Author: Flip van der Enden

The Symposium – Light Speed 2

The Symposium is een indieband uit Chicago, die het vast niet erg vind dat The Strokes met sabbatical zijn. Ze vissen namelijk in dezelfde powerpopvijver als de band van Julian C.

Waar natuurlijk helemaal niks mis mee is. Onlangs verscheen het derde album van The Symposium, aangejaagd door Light Speed 2. De single laat horen dat The Symposium inmiddels de imitatiefase heeft verruild voor die van emulatie, het overtreffen van hun voorbeeld. Het is namelijk lang geleden dat The Strokes zo’n fris en fonkelend gitaarliedje hebben losgelaten als dit vijfde nummer van het The Sonic Age album.

The Amazons – My Blood

The Amazons go classic rock op nieuwe single My Blood, een song die makkelijk van Starship, Bad Company of Foreigner had kunnen zijn, of een andere stadionrockband uit de roemruchte jaren tachtig.

Kosten noch moeite zijn gespaard om van My Blood een memorabel lied te maken. Blazers, mannenkoren en zelfs een soulzangeres jagen het nummer naar een onontkoombare climax. In deze mega-productie houdt Frontman Matthew Thompson zich makkelijk staande.

Het staat ze goed dat Grote Gebaar, we hopen dan ook met The Amazons dat My Blood resulteert in die langverwachte en dik verdiende doorbraak. Nieuw album, 21st Century Fiction staat voor 7 mei.

Skeleten – Bodys Chorus

De Australische Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog even in de Graadmeter opdook.

Skeleten blijkt op dreef, want hij heeft inmiddels al weer een nieuw pareltje losgelaten. Ook Bodys Chorus kan je scharen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou ook weer niet. Dansen op Bodys Chorus doe je het beste thuis,  alleen of als het kan met zijn tweeën. Als bonus komen de luchtgitaristen onder ons ook aan hun trekken.

Bodys Chorus is net als Love Enemy en Deep Scene bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit gaat komen.

hey, nothing – Barn Nursery

Tweemo kent u die uitdrukking? Tweemo is een jong genre met als kenmerken een traag tempo, een melancholieke ondertoon en een lo fi, semi-akoestische productie. Tweemo is een samenvoeging van de woorden twee en emo. Waar dat ‘twee’ vandaan komt is niet helemaal duidelijk. Emo is een rocksoort met gevoelige teksten.

Als voorbeeld van tweemo wordt vaak naar hey, nothing verwezen, een duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Barn Nursery is de opvolger van Sick Dogs dat we bijzonder genoeg vonden om er IJsbreker van te maken. Barn Nursery is heel anders en dat is altijd goed. De nieuwe single begint met een simpele riff op de akoestische gitaar en zang van Harlow Philips, de vrouwelijke helft van hey, nothing. Later valt Tyler Marbry in. Hij zingt ook het laatste couplet dat een stuk intenser is dan het eerste deel, maar het blijft een klein, mooi en indringend liedje. Kan wel wat worden dat tweemo.

Baba Stiltz, Okay Kaya – Bedside

Vier jaar geleden sleepte Baba Stilz de IJsbreker in de wacht met Running To Chad. Het was een van de eerste popliedjes van de Zweeds-Filipijnse producer Baba verdient zijn dagelijks brood als dj en  beats bedenker voor internationale hip hop artiesten. 

Na wat omwegen in de vorm van een experimenteel album en een soundtrack is Baba nu weer terug op het popspoor. Dit keer met charmante assistentie van Okay Kay. Zij is een Noors-Amerikaanse zangeres met meerdere million-streamers op haar naam. Bedside is een gezamenlijk gezongen en geschreven lo fi electro-popliedje met stille scheurgitaar. Niet spectaculair wel erg lekker.  Een duet album is in de maak.

Terra Twin – Crooked

Een enthousiaste fan op Youtube schreef dat Crooked hem/haar sterk aan Snow Patrol doet denken. Dat betekent dat we er serieus rekening mee moeten gaan houden dat Terra Twin de zelfde weg op gaat als Hozier, London Grammar, Nothing But Thieves en Lola Young, acts die je hier voor het eerst hoorde en nu zo populair zijn dat wij weer zijn afgehaakt. Zoeken naar nieuw talent. Dat is onze missie.

Terra Twin maakt geen opzienbarende, grensverleggende of echt alternatieve muziek. De band valt op met ambachtelijke gitaarliedjes en de prettige stem van frontman, Maxim Baldry. Die laatste is duidelijk de kracht van de band, maar misschien ook wel de zwakte, Baldry is namelijk naast muzikant ook acteur (o.a. in de tv serie Rings Of Power). Mocht zijn acteerloopbaan een vlucht nemen gaat dat waarschijnlijk ten koste van zijn band. Aan de andere kant kan zijn bekendheid als acteur ook een positief effect hebben op de levensloop van zijn band. Hoe dan ook is de kans groot dat Terra Twin over niet al te lange tijd de cross over maakt naar de mainstream.  Vergeet dan niet waar je de band het eerste hoorde ;).

Skeleten – Bodys Chorus

Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog op het randje van de Graadmeter staat.

Maar Skeleten blijkt meer pijlen op zijn muzikale boog te hebben, songs die je kunt groeperen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou weer niet. Dansen op zijn muziek doe je echter het beste thuis en alleen of met zijn tweeën. Body Chorus is net als Love Enemy bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit is.

My Cosmic Girl – Psychic

Psychic is de derde single van My Cosmic Girl uit Wellington, Nieuw Zeeland.

Hart van de band is Ella Doty. Zij zingt en tekent voor de teksten. Muzikaal laat de band zich niet makkelijk vastpinnen. Sfeer lijkt net zo belangrijk als compositie en de instrumentatie is divers. Op Psychic horen cello’s, samenzang en een drummer met een jazzachtergrond. In ieder geval is hij lekker actief. My Cosmic Girl is nog jong, van een uitgekristalliseerde stijl is nog niet echt sprake. Misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling en behoudt de band zich het recht voor om te blijven variëren en experimenteren. We gaan het hoe dan ook met belangstelling volgen.

Till Lindemann – Mein Welt

De nieuwe single van Till Lindemann begint met een stemmig stukje piano, maar als snel komt de aap uit de mouw en volgt er het soort semi militaire metal-mars waar Lindemann’s band en -naar nu blijkt- hij ook solo patent op heeft.

Niks nieuws onder die Sonne dus, maar fans zullen zich weer in drommen naar de stadions begeven alwaar Lindemann later dit jaar voor het eerst solo acte de présence zal geven. Rammstein is even met verlof. Mein Welt is de titelsong van die solotrektocht langs de internationale podia die op 31 oktober zal neerstrijken in de hoofdstedelijke Ziggo Dome. 

Attic Ocean – Lilies and Sea

Lilies and Sea van Attic Ocean uit Dusseldorf is een schaap in wolfskleren. Als je heel goed luistert is het gewoon een lief liedje. Maar de song is diep weggestopt onder een dikke laag van galmende gitaren. Zangeres Hanni Nasirat worstelt maar komt nauwelijks boven het lawaai uit. De keren dat ze wel verstaanbaar is zingt ze,  ‘I’m Going Under’. Da’s vast geen toeval. Van bovenstaande zou je de indruk kunnen krijgen dat Attic Ocean meer geschreeuw dan wol produceert, maar dat is dus niet zo. Integendeel juist. Lilies and Sea is een prima opener van het nieuwe IJsbreker-seizoen!