Author: Flip van der Enden

Buck Meek – Cuero Dudes

Buck Meek is de gitarist van Big Thief. Dat kun je horen, niet zozeer aan zijn gitaarspel, maar aan zijn manier van zingen.

Net als collega Adrianne Lenker zingt hij met overslaande stem. Alsof hij de baard in zijn keel heeft. Fans van mister Meek horen wellicht dat Cueros Dudes een lichte(re) herbewerking is van Cyclades, een track van zijn vorig jaar verschenen Haunted Mountain album. Meek schreef het nummer in Europa. Dat is weer niet te horen. De man maakt typisch Amerikaanse muziek, een soort sloppy country vergelijkbaar met de morsige Americana van o.a. MJ Lenderman en bands als Wednesday en Florry. Muziek waarin de geest rondwaart van de oude Neil Young.

Meltheads – White Lies

Sinds oktober vuurt Meltheads elke maand wel een nieuw nummer op ons af. De teller staat nu op vijf.

Dat zal ongeveer de helft zijn van het aantal  songs op het album, Decent Sex dat op 9 februari moet gaan uitkomen. Er is alweer een nieuwer nummer beschikbaar, maar wij willen eerst nog wat langer bij stilstaan White Lies. De titel beteken leugentjes om de best wil. Wat White Lies zo sterk maakt, naast de opwindende jungle drums, de onheilspellende bas, de snedige gitaar en de gebeten zang is het onschuldige meisjesstemmetje dat onverwachst opduikt en een fraai contrast vormt met het geweld dat de heren produceren. Volgende week al (de 17e) kun je Meltheads gaan zien in Groningen onder de vlag van ESNS. Op 6 maart geeft de band acte de présence in het Rotterdamse Roodkapje.

The Smile – Friend of a Friend

De derde single van het tweede album van The Smile, Wall Of Eyes gaat-ie heten is een ballad. Maar geen gewone ballad.

We hebben tenslotte te maken met drie van de eigenzinnigste muzikanten van de alternatieve muziekscene. Wat Friend of a Friend ongeschikt maakt voor romantische avondjes of diner bij kaarslicht zijn de ronduit spookachtige violen die bijna ongemerkt in het nummer sluipen. Tegen dat decor klinkt de kalme falset van Yorke plotseling ook unheimisch. En alsof de intenties van de makers nog niet duidelijk zijn, volgt er een slot waarin diverse muziekwetten met voeten worden betreden. In een woord prachtig!  Wall Of Eyes is uit op 26 januari.

Return To Dust – Live Like This

Return To Dust komt uit en L.A. en is een eigentijdse band. Zo piep zelfs dat ze nog niet aan een album zijn toegekomen. Dat is allemaal niet te horen.

Als je niet beter zou weten zou je zweren dat de band uit Seatle of omgeving komt en dat het begin jaren negentig is. Je kunt niet naar Live Like This luisteren zonder aan bands als Alice In Chains, Deftones of Nirvana te denken. Zie Return To Dust als zelfbenoemde conservatoren van de grunge aanverwante genres.

Is het nieuw of vernieuwend wat ze doen? Nee dus. Is het goed gedaan? Dat dan weer wel. Nog even over de bandnaam. Die klinkt nogal christelijk. ‘Stof zijt gij en tot stof zult ge wederkeren’. Maar zou ook van de gelijknamige film kunnen komen. Hoewel Dust To Dust (2022) is misschien wel wat te romantische voor een harde rockband.  Laten we daarom maar op de bijbel houden. Het zijn tenslotte Amerikanen 😉

Liam Gallagher, John Squire – Just Another Rainbow

Echt goed is de eerste vrucht van het samenwerkingsverband van Oasis zanger Liam Gallagher en Stone Roses gitarist John Squire helaas niet.

Maar slecht nou ook weer niet! Je krijgt precies wat je kunt verwachten, een Beatle-esque (Rain) song met de gepatenteerde, nasale zang van de jongste Gallagher broer en een ruim bemeten gitaarsolo van meestergitarist Squire. De heren hoopten waarschijnlijk samen weer iets van het oude vuur te laten oplaaien, maar veel meer dan een waakvlammetje is het niet geworden. Nog niet.  Just Another Rainbow schijnt slechts het begin te zijn van de coöperatie van het illustere duo. Er is sprake van een album en ook is men voornemens om te gaan touren.

SPRINTS – Heavy

SPRINTS komt naar Nederland volgende maand voor 3 shows. Dat is goed nieuws voor iedereen die houdt van door vrouwenpower gedreven en op Ierse postpunkleest geschoeide gitaarmuziek. Aangetikt worden Groningen, Rotterdam en de hoofdstad. Zie het www voor de details.

Alle seinen wijzen op een topjaar voor SPRINTS dat 2024 goed begint met de release van hun langverwachte debuutalbum, Lettter To Myself. Tegelijk met het album is er een nieuwe single verschenen. Heavy is misschien wel beste nummer van de band van Karla Chubbs tot dusver. En anders wel hun meest energieke. Voor wie Karla kent is het thema bekend; het overwinnen van faal en andere angsten. De vaart en de flair waarmee wordt gemusiceerd en de extatische gitaarsolo suggereren dat SPRINTS steeds meer schijt krijgt aan de buren. En ook dat is goed nieuws!

Johan – Time For Change

Time For A Change is weer puur Johan, een melodieus krachtpopnummer met een wolkje weemoed. Historisch gezien navigeert Johan tussen de jangle-pop van de oude Byrds en indie-rock a la The La’s met als toevoeging de (muzikale) persoonlijkheid van bandbaas Jacob De Greeuw.

26 januari komt The Great Vacation uit, Johan album zes. Zoals gebruikelijk hebben de fans weer het nodige geduld moeten uitoefenen, maar kwaliteit kost nu eenmaal tijd. De opstelling van Johan is dezelfde als op het vorige album, Pull Up (2018). Dus met meestergitarist Robin Berlijn. Hoe belangrijk zijn inbreng  inmiddels is, blijkt wel uit het feit dat hij als co-componist wordt opgevoerd.

Johan gaat ook weer de baan op. Eind februari start een clubtournee met een thuiswedstrijd in het schilderachtige Hoorn. Op vrijdag 13 maart krijgt de trektocht zijn beslag met een (nu al uitverkochte) show in de Paradiso.

WineMom – Blood Moon

Blood Moon is de allereerste single van WineMom, een band uit de Ierse hoofdstad Dublin. De laatste jaren staat DC vooral bekend om zijn bloeiende postpunk-scene. Maar Wineblood maakt meer pre-punk. Voor hen stopt de muziekhistorie in 1977.

De twee jongens en meisjes laven zich liever aan het werk van hippie-orkesten als Fleetwood Mac, Steely Dan en The Doobie Brothers. Om niet helemaal hopeloos retro te zijn noemen ze ook R.E.M. als zijnde van invloed. Met deze wetenschap zou je denken dat originaliteit ver te zoeken is. Maar Blood Moon klinkt opvallend eigen. Het is een goed lopend, elegant softrock nummer met aangename zang van de 22 jarige zangeres-componiste Rosanna Harrington en mooi ondersteunend gitaarwerk van Matthew Marshall.

The Lemon Twigs – My Golden Years

The Lemon Twigs overtreffen zichzelf of in ieder geval onze verwachtingen met nieuwe single My Golden Years!

Ook dit nummer is zo retro als broeken met wijde pijpen en visnetten aan het plafond. Je hoort duidelijke invloeden van acts als Allessi, Beach Boys en/of The Raspberries met Eric Carmen. Wat dat betreft is er niks nieuws onder de zon. Maar zo bevlogen om niet te zeggen bezeten zongen de broertjes zelden eerder. Het vorig jaar verschenen 4e album van Brian en Michael D’Addario was mooi maar ook een beetje zijig.  My Golden Years heeft pit en urgentie, klinkt geïnspireerd. Laat maar komen dat 5e album.

Platonic Sex – Melon

Platonic Sex is een vrolijk fuzzy punktrio uit de omgeving van Brisbane. Het trio, twee Sheila’s en een mate hebben nog geen album uit maar al wel een stel singles en een EP-tje.

Binnen het toch wat rigide pretpunkidioom weten Bridget Brandolini en haar secondanten opvallend veel variatie aan te brengen. Constanten zijn haar ‘ongeschoolde’ zang en lekker felle gitaarsolo’s. Ook tekstueel heeft Bridget diverse noten op haar zang. Zie songtitels als Exhausted Competing For You, When I Come Home I’ll Find A Hill To Die On en Bitch In Heat. Melon, zegt Bridget is geïnspireerd door landgenoten Amyl & The Snifters en is een oefening in zelftherapie.