Category: Nieuwe Muziek

cruush – Sombre by the Weekend

Manchester is de hometown van cruush. Voor de goede verstaanders is dat te horen. Cruush sluit aan bij de  sombermans traditie van de Noord Engelse industriestad, die ons intense bands bracht als Joy Division, The Smiths en The Fall.

Zoals veel bands van nu met een vrouw aan het stuur presenteert ook cruush haar songs in een coating van grunge en shoegaze. De band startte in 2019, maar kon vanwege de corona-uitbraak niet uit de startblokken komen. Dat gaf het viertal wel de tijd en gelegenheid om in alle rust aan hun songs en sound te werken. Toen de clubs weer open gingen heeft cruush de laatste puntjes op de i kunnen zetten als support-act van bands als bdrmm, The Lounge Society en NewDad. Nu is cruush dus helemaal klaar voor de volgende stap. Letten we op London Calling?

Damon Albarn, Fatouma Diawara – Nsara

Als het aan Damon Albarn ligt wordt Fatouma Diawara een internationale ster, dus niet alleen in Global Music kringen, maar ook bij zijn eigen publiek.

Dus heeft hij samen met de Malinese zangeres een nummer geschreven. Als zelfs maar 1 procent van de Gorillaz fans de moeite neemt om naar het Nsara te luisteren dan levert dat Fatouma miljoenen nieuwe luisteraars op.

Nsara staat niet eens zover af van de smeltkroespop die Damon met zijn cartooncollega’s maakt. De Afrikaanse beat wordt versterkt door een prettig brommende synth. Het refrein kan je fonetisch meezingen. Damon’s zangpartij niet ver voor de fade geeft Nsara een licht melancholisch tintje.  Goed werk weer van mister D.

White Reaper – Pages

De nieuwe single van White Reaper klinkt weer zo lekker dat we het gewoon nog een keer gaan proberen. Een paar jaar geleden hebben we hun Might Be Right tot IJsbreker gebombardeerd, maar dat was niet echt een succes. Het nummer liep al snel vast in de Graadmeter.

Welk lot Pages beschoren is zal de toekomst uitwijzen. White Reaper is een Amerikaanse powerpopband die -eerlijk is eerlijk- klinkt als of het nog steeds 1980 is, de periode dat bands als Paul Collin’s Beat, The Romantics en vooral Cheap Trick de dienst uitmaakten. Pages heeft de bekende kenmerken, dikke gitaren,  meerstemmige zang en een Beatle-eske songstructuur. Noem het ouderwets, wij roepen tijdloos.

Pinguin Radio Podcast – Nieuwe muziek week 50 2022

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Gaz Coombes – Long Live The Strange (IJsbreker)
  2. Leftfield – Full Way Round (feat. Grian Chatten)
  3. Kerala Dust – Future Visions
  4. Carlie Hanson – Pretender
  5. Laura Cahen & Pi Ja Ma – My Girl
  6. cruush – Sombre by the Weekend
  7. Ghost Woman – The End of a Gun
  8. Blondshell – Veronica Mars
  9. You Me At Six – Heartless (Breekijzer)
  10. Men I Trust – Billie Toppy (Popwarmer)
  11. Ezra Furman – Throne (Martje’s <3)

Popwarmer: Men I Trust – Billie Toppy

In Nederland wil het nog niet echt vlotten met het uit Montreal afkomstige Men I Trust. Frontvrouwe Emanuelle Proux is de koningin van de fluisterpop. Met haar nadrukkelijk onnadrukkelijk zang, meestal omgeven door uiterst luie gitaren, zachte bassen en gedempte drums heeft ze de Anglo-Amerikaanse wereld al aan haar voeten gekregen. Het koele Europese continent heeft ze daarentegen tot nu nog niet onder haar invloedssfeer weten te krijgen.

Wie weet lukt dat alsnog met Billie Toppy. Met zijn opgewonden Cure-esque baspartij is het een a-typisch up tempo nummer voor de band. Ook Emanuelle zingt vlotter dan we van haar gewend zijn, maar nog steeds met een fluwelen stem. Over wie Billie Toppy nou precies is, geeft de tekst geen uitsluitsel, behalve dan dat het een object van liefde betreft. Dat het geslacht van Billie niet duidelijk wordt, voedt alleen maar de mystiek.

You Me At Six – heartLESS

You Me At Six toont zich zijn gevoelige kant op nieuwe single heartLESS. Gevoelig betekent in dit geval niet sentimenteel, want ook al gaat de vierde voorloper van de achtste langspeler van de Britse band over een stukgelopen relatie, zanger-tekstschrijver Josh Franceschi laat zijn hoofd niet hangen, maar geeft vooral uiting aan zijn frustratie.

Truth Decay zo heet het nieuwe album van de band uit Surrey die al sinds 2004 garant staat voor metal van het melodieuze en intelligente soort.

Wodan Boys – Bells

Op de valreep van 2022 komt Wodan Boys nog even met een nieuwe single op de proppen. Bells is een organische rocksong, stevig maar niet hard, poppy maar niet plat en met een refrein dat doet denken aan spreekkoren op een voetbaltribune.

In dit geval die van FC Den Haag, want dat is de hometown van Wodan Boys. Origineel is het niet aanstekelijk zeer zeker. Bells lijkt de opmaat naar een derde EP van Wodan Boys of misschien wel een eerste album. De Boys staan op Noorderslag 2023.

Gaz Coombes – Long Live The Strange

Gaz Coombes verbaast vriend en vijand en misschien wel zichzelf door met een serie singles te komen die beter zijn dan wat hij tot dusver solo heeft gepresteerd en misschien wel het niveau halen van zijn oude band, Supergrass.

Ondanks verwoede pogingen -hij is al toe aan zijn vierde solo-album- is Gaz’ post Supergrass carrière nooit echt van de grond gekomen. Hij heeft een deel van zijn oude fans meegenomen, maar verder nauwelijks nieuwe gemaakt, lijkt het. Dat zou nu zo maar eens wel kunnen gaan gebeuren. Met vorige single, Don’t Say It Over was helemaal niks mis. Opvolger, Long Live The Strange is niks minder dan uitstekend! Je hoort zestig jaar Britpop in het nummer, van The Beatles via T. Rex tot de klassieke Britpop waar Gaz zelf ook een steentje aan heeft bijgedragen. Wie weet is het voor Gaz Coombes 4 x scheepsrecht.

Zijn nieuwe album heet Turn The Car Around (13/1). Op 2 maart staat Gaz in de Tolhuistuin in Amsterdam.

Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow

Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow (SubPop)

Fascinerende vrouw blijft dat toch, die Natalie Laura Mering, die als haar alter ego Weyes Blood opereert in de wereld van de alternatieve popmuziek. De Amerikaanse, 34 inmiddels, had voor haar doorbraakplaat Titanic Rising (2019) al behoorlijk wat in de melk te brokkelen, maar het was de vraag of ze een passend antwoord zou kunnen vinden op dat Titanic Rising, toch wel haar magnum opus. Het is knap dat ze het niveau weet te evenaren. Stemmigheid voert andermaal de boventoon. Dat jasje zit Mering als gegoten.

Zij die nooit te beroerd is haar diepste zielenroerselen aan de grote klok te hangen. Ze maakt van haar hart geen moordkuil en dat is niet eens zo gek in tijden waarin we toch wel wat opener naar elkander lijken te worden dan vroeger. Gooi het eruit en pak de buit. Een nieuw adagium plotsklaps, dat op een tegel mag worden gekladderd, mocht daar behoefte aan zijn. Zo heeft Mering haar slapeloze nachten van de afgelopen jaren, en alle gepieker die daaruit voortvloeide, gevangen in een tiental indiepopliedjes die erg goed passen in een herfstige wereld. Folky popsongs.

“Ik heb een obsessie voor de duistere kanten van het leven”, liet Mering zich onlangs ontvallen in een interview met NRC. Waarbij we toch onherroepelijk weer moeten denken aan die bloemen op de mestvaalt. Weyes Blood plukt ze. We vergeven haar dan ook terstond licht narcistische trekjes, zelfs die van Morrissey-achtige proporties. Zo blijven uitklapposters vermomd als cd-boekje steevast iets potsierlijks hebben. Mering is een plaatje, maar ze loopt er misschien wat al te fanatiek mee te koop op al die albumcovers.

Het leidt af van alle pracht en praal waarmee ze haar liedjes inkleedt. De rijke instrumentatie, die je bij vlagen naar de keel grijpt. Ze is de vocale overlevering van Karen Carpenter, wier bandgeluid bij vlagen ook nog eens raakt aan dat van Weyes Blood. Beiden bekend met de worstelingen des levens. En och hemel, wat levert dat prachtmuziek op. Pieter Visscher

Prima Queen – Eclipse

Via een overigens uitstekende nieuwe single van Prima Queen kwamen we bij een ouder nummer terecht. Eclipse is ons inziens een betere introductie tot het werk en bestaan van Kristin McFadden en Louise Macphail dan Butterknife. Dat nummer is half gesproken. Je zou daarom het idee kunnen krijgen dat Prima Queen weer zo’n postpunkpraatbandje is en dat zou onterecht zijn.  

Eclipse laat goed horen waar de kracht van Kristin en Louise zit, hun samenzang, hun vermogen pakkende (gitaar) melodieën te bedenken en niet op de laatste plaats in hun oprechte teksten. Het unisono gezongen en door hun vriendinnen van The Big Moon geproduceerde Eclipse gaat over de angst een nieuwe relatie aan te gaan terwijl je nog natrilt van de manier waarop de vorige stuk is gelopen. Het uit volle borst gezongen refrein luidt, ‘You don’t know that I’m fucked up’. Geen onherkenbare situatie.

Nog even iets over de dames. Kirstin komt uit Chicago, Louise uit Londen. Ze kennen elkaar van een cursus. Het klikte, ze begonnen een band en via shows in het voorprogramma van o.a. The Big Moon en Wet Leg, en een serie sterke singles heeft Prima Queen nu het punt bereikt dat ze op de radar verschenen van een klein maar fijn radiostation in The Netherlands.