Category: Nieuwe Muziek

Blur – St. Charles Square

Comeback single 2 van Britpop royalty Blur is nogal anders dan de eerste. Was The Narcissist een beetje ‘gewoon’ Blur liedje, St. Charles Square is een mid tempo rocker met onrustige gitaren, die van alle kanten op je af komen.

Albarn’s uit duizenden herkenbare stem verraden dat het Blur is, maar dit keer is het vooral gitarist Graham Coxon die zijn geursporen op de track heeft achtergelaten. Net als tijdens het optreden van Blur onlangs in Amsterdam heeft de band geen enkele poging gedaan om de boel te polijsten. St. Charles Square piept en kraakt alsof het zonder al te veel repeteren in een keer live op de ‘band’ is geslingerd. Zo puur als dit klonk Blur zelden eerder.

Popwarmer: Lewis OfMan – Highway (feat. Empress Of)

Zoek je nog een zomertune? Dan ben je met Highway van Lewis OfMan & Empress Of aan het juiste adres. Heerlijk voor bij de Tour de France komt de Franse singer/songwriter, producer en multi-instrumentalist Lewis OfMan (Lewis Delhomme) met een heerlijke frisse track samen met de Hondurees/Amerikaanse indiepop zangeres Empress Of (Lorely Rodriguez) die we kennen van exotische pop en vooral ook zonnige tunes door haar residentie in L.A. De smaakmaker op Highway is vooral de gitaar die helemaal in de sfeer is van The Isley Brothers. Gooi die ramen op en ga op eurotrip. Bonjour! horen we nog even op het eind.

Telescreens – Lost

Het was even graven, maar we kunnen je uiteindelijk toch vertellen dat Telescreens, de makers van de IJsbreker van deze week uit NYC komen, met zijn vieren zijn en voorin de twintig.

Het bekende probleem is dat de bandnaam te vaag is. Telescreens, beeldschermen kom je overal tegen. Als je er band achter zet, wat normaal wel wil helpen kom je uit bij diverse telescreens enkelvoud. O.a een Telescreen uit Melbourne en eentje uit Brighton.

Maar de aanhouder wint dus weten we nu dat Telescreens in 2020 een eerste album uitbracht, dat nogal anders is dan de morsige garagerock van nieuwe single Lost. De verbindende factor is de lekker nasaal zingende Jackson Hamm. Verder staat het album vol barokke popsongs met violen en electronica a la Foster And The People. Tijdens corona heeft de band blijkbaar het licht gezien en zich omgeschoold tot rumoerig rockorkest.

Het herboren Telescreens heeft nu twee nummers uit, Phone Booth en Lost die het opvallend veel beter doen dan het oude werk. Logisch, want ook veel beter. Met name Lost vinden we zo lekker dat we hem gewoon maar hebben gebombardeerd tot IJsbreker!

 

The Last Dinner Party – Sinner

Damesorkest The Last Dinner Party boerde bijzonder goed met hun debuutsingle, Nothing Matters, een nummer dat wij IJsbreker waardig vonden.

Daar was niet iedereen het mee eens. Sommige luisteraars vonden de track een te hoog ABBA gehalte hebben. Waarschijnlijk vinden ze dat ook van Sinner. Ons doet de nieuwe single van TLDP vooral aan Sparks denken. Je weet wel de band van de excentrieke gebroeders Mael bekend van o.a. This World Ain’t Big Enough For Both Of Us. En okay ook een beetje op ABBA, maar wat is er mis met ABBA? Minder dan we eerst dachten toch? Toch heeft The Last Dinner Party niet de makkelijkste weg gekozen. Sinner is een slim, meerstemmig gezongen best wel stevig gitaarliedje. En weer een hit.

The Sunset Society – I Wanna Be Near You

The Sunset Society is niet de naam van een bejaardensoos of nudistenvereniging, maar het alias van een bevlogen muzikant uit Noord Holland. Ja dat lees je goed Noord-Holland.

Als je het abnormaal authentiek klinkende I Wanna Be Near You hoort zou je namelijk zweren dat het een nummer is van een 60’s sunshine-popartiest uit zonnig California, iemand uit de scene rond geniale gekkies als Beach Boy Brian Wilson of Curt Boettcher, de producer van o.a. The Association.

Maar de producer/arrangeur/componist/vocalist/multi-instrumentalist achter The Sunset Society is dus een nuchtere Noord-Hollandse jongen, die luistert naar de naam Joost van Eck. Nou ja nuchter, hij heeft op zijn minst de zomer in zijn hoofd. En dus ook heel wat in zijn mars. Songs Of Love, EP 2 van The Sunset Society volgt in juli.

Oh Hazar – Ivory

Oh Hazar maakt een uitstekende eerste indruk met Ivory. De eerste single van het trio uit Nijmegen is een spannend om niet te zeggen spooky nummer met een plagende om niet te zeggen beheksende zangpartij van blikvangende en oorstrelende frontvrouw Imke Loeffen.

Ivory is de voorbode van een langspeler waarvan we nog geen releasedatum weten, maar al wel de titel, Clair Obscur. Ook weten we dat producer Simon Akkermans (Binkbeats/Bombay) in het complot zit.

Albert Hammond Jr – Thoughtful Distress (feat. Matt Helders & Steve Stevens)

Julian Casablancas hoeft zich hier vanwege zijn wangedrag op BKS voorlopig niet meer te vertonen. Zijn partner Albert Hammond Jr. is daarentegen meer dan welkom om zijn nieuwe album in levende lijve te komen presenteren, liefst met hulp van Arctic Monkeys drummer Matt Helders Billy Idol gitarist Steve Stevens.

Dit drietal tekent voor een meer dan uitstekende single waarmee Hammond Jr maar weer eens bewijst dat Casablancas niet het enige muzikale licht binnen The Strokes is. Thoughtful Distress laat horen dat Junior van zijn vader een uitstekend oor voor melodie en songstructuur heeft geërfd, een gespannen gitaarsolo zorgt voor het juiste kartelige randje. Dat Albert momenteel in een goede flow zit mogen we ook opmaken uit het feit dat op zijn nieuwe album maar liefst 19 nieuwe songs staan, (bijna) alle 19 goed ook!

Woods – Between The Past

In het intro herkennen we het melotron geluid waarmee The Beatles Strawberry Fields aftrapten. Het zet de toon voor alweer een geslaagd licht trippy liedje van de band uit Brooklyn.

Woods neemt weer alle de tijd om de song zijn gang te laten gaan, bijna vijf minuten, maar het nummer blijft boeien tot het eind dat net zo Beatle-esque is als het begin. Between The Past is de eerste aanloop naar een nieuw album. Perenila dat de annalen in zal gaan als de 12e langspeler van de band die in 2007 debuteerde.

Ariel Days – Through The Riverbeds

Het hebben van een bijband of een side-project is inmiddels zo gewoon geworden dat we er niet meer van opkijken. Ook Alfie Templeman blijkt een alter-ego te hebben. De doorgaans aan de poppy kant van de indie opererende Britse alleskunner heeft om zijn psychedelische eieren kwijt te kunnen Ariel Days in het even geroepen.

Ook onder invloed blijkt Alfie melodieuze en vrij toegankelijk muziek te maken. De inspiratie voor Ariel Days lijkt van mid periode Beach Boys en de latere Zombies te komen met een vleugje Beatles. Veel koortjes dus, hoge stemmetjes, een barokke songopbouw en mysterieuze geluidjes. Fans van Alfie hoeven niet al te veel moeite te doen om een song als Through The Riverbeds te kunnen volgen, maar ook liefhebbers van vriendelijke psychedelica zullen Alfie’s bijband weten te waarderen.

Florry – Drunk and High

In het universum van Florry is Neil Young god. De oude Young staat niet bepaald bekend als strakke bandleider of gedisciplineerd solist, maar vergeleken bij Florry opereert hij met een militaire precisie.

Ze beginnen een stoppen tegelijkertijd, maar daarmee is alles wel gezegd. Zoals de titel al aangeeft waren ze Drunk and High, niet alleen tijdens de opnamen, maar ook tijdens het schrijven en mixen van hun nieuwe single. Desondanks of misschien wel juist daarom rockte een countryrockband zelden eerder zo rammelend charmant.

Florry komt uit het diepste zuiden van de V.S. zou je denken, maar de band werd 5 jaar geleden in het leven geroepen in Philadelphia. Aanstichter is Francine Medosch. Zij schrijft de liedjes en zingt. Ze zijn nu met zijn vijven, bas, drums, gitaar, steel en fiddle. Francine zingt en schrijft de liedjes. Dat Drunk and High  representatief voor de kunst en het kunnen van Florry maken de liveclips op Youtube duidelijk of anders wel het eerder uitgebrachte live-album. Je moet er dus van houden, of Drunk and High.