Author: Flip van der Enden

Mount Eerie – I Saw Another Bird

Black Metal, krautrock, noise experimenten en kleine luisterliedjes; het woord breed is ontoereikend om de muzikale reikwijdte uit te drukken van Phil Elverum a.k.a. Mount Eerie.

Als je zijn muziek uitdrukt in stemmingen dan blijkt hij wel wat minder gevarieerd, het gros van zijn songs is boos en/of verdrietig. De oorzaak is bekend, het overlijden van zijn vrouw. Elverum woont tegenwoordig in de Amerikaanse rimboe en dat heeft hem rust geschonken. Al is rust niet het eerste waar je aan denkt als je zijn nieuwe album hoort. Night Palace is zijn eerste in vijf jaar en elfde in totaal. Als Mount Eerie dan. In andere opstellingen (o.a. The Microphones)  heeft hij nog veel meer uitgebracht. Het gros van de songs op Night Palace is te ‘uneasy listening’ om op de niets vermoedende luisteraar los te laten, maar omdat Mount Eerie een act van stand is, hebben we gezocht naar een song die geschikt is om toch kond te doen van de wederopstanding van Mount Erie. De keus is gevalen op het korte en Neil Young-eske I Saw Another Bird. Maar luister dus de hele plaat.

Laura Marling – Patterns

Laura Marling was nog zo jong toen ze begon te spelen dat ze een keer werd geweigerd bij een van haar eigen optredens. Nu is ze 34 en in verwachting van haar tweede kind.

Patterns in Repeat, haar achtste album schreef ze na de geboorte van haar dochter in 2023. Moederschap in al haar facetten is dan ook het thema van het album, dat door een Britse journalist werd getypeerd als ‘haar minst ambitieuze maar meest bevredigende album tot dusver’. Patterns is (min of meer) het titelnummer en in al zijn akoestische en rustgevende eenvoud representatief voor het hele album. Niet alleen zingt moeder Marling misschien wel mooier dan ooit, ook haar gitaarspel straalt autoriteit uit. Ook geschikt voor jonge vaders, opa’s oma’s, alleenstaanden en fans van Joni MItchell.

The Veils – O Fortune Teller

‘O fortune teller don’t tell me too much’, zingt Finn Andrews. Finn speelt O Fortune Teller al een tijdje tijdens concerten van zijn band The Veils alleen achter de elektrische piano (zie video). Binnenkort komt het nummer eindelijk ook uit op album, Ashpodels.

Het is Finn op zijn puurs en dus best. Wat de live-versie niet heeft en de studio-uitvoering wel is een mooie orkestrale finale, een waardig slot aan een ballade met potentiële eeuwigheidswaarde. Het nieuwe album van The Veils verschijnt op 24 februari.

Live kun je The Veils zien op 27 januari in Rotown/Rotterdam, de 29ste in Doornroosje/Nijmegen, de 30ste in Paradiso/Amsterdam en de 31ste in Vera/Groningen.

Fat Dog – Peace Song

Fat Dog wil nog wel eens op twee gedachten hinkelen. Soms komt de Britse bands met tracks op de proppen die vooral bedoeld lijken om clubs en festivals op zijn kop te zetten. En dan weer met coherente popsongs die prima op de radio passen.

Peace Song is er eentje uit de laatste categorie. Niet dat er geen dance-elementen in de song zitten. Het tempo ligt hoog, de bodem is elektronisch en er zit een naar een drop neigende break in het nummer. Daar tegenover staan een meezingbare tekst, een fijn refrein en een kinderkoor of iets dat daar op lijkt. Zeg je kinderkoor dan zeg je al snel kerstmis. Ook een titel als Peace Song past bij de kerstgedachte. Reken echter niet op een stille nacht. Want in welk standje Fat Dog ook staat, het is en blijft een opruiende band.

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.

Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.

DOPE LEMON – Golden Wolf

Na een korte reünie met zus Julia pikt Angus Stone de draad weer op van zijn dubbelleven als DOPE LEMON.

Golden Wolf, de eerste single van wat hopelijk een nieuw (vijfde) album wordt van Stone’s alter ego is een zacht, maar nadrukkelijk rockende song met een beschouwende tekst over het hiernamaals en wat je eventueel mee zou willen nemen daarnaar toe. Om de een of andere reden denkt Angus aan een Golden Wolf. De nieuwe single van DOPE LEMON lijkt overigens niet niet op The War On Drugs.

Good Morning – Soft Rock Band

Hoewel geen hardrockband is Good Morning zeker ook geen soft rockband. De technisch juiste benaming van het door het Australische duo beoefende genre is slacker-rock. Softrock is wat landgenoten als The Little River Band maakten. Er zullen weinig tot geen fans van die band zijn die een grofkorrelige song als Soft Rock Band weten weten te waarderen.

Liam Parsons en Stefan Blair houden er wel van om hun fans op het verkeerde been te zetten. Hun eerder dit jaar verschenen, zesde album van Good Morning, een dubbelaar heet Seven. En ondanks de bandnaam maken ze eerder nacht dan dagmuziek. Soft Rock Band is losgelaten om reclame te maken voor de release van alweer een nieuwe langspeler, hun zevende dus en de tweede dit jaar, The Accident. In lekker luie en lekker lange (8 minuut plus) Soft Rock Band maakt de zanger op gelaten toon de balans op van zijn leven.

‘Oh and once I was a Christian, but I prayed it away
And I guess that I was straight once, right before I was gay’.

 

Marathon – Out Of Depth

Nieuwe Marathon single, Out Of Depth begint als een ietwat bozige postpunkrock track, so far niks nieuws.

Maar na tweeënhalve minuut wordt er overgeschakeld naar een andere stijl, een die je misschien nog wel het best kan omschrijven als psychedelisch. En zo blijft het tot het plotselinge en ook wat snelle slot. Psychedelische punk is dat een ding?  Van ons had Out Of Depth trouwens nog wel even mogen doorgaan. Maar nummers van zes zeven, minuten zijn mogelijk toch net iets te gortig voor een band met een punk attitude.

Benieuwd wat de Amsterdammers nog meer voor verrassingen voor ons in petto hebben op hun debuutalbum. Ze geven wel alvast antwoord op de 3 TO KNOW. En, in april weten we muzikaal meer.