Category: Nieuwe Muziek

Big Spring – Slow Death

Bedwantsen-rock zou een goede naam zijn voor de muziek van het Engelse Big Spring. Hun poppy rocksongs hechten zich namelijk net zo vast in je hersenpan als die beestjes aan Frans beddengoed.

Van intro-riff tot fade out alles plakt, kleeft en blijft hangen. Met het knapperige Slow Death als jongste voorbeeld. Het is een raadsel dat er nog steeds geen album is van de lads die toch al zo’n jaartje of 8 aan het rammelen zijn.

Misschien gaat het een dezer dagen alsnog gebeuren, maar eerst zien dan geloven. Een paar jaar terug riepen ze dat ze hard aan hun debuutalbum aan het werken waren, maar dat moet dus nog steeds uitkomen. Ondertussen is er al wel een nummertje of 20 beschikbaar van de boys.  Dus wat let je om lekker te gaan slepen en  je eigen Best Of Big Spring album te maken op Spotify.

quannnic – How To Hold A Knife

quannnic (met 3 ennen) is een multi-instrumentalist/producer/songwriter uit Florida. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum uit, begin november verschijnt de opvolger. Hadden we al vertelt dat hij pas 18 is? How To Hold A Knife is de eerste single van het Stepdream album.

En toen werd het stil.

Meer weten we namelijk niet over quannnic. We kunnen je nog geen eens vertellen hoe hij heet, ervan uitgaande dat quannnic een pseudoniem is. Zijn debuutalbum is nooit ergens gerecenseerd en aan interviews lijkt hij niet te doen. Maar veel langer anoniem zal quannic niet kunnen blijven. Een vorige single, Life Imitates Life heeft 1.700.000 views op Youtube en op Spotify heeft hij momenteel meer dan 800 k luisteraars per maand. En zijn nieuwe single is het beste wat hij tot nu toe heeft gedaan.

Ouder werk van quannnic is intense, best wel heavy rock met overstuurde gitaren en vervormde zang. How To Hold A Knife is toegankelijker, want minder rafelig, maar nog steeds vrij intens. Werden oude songs door Youtube commentatoren vergeleken met Paramore en Deftones, men vindt de nieuwe single wel wat van Radiohead weghebben.

Geef quannnic een jaartje en hij is wereldberoemd. Misschien tegen wil en dank, maar zoals de Amerikanen zeggen, ‘you can’t keep a good man down’. Of woorden van die strekking.

 

Dan Green & the Mystery Machine approaches psychedelic debut album with second single ‘Soft Touch’

The Dutch psychedelic rock band Dan Green & the Mystery Machine once again introduces us to their sound with a second single ‘Soft Touch’: a dreamy love ballad about sickness and a love that couldn’t be.

With the song, the band explores their sensitive side without forgetting to engage the necessary fuzz pedals. The new single and respective album combines classic psychedelia with garage rock and shoegaze. With a wet load of effects, heavy guitars and carefully crafted harmonic vocals, the band puts out a powerful song which sounds heavy yet accessible.

Dan Green & the Mystery Machine is a young, independent band which consists of Daan Kleijnen, Daniel van Boom, Roan Grasmeijer, Sydney Harnisch and Mees Blankevoort. ‘Soft Touch’ follows the release of their first single ‘The River’. The album will appear early 2024 under their self- run label Eroded Harmonics.

The Coral – Holy Joe’s Coral Island Medicine Show 

The Coral – Holy Joe’s Coral Island Medicine Show (Virgin)

Wie is toch de man die de nummers op Holy Joe’s Coral Island Medicine Show aan elkaar babbelt met zijn karakteristieke stemgeluid? Hij heeft veel weg van Kitt, de stem uit de pratende auto van Michael Knight, die in de jaren 80 bekend werd als Knight Rider. Maar het gaat om de Britse acteur John Simm.

Holy Joe’s Coral Island Medicine Show is een plaat die een redelijk vertrouwd The Coral-geluid laat horen. Doordat de nummers aan elkaar worden gepraat door Simm heeft het album nog veel meer weg van een soundtrack voor een spaghettiwestern. Het is smaakvol gedaan en alles klopt op muzikaal gebied.

Je zou kunnen zeggen dat er geen hits op staan, maar dat pareren we moeiteloos door te concluderen dat The Coral nooit een echte hitmachine is geweest. Grappig detail is trouwens dat Simm een The Coral-fan van het eerste uur is. Hij speelt toch wel een eminente rol op Holy Joe’s Coral Island Medicine Show.

Een album dat juist door de aanwezigheid van Simm de aandacht extra goed weet vast te houden. Geen hits, geen overdreven gekke fratsen maar een The Coral met een countrygeluid dat we zo graag horen. Veel goeie liedjes, dat ook. Gelijktijdig uitgekomen is Sea of Mirrors, waardoor we zonder meer kunnen spreken van een tweeluik. Pieter Visscher

The National – Deep End (Paul’s in Pieces)

Het verhaal is als volgt. De opnamen van het eerder dit jaar verschenen First Pages of Frankenstein album van The National verlopen uiterst moeizaam. Aanvankelijk denkt zanger Matt berninger een writersblock te hebben.

Hij blijkt in een diepe depressie te verkeren. Hoe dan ook er komt geen zinnig woord uit zijn pen. De realisatie dat hij klinisch depressief is, is ironisch genoeg ook iets van een opluchting. Met hulp lukt het hem uit het dal te klimmen. Zo draait de wind nog tijdens de opnamesessies met als gevolg dat er nog geen half jaar na Frankenstein alweer een nieuw National album uit is.

Volgens pers en fans is Laugh Track op alle fronten de betere plaat. Op basis van het voorafgaande en de titel zou je misschien denken dat Laugh Track een andere band laat horen. Deels klopt dat ook, er wordt meer geëxperimenteerd, er is meer variatie in mood en tempo, maar The National is en blijft The National. Carnavalskrakers zitten niet in de aard van het beestje.  Deep End klinkt dan ook niet zozeer vrolijk als wel opgelucht, optimistisch zelfs.

2023 is een goed jaar voor Matt, The National en de fans.

Stella – I Am Tired

Het Amsterdamse Stella gaat niet over een nacht ijs. De band onder aanvoering van Tosca van der Waals bracht begin 2021 hun eerste single uit. Ze waren toen al zo’n drie jaar actief aan het live-front. Single twee volgde eind 2021. Daarna bleef het stil tot februari van dit jaar er eindelijk weer een nieuw nummer online kwam. Daar zijn er in de loop van het jaar drie bijgekomen.

Die zijn nu bijeengevoegd tot een EP. ‘I love you fish’ is de intrigerende titel. Stella is van de gitaarmuziek, intens gezongen, donkergetinte rocksongs. Geen kwaad woord over de ritmesectie, maar het is de spanning die zangeres/tekstdichter Tosca van der Waals en haar gitaarspelende zus Jasmine creëren die Stella tot zo veel meer maakt dan de zoveelste door een vrouwen aangejaagde Nederlandse indieband. Case in point is I Am Tired dat al drie jaar op de setlist staat en nu dus ook online

Whispering Sons – The Talker

Whispering Sons gooit het over een andere boeg met nieuwe single The Talker. Maar niet zo dat de Vlaamse band onherkenbaar wordt.

Dat zou ook vrij moeilijk zijn met zo’n unieke vocalist als Fenne Kuppens in de gelederen. The Talker is wat de titel beloofd; een half gesproken half gezongen nummer,  in de lijn van ‘onze’ Lewsberg, maar dan met drie keer de energie. Het legendarische Television daaraan doet The Talker ook wel denken, maar dan zonder solo’s.

Kortom Whispering Sons is bezig haar postpunk palet uit te breiden en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Pinguin Radio Podcast – Nieuwe muziek week 40 2023

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Fazerdaze – Bigger (IJsbreker)
  2. The National – Deep End (Paul’s in Pieces)
  3. Allah-Las – Dust
  4. Sleaford Mods – Big Pharma
  5. Chelsea Wolf – Dusk
  6. ratbag – exit girl
  7. Lowertown – Bline
  8. Eartheater – Crushing
  9. Small Crush – Rumbin Tummy
  10. Whispering Sons – The Talker (BE)
  11. Stella – I Am Tired (NL)
  12. King Nun – OCD  (Breekijzer)
  13. ratbag – exit girl (Popwarmer)
  14. Fig – Honey (Martje’s <3)

Allah-Las – Dust

Wisselende reacties op de vorige singles van het nieuwe album van Allah-Las. De eerste, The Stuff was ok, maar de twee anderen niet echt of echt niet eigenlijk.

Over Dust zal iedereen het eens zijn; prima plaatje. De nieuwe single heeft weer die relaxte, zonovergoten garage surf sfeer van weleer. Zo’n nummer dat eigenlijk het best tot zijn recht komt in een auto op speedcontrol met het dak open, vriend(in) naast je en de surfplank op de achterbank. Helaas komen droom en werkelijkheid zelden overeen. Ingeval van Dust ontbreekt er een belangrijk ding in het plaatje, de geliefde. Dat maakt Dust wat weemoediger dan we van  Allah-Las zijn gewend, maar niet minder mooi.

Popwarmer: ratbag – exit girl

Niet dat we er aan twijfelden, maar met exit girl, haar tweede release, de opvolger dus van ex-IJsbreker rats in my walls maakt de Nieuw-Zeelandse ratbag (Sophie Brown)  duidelijk dat zij een artiest is van de lange termijn.

Met haar duistere, elektronische sluipsongs klinkt ze als een muzikaal zusje van Wednesday Adams, of een (klein)dochter van Trent Reznor. Muziekmaken doet Sophie Brown eigenlijk nog maar pas. Ze is ook actief in de mode en kunstwereld. Een talent dus dat niet voor een gat te vangen is. Zoals gezegd, hebben we het laatste nog niet gehoord van ratbag.