Terwijl de onverdeeld positieve meningen over eerdere singles “Days Like These” en “Disappearing” vanuit de hele wereld binnen blijven stromen, komt Low alweer met de volgende nieuwe single, “More” is uit en dit nummer gaat gepaard met een boeiende video. Regisseuse Julie Casper Roth onderzoekt metaforisch de onmogelijk-te-voltooien-taak om structurele onderdrukking, door middel van gendervooroordelen, te ontmantelen.
HEY WHAT is Low’s dertiende volledige release in zevenentwintig jaar, hun derde album met producer BJ Burton. Op het nieuwe album concentreert de groep zich opnieuw op hun ambacht, blijft uit de strijd en houdt vast aan hun geloof om nieuwe manieren te vinden om de discord & delight van het leven tot uitdrukking te brengen, om de dualiteit van het bestaan om te zetten in hymnes die we kunnen delen. De onuitspreekbare, herkenbare harmonieën van Alan Sparhawk en Mimi Parker varen als een reddingsvlot door de chaos. Voor Low blijft het creatieve moment gelden, met een blik op standje vooruit. Voor ons luisteraars is de ontrafeling van de dikke, opbouwende, brekende, kollossale en dan weer ingetogen lagen vervormd geluid begonnen. Eerste reacties van tranen, kippevel en album van het jaar vermeldingen, stromen al binnen, nog voor het album uit komt. Gaan we op 5 mei 2022 een emotioneel weerzien tegemoet bij de enige Nederlandse show in Paradiso? Net als op dit album, plechtige beloftes die alleen maar gefluisterd worden, de tijd om betekenis aan het huidige te geven moet nog komen….
HEY WHAT, het verbluffende nieuwe album van Low, wordt op 10 september 2021 wereldwijd uitgebracht op Sub Pop Records. Met de eerste single “Days Like These” nog vers in het geheugen, of misschien zojuist pas ingedaald, komt Low alweer met een adembenemende video voor de track “Disappearing”. Multidisciplinair kunstenaar Dorian Wood regisseerde de nieuwe video. Wood raakte geïnspireerd door “Disappearing” om ons een kijkje in zijn leven als kunstschool-model tijdens een pandemie-jaar te geven.
“During these long stretches of time, I’d lose myself in thought while delivering poses that best showcased all this fat brown beauty. In my mind, I traveled to places and memories, and in the case of “Disappearing”, I not only visited the ocean in my mind, I became it. Even at its most empowering and meditative, a modeling session was often a reminder of how lonely one can feel when the other humans in the room immediately vanish once the laptop shuts down. And still, a semblance of hope always lingered.”
HEY WHAT is Low’s dertiende volledige release in zevenentwintig jaar, hun derde album met producer BJ Burton. Op het nieuwe album concentreert de groep zich opnieuw op hun ambacht, blijft uit de strijd en houdt vast aan hun geloof om nieuwe manieren te vinden om de discord & delight van het leven tot uitdrukking te brengen, om de dualiteit van het bestaan om te zetten in hymnes die we kunnen delen. De onuitspreekbare, herkenbare harmonieën van Alan Sparhawk en Mimi Parker varen als een reddingsvlot door de chaos. Voor Low blijft het creatieve moment gelden, met een blik op standje vooruit. Voor ons luisteraars is de ontrafeling van de dikke, opbouwende, brekende, kollossale en dan weer ingetogen lagen vervormd geluid begonnen. Eerste reacties van tranen, kippevel en album van het jaar vermeldingen, stromen al binnen, nog voor het album uit komt. Gaan we op 5 mei 2022 een emotioneel weerzien tegemoet bij de enige Nederlandse show in Paradiso? Net als op dit album, plechtige beloftes die alleen maar gefluisterd worden, de tijd om betekenis aan het huidige te geven moet nog komen….
“Days Like These” is het eerste nummer en de eerste video van het prachtige, pakkende nieuwe album van LOW!
HEY WHAT, het verbluffende nieuwe album van Low, wordt op 10 september 2021 wereldwijd uitgebracht op Sub Pop Records. ‘Days Like These’ is de eerste single en de officiële video, begeleid door hun oude vriend en regisseur, Karlos Rene Ayala.
HEY WHAT is Low’s dertiende volledige release in zevenentwintig jaar, hun derde album met producer BJ Burton. Op het nieuwe album concentreert de groep zich opnieuw op hun ambacht, blijft uit de strijd en houdt vast aan hun geloof om nieuwe manieren te vinden om de discord & delight van het leven tot uitdrukking te brengen, om de dualiteit van het bestaan om te zetten in hymnes die we kunnen delen.
Deze tien stukken – elk gebouwd rond hun eigen onmiddellijke, onmiskenbare Low-sound – worden turbocharged door de levendige texturen die ze omringen. De onuitsprekelijke, herkenbare harmonieën van Alan Sparhawk en Mimi Parker varen als een reddingsvlot door de chaos. Lagen van vervormd geluid groeien samen met elk nieuw couplet – opbouwend, brekend, kolossaal en vervolgens ingetogen, als een plechtige belofte die alleen maar wordt gefluisterd. Er zal een tijd komen om de muziek en kunst uit het huidige te ontrafelen en hier betekenis aan te geven, maar het creatieve moment bijt zich met lange tanden vast in de blik VOORUIT. Naar bevrijdingsdag 2022 bijvoorbeeld, als Low tijdens hun Europeese tour in Amsterdam, Paradiso, aankomt.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Rosalía – El Mal Querer (Pop/Wereld) Volslagen uit het niets kwam Rosalía Vila Tobella (25) natuurlijk niet. Maar de mensen die haar kenden, waren wat beter ingevoerd in de Andalusische volkskunst. In 2017 zong Rosalía, haar artiestennaam, op de Flamenco Biënnale Nederland. Leuk, maar een beetje aarzelend en eigenlijk nog vrij traditioneel.
Dit jaar verraste zij de wereld. In Spanje zagen ze de sensatie al aankomen, want daar scoorde de Catalaanse zangeres een zomerhit met het liedje Pienso en tu mirá. Maar toen in november haar album El mal querer verscheen, ging Rosalía globaal viraal.
Kacey Musgraves – Golden Hour (Pop/Roots) Alle recensenten met pop en/of roots in het pakket waren het met elkaar eens. Kacey Musgraves, ooit deelnemer aan een van de vele Amerikaanse talentenjachten op tv, maakte een countrypopplaat die zelden nog uit de la van de cd-speler werd verwijderd. Vanaf het eerste nummer fonkelt Musgraves als een stralende ster boven Nashville, met tintelfrisse liedjes als Slow Burn en High Horse, waarop ze de country eigenhandig een nieuw tijdperk binnensleept. De arrangementen zijn luchtig, en Musgraves laat de banjo aanrukken naast synthesizers en disco. Gedurfd, maar het werkt. Traditioneel of futuristisch, het maakt haar niet uit. Haar lef wordt beloond met een eervolle tweede plaats in dit jaarlijstenspektakel.
Low – Double Negative (Pop)
We waarschuwen nog maar even. Double Negative van het Amerikaanse trio Low is beslist geen makkelijk album, en erg vrolijk word je er ook niet van. Maar lieve help, wat een intense, verontrustende en zelfs angstaanjagende muziek maken deze meesters van de slowcore. De samenzang is hemels, de elektronische vervormingen en oversturing grijpt je bij de strot. En ja, dan schiet zo’n ‘moeilijke’ plaat toch gewoon naar de hoogste noteringen van deze jaarlijst. Die natuurlijk ook helemaal niet ‘makkelijk’ hoeft te zijn.
Mudhoney – Digital Garbage (Pop) Mudhoney, doen die het nog? Ja nou en of die het nog doen. De minst boze grungeband uit de jaren negentig windt zich toch nog op – het zal iets met de staat van de wereld en uiteraard thuisland de Verenigde Staten te maken hebben – en maakt dus de mooiste boze plaat van het jaar. De band trekt van leer tegen hedendaagse wantoestanden als livezelfmoord op Facebook en uiteraard ‘Neanderfuck’ Donald Trump. Balans tussen boosheid en lol: dik in orde.
Tribulation – Down Below (Heavy)
Een heavy album dat de metal een compleet nieuwe richting op jaagt? Nee, dat is Down Below van de Zweedse band Tribulation niet. Maar bloedmooi zijn de tracks wel, en dit album is welbeschouwd een esthetische renaissance van pure hardrock. Wat een ongelooflijke gitaarpracht: melodieus en episch, en met uiterste precisie gearrangeerd. En dan hebben we hier ook nog een echt album te pakken, met een zoekend begin, een steeds bedwelmender middendeel en een paar klappers op het eind. Beheerste en zinnenprikkelende toprock.
Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Pop) De nieuwe Arctic Monkeys schoot niet bij iedereen direct naar de persoonlijke favorietenlijst. Het was gewoon even wennen. De driftige en zelfs opruiende gitaren van de vorige platen bleven in de koffer en de piano werd de studio binnengereden. Daaruit wist Alex Turner toch weer ontroerend mooie liedjes te toveren, al moet je er dus wat langer op kauwen. De sfeer op het album doet denken aan het werk van David Bowie in de vroege jaren zeventig. En dat is een aanbeveling.
Jon Hopkins – Singularity (Dance)
Jon Hopkins praat graag over zijn muziek en dat deed hij dit jaar ook in de Volkskrant. Hij heeft fraaie theorieën over muziek en geluid en weet daar haast wetenschappelijke verhandelingen over te geven. Maar als je Singularity draait, en je hoort de bedwelmende piano’s optrekken naast bubbelende synthesizers en schurende ritmen, dan vliegen de theorieën linea recta het hoofd weer uit en gaat het hart open. Wat een overweldigend mooie, mysterieuze en sfeervolle elektronische muziek maakt deze man.
Neko Case – Hell-On (Roots)
Wat is de Amerikaanse Neko Case toch een ongrijpbare zangeres. Ze is lid van de band The New Pornographers, maar blinkt vooral solo uit met messcherpe liedjes die langs de indiepop, folk en country zoeven. En die vooral met een fonkelend pennetje zijn geschreven: ieder nummer is raak op Hell-On. Het hoogtepunt is het duet Curse of the I-5 Corridor, dat Case zingt met de gezellige brombeer Mark Lanegan. Ze zingen over kalverliefde en ‘missen de geur van mysterie’. Schitterend.
Kali Uchis – Isolation (Pop)
Kali Uchis is de vierde grote popvrouw in de toptwintig van deze jaarlijst – u komt er verderop nog een aantal tegen. De Colombiaans-Amerikaanse gaf de r&b én de reggaeton een mooie slinger, en bracht er veel hiphop in, maar ook rock-’n-roll en sixtiessferen. En dan liet ze ook nog vreselijk hippe indiebands als Tame Impala meespelen, op bijvoorbeeld het heerlijk zwoele en zelfs psychedelische nummer Tomorrow. Een tombola van popstijlen, maar ook gewoon een weergaloos album.
Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Pop) Het album met de wat sombere titel Hope Downs verscheen in juni – een prima timing, want de Australische band Rolling Blackouts C.F. maakte een fijn zomers gitaarplaatje. De melodieuze pop is soms dromerig en best lief, maar af en toe komt er ook een gitaarstorm opzetten die de gedachten doen uitgaan naar de dampende noise van Dinosaur Jr. Een uitmuntend debuut.
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – december 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Record Store Day Nederland, met de onafhankelijke platenzaak als middelpunt, breidt haar activiteiten met de Vinyl33, verder uit.
Op Pinguin Radio draaien we elke week zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard veel tracks uit de top 10.
Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in
en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.
Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.
Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland: “We zijn begonnen om als Stichting Record Store Day meer activiteiten op te zetten dan alleen die ene speciale zaterdag in april. We bereiken voorafgaand aan en op die dag duizenden muziekliefhebbers, die graag een platenzaak bezoeken. Zonde om daar niet iets meer mee te doen.”
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
De Kroniek der betere Popmuziek
Door Robert van Gijssel
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) Sevn Alias – Recasso (1OAK) Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) In het genrekopje boven deze recensie had eigenlijk dance/elektronisch/pop/jazz/funk moeten staan. Maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Louis Cole heeft, dan is dat maar vast gezegd, een plaat gemaakt die langs vele disciplines raast, en daar al doende een prettig divers feestje van maakt.
Tekst Robert van Gijssel 20 september 2018
De Amerikaan Cole maakt in de eerste plaats strakke electrofunk, een beetje in de traditie van Jamie Lidell. En vooruit, ook een tikje Jamiroquai. Cole is van huis uit drummer, en op de tracks van zijn plaat Time laat hij live-slagwerk in goede banen leiden door elektronische productie en mixwerk. En als je eenmaal gewend bent aan de zuchtende falsetstem van Cole, die soms wel heel erg doet denken aan die van Sufjan Stevens, dan komen stampende discotracks als Weird Part of the Night echt tot leven. Vooral ook dankzij de opwindende keyboards en knisperende bijgeluidjes, in een lekker volle en tegelijk kurkdroge productie.
Het nummer Real Life is zo mogelijk nog dampender, zeker als je hem op flink volume door de koptelefoon laat dreunen. De ritmes zijn driftig en hoekig, de laag op laag gestapelde vocalen wonderlijk zacht. En dan zoekt Cole ook nog de jazz, door de samenwerking met jazzmusici Thundercat en bijvoorbeeld Brad Mehldau, die er halverwege Real Life een heerlijke pianosolo uitgooit. De teksten zijn hilarisch, in bijna alle nummers. Cole speelt de nerdy loser, die het leven ondanks een overmaat aan treiterijen toch aankan. ‘In the weird part of the night, that’s the time I feel alright, yeah’, zingt Cole. Of: ‘When you’re ugly, no one wants to talk to you. When you’re ugly, there’s something you can do, called: fuck the world and be real cool.’
Louis Cole is echt heel erg cool.
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) Op zijn tweede album belijdt de Haarlemse zanger en componist Yorick van Norden zijn liefde voor sprankelende jarenzestig- en jarenzeventiggitaarpop van The Beatles en The Byrds zo aanstekelijk dat je de nieuwe Paul McCartney er gerust even voor laat liggen. Hij heeft precies de juiste wat snerende stem voor de puntige gitaarliedjes als Train In The Station die hij verluchtigt met mooie koortjes en arrangementen.
Tekst Gijsbert Kamer 20 september 2018
En dan durft hij het ook nog aan om zich te wagen aan een paar heuse suites. Behalve Paul McCartney zelf op zijn nieuwe plaat, vergrijpt bijna niemand zich meer aan dergelijke uit diverse (deels orkestrale) liedjes samengestelde composities. Maar Van Norden laat met zijn vierdelige Suite No. 2 horen hoe je zoiets aanpakt zonder dat het anachronistisch klinkt. Melodisch afwisselend, sierlijke arrangementen met ruimte voor zelfs een mellotron en een finale waarin een orkest voluit mag schitteren en het toch luchtig blijft klinken.
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) De Zeeuwse Tonnie Dieleman brengt als broeder Dieleman met zijn liedjes en muziek een ode aan de verhalen en het landschap van Zeeuws-Vlaanderen waar hij opgroeide.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Komma is zijn vierde en meest indrukwekkende werkstuk. Een fotoboek, dubbel-cd (of dubbel-lp) ineen. Het resultaat van lange wandeltochten door het Land van Axel, langs de kreekjes en door de plaatsjes even buiten Terneuzen. Hij legde details uit die omgeving vast in foto’s en verklankte als een waarachtig folkzanger verhalen die hij uit de overlevering had meegekregen of zelf had bedacht, ingegeven door het natuurschoon om hem heen. lees meer
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Soms klinkt de muziek van Maribou State als een herinnering aan een jeugdvakantie. Soms lijkt het of de nummers, zoals de openingstrack Beginner’s Luck, via de luidsprekers in een Chinees restaurant tot je komen: zangerig en oosters, met een fijn randje kitsch. Het Britse producersduo Chris Davids en Liam Ivory weet zijn samples uit de muziekarchieven zó in zachtaardige dance te plaatsen, dat het lijkt of Aretha Franklin haar Soul Serenade ineens zingt in een Thaise tempel.
Tekst Robert van Gijssel 13 september 2018
In hun kunstige behandeling van samples lijkt Maribou State soms wat op de Australische Avalanches. Maar de nummers die het duo opneemt met gastmusici als het psychedelische soultrio Khruangbin klinken ook behoorlijk stoned. Feel Good drijft op alweer oosterse gitaartjes en alle kanten op stuiterende smurfenstemmetjes. Het knappe aan deze dansmuziek in slow motion is dat de tracks toch niet oeverloos worden. In ieder nummer zit net dat ene leuke haakje, of het nu een hypnotiserende synth-loopje is of de engelachtige stem van gastzangeres Holly Walker. Een warm en mysterieus feelgoodplaatje.
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Is de bron met jonge en hippe rootszangers uit de Verenigde Staten dan onuitputtelijk? Kennelijk. De plaat In The Shadows (Again) van nieuwe held Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas was al uit in zijn thuisland, maar is sinds een week ook hier verkrijgbaar. Dat is maar goed ook, want Capps kan er wat van.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Hij maakt psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes, zoals het daverende titelnummer In The Shadows (Again), dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Zijn teksten zijn ironisch, maar dat zijn de jankende steelgitaren in dit topnummer allerminst. In Born Into a Ballroom is het Capps ook ernst, zo te horen aan zijn smekende stem die hier heerlijk door de bijna ambient-achtige gitaarpracht snijdt.
Het slotnummer Trouble’s Calling is een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps kon weleens een nieuwe podiumfavoriet worden in ons countrygekke clubcircuit. Vanaf 20 oktober is hij volop te zien in Nederland. Mis hem niet.
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) Op hun vorige plaat Ones And Sixes omarmde het Amerikaanse gitaartrio Low de elektronica. Maar op Double Negative smoort producer BJ Burton hun muziek bijna in krakende elektronische dissonanten. Diverse keren wordt de vaak hemelse (samen)zang van Mimi Parker en Alan Sparhawk volledig weggedrukt om dan fraai toch weer als door een kiertje een uitweg te vinden.
Tekst Gijsbert Kramer 13 september 2018
Alles gebeurt zo precies dat zelfs de meest onheilspellend harde elektronica schoonheid uitademt. Double Negative is een zeer gewaagde plaat voor Low, die gemakkelijk had kunnen verworden tot en kakofonisch misbaksel. Het is nu wel even schrikken en vervolgens wennen, maar uiteindelijk blijken de botsende elementen elkaar te vinden in een innige omhelzing. Zoals goed en kwaad op ieder Low-album dicht bij elkaar staan.
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) The Pineapple Thief is een beetje een band voor muziektechneuten, zeker nu drummer Gavin Harrison – volgens velen de creatiefste en misschien wel beste rockdrummer op aarde – als vast bandlid is aangetreden. Maar Dissolution, het twaalfde album, is niet alleen een uitstalling van muzikaal vernuft. Aan stoerdoenerij doet de band niet: de progrock is kalm en zelfs wat naar binnen gekeerd, vooral dankzij de ingetogen zangstem van bandleider Bruce Soord.
Tekst Robert van Gijssel 6 september 2018
Maar soms heeft Soord de wereld toch wat te vertellen. Het rustige maar strak rockende All That You’ve Got moet gelezen worden als een aanklacht tegen het oeverloze gemekker op sociale media. ‘You can’t just open fire on everyone’, zingt Soord. ‘Come on, just look us in the eye.’ Waarna hij die wijze woorden laat wegvliegen op een van zijn bekende, Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Mooi hoor.
Het meesterstuk van de plaat is het ruim 10 minuten durende White Mist. De instrumentatie is ambachtelijk: van weidse piano tot jazzrockende basloopjes en bliepende synthesizers, en natuurlijk het bijna melodieuze drumwerk van Harrison. Halverwege de track mag hij losgaan in donderende drumbreaks en onnavolgbare sprintpartijen op de bekkens: drummend machtsvertoon dus, dat dankzij het verfijnde handwerk toch lucide klinkt, en haast sensueel.
Wantrouwende liefhebbers die zweren bij de progrock uit de jaren zeventig, omdat zij denken dat het genre nu wel zo’n beetje dood is, mogen op cursus met dit album op de oren.
Sevn Alias – Recasso (1OAK) In amper vier jaar tijd is Sevn Alias (echte naam: Sevaio Mook, Amsterdammer van geboorte, maar opererend vanuit Almere) uitgegroeid tot een van de populairste Nederlandstalige rappers. Een productieve bovendien: maar liefst acht albums en mixtapes sinds 2015.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Recasso is het laatste deel van een trilogie die in twee jaar gestalte kreeg: in 2017 verschenen Picasso en de ep Precasso. Het knappe is dat de kwantiteit bij Sevn Alias niet op gespannen voet staat met de kwaliteit. Recasso hoort tot zijn beste werk. lees meer
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Het blijft een onverwoestbare Britse klassieker: Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space (1997) van Spiritualized, op het breukvlak van neo-psychedelische spacerock en shoegaze. De groep (met Jason Pierce – lees hier ons interview – als enig permanent lid) maakte sindsdien nog vier albums, maar zo goed als het magnum opus werd het niet meer.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Eind 2016 voerde Pierce het album integraal uit. Dat inspireerde hem zo dat Spiritualized nu het beste album sinds 1997 presenteert: And Nothing Hurt, het eerste sinds 2012, het achtste in totaal.
Pierce maakte het grotendeels alleen, al kreeg hij hulp van veel muzikanten. Geldgebrek dwong hem software te leren doorgronden die hij nog niet kende. Hij ervoer het als een slopend gevecht, maar wat heeft het een fraaie, veelkleurige plaat opgeleverd: bedwelmend, groovy, melancholiek maar nooit zwaar.
Stilistisch verkent Pierce weinig nieuw terrein, maar de betovering blijft wel intact, van de zich loom ontvouwende opener A Perfect Miracle tot de hysterisch toeterende gospelrocker On the Sunshine en het troostrijke slotstuk Sail on Through. Pierces fragiele, wat vermoeide zang past er wonderwel bij.
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records) Eén ding heeft Eminem bereikt met zijn brute verrassingsplaat Kamikaze die gisteren op de streamingplatforms verscheen. Marshall Mathers bevindt zich weer eens in het oog van een controverse-orkaan, waar hij volgens zichzelf thuis hoort. Op Kamikaze slaat Eminem wild om zich heen, met razende en vuilbekkende raps waarin hij al zijn haters verbaal om zeep lijkt te willen helpen.
Tekst Robert van Gijssel 1 september 2018
Er zat Eminem duidelijk iets dwars. Vorig jaar december verscheen zijn langverwachte comebackplaat met de hoopvolle titel Revival. Die kreeg bergen ongefilterde kritiek te verwerken, van fans, muziekpers en collega’s. De plaat stond dan ook vol met waterige popliedjes, en samenwerkingen met de usual suspects uit de popsector van Pink tot Beyoncé en Ed Sheeran, en daar mocht best wat van gezegd worden. lees meer
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – september 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Blijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.
Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.
Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.
Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher