Author: Flip van der Enden

she’s green – Graze

Met de release van Graze begint she’s green aan een nieuwe fase van hun nog prille loopbaan. De band uit Minneapolis heeft getekend bij een nieuw label dat serieus werk van ze wil maken.

Dat moet niet moeilijk zijn. She’s green heeft de juiste sound op het juiste moment. Inderdaad shoegaze. Graze begint eh– gracieus, maar je voelt de bui al hangen en inderdaad komt het moment waarop Zofia Smith haar stem moet verheffen om boven het lawaai uit te komen dat wordt geproduceerd door haar bandgenoten. Wat she’s green iets anders maakt dan veel eigentijdse shoegazers is dat de band twee hardwerkende gitaristen heeft en in de persona van miss Zofia een coole zangeres met een ijzig mooie stem.

Cryogeyser, Wednesday – Mountain

Cryogeyser is een losjes rockend trio uit L.A. dat net haar tweede album heeft losgelaten.

De track die de kar moet trekken heet Mountain. Daarop horen we naast de stem van Shawn Marom ook die van Karly Hartzman. Haar kennen we als ex van MJ Lenderman en frontvrouw van de band Wednesday. Mountain is een mooie mix van de gruizige rock van Cryogeyser en de morsige countryrock van Wednesday. Goed dat ze elkaar hebben gevonden. De single is ook representatief voor de rest van het kwaliteitsalbum can Cryogeyser dat zeker een bezoekje waard is voor fans van shoegrunge, dreamgaze en verwante gitaargenres.

Vienna Vienna – God Save The Queens

Vienna Vienna is een queer artiest uit Californië – echte naam James Barrie – die zich heeft ontworsteld aan zijn streng christelijke milieu en met God Save The Queens een LBTHQ strijdlied heeft afgeleverd dat kan wedijveren met Tom Robinson’s Glad To Be Gay.

De titel is natuurlijk een woordspeling op het Britse volkslied dat ooit met smaak is verkracht door The Sex Pistols. Vienna Vienna is ook van de punk, maar dan American style a la Iggy en Lou. Op Youtube ontdekten we een liveversie van God Save The Queens die net even wat feller is dan de studio-uitvoering. Die bleek ook officieel uit, dus die draaien we. Op Spotify is deze versie helaas (nog) niet te vinden.

Yan Lâle – Meftunum Sana

Kruis Altin Gün met Epica en je krijgt iets dat klinkt als Yan Lâle. De band heeft er een geslaagde popronde, een finaleplek in de Amsterdamse Popprijs en een debuut EP opzitten en is nu klaar voor de toekomst.

Misschien speelt Yan Yâle op safe door met een cover te komen. Meftunum Sana is oorspronkelijk van de Turkse zangeres Gaye Su Akyol. Maar het is zeker geen klakkeloze cover. De sterke punten van de band – een kosmopolitische sound, een geweldige zangeres en solisten die van wanten weten- komen goed uit de verf. Gevaar dat Yan Lâle verward wordt met Altin Gün is er niet. De band is heavy, psychedelisch en zelfs een beetje gothic.  Vandaar ook de vergelijking met Epica. En vanwege de met gemak toonladders beklimmende frontvrouw.

Mark Pritchard & Thom Yorke – Back In The Game

Alles met Thom Yorke is een moetje. De man staat op zo’n hoog voetstuk in Pinguinland, dat elke vloek en zucht moet worden gerapporteerd.

Thom’s meer experimentele werken willen nog wel eens schuren, maar zijn muzikaal samengaan met Mark Pritchard is opvallend toegankelijk. Wellicht behoeft de naam Mark Pritchard enige toelichting. Pritchard is een in Australië werkende Brit. Hij heeft muziek uitgebracht onder eigen naam en in collaboratie met tal van gelijkgestemden, waaronder ook al eerder onze Thom.

Het leeuwendeel van zijn releases spelen zich af op de dansvloer. De laatste jaren zoekt Pritchard het echter meer in de ambient hoek. Dat zal ook de leeftijd zijn hij is 53. Back In The Game, zijn samenwerking met Yorke is een 80’s klinkende electro-popsong. De Radiohead/Smile voorman zingt dus, maar zijn stem is zo vervormd dat hij niet echt herkenbaar is. Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van de song die we waarschijnlijk ook wel hadden opgepikt als master Yorke er niet aan had meegewerkt.

Robin Kester – Departure feat. Rozi Plain

Robin goes international! Je kon er op wachten: een talent van het kaliber van Robin Kester is te groot voor ons kleine kikkerlandje.

Nieuwe single Departure is opgenomen door Engelsman Ali Chant*. De eveneens Britse Rozi Plain speelt synthesizer en zingt koortjes. Het nummer is uit op Memphis Industries, een ondanks de naam toch ook Engelse onderneming en thuisbasis van o.a. Fat Dog, Poliça en Yard Act. Nu is dat natuurlijk allemaal geen garantie voor kwaliteit, maar dat zijn Robin’s in het verleden behaalde successen wel. Departure wijkt niet heel veel af van songs als Cat 13 en The Dirt, maar heeft net even meer schwung en iets dat de Fransen ‘je ne sais quoi’ noemen.

*(PJ Harvey/King Hannah/Perfume Genius)

Disturbed – I Will Not Break

Een helm is niet verplicht maar misschien wel verstandig bij beluistering van I Will Not Break.

De nieuwe single van Disturbed is namelijk weer een partij lawaai van heb ik jou daar. Fraai lawaai dat wel. En zo duister als nieuwe maan in een Siberisch oerbos. Volgens kenners is I Will Not Break ‘the best single in ages’ van Disturbed, misschien wel sinds 2000, het jaar waarin The Sickness uitkwam. Dat album is nu dus 25 jaar oud, een mijlpaal die Disturbed viert met een uitgebreide tournee door de V.S. De hoop is echter niet ongegrond dat Dan, Mike Dave & John later dit jaar ook hier komen huishouden.

Fontaines DC – It’s Amazing To Be Young

Na doorbraak jaar 2024 zou je verwachten dat Fontaines DC zich even zou terugrekken om op hun welverdiende lauweren te rusten.

Maar niets van dit al. 2025 is nog maar net begonnen of er is alweer een nieuwe single van de boys uit Dublin. En nog een goede ook! Zo toegankelijk als op It’s Amazing To Be Young hoorden we ze zelden eerder. Fontaines DC klinkt hier zelfs wel wat als U2, maar dan zonder spatsies. Aan de andere kant, Grian Chatten is geen charmezanger en de Sky Radio luisteraar zal vast moeite hebben met het eind dat klinkt als een 45 toeren plaatje waarvan het gat niet in het midden zit.

It’s Amazing To Be Young is een optimistisch nummer. De band viert de hoop en onbezorgdheid van een nieuw leven, de vrijheid van jeugd. Waar hebben we deze uitbarsting van positivisme aan te danken? Aan de geboorte van de baby van gitarist Carlos O’Connell. Een straaltje licht in deze donkere tijd, precies wat we nodig hebben!

Concert: 3 juli Rock Werchter, 15-17 augustus Lowlands.

Rocket – Take Your Aim

Een nieuw jaar, een nieuwe naam!  Rocket is een veelbelovende band uit L.A. die internationaal hoge ogen gaat gooien met nieuwe single, Take Your Aim. Dat de bandnaam Rocket nog vrij was mag een wonder heten , maar dit geheel terzijde.

De band doet haar naam alle eer aan. De gitaren vliegen om je oren. Boven deze geïnspireerde herrie uit horen we frontvrouw Alithea Tuttle traag en plagerig haar verhaal houden over liefde die maar van één kant komt. Op het muziekspectrum zit Rocket ergens tussen grunge en shoegaze in. Hipperdepip dus. Check ook die grappige video van Take Your Aim.

Elephant – Memories

Met vorige single, 20k kleunde Elephant een beetje mis, te experimenteel te anders. Maar op Memories horen we weer de elegante nedercountryrockband van Calling en For A Friend.

We hebben het vast wel eens eerder gefluisterd, maar de Rotterdammers hebben wel iets weg van America, die van van Horse With No Name. Dat zit hem vooral in de klank van de samenzang. Helemaal eigen is de rafelige gitaarsolo die zorgt voor het nodige venijn. De productie was wederom in de vaardige handen van Pablo Van DeWolff.