In 2019 is het precies dertig jaar geleden dat punkrockband Heideroosjes opgericht werd. Daarom keert de band, zeven jaar na hun laatste optreden, terug voor twee jubileumshows: één concert in de Amsterdamse Melkweg (zaterdag 26 januari) en één in AB te Brussel (zaterdag 2 februari).
“Behalve het jubileum hebben we ook gewoon zin om weer eens samen te spelen”, verklaart zanger/gitarist Marco Roelofs. In 2012 stopte het viertal met touren, na een carrière van tien albums en bijna 1500 concerten in Europa, Verenigde Staten, Zuid-Afrika en Japan. De voorverkoop van de twee jubileumconcerten begint aanstaande zaterdag 29 september om 10:00 uur, via de zalen.
De samenstelling van de Heideroosjes is altijd ongewijzigd gebleven en zal ook bij de komende jubileumconcerten hetzelfde zijn. “Na de laatste show in september 2012 hebben we elkaar nauwelijks gezien. Die afstand was nodig. We hadden vanaf onze pubertijd fulltime met elkaar in een bus gezeten”. Drie bandleden stopten met het maken van muziek. Alleen Marco Roelofs is altijd actief gebleven als artiest. Hij schreef een boek, maakte twee avondvullende theatervoorstellingen en bracht een album uit met een nieuw project genaamd STAVAST. Ook presenteerde hij de Nederlandse versie van het TV-programma Ink Master (SPIKE TV).
Het voorprogramma wordt in Melkweg verzorgd door de Limburgse band Afterpartees en in Brussel warmt de Vlaams/Nederlandse punkband MARCH de zaal op.
HEIDEROOSJES 30 YEARS ANNIVERSARY SHOWS
Zaterdag 26 januari 2019 – Melkweg, Amsterdam. Support act: Afterpartees
Zaterdag 2 februari 2019 – AB, Brussel. Support act: MARCH
Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers Villagers nieuwe hoogtepunten in hun toch al indrukwekkende catalogus. De band sloot de tour rond hun voorlaatste plaat Darling Arithmetic af met het opnemen van een in de studio opgenomen live-registratie, uitgebracht onder de titel Where Have You Been All My Life? Daar hoorde je de band in topvorm. En het lijkt alsof het componist en zanger Conor O’Brien (Stationschef – vanavond 27/09 – van 22:00-24:00 uur te horen op Pinguin Radio) met een hoop positieve energie naar huis heeft gestuurd om te werken aan nieuw materiaal. De vijfde van Villagers biedt alles wat we van de band gewend waren, en meer.
The Art Of Pretending To Swim start ijzersterk met twee uitmuntende sfeervolle liedjes Again en Trick Of The Light. De opener is een goed voorbeeld van wat er verder op de plaat gaat volgen. Villagers speelt subtiel met samples en electronica om hun wonderschone liedjes net een extra edge te geven. Maar blikvanger is en blijft de zang van O’Brien: een mooie stem? Nee, maar wel met veel gevoel en daarom meeslepend. Heel close opgenomen, zo lijkt het. In sommige nummers hoor je het klikken van zijn lippen en is het alsof hij in je oor fluistert.
De sterke punten van The Art Of Pretending To Swim zijn puntje bij paaltje de perfecte liedjes en de fantastisch creatieve arrangementen waarin moderne productietechnieken helpen een boeiend bruisend circus voor je oren te creëren en die toch al mooie liedjes naar een nog hoger niveau tillen. Villagers slagen er ook in te blijven verrassen. In Love Came With All That It Brings en Real Go-Getter bijvoorbeeld, wordt naar hartelust geknipt en geplakt, maar altijd in dienst van het liedje.
Villagers levert met hun vijfde plaat een klassieker van jewelste af en een heerlijke plaat om de herfst bij de haard mee door te brengen. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier
Villagers vierde studio album The Art Of Pretending To Swim is recent verschenen. Het album, dat volledig is geschreven, geproduceerd, gemixt en ingespeeld door Conor O’Brien (Stationschef – op 27/09 te horen van 22:00-24:00 uur op Pinguin Radio) in zijn studio in Dublin, heeft een sterke link naar het album Becoming A Jackal uit 2010 en het album Awayland uit 2013.
Dit keer met een heerlijke soulvolle toevoeging, fijne ritmes en sonische details, zowel analoog als digitaal. De uitgebrachte single ‘A Trick Of The Light’ is een goed voorbeeld van de warme sfeer en toegankelijkheid van het nieuwe album.
Nieuwe Album Winnen?
Met welke song staat Villagers in onze Graadmeter? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en maak kans op het nieuwe album The Art Of Pretending To Swim van de Villagers.
Tom Grennan is een van de grootste talenten van 2017 en meest geanticipeerde artiesten van 2018. Hij kan krachtige pop liedjes maken met zijn scheurende stemgeluid terwijl zijn teksten een kwetsbare kant laten zien. Zijn debuutalbum kwam in maart uit en nu is het tijd voor een tour als een orkaan.
In september bestijgt een fantastische package de nightliner. Doel? Europa omverblazen met hun loodzware, meeslepende stonerrock.
Stoned Jesus gooit een krachtige mix van psych, stoner, progressieve rock en doom in de strijd. Hiermee creëren ze een brouwsel van zware doch melodieuze klanken die verdomd zwaar op de maag ligt, maar dan wel in de meest positieve zin des woords! Emotioneel geladen teksten worden tegen een kolossale muur van melodieën gesmeten, met als troef hun track I’m the Mountain, one of the hottest tracks in het stonerrock genre.
Het supersonische intergalactische heavy rocktrio Mothership bewijst dat pure, onversneden rock en roll weer helemaal terug is. Ze brengen een stomend hete dampende pot vol klassieke seventies rock mee naar het strijdtoneel.
Het jongste leger stoners bestaat uit de relatief nieuwe formatie Elephant Tree. Deze band rees een paar jaar geleden uit de Londense stoner metalscene. Hun wapenarsenaal bestaat voornamelijk uit stoere rock en zware riffs. Kortom: stonerliefhebbers kunnen hun hart ophalen in september!
LIVEDATUM 23/09 Melkweg, Amsterdam
Helemaal uit Dún Loaghaire, een kustplaatsje onder de rook van de Ierse hoofdstad Dublin komt de Stationschef van deze week. Zijn naam? Conor O’Brien, de voorman van het vrij fenomenale Villagers!
Het gaat zou goed met Connor’s band, dat hij nu al de beroemdste burger is van Dún Loaghaire is. Na Bob Geldoff.
Beroemder dan Bob gaat hij natuurlijk nooit worden. Niet zolang hij geen nieuw Live Aid organiseert. Maar never say never, want als we ons tot muziek beperken heeft Sir Bob nu al het nakijken.
In cijfers is Villagers Boomtown Rats namelijk al ver voorbij gestreefd. Spotify vermeldt dat Nothing Arrived van Villagers bijna 10 x zo vaak is beluisterd dan I Don’t Like Mondays, dat ‘slechts’ 15 miljoen plays op de teller heeft staan. The Rats zijn in ruste en Villagers gaat als een trein, het verschil zal dus alleen maar groter worden.
Afgelopen vrijdag kwam er een nieuw album online van de Ierse band.
The Art Of Pretending To Swim heet het nieuwste pronkstuk van Villagers dat met sterke singles als Trick Of The Light, Fool en IJsbreker Again wel eens het beste album van de band tot nu toe zou kunnen blijken.
Onze Bazz sprak Connor O’Brien, die op ons verzoek een mooie lijst samenstelde met zijn favoriete songs. Traditiegetrouw draaien we die nummers de hele week door en zijn ze te horen tijdens de uitzending van Bazz op de Buzz met Connor als Stationschef op zaterdagavond (22/09) om 19:00 uur en in de herhaling op donderdagavond op (27/09) om 22:00 uur.
Single 3 van het aanstaande Villagersalbum is in één woord ijzersterk. De beste van de drie. Niks mis met het prachtige Trick Of The Light en het mooie Fool, maar Again is raar en anders, en zo horen we het graag.
Om te beginnen vallen de synthesizers op. Waar eens de gitaren vreedzaam tokkelden grommen nu de elektronische keyboards. Bijzonder ook is de hypnotische stem, die het hele nummer door Again zegt. Daar bovenop onderlangs en tussendoor zingt Connor O’Brien zoals alleen hij dat kan met zijn lenige stem en bitterzoete timbre. Voeg daar de meeuwen aan toe die de song in en uit luiden en je hebt een juweel van een nieuwe single.
Afgaande op de drie songs die Connor O’Brien vooruitgestuurd heeft, is het nu al veilig om te zeggen dat het vierde Villagers album The Art Of Pretending To Swim een plaat wordt om te koesteren, een die wezenlijk anders is dan de voorgangers. En zo hoort het.
De naam Nashville duikt steeds vaker op in het Nederlandse muzieklandschap. Nederlandse singer-songwriters met een hart voor country of americana reizen steeds vaker af naar het mekka van de country om daar aan hun muziek te schrijven. Wij spraken met JW Roy, die inmiddels wel de aartsvader van de Nederlandse americana genoemd mag worden, en met Judy Blank, hét grote Nederlandse talent dat met haar nieuwe plaat – Morning Sun – een parel heeft afgeleverd die garant moet staan voor internationaal succes. Wat is Nashville en wat betekent het voor deze artiesten?
Volgens Judy Blank is het het ‘Disneyland voor muzikanten’ en JW Roy beaamt dat; “Wat LA is voor film, is Nashville voor de muziek.” Nagenoeg iedereen in Nashville is eigenlijk singer-songwriter, volgens de beide muzikanten die er regelmatig naar toe op reis gaan om daar aan hun muziek te werken.
Judy Blank verwierf voor het eerst bekendheid met haar deelname aan De Beste Singer-Songwriter Van Nederland, waarbij ze uiteindelijk tweede werd. Daarna bracht ze haar album When The Storm Hits uit in 2014, om vervolgens te toeren. In 2016 speelde ze op de Popronde, waarbij ze de piano al grootendeels had omgeruild voor de gitaar. Met een piano ben je heel gebonden aan een vaste plaats op het podium, maar met de gitaar kun je echt een connectie met je publiek maken, aldus Judy. Hierna raakte ze een beetje in een writer’s block.
Toen Judy voor het eerst naar Nashville trok leerde ze er al snel goede singer-songwriters en muzikanten kennen en ontstonden er spontaan mooie samenwerkingen. Zo is ze ook terecht gekomen bij producer Chris Taylor, die zelfs een band geregeld heeft om mee te spelen op haar nieuwe plaat Morning Sun. Deze spontaniteit die je in Nashville bij veel muzikanten terug vindt, is ook te horen op haar plaat in Who’ve You Been Loving Lately, waar de band spontaan doorspeelt terwijl de song al klaar is, om vervolgens tot een echt hoogtepunt te komen, wat de song nog veel sterker maakt, concluderen Judy en ik samen.
In Nashville loop je ook eenvoudig hele goede collega’s tegen het lijf. Zo ontmoette Judy haar helden van The Wood Brothers, en JW Roy heeft gewerkt met Marc Beeson, een songsmid die minstens tien nummer 1 hits heeft geschreven. Een andere collega van JW is Femke Wijdema, een Nederlandse dame die hier nagenoeg onbekend is, maar in Amerika de ene na de andere hit schrijft.
Judy Blank gaat later dit jaar als special guest mee op tournee met JW Roy en ziet hem een beetje als haar muzikale vader. Volgens JW klikte het meteen heel goed tussen beiden en heeft Judy op haar 23-jarige leeftijd al zo veel meer kwaliteit in zich dan hijzelf. Ik proef hier een beetje jaloezie! JW Roy: “Judy heeft het in zich om het écht te maken in Amerika. Iets wat je vaak hoort over artiesten, maar zij heeft het écht.” Een groter compliment kun je bijna niet krijgen, toch?
‘Southern Ground easing my southern soul’, is een regel uit een liedje dat JW en Judy samen geschreven hebben. Southern Ground is een regio in Nashville en tevens de studio waar Judy haar nieuwe plaat opnam met Chris Taylor (eveneens de engineer/producer bij haar helden van The Wood Brothers). Opnemen in Nashville is voor JW Roy ook nog een onvervulde wens.
Welke platen uit Nashville moet iedereen kennen en waarom? Judy Blank: “Het album van The Wood Brothers – The Muse betekend heel erg veel voor mij. Toen ik dat hoorde wist ik meteen dat dat de muziek is die ik wil maken. Pure en eerlijke americana.”
JW Roy: “Het nieuwste album van John Prine, The Tree Of Forgiveness is een meesterwerk. John vult het gat dat Guy Clark en Townes van Zandt achter lieten met het grootste gemak op.”
JUDY BLANK LIVE IN DE PLATO WINKELS:
15 sep Concerto Amsterdamdam (16:00 uur)
22 sep Plato Deventer (14.30 uur)
22 sep Plato Apeldoorn (16.30 uur)
30 sep Groningen Plato Planet festival
Bekentenis vooraf: ik ben al fan van The Pineapple Thief sinds de tijd dat ze onder de naam Vulgar Unicorn door het leven gingen. Vooral de eerste platen konden mij zeer bekoren. Helaas werd het, naarmate TPT bekender werd, allemaal minder interessant en ik vond ook dat voorman Bruce Soord zijn aandacht te veel aan het versnipperen was aan allerhande samenwerkingsprojecten en soloplaten, met een duidelijke muziekkwaliteitsdaling tot gevolg.
Elke nieuwe TPT werd wel door mij met enig anticipatie tegemoet gezien maar al te vaak werd ik niet warm of koud door het gebodene. Met deze attitude trad ik ook de nieuwe plaat, Dissolution, tegemoet en … werd ik vervolgens van mijn stoel geblazen. Letterlijk bedoel ik dat want TPT heeft nog niet eerder zo consistent stevig geklonken.
Wellicht komt het doordat werelddrummer Gavin Harrison (ex Porcupine Tree, ex King Crimson), toegetreden sinds de vorige plaat Wilderness, nog beter tot zijn recht komt. Maar volgens mij is het stiekem vooral de invloed van TPF-tourgitarist Darran Charles van Godsticks, een band die een stuk steviger is dan The Thief. Daarnaast speelt de ambitie van Soord mee die naar het volgende niveau in de progeredivise wil, en daartoe een donker concept (de nadelige consequenties van leven in een samenleving waarin alles open en bloot op straat, c.q. de sociale media ligt) in negen prima songs heeft uitgewerkt.
Hoogtepunt is ongetwijfeld het elf minuten durende White Mist, waarin topgitarist David Torn zijn karakteristieke gitaar flink laat gieren. De overige TPF-bandleden Steve Kitch (synths en piano), Jon Sykes (bas) en uiteraard Harrison haken hier gretig op in waardoor de combinatie van Soord’s lijzige zang en de rocksongs op Dissolution er top uitkomen. Wordt dit dan de definitieve doorbraak van de TPT? Tekst Mania | Andre de Waal
Ongeveer een jaar geleden begonnen producers Marg van Eenbergen en Pim van de Werken een French pop duo onder de naam Cordon Rouge. Ze waren daarbij vooral beïnvloed door de Franse pop uit de jaren ’60 en ’70, maar ook door de hedendaagse electropop van Vive la Fête.
Na het uitbrengen van hun debuutsingle Say It Like You Mean It bleek die liefde wederzijds te zijn. Danny Mommens van Vive la Fête reageerde op Facebook met ‘Dit is een hit!’ en vroeg het collega-duo om voorprogramma’s te doen bij hun Nederlandse clubshows.
Om dat feit te vieren maakte Cordon Rouge een remix van A Paris, het openingsnummer van het meest recente Vive la Fête album Destination Amour. Het resultaat is een lome, bezwerende versie met rollende jaren ’70 drums en veel strijkers, vanaf vandaag hier te beluisteren.
Cordon Rouge doet dit najaar drie voorprogramma’s voor Vive la Fête.
Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers 
Bekentenis vooraf: ik ben al fan van 