Author: Flip van der Enden

Egyptian Blue – A Living Commodity

Een van de dingen die pospunkband hebben overgnomen van de oude garde is een aversie tegen gitaarsolo’s. Op Living Commodity, het titelnummer van hun debuutalbum  lapt Egyptian Blue die regel aan hun laars. En wel op zo’n overtuigende manier dat zelfs de meest recht in de leer zijnde punker het ze niet kwalijk zal  nemen.

De Britten gaven een weekend of wat geleden een uitstekend visitekaartje af tijdens het Rotterdamse Left Of The Dial Festival. Eerder was de band al opgevallen op Paaspop. Je hoeft dan ook geen koffiedik kijker te zijn om te voorspellen dat Egyptian Bue nog wel vaker gaan tegenkomen in onze contreien.

quannnic – South

Volgende week al komt het nieuwe, tweede album uit van quannnic (spreek uit als Kenopsia). Hopelijk kunnen we dan ook wat meer vertellen over de mysterieuze maker dan zijn leeftijd (18) en staat van herkomst (Florida).

Nieuwe single South is minstens zo goed als voorganger How To Hold A Knife en die viel zo goed in de smaak dat we er  IJsbreker van hebben gemaakt. South is een smeulende, rijkelijk met gitaar bestrooide shoegazesong met emo vocals. De gitaarsolo’s komen voor rekening van Jeff Schroeder, voormalig lid van The Smashing Pumpkins.

Stepdream komt dus net op tijd voor de eindejaars-lijstjes. Het zal verbazen als het album daar niet heel hoog in gaat eindigen.

Blacktoothed – Carried Away

Blacktoothed gaat er prat op dat de hoogste noot ooit door een man gezongen in hun nieuwe single, Carried Away te horen is.

Alleen hebben wij hem nog niet kunnen ontdekken. Misschien is de noot zo hoog dat het menselijk oor hem niet oppikt. Mocht je hond raar gaan doen als je het nummer draait dan weet je hoe dat komt. Blacktoothed komt aus Deutschland en timmert momenteel aan een derde album. Hoe, wat en wanneer weten we nog niet. De band rockt zoals de ouden zongen: ze maken op seventies leest geschoeide  hardrock, incl. vette ritme sectie, gierende gitaarsolo’s en dus een  zanger met een groot stembereik.

Bijzonder is dat blacktoothed een vrouwelijk bandlid heeft. In de pop en indie is de emancipatie volop aan de gang, maar in de wereld van de zware metalen is een vrouw in de opstelling anders dan achter de microfoon nog steeds vrij uniek. De dame in kwestie heet Mathilde en uit haar koker komen die gierende solo’s. En ook de bewering dat in Carried Away de hoogste mannelijk noot ooit verstopt zit. We geloven haar op haar woord.

Bombay Bicycle Club – Heaven feat. Damon Albarn

Bombay Bicycle Club blijkt fans en vrienden te hebben in alle lagen van het muzikantenvolk. De gastoptredens op hun nieuwe langspeler liegen er namelijk niet om en lopen van relatieve nieuwkomers als Nülifer Yanya en Holly Humbersome tot een legende van het levende soort, Chaka Khan en Britpop alumni en van vele markten thuisman, Damon Albarn.

Die laatste schittert in het nummer Heaven dat wat ons betreft het hoogtepunt vorm van het zesde album de fietsvereniging o.l.v. Jack Steadman. Heaven is zo relaxed als fietstochtje heuvel af met een zacht zomerbriesje in de rug. Damon klinkt een beetje als Bowie. Het refrein is er een voor de eeuwigheid. En is er nog een pracht van een gitaarsolo, een dwarrelend pianootje, een vioolstrijkje en nog veel meer fraaie details.

Arcy Drive – Superbloomer 

Arcy Drive maakt rock van het ‘classic’ soort inclusief luchtgitaarsolo’s en aanstekerrefreinen. Zelf spreken ze over Attic-Rock, genoemd naar de plek waar ze oefenen en ook hun eerste EP hebben opgenomen. Die zolder bevindt zich in het dorpje Northport, onder de rook van NYC. Opvallend is dat de band geen enkele poging doet om hun songs fraaier te maken dan ze zijn. De nummers lijken ook zo goed als live te zijn opgenomen.

De New Yorkers zijn net twee jaar bezig. Over een eventuele toekomst als profs hebben ze waarschijnlijk nog niet nagedacht. Toch is nu al duidelijk dat deze hobby uit de hand gaat lopen. Vandaag verschijnt Beach Plum, een EP met daarop het opwindende Wicked Styley en nieuwe single Superbloomer. Die begint bescheiden, als een elektrische kampvuurliedje maar wakkert allengs aan tot een uitslaande brand.

Plannen voor een album of een tour zijn er nog niet. Eerst zijn er nog studies die moeten worden afgemaakt. Tenminste dat is het plan, maar het zou niet verbazen als er iets tussenkomt, succes bijvoorbeeld.

Ducks Ltd. – The Main Thing

Ducks Ltd is weer terug en jengelt en fladdert op The Main Thing weer net zo lekker a la The Smiths als 2 jaar terug op ex IJsbreker 18 Cigarettes, en debuutalbum Modern Fiction.

Het duo uit Toronto liet vorig jaar middels een serietje singles horen van wie ze de kunst nog meer hebben afgekeken. Dat bleken o.a. The Cure en The Feelies en The Jesus & Mary Chain te zijn. Je kunt slechtere voorbeelden bedenken. Dat het duo inmiddels ook zelf wel wat in hun mars heeft, maakt The Main Thing wel duidelijk. We hopen derhalve dat de nieuwe single een wegvoorbereider is voor een tweede album.

Library Card – Cognitive Dissonance

Het Rotterdamse Library Card heeft blijkbaar de memo gemist waarin staat dat praatpostpunk alweer passé is. En gelukkig maar, want anders hadden we Cognitive Dissonance moeten missen. En dat zou zonde zijn.

Library Card steekt Tramhaus naar de kroon en laat Lewsberg een poeppie ruiken met hun nieuwe single. Cognitive Dissonance is een in rockmal gegoten filosofisch en poëtisch betoog over de onvermijdelijkheid van tegenstrijdige opvattingen en emoties. Wij eenvoudige Pinguins zijn niet geëquipeerd om het relaas van Lot van Teylingen inhoudelijk te toetsen, maar het zou niet verbazen als ze er op kan afstuderen en misschien wel promoveren. Zelden was een bandnaam zo goed gekozen als Library Card.

Waar we wel een mening over hebben is de muziek. Die is krachtig en  opzwepend en zeker niet ondergeschikt. Mocht de memo de band alsnog bereiken mogen ze hem gerust negeren.

The Klittens – Universal Experience

All female indieband The Klittens laten eindelijk weer eens iets van zich horen. Yaël zingt het door het collectief geschreven Universal Experience, een strak en gedisciplineerd liedje, nu met sax appeal!

Een belangrijk deel van de kracht van The Klittens zit hem in hun samenzang. Zo fraai en soepel zoals zij hun stemmen kunnen vlechten doen maar weinigen hen na. Toch is en blijft The Klittens op de eerste plaats een gitaarband. Ook die afdeling laat zich van haar beste kant horen op Universal Experience.  

Kurt Vile – Another Good Year For The Roses

Het eerste goede jaar voor rozen waar Kurt naar verwijst is een countryklassieker van George Jones (ook vertolkt door Elvis Costello). Zeg je George Jones dan zeg je smartlap en dat is wat de nieuwe single van Kurt Vile is.

Net als George zingt Kurt dat zijn lief weg is en hij eenzaam en allenig achterblijft. Maar anders dan mister Jones neemt hij zich heilig voor zijn ‘shit together’ te krijgen. Another Good Year For The Roses is geen recht toe recht aan countryliedje, maar weer zo’n heerlijke loszand indie Americana rocksong waar meneer Vile het patent op heeft.

Kurt’s nieuwe single komt van iets dat hij zelf een EP noemt, maar met zijn speelduur van ruim een uur net zo goed een langspeelplaat genoemd kan worden. Back To The Moon is de titel. Producer van een deel van de songs waaronder deze single is de Britse singer-songwriter Cate Le Bon, die pas nog eenzelfde vriendendienst verrichte voor Wilco.

Mannequin Pussy – I Don’t Know You

I Don’t Know You had kunnen eindigen als gewoon een leuk liedje, maar ergens kwam iemand op het lumineuze idee om er een partij luidruchtige gitaren tegen aan te gooien waardoor het nummer plots naar een veel hoger plan werd getild.

We kennen Mannequin Pussy als een wat onevenwichtige band. Zo’n kan vriezen kan dooien gezelschap dat al vier albums uit heeft, maar nog geen enkel nummer dat echt beklijft. Dat is I Don’t Know You ook niet, maar het is wel een stap in de goede richting. Het zou best eens kunnen dat producer John Congleton de man is die het verschil gaat uitmaken.

Congleton heeft meer dan 200 producties op zijn naam staan in zo’n beetje alle denkbare genres, rappers, rockers, experimentalisten, kunstzangers, postpunkers en hitmakers. Je kunt het zo gek niet bedenken. Om een paar van zijn cliënten te noemen, Phoebe Bridgers, The Murder Capital, The War On Drugs en Eddie Vedder. Als hij Mannequin Pussy niet op kan stoten in de vaart der volkeren, wie dan wel?