Op -1 de beste band van dit moment. Dat kan er maar één zijn, uit Dublin City, Fontaines DC! Het zit er dik in dat hun nieuwe album uit de bus gaat komen als beste plaat van 2024. Tenzij er nog wat meesterwerkjes uitkomen zal 2024 de boeken ingaan als een matig popjaar vrees ik. Met Fontaines DC als schaars lichtpuntje dus.
Bonus: FDC heeft pas een mooie versie opgenomen voor BBC’s Live Lounge van Say Yes To Heaven van Lana Del Rey. Zie hieronder.
De laatste single van High Vis was zo hard en ondoordringbaar dat we hem maar met mondjesmaat hebben gedraaid. Vergeleken met de opgefoktheid van Drop Me Out is Guided Tour een verademing.
Het lijkt wel van een andere band, en dat was precies de bedoeling. Op hun nieuwe album wilde de High Vis niet alleen maar te hoop lopen tegen dingen , maar ook hoop uitstralen. En dat doet Guided Tour, het titelnummer van het nieuwe album. Daarin werpt frontman Graham Sayle zich op als rots in de branding. O.i.d. Het derde album van de Britse (post-)punkband is nu uit. In februari komt de band naar Nederland voor een drietal shows.
6/2 Oosterpoort, Groningen
7/2 Grauzone Festival, Den Haag
8/2 Doornroosje, Nijmegen
Vorige single Jacked leek zomaar uit de lucht te komen vallen, maar nu weten we dat het de eerste single is van het debuutalbum van de onder de naam Heartworms opererende Jojo Orme.
Om te zeggen dat er halsreikend naar de eersteling van Heartworms wordt uitgekeken is een understatement. Heartworms maakte naam met een serie spannende singles die zich qua stijl moeilijk in een hokje latten proppen. Warplane is daarop geen uitzondering. De songs van de Britse artieste zijn vaak duister (gothic), maar ook speels en bewegelijk. Ook live is Heartworms een attractie zoals ze vorig jaar bewees met haar show op Down The Rabbit Hill.
Dat ze als relatieve nieuwkomer al zo’n eigen geluid heeft, komt voor een niet onbelangrijk deel op het conto van producer/platenbaas Dan Carey (Wet Leg /Fontaines DC). Het Glutton For Punishment album verschijnt begin februari op zijn Speedy Wunderground label.
Bardo is een naam voor de tussenfase. Dat kan een wachtkamer zijn, maar ook het Vagevuur. Afgaand op de sound en naam van het Texaanse trauma ray zal het het laatste zijn.
De derde single van het debuutalbum van de schoenenstaarders uit Forth Worth is de vlezigste van de drie. De ritmesectie zit dicht op je gezicht, maar de gitaren zwemmen in een bad van galm. De zang zit er tussenin. In het (de?) Bardo dus. De sfeer is duister, het volume hoog. trauma ray lijkt een prima band voor een festival als Roadburn. Toch hebben hun songs ook iets toegankelijks om niet te zeggen iets poppy’s. Kortom best wel verwarrend dat trauma ray, maar dat zijn vaak de beste.
Chameleon komt uit op 25/10.
King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om de getijden naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.
King Cnut is ongeveer de zesde single van het zeven tot tien koppige Mandrake Handshake. De band heeft zich vernoemd naar een plant -alruin in het Nederlands- uit de niet zelden giftige nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, ietwat exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat je als luisteraar in een roesje achterlaat. Het zijn duidelijk hippies die we hier horen, maar daar is natuurlijk niks mis mee.
Wij zeggen het net andersom, ‘maak van een molshoop geen berg’, maar de betekenis is natuurlijk hetzelfde, maakt het niet belangrijker dan het is..
Mountain out of a Molehill is weer zo’n fraai en elegant nummer zoals Connor O’Brien er nog veel meer heeft. Je hoort sporen Ierse folk terug in de melodie, maar ook de fijne neus die de Villagers frontman heeft voor slijtvaste refreinen. O’Brien zit momenteel in een creative stroomversnelling. Het laatste Villagers album is bij wijze van spreken nog warm en hij deelt al weer compleet nieuwe nummers uit. Voor de fans is er ook een nieuw boek met songteksten en poëzie van de man achter een van Ierland’s betrouwbaarste bands
Fans van duistere pop hebben een goede herfst. Na eindelijk weer eens nieuwe muziek van The Cure betreden nu ook The Horrors de arena weer.
The Silence That Remains is de eerste single van een nieuw album van de band, die voor de helft uit nieuwe leden bestaat. Dat heeft hun sound niet aangetast. Silence That Remains is hetzelfde soort superieure spookrock waarmee de Britse band al zo’n kleine twintig jaar furore maakt. Op het eerste gehoor lijkt de nieuwe single meer en misschien wel minder van het zelfde. Maar dat blijkt schijn, het nummer besluipt je, kruipt onder je huid en voordat je het door hebt sta je er mee op en ga je er mee naar bed. Je bent gewaarschuwd.
Nieuw album, Night Life verschijnt op 3 maart. Op het zelfde label als The Cure.
De vorige single van ratbag alias Sophie Brown kwam uit tijdens de vakantie, die hebben we dus even gemist. De nieuwe single van het Nieuw Zeelandse multitalent verscheen gelukkig wel weer op onze radar.
Pinky girl is wat in het Engels heet ‘a companion piece’ van ‘pinky boy,’ de single die ons ontglipt is. Waar boy nogal neurotisch is, op het uneasy listening af, is girl een glorieuze, rijk geschakeerde popsong, smaakvol opgetuigd met blazers, strijkers en nog veel meer. In pinky boy verbaast Sophie zich over boys, die vaak niet door hebben wat voor fantastische girls ze aan de haak hebben geslagen. Pinky girl is een soort van liefdesverklaring aan haar seksegenoten. Na slechts zes songs is wel duidelijk dat ratbag enig is in haar soort.
Er is een heruitgave aanstaande van het Ohio Players album van The Black Keys, een luxe editie met 5 extra tracks.
Volgens de band zijn dat geen afdankertjes, maar volwaardige songs. Ze hadden de release samen laten vallen met de aankondiging van hun Amerikaanse tournee. Het hele plan viel in het water toe ze gebrouilleerd raakten met hun manager. Nu komen de songs dus op de ‘Trophy’ versie van hun laatste album.
Een van de extra tracks is een samenwerking met de Amerikaans-Mexicaanse hitzanger DannyLux. Zijn rol is bescheiden, maar niet onbelangrijk. Hij geeft het deels Spaanstalige Mi Tormenti een leuk latin tintje. Ook belangrijk is de bijdrage van Beck, die als vierde componist wordt opgevoerd en wiens meesterhand niet moeilijk is om te herkennen in Mi Tormenta.
Normaal doen we niet aan remixen , maar die van Kisses, de -1 hit uit de GM van Slowdive is zo geinig dat we je hem niet willen onthouden.
Bandbaas Neil Armstead is zelf achter het mixtafel gaan zitten. Hij heeft op de zang na zo goed als alles van het origineel gedumpt en vervangen door een antieke synthesizer. Het resultaat klikt alsof Depeche Mode Kisses heeft gecoverd! Er staan inmiddels meer mixen online van het prijsnummer van Everything Is Alive, het geslaagde comeback-album van Slowdive. Maar Electronic versie 3 is veruit de leukste
