Author: Gijs Vervliet

Dauwpop is een lokaal/regionaal/nationaal festival in het bos bij Hellendoorn dat voor een groot deel bevolkt wordt door mensen uit de directe omgeving. Eén of twee dagen bierdrinken met vrienden en bekenden, lekker eten en op de achtergrond de muziek van toegankelijke namen als BLØF, Roxy Dekker en Kensington. Toch is er juist op dit festival ook voor de serieuze muziekliefhebber heel veel moois te beleven. Vaak niet op het hoofdpodium maar op het gezellige hotel Vegas, the Barn of King King.

Op vrijdagmiddag beginnen we in the Barn rustig met Soft Loft, de Zwitserse band rond zangeres Jorina Stamm. Ze heeft een prettige stem en de muziek is toegankelijk met een licht weemoedige ondertoon. Vanaf de eerste noten van Rose Colored tot afsluiter Is It Me word je meegesleept in dit bad van warmte en melancholie, een heerlijk begin van dit festival weekend.

Op het hoofdpodium zie ik S10 met haar band vooral liedjes spelen van haar nieuwe plaat Mijn Haren Ruiken Naar Vuur. Natuurlijk had ze zich verheugd op deze tour maar het liep anders door het drama in haar familie. Nu heeft ze een oude bank meegenomen het podium op zodat ze zich een beetje thuis kan voelen. Samen met vrienden, de vaste gitarist en bassist in de band, zingt ze zittend op de bank de Diepte. Als even later een meisje vooraan een camera krijgt uitgereikt om haar en haar vriendinnen te vloggen wordt het toch nog een gezellig optreden.

Met het optreden van the Veils zie ik alweer een vroeg hoogtepunt. In de donkere Barn vergeet je de zomerse sfeer buiten en wordt je meegezogen in de intense show van Finn Andrews en zijn band. Ze beginnen nog rustig. Wires To Flying Birds krijgt bijvoorbeeld een prachtige viool partij mee, maar op een gegeven moment stelt de zanger; We’ve come a long way for this show so make it worth it! Ze spelen een mix van nieuwe nummers van de plaat Asphodels en klassiekers als Nux Vomica. De nummers worden vaak rustig opgebouwd vanuit piano of gitaar en eindigen bombastisch en vol euforie. Finn heeft er zin in en hij bezweert het publiek met zijn prachtige nummers, de band speelt volledig ten dienste van hem. Hij doet me steeds meer denken aan Nick Cave en nog meer aan David Ugene Edwards van 16 Horsepower en Wovenhand, dezelfde gedreven performance. Het is geen optreden waar je bij staat te kijken maar een intense belevenis die je volledig moet ondergaat, heerlijk!

Even verderop mag Marathon uit Rotterdam laten zien waar ze staan en dat doen ze goed. Met hun debuutplaat Fading Image op zak toeren ze door het land en op Dauwpop laten ze zien dat ze zich de nummers volledig eigen hebben gemaakt. Het is een heerlijke mix van postpunk, indie, grunge en noiserock. Zanger Kay zingt en schreeuwt zijn longen uit zijn lijf en bassiste Nina gaat met lef en stijf vooraan op het podium volledig los. Ze vinden het niet niks dat ze tegenover de grote Vaccines zijn gezet maar Hotel Vegas is bomvol, het publiek gaat los en ze maken hun naam als belofte volledig waar.

Ik kan de laatste 20 minuten van the Vaccines nog meepikken en ik moet zeggen, het viel niet tegen. Veel toegankelijker en minder alternatief dan Marathon maar een gelikte, leuke enthousiaste show. Toetsenist Timothy is jarig en dat wordt gevierd. Het publiek zingt mee met bekende nummers als I Always Knew en Let’s Jump Off The Top. Als de band later op de avond voor me in het publiek staan bij Clean Bandit gaan ze met veel plezier op de foto met mensen uit het publiek, aardige jongens ook nog.

Op het King King podium staat even later grote belofte Luvcat met haar band. Het plaatje ziet er goed uit. De band uit Liverpool is stijlvol gekleed met witte blouse en zonnebril en de zangeres is het zwoele middelpunt van een mooie set. Ze loopt verleidelijk over het podium en heeft duidelijk lol in het optreden. Ze was bang dat er niemand zou komen kijken maar gaandeweg het optreden loopt het veld langzaam vol. Veel van de nummers hebben een soort duistere romantiek over zich, luister maar eens naar Lipstick, Spider of het heerlijke Matador, nummers die je het gevoel geven dat je je diep in de nacht in een Parijse nachtclub begeeft. Let Down van Radiohead lijkt een vreemde eend in de bijt maar past wonderwel in het geheel en Luvcat laat zien dat ze prima past in de lange traditie van goede muziek uit Liverpool. Een heel fijn optreden.

Voor een portie onvervalste punk kunnen we even later terecht bij Vals Alarm. Ze zetten in no time de Vegas op zijn kop. Dit is een optreden waar jij bij wilt zijn! Ze brachten vorig jaar hun debuutplaat uit en daarna volgde een intensieve tour en nu is Dauwpop aan de beurt. Zangers Yana heeft zelf nog het meeste lol en de nummers die vaak niet langer dan twee minuten tellen worden rauw en opzwepend de ruimte in gespuugd. Niet kijken zegt ze als ze haar shirt uittrekt en dóór gaan ze weer.. het wordt heet hier.. als je zin hebt in een wilde avond pogoën en bier smijten dan moet je bij Vals Alarm zijn.

Even later ontstaat er een klein volksfeest bij Drukwerk in the Barn. De zaal puilt uit en zanger Harry Slinger is nog opvallend actief en vooral dankbaar. Meer dan vroeger lijkt hij te genieten van zijn muziek en de reactie van het publiek. De handen gaan in de lucht en massaal wordt er meegezongen met hits als Je Loog Tegen Mij, Marianneke en (Oh Middernacht) Schijn Een Lichtje Op Mij. Ik was een beetje vergeten hoe leuk deze band is. Iedereen kent wel het plekkie waar ie vandaan komt zegt Harry, de plek waar je je thuis voelt en daarom is dit nummer voor jullie allemaal, voordat de band het nummer Hé Amsterdam inzet. En zo wordt de muziek van Drukwerk universeel net als de hartjes die hij het hele warme optreden aan het publiek geeft!

Op de zaterdag beginnen we de middag met Indian Askin. Zanger Chino Ayala uit Amsterdam bekent dat hij in het bos zou willen wonen, zo mooi vindt hij het in Hellendoorn. En gelijk heeft-ie want de zon schijnt al lekker in deze bosrijke omgeving als ze beginnen met hun stevige set. De inspiratie ligt bij Nirvana en rock uit de sixties en seventies. Hun debuut Sea of Ethanol vond ik een erg spannende en inventieve plaat en de band was een grote belofte rond 2016. Uiteindelijk werd dit niet waar gemaakt en in 2020 klapte de band uit elkaar. Toch kwam Chino in 2023 terug met een erg sterke plaat; Lonely Citizen. Minder inventief maar binnen het rock spectrum weten ze toch steeds weer een mooie twist, hook of melodie neer te zetten. Live pakt dit allemaal prachtig uit en het publiek dat er bij was is helemaal wakker en klaar voor de rest van de dag.

Voor dit festival kende ik de muziek van Sunday (1994) niet goed maar in the Barn geeft de band uit Los Angeles een fijn optreden met lichte dreampop achtige muziek met soms een donkere ondertoon. Het doet me denken aan Lana Del Rey en the Cranberries en de nummers hebben mooie melodieën. Halverwege valt de stroom uit en zangeres Paige Turner vraagt het publiek wie een pannekoek of een wafel met haar wil eten, ze vindt ze delicious. Een biertje is ook goed en even later kunnen ze verder met hun optreden met lekker weg te luisteren serieuze feel-good muziek.

Het eerste echte feestje op de zaterdag wordt gegeven door Kingfishr. Hoewel een groot deel van het publiek komt om een biertje te drinken en bij te kletsen lukt het de jonge band toch goed om de aandacht naar zich toe te trekken. In de warme zon spelen ze hun prachtige en toegankelijke indie-folknummers met een intensiteit zoals we dat alleen uit Ierland kennen. Luister naar Diamonds & Roses of Caroline en je begrijpt wat ik bedoel. Als zanger Eddie Keogh halverwege het optreden midden in het publiek bij iemand op de schouders een nummer zingt weet hij alle ogen op zich gericht. Een fantastische live band die we waarschijnlijk de komende jaren op nog grotere podia gaan zien.

Het afgelopen jaar heb ik een grote liefde voor Library Card uit Rotterdam ontwikkeld, een heerlijk sympathiek post-punk bandje met een zangeres die haar teksten zowel praat en zingt. Sonic Youth en Dry Cleaning zijn nooit ver weg. Op Eurosonic in Vera was de band volledig euforisch en ging compleet uit zijn dak, een fantastisch optreden. En ook vandaag was het weer heerlijk raak. Met alleen nog maar hun EP met hits als Well, Actually en Cognitive Dissonance weten ze weer een heerlijk intens optreden neer te zetten. Vooral zangeres Lot van Teylingen, die soms liggend op het podium een nummer zingt, en bassist Kat Kalkman gaan weer helemaal los! Fantastische band!

Swim School is een wat nettere band uit Schotland die even later op het zelfde podium mag spelen. De muziek en uitstraling doen me denken aan Wolf Alice en Slowdive en zelf noemen ze deze bands ook als invloeden. Zangeres Alice Johnson heeft een mooie snik in haar stem en het ruige Hotel Vegas podium met zijn feestende publiek versterkte het optreden dat uiteindelijk ontaarde in een mooie moshpit. Goeie band, vermakelijk optreden.

Terwijl het overgrote gedeelte van het publiek bij BLØF op het grote veld staat begint in een bloedhete en bomvolle Barn de band STONE uit Liverpool. Soms een soort cross-over rock maar meestal gewoon lekkere punk. Zanger Fin Power is een echt feestbeest en hij verzekert ons meermaals dat hij het fucking great vindt, dat hij leeft voor dit soort optredens en dat enthousiasme slaat over op het publiek. Fucking Great Show!

Een bijzonder optreden is dat van de punk dames (en een heer op drums) van Maria Iskariot uit Gent, ze wonnen terecht de Humo Rock Rally en gingen op tour met Tropical Fuck Storm. Lekkere Nederlandstalige elementaire punk, bezweet en met een ruige attitude schreeuwt en gilt zangeres Helena Cazaerck de longen uit haar lijf. Weer één van de vele fijne optredens op Hotel Vegas.

Dat geldt ook voor het optreden van Boko Youth. De jonge Zweed Paul Adamah is een kunstenaar en een van de spannendste nieuwe namen in het hedendaagse muzieklandschap. Zelf noemt hij zijn muziek Afro-grunge maar we horen ook invloeden van Bloc Party en ‘90s triphop. Vandaag gaat de zanger vooral lekker los en heeft de muziek vooral een punk feel. De bandleden dragen allemaal padvindersbloezen maar na de eerste twee nummer trekt hij deze uit en gaat hij verder met ontbloot bovenlijf. Bezweet stuitert hij door het publiek en zingt hij ons toe vanaf de trappen naast het podium. Beautiful vindt hij het allemaal. Wie zijn er allemaal werkloos? Maak je niet druk, ik ben ook werkloos anders stond ik hier niet verzekert hij ons. Op een dag heb je een fantastische baan. Het publiek geniet ontzettend van opnieuw een hoogtepunt van het weekend.

‘s Avonds als het langzaam donker begint te worden gaan we nog kijken bij Claw Boys Claw, het laatste optreden van dit prachtige weekend Dauwpop. De band stopt er later dit jaar mee, nog één plaat die in oktober uit gaat komen, nog een laatste tour en dan is het voorbij voor Peter te Bos, John Cameron en hun band. En dat is jammer want als je dit optreden hebt gezien dan weet je dat er voor deze band altijd plek is in het Nederlandse Muzieklandschap. Lekkere voortstuwende rock en roll en garagepunk uit hun begintijd afgewisseld met een toegankelijker geluid later uit hun carrière. Hits als Rosie en Superkid komen natuurlijk voorbij. Te Bos brengt de nummers wat rustiger en ook zijn praatjes tussendoor geven de indruk dat hij ouder wordt, en dat is niet erg om te zien. Het leven gevat in deze band, in deze man. Als je ze nog wilt zien, doe het dan nu, nu het nog kan.

Tekst: Jan Berends