Author: Flip van der Enden

Mood Bored – All The Time

Die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen. We citeren Atwood Magazine over de nieuwe single van Mood Bored: “All The Time (is) a raging angst-fueled fever dream that aches with raw energy and unfiltered emotion”. Dat is nog eens andere koek dan de leuke, luchtige liedjes waarmee het Tilburgse trio bekend is geworden. Wie goed heeft geluisterd naar songs als Lucky en Easy Going en het recente Wake Up With You (WUWU) had al een enigszins serieuze ondertoon kunnen bespeuren, maar All The Time is toch wel een stilistische en emotionele breuk met haar voorgangers. ‘A grunge pop anthem’ kopt het magazine nog, wat een prima typering is voor de nieuwste single van Mood Bored.

Wie de credits bestudeert zal zien dat de producer van de dit jaar verschenen singles van Daan, Myrte en Tim Ali Chant heet. Die heeft op zijn site zijn staat van dienst keurig op rij gezet. Daarin komen we namen tegen als die van The Murder Capital, The Mysterines en King Hannah. Mister Chant heeft dus een reputatie om hoog te houden. Die doet Mood Bored dus alle eer aan.

Art d’Ecco – The Traveller

Een band die zich Art d’Ecco (art deco) noemt maakt natuurlijk artpop. Dat doet de Canadese band als sinds 2018 zij het tot dusver maar met matig succes.

Maar oefening baart kunst en de releases van Art d’Ecco worden dan ook steeds beter, en ambitieuzer. We hebben het over band, maar feitelijk gaat het hier om een eenmansproject. Zijn echte naam hebben we nog niet kunnen vinden, zelfs Wiki geeft die niet prijs. Waar Art geen geheim van maakt zijn zijn voorbeelden. Bowie en Roxy Music zijn hoorbare helden van de componist van The Traveller. Een fan die op Youtube zegt Devo te horen in de nieuwe single heeft ook gelijk. Heel origineel is het dus niet wat Art d”Ecco ons voorschotelt, maar wel goed en hoe lang is het wel niet geleden dat je een sax hoorde in een popsong?

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

la loye – little red, little blue

Als la loye aan de andere kant van het kanaal was geboren zou ze nu een volle prijzenkast hebben en even volle zalen trekken. Dat gaat hier ook nog wel gebeuren alleen duurt het wat langer.

De zich la loye noemende Anne Lieke Heusinkveld schrijft grootse kleine liedjes, luisterjuweeltjes in de beproefde singer-songwriterstraditie, een stijl die valt en staat bij de persoonlijkheid van de zangeres-componist in kwestie. Van huis uit is la loye toetseniste (o.a. bij Pitou), maar op little red, little blue speelt ze akoestische gitaar. De opname is nieuw, maar klinkt vertrouwd. Als een vriend(in) die je lang niet hebt gezien, maar met wie je meteen weer op het zelfde level zit.

Kills Birds – Behind

Van een band die Kills Birds heet hoef je geen vrolijke liefdesliedjes te verwachten. Maar wat dan wel?

Dat zullen we proberen te vertellen, maar makkelijk is dat niet. Dus beter luister je zelf even, maar hier gaan we. Nieuwe Kills Birds single Behind is een bozige rocksong met brutale gitaren en een zangeres die niet bang is om af te schrikken. Heavy maar absoluut geen metal. De Bosnisch-Canadese frontvrouw heet Nina Ljeti. Naast aanvoerder van Kills Birds is ze ook documentaire en clipmaker.

De band resideert in L.A., maar er is dus weinig zonnigs aan hun muziek. Kills Birds heeft een aantal jaar stilgelegen, maar maakt nu een doorstart met een venijnige single die je niet snel ergens anders zult horen dan bij die maffe Pinguins. (Maar dus niet al te vroeg in de ochtend ;).

Oh Hazar – Down

De nieuwe single van het Nijmeegse Oh Hazar is een turbulente rocksong, die niet zou misstaan op de soundtrack van een post-apocalyptische Hollywood film.

Aanjager Imke Loeffen speelt afwisselend de rol van vamp en vampier. De muziek houdt het midden tussen een bluesy rocksong en een brandweeroefening. Down is Oh Hazar op haar hardst. En misschien wel op zijn best.

Squid – Crispy Skin

Squid maakt deel uit de van de Britse stroming ‘moeilijke bands’ waartoe ook black midi en Black Country, New Road gerekend mogen worden. Deze bands worden vaak onder de postpunk-mat geveegd, maar je zou ze net zo goed neo (of post?) symfonisch kunnen noemen.

Neem nieuwe Squid single Crispy Skin. Alleen de lengt al, 6:19. Zo lang waren de nummers van Yes en Genesis, niet die van IDLES of Fontaines DC. Goed spelen is ook een ding bij Squid net als optimale geluidskwaliteit. Daarom heeft Crispy Skin maar liefst drie producers waaronder de gevierde Dan Carey die weliswaar gespecialiseerd is in postpunk, maar ook met Foals werkte, een band die eveneens sterke neo-symfonische trekjes vertoont.

Crispy Skin heeft barokke structuur en diverse tempo en stemmingswisselingen. Wat de nieuwe single van Squid dan weer niet heeft zijn solo’s. Dat is dan weer niet echt symfo. Songs van old skool symfobands duurden soms wel een hele albumkant. Wie weet komt dat nog. Het nieuwe Squid album heet Cowards en volgt in februari.

Concert: 15 April – Melkweg, Amsterdam.

Doves – Renegade

Last, Lost en Lonely zijn sleutelwoorden in het repertoire van Doves, een band bij wie Elbow en The National afsteken als frivool. Ook na ruim 25 jaar en zes albums doolt de band uit Manchester nog steeds door de duisternis, getuige de titel van dat zesde album, Constellations For The Lonely (15/2/24) en bijbehorende single Renegade.

De nieuwe single zet de toon. Het ruim 5 minuten durende epos begint het het geluid van een implosie, dan volgt al snel de sonore stem van Jimi Goodwin en we weten weer precies hoe laat het is, te laat. Maar zelden klonk het einde der tijden zo majestueus en welluidend, uitnodigend zelfs als op de nieuwe single van Doves.

awfultune – urmybiggestfear

awfultune, echte naam Layla Eden is de belichaming van de bedkamerartiest. Haar belangrijkste wapens zijn een ukelele en een computer.

De uit de staat New York afkomstige singer-songwriter brak door in 2019 met ‘i met sarah in the bathroom’. Haar oeuvre omvat nu een zestal albums vol persoonlijke liedjes over liefde, twijfel en haar leven als transgender. Dat klinkt allemaal best heftig, maar er zit ook zeker lol en levenslust in de songs van awfultune. Uit haar nom de plume spreekt net zozeer zelfspot als onzekerheid.

Nieuwe single urmybigestfear is een goede introductie tot de muzikale wereld van awfultune, een klein en intiem liedje dat ze zingt met vervormde stem. De hook is ijzersterk net als de onverwachte uithalen die de onzekerheid illustreren die gepaard gaan met het aftasten van nieuwe liefde.

The Vices – Before It Might Be Gone

Alles klopt aan Before It Might Be Gone, de nieuwe single van The Vices; de sound, de solo’s en niet op de laatste plaats het refrein. Sluit je ogen en je ziet gelukzalig deinzende meutes, massaal oplichtende concerthallen en galerijen vol gouden platen.

Even alle gekheid op een stokje. Before It Might Be Gone is waarschijnlijk wel hun beste song/productie tot nu toe. De boys lijken zelf ook in hun sas met het nummer, want het is de titeltrack van hun nieuwe album. De releasedatum daarvan nadert met rasse schreden. 7 februari is de dag.

De clip elders is een live-registratie van de nieuwe single gemaakt in Stuttgart, Duitsland.