Author: Flip van der Enden

kurayamisaka – sekisei inko

Vaste luisteraars kennen onze interesse voor exotische indie. Nou we hebben er weer een!

Kurayamisaka is een jonge soort van shoegazeband uit het verre Japan. Veel vertellen over het vijftal kunnen we helaas nog niet. Om (ver)taaltechnische redenen, maar ook omdat kurayamisaka nog vrij onbekend is. Het vijftal komt uit Tokyo en is actief sinds 2021. De band telt drie gitaristen die zich alle drie goed roeren op sekisie inko. De zang is zoals we die kennen van Japanse zangeressen wat iel, maar rocken kunnen ze als de beste! Kurayamisaka is dan ook meer dan een novelty-act of geinig tussendoortje. En waar zingen ze over?Sekisei inko betekent grasparkiet.

Vampire Boyfriend – Vampire Boyfriend

Vampire Boyfriend is de debuutsingle van de gelijknamige band.

Vampire Boyfriend komt uit Rotterdam en wordt aangejaagd door Janine van Osta. Je kunt haar kennen als sidekick van Broeder Dieleman en van haar vorige project Saint Helena Dove. Janine zingt over een vaag vriendje dat een fout vriendje bleek te zijn. De stijl van Vampire Boyfriend is prettig ongrijpbaar; dromerig maar ook een beetje droevig, retro maar niet ouderwets, poppy maar niet te. Een dikke bas en een surfende gitaar geven het nummer een eigen signatuur. File under veelbelovend.

King Gizzard & The Lizard Wizard – Deadstick

Het is toch al weer bijna een half jaar geleden dat we iets vernomen van Australische toverballenband King Gizzard & The Lizard Wizard. Hoog tijd voor iets nieuws dus.

Nieuwe single Deadstick laat horen dat de band weer een nieuwe richting is opgeslagen; die van de soul. Nou ja een soort soul, de variant die eind jaren zestig werd geïntroduceerd door bands als Chicago (Transit Authority), Blood, Sweat & Tears en Electric Flag ofwel rockbands met blazers. Het rijkelijk gevulde Deadstick swingt als een op hol geslagen trein. Band en blazers lijken elkaar te hebben uitgedaagd: wie het eerste bij het eind is krijgt een kopje paddothee. Het is net geen uitputtingsslag geworden. Deadstick is de term voor wanneer een propellervliegtuig er midvlucht mee ophoudt en een crash onvermijdelijk lijkt.

Deadstick komt op album nr 27 van King Gizzard & The Lizard Wizard, Phantom Island, een restjesplaat gevuld met tien tracks die afvielen voor het Flight b741 album.

Pulp – Spike Island

24 jaar lang niks en dan wordt er plots een nieuwe doorstart aangekondigd van Pulp, de band van Jarvis Cocker.

De eerste nieuwe muziek in dus bijna een kwart eeuw is single Spike Island, een klassieke Pulp song. Alleen de bramen op Cocker’s stembanden verraden dat het nummer nieuw is en niet een opgepoetste oldie. Pulp was al goed bezig voordat de Britpop losbarstte en alles wat Brits en muzikaal was in zijn kielzog meesleepte. Maar de oorspronkelijke invloeden van Cocker & co waren niet de Engelse bands uit de sixties (m.u.v. The Kinks) maar Bowie en Roxy Music. En dat zijn ze nog steeds. Spike Island is een eiland in Ierland dat berucht is vanwege zijn gevangenis. Daarin werden in de 19e eeuw veroordeelden opgesloten voordat ze werden verbannen naar Tasmanië. Cocker gebruikt de reputatie van het eiland als metafoor in een song over de vergankelijkheid van (zijn) roem. Het nieuwe Pulp album gaat More heten en komt uit op 6 juni. Producer was Jim Ford, die we kennen van onder heel veel meer Arctic Monkeys.

Bon Iver – There’s A Rhythm

Bon Iver doet al jaren goede zaken met eigen geschreven en gezongen songs in het indie-folk idioom. Maar wat de band voor velen uniek maakt, de falsetstem van aanjager Justin Vernon houdt anderen op afstand.

Beide kampen zullen smullen van There’s A Rhythm. Fans omdat het weer een mooie weemoedige ballad is, aarzelaars omdat Vernon het nummer -op een enkele eruptie na-  zingt met zijn ‘gewone’ stem. En die mag er zijn. De bewerkte drums en elektrische piano zijn lekker retro. De gospelsfeer van There’s A Rhythm zal goed vallen bij liefhebbers van Americana. Zo is er voor iedereen wel iets te beleven aan deze track van het nieuwe Bon Iver album, SABLE, fABLE dat nu uit is.

Doves – Lean Into The Wind

Doves is niet echt een typische POTR band, maar soms wint pracht het van volume, want mooi is-tie de nieuwe single van Andy, Jez en Jimi.

En ook weer niet zo soft dat hij erg uit de toon valt.  Lean Into The Wind is weer zo’n nummer dat afviel bij de eindselectie van het laatste Doves album. Waarom mag Joost weten. Aan de kwaliteit ligt het in ieder geval niet. Doves is gespecialiseerd in zwaarmoedige ballads. En dat is Lean Into The Wind absoluut niet. Vrolijk ook niet maar wel opwindend en urgent.  En de song laat een kant van Doves horen die ze best wel eens verder mogen uitdiepen.

Florry – First it was a movie, then it was a book

We beschreven een oudere single van Florry als ‘sloppy’ country. First it was a movie, then it was a book is ietsje minder slordig – blijkbaar heeft oefening ook hier kunst gebaard- en ook iets minder country.

Southern rock is het etiket dat we op de nieuwe single van de band uit Philadelphia zouden willen plakken. Dat genre ontstond in de vroege jaren 70 in het zuiden van de V.S. en kenmerkt zich o.a. door de aanwezigheid van meerdere sologitaristen en vaak ook twee drummers. Florry heeft maar één drummer, maar wel drie gitaristen. Een daarvan speelt pedal-steel, een country-instrument bij uitstek. Florry heeft ook twee vrouwen in de opstelling. Die zingen allebei maar Francie Medosch het meest. Zij schrijft dan ook de songs. First it was a movie, then it was a book wordt door één van de door ons geraadpleegde sites omschreven als ‘a brilliant mess’ en daar hebben we weinig aan toe te voegen. Behalve dan dat bijbehorend album, Sounds Like werd geproduceerd door de van zijn werk met MJ Lenderman bekende Colin Miller en op 23 mei wordt verwacht.

 

Heavy Lungs – Mr Famous

Wij dachten zo langzamerhand wel klaar te zijn met postpunk in het algemeen en postpunk met praatzang in het bijzonder. Maar we hebben dus buiten Heavy Lungs gerekend.

De band uit Bristol heeft met Mr Famous een bijzonder aanstekelijke single afgeleverd. De flair van de vocalist, de ongebreidelde energie van de ritmesectie, de anarchistische gitaren; het is vaker gedaan maar zelden beter. In de tekst neemt zanger Danny Nedelko (ja die) met een flinke lading zout alvast een voorschot op zijn aanstaande roem. Heavy Lungs verdient het om net zo populair te worden als IDLES en Fontanes DC. Album 2, Caviar is nu uit.

Leyla Ebrahimi – YOU CAN KEEP THE FIRE

Zeggen dat de opvolger van oud IJsbreker planet you forgot me van Leyla Ebrahimi niet tegenvalt is een understatement.

YOU CAN KEEP THE FIRE is een van de betere songs van het nog prille popjaar 2025. Dat Leyla kan zingen wisten we al, dat ze de kunst van het componeren verstaat weten we nu ook zeker. YOU CAN KEEP THE FIRE is een bevlogen met urgentie gezongen en scherpe gitaren omlijste rocksong. Je hoeft er niet aan te twijfelen dat de boodschap binnenkomt bij de geadresseerde ex. Ook hier lijkt Leyla niet niet op Lola Young, maar dan met een dikke Amerikaanse sound. En de aantekening dat Layla al even bezig was voordat Lola doorbrak. Ondanks redelijk succes op de streamingsdiensten van haar vorige single heeft de muziekpers miss Ebrahmi nog niet ontdekt. Info over haar is dus nog steeds schaars om niet te zeggen non existent, maar lang zal dat niet meer duren. 

Ruth Radelet, Nat Walker, Adam Miller – The Veil

De naam Ruth Radelet zal je waarschijnlijk niet zoveel zeggen, maar als we je vertellen dat ze uit Chromatics komt gaat er waarschijnlijk wel een lichtje branden.

Ook Nat Walker en Adam Miller zijn ex Chromatics. Waarom die band gestopt is weten we niet. Muzikale meningsverschillen zullen het niet zijn geweest. The Veil heeft niet alleen dezelfde stem, maar ook de zelfde sfeer en aankleding als de songs van Chromatics: kalme atmosferische fluisterpop.

Er is hier iets vreemds aan de hand. Ruth, Nat en Adam vertegenwoordigen driekwart van de oude band. Johnny Jewel is nu in zijn uppie. Waarschijnlijk was hij eigenaar van de bandnaam. Daarom moest het muitende trio een nieuwe naam verzinnen, maar blijkbaar ontbrak de inspiratie. Ruth Radelet, Nat Walker & Adam Miller klinkt voor geen meter.  Radelet, Walker & Miller was al beter geweest. Maar misschien is het een tussenoplossing en zijn ze bezig met vredesonderhandelingen en wilden ze Jewel gewoon even laten horen dat ze ook zonder hem kunnen. Dat is dus gelukt.  Begraaf nu maar snel de strijdbijl en ga weer lekker met zijn vieren muziek maken als Chromatics.