Author: Flip van der Enden

bed – River

bed is een nieuwe naam aan het vaderlandse droompop firmament. Een prima naam ook, want waar droom je beter of in ieder geval vaker dan in…? Inderdaad.

Het was wel een beetje zoeken, de bandnaam laat zich wat lastig googelen, maar we kunnen je vertellen dat bed uit het Rotterdamse komt en vier leden telt, Anna, Flor, Marijn en Niek. Hun debuut EP heet Wet wat doet denken aan een waterbed. Ook dat zou een uitstekende plek zijn om hun zacht wiegende en betoverende muziek te beleven.

bed neemt alle tijd om hun songs tot volle wasdom te laten komen. Met zijn 5 minuut 17 is River het kortste nummer op de EP. Gevaar om in slaap te worden kukelen is er overigens niet. Net als je lekker weg mijmert voeren de girls en boys het volume wat op. Niet zo veel dat je schrikt, maar genoeg om je bij de les  te houden.  

bed toert later dit jaar door het land als onderdeel van de Popronde karavaan.

THEM – She Says

Van Morrison zit even niet op te letten, waarschijnlijk heeft de anti-vaxer het te druk met zijn strijd tegen de medische wetenschap. Of ze hebben het hem lief gevraagd. Dat kan natuurlijk ook. In ieder geval zijn er nu twee bands die Them heten. Een die in 1967 ter ziele is gegaan, maar nooit zal worden vergeten dankzij songs als Gloria en Baby Please Don’t Go. Die van Van The Man dus. En THEM dat twee jaar geleden in het leven is geroepen door Ellie, Hudson, Maia en Thompson, vier tienermeisjes uit grunge city Seattle. She Says, pas de derde single van THEM is een ongepolijste diamand.

Er zijn geen pogingen gedaan om THEM beter te laten klinken dan ze zijn, een stel enthousiaste dilettanten.  She Says klinkt alsof het live in de studio is opgenomen met minimale overdubs. Basaal maar super charmant. THEM heeft nog een lange weg te gaan, maar de potentie om ver te komen is er. 

Seraphin – Carolina Lunch Time

Seraphin is Seraphin Morland, een singer-songwriter waarvan we niet veel meer weten dan dat hij uit Frankrijk komt en dit jaar maar liefste twee albums heeft uitgebracht, in totaal goed voor 22 Engelstalige gitaarliedjes in een aan Americana verwante rockstijl.

Veel luisteraars heeft Seraphin nog niet en dat is onterecht. ‘s Mans songs hebben charme, stralen zelfverzekerdheid uit, en de maker is behept met een prettig stemgeluid. Op Carolina Lunch Time wordt Seraphin begeleid door attente ritmesectie, een viool (fiddle eigenlijk) en een intiem meisjeskoortje. En zo staan er nog veel meer bijzondere liedjes op het nieuwe 7665, en het iets oudere Red Light Room album.

Declan Welsh and the Decadent West – Impermanency

Beroemd is Declan Welsh and the Decadent West nog niet, maar wel bekend genoeg om een Nederlandstalige wiki te hebben. Daar lezen we dat de band uit Glasgow komt en nu zo’n jaartje of zeven rockt op zijn indie’s.

Vlak voor corona kwamen Declan & Co met een eerste album. De release van Impermanency duidt op de komst van een tweede. Aan de bandnaam en de titel van de nieuwe single –Impermanency betekent iets als vergankelijkheid- mogen we afleiden dat de mannen zijn begaan met het lot der mensheid. Declan heeft wel door dat politieke annex protestsong voor dove manshoren zijn als productie en melodie niet in orde zijn. En dat zijn ze.

Hij heeft overigens wel de wind mee. Nu parlando punk een ding is is hij zo verstandig om even mee te surfen op die golf. Dat geeft Impermanency een eigentijds tintje dat de verspreiding van zijn boodschap nog makkelijker maakt. Een beetje bekendheid met de Schotse tongval helpt overigens wel.

Ook slim is om de waarschuwing dat we met zijn allen de verkeerde kant opgaan te presenteren als liefdesliedje. ‘That I Love You, I Hope You Know I Always Will, And When I Am Fuck All But Ashes On The Breeze I’ll Love You Still. Geen wonder dat Declan Welsh ook hier aanhang heeft. De man is een poëet met het hart op de juiste plaats

Broken Bells – We’re Not In Orbit Yet..

Broken Bells, de band van superproducer, Brian Burton alias Danger Mouse en James Mercer, frontman van The Shins laat na drie jaar weer eens iets van zich horen. Anders dan bij de vorige singles, lijkt er dit keer wel een album te volgen. En dat is goed nieuws, want op After The Disco (2014) en het naar de band genoemde debuutalbum uit 2012 staat een aantal indie-evergreens.

Of de nieuwe single ook een lang leven beschoren is zal de tijd wijzen, maar de eerste indruk is uiterst positief. We’re Not In Orbit Yet.. is een tijdloze, rijk geïllustreerde ballad. Mercer’s stem zwemt in een warm band synths, bubbelbas en melancholieke koortjes, en met een ruim bemeten gitaarsolo tegen het einde wordt de belofte van een climax bevredigend ingelost.  

Veel valt er nog niet te vertellen over het derde album van Broken Bells. Het is bijvoorbeeld onduidelijk of de twee vorige singles, Good Luck (2019) en Shelter (2018) ook op de plaat komen, het artwork doet dat wel vermoeden. Ook is er nog geen releasedatum bekend. Een titel wel, het derde album van Broken Bells gaat Into The Blue heten.

Yot Club – down bad

Yot is waarschijnlijk hoe je yacht uitspreek in Mississippi, de thuisstaat van Ryan Kaiser, voorzitter en enig lid van Yot Club. Op basis van de bandnaam zou je gerechtigd zijn te denken dat Yot Club, yacht rock maakt, glad gestreken gitaarmuziek voor consumptie op terrassen, jachthavens en andere zonnige plekken. 

Dat is dus niet het geval, integendeel zelfs. Yot Club is van de lo fi, gruizige indie, muziek voor slaap -en zolderkamers, kleine clubs en andere plekken voor mensen voor wie geld geen rol speelt.

In zijn voorkeurslijst op Spotify staan vooral obscure acts die net als hij inspiratie putten uit de new wave en synthipop van weleer met af een toe een uitschieter richting blues, funk en dance. Breed dus. Dat geldt ook voor zijn debuutalbum, Off The Grid. De 11 uiteenlopende songs worden bijeen gehouden door Kaisers voorkeur voor vintage instrumenten, en zijn nasale zang. Hij speelt gitaar, drums, keys en en bas.

Mede vanwege die zang en de keyboards doet single down bad  aan The Cars denken, terwijl de powerpop gitaren lijken afgekeken van The Romantics.  Twee namen die overigens niet in zijn lijst voorkomen. De  achtergrondzang die het nummer extra cachet geeft is helemaal van hemzelf.

Yot Club timmert inmiddels flink aan de weg. Hij bereikt maandelijks ruim 5 miljoen luisteraars en zijn (eerste) tour is grotendeels uitverkocht. Dit muisje krijgt dus nog een staartje.

 

  

 

Derya Yildirim & Grup Simsek – Bal

Derya Yildirim is een medium succesvolle singer-songwriter uit Turkije met als specialisatie de gevoelige ballad. Grup Simsek is een vrij onbekend, traditioneel Turks gezelschap. Zet ze bij elkaar en er gebeuren muzikale wonderen!

Het funky Bal is een mooi voorbeeld van wat de Bosporus popband te bieden heeft, een fusie van Anatolische rock, Turks psych en Zwarte Zee ballades. Inderdaad, Derya Yildirim & Grup Simsek behoren tot dezelfde muzikale bloedgroep als ‘onze’ Altin Gün. Net als bij de Gün hebben de bandleden ook verschillende nationaliteiten. Zelf spreken ze van de ‘Outernational generation’. Anders dan AG spelen Derya Yildirim & Grup Simsek naast Turkse traditionals ook eigen werk, zoals Bal.

Te zien op Le Guess Who in Utrecht tussen 10 en 13 november.

THICK – Loser

Nikki Sisti speelt gitaar, Kate Black bas en Shari Page de drums. Alle drie zingen ze, Nikki het hardst.  Acht jaar geleden staken ze de creatieve koppen bij elkaar en begonnen ze THICK.

Inmiddels is THICK een begrip in de punkscene van New York en daarbuiten. Met Loser kondigen de meiden de geboorte aan van hun tweede langspeler.

‘You Think That I’m A Loser, I Love When People Tell Me I Should Quit’, I’ll Never Be A Winner‘ zingt Nikki Sisti. ‘Stel je het ergste voor dan kan het alleen maar meevallen’ lijkt de boodschap. Hopelijk geldt dat niet voor het nieuwe album.  Loser schept namelijk verwachtingen. 

The Strangerz – Shut Up!

Shut Up! is de tweede single van The Strangerz, een volgens eigen omschrijving ‘shouty feminist punkband’ uit Manchester. Daar zit geen woord gelogen bij.

Vergeleken bij de uithaal van frontvrouw Martha in Shut Up! is de schreeuw van Rhian Teasedale van Wet Leg in Ur Mum niet meer dan een zuchtje. Bij wijze van spreken dan.

Op de twee tot nu toe verschenen singles van The Strangerz plaatst de band zich in het zelfde speelveld als Yard Act, Dry Cleaning, English Teacher en al die andere bands met een praatzingende frontpersoon, parlando punk dus.

Fun fact, The Stangerz bestaat uit twee tweelingen. Martha en haar gitaarspelende broer Thomas en drummer Shannon en haar bassende broer Will.

Soccer Mommy – Don’t Ask Me

Sophie Allison alias Soccer Mommy heeft met Sometimes Forever een album voor de jaarlijstjes afgeleverd. De belofte van een grootse doorbraak zal er al in vanaf haar eerste echte langspeler, Clean (2018). Maar het is toch altijd fijn als verwachtingen worden waargemaakt. Je zult de acts maar te eten moeten geven die onder de druk bezwijken. 

Het verlegen singer-songwritertje van vier jaar geleden is getransformeerd tot indie-diva van formaat. Hoewel de meeste songs op haar nieuwe album weer beschouwend en introvert zijn, haalt ze regelmatig even lekker uit en/of zet ze haar woorden kracht bij met opvallend heavy gitaarwerk.

Met zijn ingehouden zang en uitbundige gitaren is Don’t Ask Me representatief voor het album waarmee Soccer Mommy zich definitief plaats voor de indie-eredivisie.