Blondshell, Bully – Docket

Een gevalletje nazorg. Zowel Blondshell als Bully, twee oude favorieten die we vanaf hun prille begin hebben gesteund staan op punt van doorbreken. En hebben onze steun dus niet meer nodig.

Daarnaast hebben de dames wel wat water bij de wijn gedaan om hun commerciële succes te bevorderen waardoor ze voor ons muzikaal minder interessant zijn geworden. Docket is nog op het randje. De samenwerking wordt gered door een sterk refrein en een mooie gitaarsound, maar riekt verder net even te veel naar mainstream. Dus vaarwel Blondshell en Bully, het was goed zo lang het duurde.

Bully – Where To Start

Bully is terug en heter dan ooit durven we wel te stellen. Niet dat de band rond Alicia Bognanno voorheen onzin verkocht. Where To Start is maar liefst het vijfde nummer dat we oppikken van de band uit Nashville. Maar op album drie valt alles op zijn plek. Where To Start ligt in het verlengde van het oudere werk, maar is op alle fronten beter. Oefening baart kunst enzo. 

Alicia heeft geluidstechniek gestudeerd. Dat klinkt een beetje nerdy en niemand zou verbaasd hebben gestaan als ze haar kennis in dienst had gesteld van jazzcombo’s of  strijkkwartetten. Dingen die goed moeten klinken. Maar die weg is ze dus niet op gegaan. Ze heeft stage gelopen bij Steve Albini,  de man achter de knoppen bij o.a. Surfer Rosa van de Pixies en In Utero van Nirvana. Albini is wars van productionele poespas. 

Niet onlogisch dus dat het nieuwe album van Bully, SUGAREGG klinkt als een Albini productie, ruw en rechtstreeks.  

Bully – Losing

BullyBully – Losing (Sub Pop/Konkurrent)

Zo lief en aaibaar als ze oogt, zo woest kan ze uithalen, Alicia Bognanno. Ze is niet alleen de zangeres/gitariste van Bully, ze schrijft ook alle nummers. Dat zijn er twaalf op Losing, de tweede langspeler van de band uit Nashville.

Een erg begenadigd songschrijver is ze niet, maar de intensiteit van de nummers maakt een hoop goed. Songs vol pit en gedrevenheid, aangejaagd door de strot van Bognanno, die trouwens ook een aaibare kant heeft. Die openbaart ze bijvoorbeeld in het eerste gedeelte van Focused, om in de finale van de song toch nog het achterste van haar tong te laten zien.

Want we hebben natuurlijk wel te maken met een stoere vrouw, hoe schattig ze ook oogt. Zeker op de coverafbeelding. Een andere slaapkamerfoto is te vinden wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt. Foto’s die mogelijk betrekking hebben op het vlotte en lekker agressieve Either Way. Een nummer over relatieperikelen, een thema dat veel vaker wordt belicht op Losing. De foto’s zijn geschoten door Stewart Copeland, naamgenoot van de voormalig drummer van The Police.

“I stayed up last night. I was tearing up in bed. The thought of your death was overwhelming. I could’ve talked but I just rolled over instead.” (uit Either Way)

Op Losing zijn songs te vinden die in het verlengde liggen van formaties als Hole en The Breeders en ons eigen Bettie Serveert, maar wat ruwer en ongepolijster afgeleverd. Ook daarvoor is Bognanno verantwoordelijk, omdat ze het album eigenhandig heeft geproduceerd, na een korte stage bij producer Steve Albini (Nirvana, Pixies). Nou, dan weet je het wel. Pieter Visscher