Author: Flip van der Enden

Afterpartees – I Don’t Want The World To Stop

Afterpartees heeft drie jaar aan hun derde album gewerkt. Best lang, maar -zoals nieuwe single I Don’t Want The World To Stop duidelijk maakt- dan heb je ook wat. Het vijftal uit Horst (L) heeft deze ronde besloten geen hulp van buitenaf in te roepen, geen externe producer, geen ingehuurde opnametechnicus en ook geen A&R manager of andere bemoeizuchtige types die geld ruiken.

De vriendenclub heeft een afgelegen paardenstal omgebouwd tot opnamestudio annex woonstee en is daar ingetrokken om natje en droogje en een lief en leed te delen. En om in de gezamenlijkheid een nieuw album te maken dus. 

Het resultaat van de ‘stalsessies’ komt begin volgend jaar uit onder de titel Family Names. Dat de missie geslaagd is kunnen we concluderen op basis van de vooruitgestuurde single, I Don’t Want The World To Stop. Achter deze musical- achtige titel steekt een powerpopsong van het zuiverste water. Alle hokjes zijn aangekruist, beloftevol intro? Check. Plakkend refrein en enthousiasmerende gitaarsolo? Check. Het enige wat je zelf moet doen is meeklappen. Liefst op de maat.

Ducks Ltd. – Under the Rolling Moon

Het Canadese Ducks Ltd takelde een paar maanden geleden de IJsbreker binnen met hun vrolijk stemmende jingle-jangle gitaarliedje, 18 Cigarettes. Als we een IJsbreker uitdelen is dat niet alleen uit waardering voor het nummer, maar ook een motie van vertrouwen in de desbetreffende platenmaker.

Het is natuurlijk altijd maar afwachten of dat vertrouwen niet wordt beschaamd, zeker bij beginnende bands als de Ducks. Maar de steun lijkt terecht. Nieuwe single Under the Rolling Moon is makkelijk herkenbaar als een werkstuk uit de koker van Evan Lewis en Tom McGreedy, maar ook weer niet zo dat het duo beschuldigd kan worden van zelfplagiaat.

Under the Rolling Moon heeft net zo’n huppelritme als de oud IJsbreker, maar waar het daar vooral om de gitaren draait is het nu de bas die er uit springt. De bron van inspiratie is en blijft het Manchester van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Album is in aantocht.

Big Thief – Certainty

Het derde nieuwe liedje van Big Thief dit jaar is misschien wel het meest conventionele van de band. D.w.z. dat Certainty het meest lijkt op ouder werk.

Dat is alles behalve een straf. Niemand die zo opgewekt verdrietig klinken kan als Arianne Lenker. Een van de bandleden zingt een mooie tweede stem en de begeleiding is als vanouds nadrukkelijk onnadrukkelijk aanwezig. Op de plek waar elke andere band een gitaarsolo zou inlassen hoor je een perfect stukje samenspel. Als je iets zou willen opmerken zou het de lengte kunnen zijn. Krap drie minuten is wel heel kort.

Queen’s Pleasure – Words To Live By, Suits To Die In

Queen’s Pleasure heeft het kostuum tot handelsmerk gemaakt. Pas als de mussen dood van het dak vallen gaan de jasjes uit en de heren in hemdsmouwen verder. Alleen de bassist is normaal en draagt gewoon een t-shirt.

Als de Amsterdammers zo door rocken kunnen ze over niet al te lange tijd maatpakken aanschaffen, want met nieuwe single, Words To Live By, Suits To Die In hebben ze weer goed beet. De titelsong van het debuutalbum van de boys is weer zo’n hartslag verhogende Sheffield aan de Amstel rocker met dwingende drums, snerpend edoch melodieus gitaarwerk en een zanger die schijt aan de buren heeft.

Toch is Words To Live By, Suits To Die In voor Queen’s Pleasure’s doen een vrij gevoelig liedje. Een ballad kan je het niet noemen daarvoor is het te onstuimig, maar in de strakke pakken lijkt toch iets van een gevoelige inborst te schuilen.

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore

Nieuwe fans zal The War On Drugs niet winnen met I Don’t Live Here Anymore, het titelnummer van het nieuwe album van Adam Granduciel. Of het zouden Radio 2 luisteraars moeten zijn.

Maar de fans zullen smullen van alweer zo’n heerlijk hypnotisch stukje -nou ja stuk- eigentijdse classic rock. Je zou een weddenschap kunnen afsluiten wie Adam het eerste uitnodigt voor een feature op zijn nieuwe album, Bob Dylan, Eric Clapton of Mark Knopfler.

Waarin I Don’t Live Here Anymore enigszins afwijkt van de formule is de afwezigheid van een langere gitaarsolo en de aanwezigheid van een dameskoortje, het uit Brooklyn afkomstige duo Lucius. Het album staat voor 29 oktober.

Madrugada – Nobody Loves You Like I Do

Na het plotselinge overlijden in 2007 van Robert Burås, een van de kernleden van het Noorse Madrugada besloot de band het album waar ze toen aan werkten af te maken en het daarna voor gezien te houden.

Het duurde tien jaar voordat de drie overige leden elkaar weer opzochten voor een serie concerten. De warme reacties op die optredens riepen om een vervolg. Dat is er bijna. Nobody Loves You Like I Do is de voorbode van een compleet nieuw album van Madrugada. Wat, hoe en wanneer wordt angstvallig geheim gehouden, maar het 2022 zou voor fans Madrugada wel eens een jubeljaar kunnen worden.

Zeker is in ieder geval dat de band weer gaat spelen. Ze beginnen hun Europese tournee op 20 maart in 013 te Tilburg. Een dag later staan ze in Paradiso. Waarschijnlijk zal het nieuwe album wel uit zijn tegen die tijd. Uiteraard zal Burås gemist worden, zeker zijn compositorische bijdragen. Maar het geluid van Madrugada werd en wordt grotendeels bepaald door zanger Silvert Høyem en die steekt zoals de live-clip van Nobody Loves You Like I Do laat horen en zien in topvorm. 

My Morning Jacket – Love Love Love

My Morning Jacket heeft na vijf jaar zo goed als stil te hebben gestaan de instrumenten weer uit het vet gehaald en zich opgemaakt voor een nieuw offensief. De ‘comeback single’ Regularly Scheduled Programming klonk vertrouwd, zij het wat ruwer in productie en executie dan we van de band zijn gewend.

Dat geldt ook voor Love Love Love. Op deze tweede voorloper van het nieuwe album staat My Morning Jacket op standje hippie. Niet alleen de songtitel had zo uit The Summer Of Love kunnen komen, het nummer zelf lijkt ontstaan uit een ouderwetse jamsessie, een work-out voor de afdeling gitaar. Het sleutelwoord lijkt spontaniteit.

En dat is nieuw. My Morning Jacket was altijd van de perfectie, van de afgewogen noten en de glanzende afwerking. De band heeft zijn negende album in relatief korte tijd opgenomen met bandbaas Jim James zelf achter de mengtafel. Aan Love x3 is goed te horen dat de mannen blij waren eindelijk weer eens lekker te kunnen spelen.  Album volgt in otober.

Placebo – Beautiful James

Het is 8 jaar geleden dat Placebo een album uitbracht en 5 sinds hun laatste single. Je zou bijna de hoop opgeven. Bijna, maar niet helemaal!

Het gonst al een tijdje in het Placebo kamp over eventuele nieuwe activiteiten. Afgelopen donderdag bleken die geruchten waar te zijn, er is een geluid uit van de band van Mister Molko!

Nieuw is misschien niet helemaal het juiste woord. Beautiful James is weliswaar een spiksplinternieuw nummer, maar klinkt behoorlijk vertrouwd in de oren. Wat meer synths dan gitaar in de mix, maar in opzet en executie is Beautiful James Placebo ten voeten uit. Zoals een van de commentatoren op Youtube schrijft, het is alsof je bezoek krijgt van een oude vriend. Nieuw maar ook nostalgisch dus. Brian is overigens uitstekend bij stem.

De tot duo geslonken band met naast Brian Stefan Olsdal als enig lid heeft laten weten dat het nieuwe album helemaal af is en een tour in de maak. Harde info ontbreekt verder. Maar Placebo is terug en dat is voorlopig even voldoende.

Amyl and The Sniffers – Hertz

Het zijn spannende tijden voor Amy Taylor and The Sniffers. De bende heeft net voor Corona toesloeg een stevige fundering weten te leggen voor toekomstige activiteiten met hun debuutalbum en een zeer geslaagde wereldtournee. Vorige week is album 2 uitgekomen en nu is de de vraag, kunnen de Aussies de aandacht vasthouden en hun populariteit verder uitbouwen of is de piek al bereikt? Het zogenaamde moeilijk tweede album syndroom.

Als we een voorlopige conclusie mogen trekken. Wij denken we dat Amyl and The Sniffers zich geen zorgen hoeven te maken. De eerste twee singles van het Comfort To Me album waren al sterke voorzetten, de derde is een inkoppertje.

Hertz heeft een riff als een bergketen en een gitaarsolo waarvoor Keith Richards het slechte pad op zou gaan. En dan is er nog de dame die de lakens uitdeelt. Met achteloos gemak houdt Amyl zich staande in het geweld en brengt ze de tweeënhalve minuut durende energie explosie tot een happy end. Wat Hertz ook laat horen is dat The Sniffers aan het evolueren zijn van primitieve 123 punk naar een eigen merk rock ‘n’ roll. Kortom; we gaan nog veel en lang plezier beleven aan Amyl en haar Sniffers.

Dead Sara – Heroes

Dead Sara is een (niet meer zo) hard(e) rock band uit L.A. Het trio onder aanvoering van Emily Armstrong scoorde gigantisch in 2013 met het aan RATM schatplichtige Weatherman, een nummer van hun debuutalbum. Een waarheidsgetrouwe cover van Heart Shaped Box ging ook als de brandweer, maar daarna droogden de successen langzaam maar zeker op.

Niet dat de Dead Sara het niet probeerde. De stand van zaken is nu twee albums, vier EP’s en een dozijn singles. En er is weer hoop! Nieuwe single Heroes verdient de schoonheids- noch de originaliteitsprijs, maar is zo lekker brutaal en energiek dat het zonde zou zijn als hij ook een stille dood zou sterven. Na een memorabel intro van gitaar en synthesizer trekt Emily haar scheur open en raak je vanzelf in haar greep. Voor de lekkere trek.