijk langs hen slenterde. “When you’re listening, you can imagine all the characters form a sort of cavalcade. Each tells their story one by one and as each track ends they overtake you, replaced by the next in line,” merkt Cameron op.

De lead single & album opener John L., welke samen met B-kant Despair ook op 12″ zal uitkomen, begint met een massief, hitting hard as hell geluid dat we kennen uit het King Crimson tijdperk, opgestuwd door Jerskin Fendrix op viool. Het geschilderde verhaal is een gitzwarte komedie over wat er met sekteleiders gebeurt als hun volgers zich tegen hen keren. De al even omvangrijke video werd geregisseerd door choreografe Nina McNeely, bekend van haar werk aan Rihanna’s ‘Sledgehammer’ en Gaspar Noe’s Climax.

De basis voor Cavalcade is gelegd in 2019 tijdens het touren door improvisatie, maar zijn later door de individuele bandleden thuis uitgewerkt. Na de eerste opname van “John L” met producer Marta Salogni in Londen, bevond de band zich in de zomer van 2020 in de toepasselijk genaamde Hellfire Studios, in de bergen van Dublin, onder het oog van John ‘Spud’ Murphy.

Geordie over de opnames: “It worked really well with John. We wanted a natural, open sound combined with fourth wall breaks – for lack of a better expression. Do you know on record when you can hear the tape screeching, the things that make you aware that you’re listening to a recording? [With a lot of records] it feels like either you’re listening to the ECM, high-fidelity, 25 mic amazing sound or you have the lo-fi album full of crazy effects. And I thought, ‘Why not have an album where you combine the two?’ That was one of the main ideas going into it and John was very keen on that idea.”

Omdat het originele bandlid gitarist / zanger Matt Kwasniewski-Kelvin de tijd nam om zich te concentreren op zijn geestelijke gezondheid, koos black midi ervoor om hun geluid op Cavalcade te versterken, in plaats van het te repliceren, met saxofonist Kaidi Akinnibi en toetsenist Seth Evans. In de bijlage een vernieuwde bio, teksten, intrumentatie en credits, wav radio edit van John L en zoals alleen black midi heeft, high res “”persfoto’s”” afkomstig van de Anthrox studio’s.

black midi – 7-Eleven

black midi is wat je zou kunnen noemen een typische journalistenband. Het Britse kwartet wordt steevast omhoog geschreven -zeg maar gehypet- uiteraard door de Engelse pers, maar ook door de Nederlandse.

Veel effect op hun bekendheid lijkt dat nog niet te hebben. Hun muziek wordt maar met mate gestreamd en vooralsnog speelt de band alleen in bescheiden zaaltjes. Dat komt o.a. omdat hun complexe post-rock niet erg radiovriendelijk is, laat staan hitgevoelig. Zo valt een belangrijk promotiekanaal af. Maar, wat niet is kan nog komen.

Nieuwe single 7-Eleven bijvoorbeeld is al een stuk minder ‘uneasy listening’ dan de tracks op debuutalbum Schlagenheim. Ironisch genoeg is dat omdat zanger Geordie Greep dit keer niet zingt, maar de tekst voordraagt. Om die reden doet de nieuwe single van black midi sterk aan The Smile denken van het Rotterdamse Lewsberg. Een andere parlando punksong. Denk echter niet dat black midi een knieval doet voor de commercie. 7-Eleven eindigt in de gecontroleerde chaos, die het handelsmerk is van de band. Maar dan nog  blijft het nummer binnen de perken van een popsong en valt de schade aan de trommelvliezen mee.