Author: Flip van der Enden

Mondo Cozmo – Meant For Livin’

We waren hem alweer bijna vergeten, maar met Meant For Livin’ herinnert Mondo Cozmo ons er weer even aan zijn unieke talent om rockclichés te presenteren alsof hij ze net zelf heeft bedacht.

Op Meant For Living laat hij, Josh Ostrander is zijn doopnaam zijn innerlijke Bob Dylan de vrije loop. Muzikaal, maar ook tekstueel. En zelfs visueel! Het nummer doet denken aan Dylan anno 1965, zijn Highway 61 periode (en Lou Reed ca 1970). De tekst is een soort opsomming van eisen waar een goed burger aan moet voldoen, ironisch natuurlijk.

De (geanimeerde) video refereert aan Dylan’s beroemde tekstclip voor Subterranean Homesick Blues. Je ziet Mondo afwisselend als leraar, predikant en politicus. Zijn gehoor houdt protestboorden op, de songtekst loopt onderin het beeld mee. Erg leuk, leerzaam en nuttig.

Meant For Livin’ komt van Mondo’s 3e album, waarvan nog niet meer bekend is dan dat er aan wordt gewerkt.

Archive – Fear There & Everywhere

Archive bestaat al bijna drie decennia. In die tijd is de Britse band altijd zijn eigen gang gegaan. Dat dwarse, het weigeren de waan van de dag te volgen is een goede overlevingsstrategie gebleken, want Archive draait nog steeds op een hoog niveau mee. We schrijven band, maar Archive is meer een collectief, een wisselende pool muzikanten die min of meer op afroep beschikbaar zijn. Degenen die dan het sein verzamelen geven zijn Darius Keeler en Danny Griffiths, twee spelers in de trip hop scene. Van dat verleden is nog maar weinig over, behalve dan het gevoel voor ambiance.

Een van de zaken waar Archive nauwelijks rekening mee houdt is radio. Een track van een kwartier of meer is geen uitzondering. Archive is echter ook bij machte om het klein en fijn te houden zoals op het onderkoelde Fear There & Everywhere. De titel verwijst naar het stemmige en eveneens meerstemmige ‘Here There & Everywhere’ van The Beatles. De met ingehouden spanning gezongen en gespeelde nieuwe single is afkomstige van het 13e studioalbum, hun eerste in zes jaar van Archive, Call To Arms & Angels dat we op 8 april wordt verwacht.

Dropper – Ok Ok Ok

Zoals de meeste muzikanten moet ook Andrea Scaniello bijklussen om in haar onderhoud te voorzien. De bandjes waar ze in zat liepen best aardig, maar een vetpot was het zeker niet. Andrea werkt in de horeca.

De lange nachten, het drinken, het hangen en de vluchtige vriendschappen die ze sloot met gasten en collega’s inspireerden haar tot het schrijven van een set songs die de kern vormen van het debuutalbum van Dropper, haar eerste eigen band. Nu de 30 in zicht komt bekroop Andrea een gevoel van nu of nooit. Het werd dus nu. Het album van Dropper gaat Don’t Talk To Me heten, op 11 februari komt hij uit.

Ok Ok Ok is het derde tipje van de sluier. Eerder verschenen Memoirs Of Working In A Bowling Alley en Don’t Worry Up als lokkertjes voor de plaat. Dropper heeft van alles wat, rock, pop, garage, punk en zelfs een beetje country. De boel wordt bij elkaar gehouden door Miss Scaniello, die haar levensliederen zingt met een lichte weemoed in haar stem.  

BAMBARA – Birds

BAMBARA is een New York’s rocktrio dat bestaat uit de tweelingbroers Reid en Blaze Bateh en jeugdvriend William Brookshire. De boys kennen elkaar nog uit de tijd dat ze samen naar  school gingen in Athens, Georgia. Die stad staat op de popkaart staat als de geboortegrond van o.a. R.E.M.

Daar lijkt BAMBARA dus helemaal niet op. De vier albums die de Bateh broers tot nu toe hebben uitgebracht zijn gevuld met duistere, onheilspellende, soort van gothic rocktracks. Nieuwe single Birds is ook geen vrolijke meefluiter, maar wel een stuk minder ondergronds en ondoorgrondelijk dan te doen gebruikelijk voor het trio. Een verbetering dus.

We weten niet precies welke broer zingt, maar hij klinkt als een licht vertraagde Mick Jagger, inclusief diens plagerige zangstijl en eigenzinnige timing. De kracht en pracht van Birds zit hem echter in het gitaarwerk, een wereldriff en een zo mogelijk nog mooiere solo. Zo vitaal en opwindend hebben The Stones sinds 1980 niet meer geklonken.

We moeten er rekening mee houden dat de andere nummers van het nieuwe album van BAMBARA weer van die zompige sombermansrock gaat worden, maar als Birds een indicatie is van een nieuwe richting dan kan BAMBARA wel eens een hele grote gaan worden!

Jack & The Bearded Fishermen – Beware Of Birds

‘Heavy Noise Rock since 2005 – Besançon France’ is de summiere tekst die Jack & The Bearded Fishermen op Spotify hebben gezet.

Uiteraard zit er geen Jack in Jack & The Fishermen, zelfs geen Jacques, en de kans dat er zich vissers onder de bandleden bevinden is miniem omdat Besançon dichter bij de Alpen ligt dan bij zee. Wel lijkt het aannemelijk dat de mannen nog een andere dagbesteding hebben naast herrieschoppen, want in de ruim 15 jaar dat ze actief zeggen te zijn hebben Jack & co slechts twee albums afgeleverd. Maar als ze bezig zijn dan kan je moeilijk om ze heen.

Nieuwe single Beware Of Birds klinkt als een traag rockend luchtalarm. Ongeremde gitaren, opstandige bassen, een dwarse drummer en losse samenzang zijn de ingrediënten van een nummer dat zowel origineel als goed is, een combi die niet zo vaak voor komt als je zou willen.

Enfin het begin is er van een derde album, een zeer veelbelovend begin dus.

Thomas Azier – Skin & Blister

Thomas Azier is als een haai, immer in beweging. Het zijn geen reuzensprongen die hij maakt, maar stilstaan is duidelijk geen optie.

Voor nieuwe single Skin & Blister lijkt hij zich zich te hebben laten inspireren door de werken van de vroege Roxy Music en de late Japan/David Sylvian. Tot in de puntjes verzorgde croonermuziek dus met een zucht naar avontuur. 

Skin & Blister heeft een zinderde spanning die wordt gecreëerd met minimale middelen; een metronomische bas, de binnenkant van een vleugel, een (bamboe?) fluit. Tegen het eind mag een sopraansax een wat langere lijn blazen, komen de keyboards op en roeren ook de andere instrumenten zich nog even, maar de spanning blijft om te snijden.

De meeste artiesten zijn na tien jaar wel uitgeraasd. Thomas Azier lijkt nog maar net begonnen.

NewDad – Say It

Say It is alweer het vijfde nummer van NewDad dat we oppikken. De band uit het noorden van Ierland, wat iets anders is dan Noord Ierland maakt deel uit van het snel groeiende leger gitaarbands met een vrouw als aanvoerder.

Bevelhebber is Julie Dawson. Zij is behept met een zachte stem waarmee ze soms harde dingen zegt. Zo gaat Say It over een liefde die van één kant lijkt te komen. De andere kant, die van Julie dus pikt dat niet langer. Julie’s troepen ondersteunen haar betoog met batterij dromerige gitaren die net als Julie lieflijker klinken dan ze feitelijk zijn.

Say It komt binnenkort op EP twee van Newdad, die is opgenomen in het Noord Ierse Belfast.

Parquet Courts – Watching Strangers Smile

Nieuwe Parquet Courts single, Watching Strangers Smile staat niet op het nog verse Sympathy For Life album om de simpele reden dat het nog niet afwas. Ook punkbands hebben deadlines blijkbaar. Gelukkig is de track niet ergens in een virtuele lade beland zodat we gewoon kunnen genieten van dit nakomertje. En te genieten valt er genoeg aan het rustig voortkabbelende liedje dat dankzij een lekker orgelloopje en een mooi instrumentaal coda weer net even anders is dan we van de New Yorkers zijn gewend.

Jack White – Love Is Selfish

We kennen Jack White als opgewonden standje, maker van opgefokte soms zelfs hysterische rocksongs. Heel soms echter gunt hij ons een glimp van zijn zachte kant. De country remake van zijn vorige single Taking Me Back was voor zijn doen ingetogen en zelfs elegant. Zijn nieuwe single is zelfs introvert te noemen.

Het akoestische Love Is Selfish gaat over Jack’s onvermogen de liefde naar zijn hand te zetten. Hij wil best wel, maar telkens staat hij met lege handen en zijn mond vol tanden. Vroeger zou Jack zijn frustratie hebben uitgeschreeuw en had hij zijn gitaar in de strijd gegooid om zijn gevoelens kracht bij te zetten. Maar nu hij tegen de 50 loopt wint de berusting het steeds vaker van de boosheid. Opvallend is dat Jack nog steeds de blues heeft, maar dat zijn muziekstijl richting country verschuift.

Tot zover onze psychologische verklaring voor het feit dat mister White zich inhoudt op Love Is Selfish, single twee van soloalbum drie, Fear Of The Dawn dat op 8 april verschijnen zal. Het plan is dat Jack op 1 juli in de AFAS te zien zal zijn.

 

The Mysterines – Dangerous

Daar zijn ze weer, of eigenlijk nog steeds. Er staan al twee nummers van The Mysterines op onze playlist en daar komt nu dus een derde bij. Alle drie afkomstig van Reeling, het debuutalbum van de band uit Liverpool dat op 11 maart gaat uitkomen.

Het is niet nieuw wat The Mysterines doen en de originaliteitsprijs gaat ook aan hun neus voorbij, maar het klopt of beter het rockt als een donderbus wat ze uitspoken! Wat de  band boven het maaiveld doet uitsteken is frontvrouw Lia Metcalfe. Als je haar voor het eerst hoort, denk je even met een vocalist van het mannelijke geslacht te maken te hebben, zo donker is haar timbre. Maar voeg beeld bij geluid en je ziet een bevlogen rockband waarvan we nog veel plezier gaan beleven.