Tag: The Bug Club

The Bug Club uit Wales heeft genoeg inspiratie. Sinds hun doorbraak in 2021 bij ons met IJsbreker My Baby Loves Rock & Roll Music blijven de singles en albums op ons afgevuurd worden. Over een paar dagen alweer, dan is het zover. Dan ligt het niewe album On the Intricate Inner Workings of the System in de schappen. De singles Quality Pints en Lonsdale Slipons draaiden we al. Op de nieuwe single A Bit Like James Bond steken Sam Willmett en Tilly Harris hun humor niet onder stoelen of banken. Iedereen is toch gewoon een beetje 007? De geinige tekst gaat gepaard met fuzzy aanstekelijkheid en een heerlijke gitaarsolo.

Lonsdale is een sportkledingmerk dat oorspronkelijk kledij vervaardigde voor de bokssport. Via The Jam wordt het merk populair bij punks. Begin deze eeuw wordt Lonsdale -niet helemaal terecht volgens de AIVD- vooral geassocieerd met neo nazi’s, maar inmiddels is het brand mede dankzij Madonna weer salonfähig. Slip-ons zijn veterloze sportschoenen.

Voeg Lonsdale en Slipons samen en je hebt de titel van alweer een nieuwe liedje van The Bug Club, de enige club ter wereld die het in zijn hoofd haalt om een song over makkelijk zittend schoeisel te schrijven. Tekstueel blijft de band uit Wales verbazen, muzikaal begint er iets van voorspelbaarheid in te sluipen. Niet dat we hun semi-naïeve rammelrock zat worden, maar iets meer afwisseling op muzikaal vlak zou niet onwelkom zijn.

Nieuw album, On The Intricate Workings Of The System is uit op 30/8. Concerten t.b.a.

Kleine bandjes worden groot. The Bug Club heeft een contract getekend bij het vermaarde SubPop label (Nirvana, Beach House/Weyes Blood) en viert deze mijlpaal met de release van weer zo’n hectisch edoch vrolijk nummertje van krap 2 minuten waar de band patent op heeft.

De vocale honneurs worden weer verdeeld tussen Sam en Tilly. Bierlied Quality Pints is ook de eerste release van de Club uit Wales na het vertrek van drummer Dan, die een agrarisch bestaan overweegt. Of er een nieuw album in de maak is, vertelt het verhaal niet. Voorlopig heeft The Bug Club haar handen vol aan een tournee die tot half november gaat duren en die dit keer helaas aan onze neus voorbij gaat.

Een verrassend goede single van The Bug Club. Niet dat de vorigen dat niet waren, alleen leek de band een beetje in herhaling te vallen.

We Can’t All Play Saxophones is vrij volwassen zeker voor voor een band die altijd een zekere naïviteit uitstraalt, zijn perfectie lijkt te zoeken in de imperfectie. De club klinkt nog steeds kaal en zakelijk, maar de zang is kwetsbaar en oprecht en de gitaarsolo conventioneel op een prettige manier. Meer Lou Reed dan Jonathan Richman zeg maar.

Saxophones komt van een nieuw album van het Britse trio, een dubbelalbum nog wel met als titel Rare Birds:Hour Of Song en releasedatum 20 oktober. Ook komt TBC weer spelen. 19/12 in Toekomstmuziek, Amsterdam, de 20ste in Merleyn , Nijmegen en de 21ste samen met Personal Trainer in Tivoli/Vredenburg.

The Bug Club, de driekoppige garageband uit Wales, is terug van nooit weggeweest. In dit geval verre van een overdrijving, want sinds de release van het alom bejubelde debuutalbum Green Dream in F# leek de band niet te stoppen – in alle opzichten.

In Nederland was The Bug Club de grote ontdekking op Left of the Dial in Rotterdam, in Groningen verantwoordelijk voor de langste rij op ESNS, werden bekroond met vier sterren in de Volkskrant voor de ‘veertien liedjes in dertig minuten, het één nog frisser van de lever dan het andere’, terwijl ze in Londen rockten in het voorprogramma van Pavement en een monstertour de band van Inverness tot Parijs en van Nijmegen tot Brooklyn bracht. Je kende ze natuurlijk al in najaar 2021 met IJsbreker My Baby Loves Rock & Roll Music. Nog meer radiosingles volgde waaronder de huidige Graadmeter-hit Out In The Streets. Dit alles remde de productiviteit niet, want er verscheen een live-album, een EP én werkte de band aan het tweede studioalbum. Een dubbelalbum geworden maar liefst – ‘Rare Birds: Hour of Song’. De eerste single is nu uit ‘Short And Round’.

Rare Birds: Hour of Song telt 47 liedjes, waaronder 23 ‘Cutler-esque spoken-word tracks’. In anderhalf uur vertelt de band een surrealistisch verhaal, verweven met de inmiddels kenmerkende geestige en strakke liedjes van The Bug Club. Het vinyl verschijnt met een 32-pagina tellend geïllustreerd boek. Rond de release van het album (20 oktober) tourt de band door Europa, VK, VS en Canada – Voorafgaand aan de release is de band in Nederland en België te zien in Rotown, Paradiso, EKKO, KulturA en Trix, maar ook op festivals als Paard van Stal, Bruis, Misty Fields en Into The Great Wide Open.

Zanger en gitarist Sam Willmett legt uit: “Alle nummers zijn geschreven in onze zomervakantie voordat we vorig jaar op tournee gingen met Green Dream in F♯. We schreven elke dag dat we thuis waren, meestal in de tuin. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het vaag over vogels gaat.”

Het is één groot verhaal. Eerste single ‘Short and Round’ is The Bug Club op hun speelst en doet denken aan The Soft Boys, The Kinks en – niet voor het eerst – als The Moldy Peaches en The Modern Lovers.

Hoe dan ook. De voorgaande releases van The Bug Club, met hun sardonische en surrealistische humor, vol met klinkende riffs en een duidelijke obsessie voor de ruimte – waren slechts een aanloop. Met Rare Birds: Hour of Song. hebben Sam, Tilly en Dan hun horizon nog verder verbreed; vol met garagerock, poëzie, onzin, woordspelingen, gevoeligheden en opgestoken middelvingers. Alsof Ivor Cutler komt buurten bij Gordon Gano en Kimya Dawson in een twee-onder-een-kap in Caldicot.

TOUR DATA

Augustus

31 – Utrecht, NL, Ekko

September

1 – Den Haag, NL, Paard Van Stal Festival
2 – Maastricht, NL, Bruis Festival
3 – Vlieland, NL, Into The Great Wide Open
5 – Rotterdam, NL, Rotown
6 – Liége, BE, KulturA
7 – Antwerp, BE, Trix Bar
8 – Asten, NL, Misty Fields Festival

Je kunt je kont niet keren of er is alweer een nieuwe single van The Bug Club! Niet dat dat erg is. Integendeel. Zeker niet als de liedjes zo lekker en leuk zijn als Going Down.

Misschien is leuk niet de beste omschrijving van een nummer dat gaat over ten onder gaan, maar The Bug Club is gelukkig geen band die zich zelf al te serieus neemt. Going Down staat net als andere recente singles, waaronder It’s Art op het vers verschenen tweede album van de band uit Wales, Green Dream In F#. Het nummer heeft dezelfde ‘naïeve’, ongepolijste studentenrocksound als het oudere werk met de aantekening dat bassiste Tilly Harris dit keer Sam Willmett ook vocaal bijstaat.

Hij duurt nog geen twee minuten, maar is te goed en grappig om niet even mee te nemen. Met It’s Art neemt The Bug Club zichzelf op de hak en dat deel van de indie-wereld dat zo serieus bezig is dat ze vergeten lol te maken. Sam en Tilly voeren het toneelstukje samen op, tussen de bedrijven door wordt er flink gerockt in de geest van oer art-rocker Lou Reed.

The Bug Club stal onze harten met het prettig naïef rockende My Baby Loves Rock & Roll Music. Daarin ontwaarden we de geest van Jonathan Richman. Die is zo goed als vervlogen op If My Mother Thinks I’m Happy, een song die wat Britser (Kevin Ayers iemand?) klinkt dan de voorganger.

Dit keer ook krijgt hoofdman Sam Willmett vocale bijstand van de bas spelende Tilly Harris. Zij mag tegen het einde even uitpakken op haar instrument onderwijl houden Sam en drummer Dan het tempo er goed in. Verder is My Mother in tegenstelling tot My Baby geheel solo-loos.

If My Mother Thinks I’m Happy lijkt te gaan over het groeiende gat dat gaapt tussen wat de moeder van ik figuur denkt en wat hij voelt. De song staat op het recent verschenen 9 nummers tellende mini-debuutalbum van het trio uit Zuid Wales, ‘Pure Particles’.