Author: Flip van der Enden

Joyeria – Here Comes Trouble

Joyera‘s debuutsingle, Here Comes Trouble is een productie van Dan Carey. Bij de vaste luisteraars gaat nu een lampje branden. Die Carey heeft namelijk de laatste jaren een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. We noemen een paar namen. Goat Girl, Squid, Fontaines DC, Black Midi hebben allemaal recentelijk met Dan in de studio vertoeft.

Wat stijl betreft zijn genoemde namen nogal divers. Wat hen bindt is eigenzinnigheid. Joyeria, het alias van de Canadese Artus Dyjecinski is misschien nog wel de meest eigenzinnige van het stel. Zijn imposante debuutsingle Here Comes Trouble bestaat uit twee delen. Part 1 is een gezongen, gedreven, monotone, semi elektronische track, die wel aan Lou Reed doet denken. Op Part 2 gaat het tempo een paar streepjes omhoog en bestaat de zang alleen uit het herhalen van het refrein c.q. de songtitel. Het einde lijkt te verzanden in chaos, maar voordat je oren gaan piepen komt er een fade-out. Hier is de referentie Lou’s Velvet Underground maatje John Cale. Om met Elvis te spreken, ‘If you’re looking for trouble, you came to the right place..

Gorillaz – Jimmy Jimmy (feat AJ Tracey)

Sinds Manu Chao er het zwijgen toe doet is het aan Gorillaz om het volk te verblijden met muzikale mixdrankjes, tropische cocktails van pop, rock, afro, hip hop, reggae en wat er verder die dag op het menu staat.

De cartoonband van Damon Albarn viert dit jaar zijn vierde lustrum. Niemand zou daarom verbaasd zijn als de klad er een beetje in zou zijn geslopen. Hoeveel bands houden het nou eenmaal twintig jaar vol aan de top? Nou Gorillaz dus. Qua pakkende refreinen, onweerstaanbare beats en laat maar lekker los gevoel haalt nieuwe single Jimmy Jimmy makkelijk de  Gorillaz Top 5.

Albarn is zijn eigen laconieke zelf. Rapper AJ Tracey neemt de meeste vocals voor zijn rekening, terwijl Gorillaz medewerker van het eerste uur, Remi Kabala Jr tekent voor een lekker dubby productie. Lee Perry’s geest leeft voort in Jimmy Jimmy!

In deze nazomer is  Jimmy Jimmy de juiste plaat op de juiste tijd.   

Media Giant – Afraid Of The Dark

Media Giant maakt indruk met debuutsingle Afraid Of The Dark. De band is nog zo nieuw dat we niet meer weten dan dat ze uit Engeland komen. Verder is er nog een persbericht waar je niet veel wijzer van wordt en waarvan je hoopt dat het ironisch bedoeld is.

‘Wij van Media Giant geven om u. Daarom hebben we gebruik gemaakt van een uitgebreid marktonderzoek en een wetenschappelijke analyse om te bepalen wat een hit tot hit maakt. Afraid Of The Dark is onze eerste uitgave, onze studies suggereren dat u de stuwende beat, het dansbare ritme en de herkenbare tekst zult waarderen’.

Dat dus. Wijzer wordt je van de playlist van de band op Spotify. Daarin staan nummers van o.a. David Bowie, Gang Of Four en Elvis Costello. Namen die ontbreken, maar er zeker bijhoren zijn die van Duran Duran en Talking Heads. Op naar de volgende single.

FUR – When You Walk Away, Pt 1

Zou dit hem zijn? FUR hikt al een tijdje tegen een doorbraak aan. Niet dat ze geen succes hebben. De Britse traditionalisten hebben één flinke hit op hun conto, en een handvol redelijk succesvolle singles. Vreemd genoeg zit in aanhang vooral in Indonesië. Thuis in de UK en in de Europese regio stelt de FUR nog niet heel veel voor. En dat is jammer en ook onterecht.

FUR laat zich inspireren door vervlogen tijden, de jaren vijftig, zestig en zeventig toen liedjes maken nog een ambacht, een kunst en een kunde, teamwork ook. Nu is het vaak een eenling met een laptop.  

Het Beatle-esque (Oasis-esque) When You Walk Away, Pt 1 is het zoveelste geslaagde voorbeeld van de ‘klassieke’ kop-staart songs die FUR produceert, liedjes waarin de zanglijn er eerder was dan de beat. Wat When You Walk Away, Pt 1 nog extra sjeu geeft is het opwindende gitaarduel aan het eind dat je naar je luchtgitaar doet grijpen.

 

waarmee de song eindigt.  

Nothing – Amber Gambler

Bij het opruimen van de studio kwam Nothing nog een paar tracks tegen die niet geschikt werden geacht voor het The Great Dismal album. Waarom niet vraag je je af als je Amber Gambler hoort. Wellicht dat de tekst niet paste binnen het album concept, muzikaal valt er helemaal niks op aan te merken.

Amber Gambler is een atmosferisch nummer, dat wel vaart bij herhaalde beluistering. De bijna gefluisterde zang zweeft boven een weefsel van gitaren, een eenzame viool versterkt de melancholieke sfeer. Conclusie afdankertje blijkt aanwinst! Op 8 oktober komt er een EP’tje uit met nog een paar aan de vergetelheid ontrukte tracks.

The Rasmus & Apocalyptica – Venemous Moon 

 De nieuwe Breekijzer is een Fins onderonsje van The Rasmus en Apocalyptica, twee -we mogen wel zeggen- grote namen aan het internationale metalfront.

The Rasmus timmert sinds 1994 aan de weg. Apocalyptica begon zelfs nog een jaar eerder. De eerste heeft een poppy kant, de tweede een symfonische, logisch als je een stel cello’s in de opstelling hebt. Apocalyptica maakte in eerste instantie naam met cello covers van nummers van Metallica, toen die formule was uitgewerkt is de band eigen nummers gaan spelen. En dat doen ze nog steeds.

De bands kennen elkaar natuurijk al heel lang, zo groot is de Finse metalscene niet. Rasmus zanger Lari Yiönen heeft in 2004 een moppie meegezongen op het nummer Bittersweet van Apocalyptica.

Venemous Moon is de eerste track die in de volle gezamenlijkheid tot stand is gekomen. Het resultaat mag er zijn, het experiment is voor herhaling vatbaar. En klinkt precies zoals je kan verwachten, als The Rasmus met strijkers. Als Finland Venemous Moon had afgevaardigd naar het Eurovisie songfestival had Måneskin waarschijnlijk het nakijken gehad.

Mazey Haze – Headspin

Ook single nummer twee van Mazey Haze mag er zijn. Net als Sad Lonely Groove is Headspin een mijmerende melodie verpakt in een dwarrelwind van gitaren. Kenners zullen in de gitaarsound zowel de oude Byrds als het pre disco Tame Impala herkennen.

Meer van het zelfde is de nieuwe Mazey Haze single echter niet. Waar de debuutsingle een lekker achteruitleunnummer is, blijkt Headspin na een lome start niet alleen dromerig maar ook dansbaar.

Deze week maakte Mazey bekend dat er in november een EP volgt. De release van ‘Always Dancing’ wordt gevierd met een show in Paradiso op de 8ste. De kaartverkoop is inmiddels in volle gang en aangezien er maar een beperkt aantal tickets in omloop zijn is haastige spoed in dit geval goed.

Turnstile – Fly Again

 Als een band een beursgenoteerd bedrijf was zouden we al ons geld steken in aandelen van Turnstile. Alles wijst er op dat de band uit Baltimore heel snel heel groot gaat worden. Het vijftal heeft nu na 2 en halve albums proeven en proberen de perfecte mix van punk, pop en metal gevonden en daar een flinke dot eigenheid aan toegevoegd.

Twee weken geleden is hun nieuwe album uitgekomen. ‘Glow On’ heet de plaat. Alleen maar kneiterds staan er op, nummers van krap 2 minuten met meer energie dan de kerncentrale van Borsele en Dodewaard bij elkaar! Ex Breekijzer BLACKOUT staat er op dat momenteel met reuze sprongen door de GM dendert, en FLY AGAIN dat misschien nog wel heter en beter is!

Turnstile gaf pas een benefietconcert voor daklozen in een park in Baltimore, daar staan nu filmpjes van op Youtube. Als lemmingen duiken de fans het publiek in. Aanstekelijke opwinding, wat hebben we dat gemist! Dus hebben we onder het mom van ‘Unmute Us’ besloten gewoon eens gek te doen en FLY AGAIN tot IJsbreker uit te roepen! Misschien staat Turnstile over een paar weken wel op -2 en -1 van de GM, en dat zou nog terecht zijn ook!

Spoort – Hunt & Gather

Het zal nog wel even duren voordat Spoort scoort. Misschien wel nooit, zijn ze net even te excentriek. Dat de band wel het een en ander in hun mars heeft staat echter buiten kijf. We ontdekten we Spoort vorig jaar middels het geinige FLYY.  We hebben de track een tijdje gedraaid, maar de respons hield niet over. Nu willen we een paar weken aan Hunt & Gather gaan hangen om te kijken of we nu wel wat steun voor de band kunnen krijgen.  Hunt & Gather is een soort reggae of ska, stel je een maffe Madness voor.  

Neem alleen al de naam. Spoort komt van ons woord spoor, als in treinspoor. Mogelijk is de bandnaam bedacht in een Hollandse coffeeshop. Of ze de t er per ongeluk of bewust aan hebben toegevoegd is niet duidelijk. Maar Spoort spoort dus. (sorry;)   

  

 

Stone – Let’s Dance To The Real Thing

Stone komt Liverpool, een stad die wel een naam heeft op te houden als het om popmuziek gaat. Dat lukt de mannen meer dan een beetje met hun nieuwe single. Let’s Dance To The Real Thing is de muzikale tegenhanger van een Energy Drink, met een scheutje wodka.

‘Put This On Your Playlist’ roept zanger halverwege op een niet mis te verstane toon. Als we een sticker op de band zouden moeten plakken zou dat iets zijn als brutale indie, of Britse branie pop. De gitaren zijn fel en alom aanwezig, de zanger fungeert als aanjager.

De Stonies omschrijven zichzelf als een typische Gen-Z band, het resultaat van opgroeien in een onbegrensd digitaal tijdperk, punk in ethiek maar niet in genre, fans van Sonic Youth en The Streets. De eerste qua noise, de tweede wat vocale voordracht betreft. Tenminste dat was zo. Op eerdere singles rapte zanger Fin Power zijn teksten, op Let’s Dance To The Real Thing zingt hij gewoon. Ons bevalt dat beter, hen hopelijk ook.