Via een overigens uitstekende nieuwe single van Prima Queen kwamen we bij een ouder nummer terecht. Eclipse is ons inziens een betere introductie tot het werk en bestaan van Kristin McFadden en Louise Macphail dan Butterknife. Dat nummer is half gesproken. Je zou daarom het idee kunnen krijgen dat Prima Queen weer zo’n postpunkpraatbandje is en dat zou onterecht zijn.
Eclipse laat goed horen waar de kracht van Kristin en Louise zit, hun samenzang, hun vermogen pakkende (gitaar) melodieën te bedenken en niet op de laatste plaats in hun oprechte teksten. Het unisono gezongen en door hun vriendinnen van The Big Moon geproduceerde Eclipse gaat over de angst een nieuwe relatie aan te gaan terwijl je nog natrilt van de manier waarop de vorige stuk is gelopen. Het uit volle borst gezongen refrein luidt, ‘You don’t know that I’m fucked up’. Geen onherkenbare situatie.
Nog even iets over de dames. Kirstin komt uit Chicago, Louise uit Londen. Ze kennen elkaar van een cursus. Het klikte, ze begonnen een band en via shows in het voorprogramma van o.a. The Big Moon en Wet Leg, en een serie sterke singles heeft Prima Queen nu het punt bereikt dat ze op de radar verschenen van een klein maar fijn radiostation in The Netherlands.
CVC staat voor Church Village Collective. Denk echter niet dat we hier te maken hebben met een kerkkoor met popambities. De band is genoemd naar het dorpje in Zuid Oost Wales waar ze vandaan komen, Church Village. De eigen talige naam voor Church Village is Pentre’r Eglwys. Ze hadden zich dus ook zo kunnen noemen, maar dat zou commercieel gezien niet erg verstandig zijn. En met commercie moeten ze zeker rekening houden, want nieuwe single Sophie is beslist hitgevoelig.
De vierde single die het zeskoppige collectief dit jaar uitbrengt is een pure op Amerikaanse leest geschoeide popsong met een klassieke gitaarsolo en lekker lang outro dat roept om uit volle borst te worden meegebruld. Sophie is een ode aan de vriendin van de keyboardsspeler. Volgens hem kan ze heel goed zingen, maar ze weigert dat te doen waar de band bij is. Haar bijdrage aan Sophie is een aanstekelijke giechel aan het begin van het nummer.
Het debuutalbum van CVC is Get Real gedoopt en mag je 13 januari verwachten.
De Canadese Kate en Lauren Kurdyak begonnen in 2017 als The Katherines. Hun debuutalbum was nog maar net uit toen ze zusjes besloten hun naam te veranderen in Vox Rea.
Deze Latijns aandoende naam is vager en derhalve een betere vlag voor hun genre en gender overschrijdende muziek. Zusjes zijnde zingen Kate en Lauren samen op een manier die is voorbehouden aan naaste bloedverwanten: het zogenaamde Everlys of Bee Gees effect.
Die zang is een krachtig wapen, maar vlak ook hun songs niet uit. Met zijn sterke gitaarintro, plakrefrein en dwingende tempo komt Julia akelig dicht in de buurt van de perfecte popsong. De zusjes schreven Julia samen met twee steeds vastere compagnons, Kaitlyn Hansen-Boucher en Mitchell Schaumberg. Julia staat overigens niet op het eerder dit jaar verschenen album van Vox Rea.
Funfact: Er is ook een connectie met Nederland. De merchandise van Vox Rea is mede ontworpen door Maud van Baar de Knegt.
Jadu Heartvolgt ex-IJsbreker I Shimmer op met het heerlijk old waverige Freedom. Dit keer is het de mannelijke helft van het duo, Alex Headford die het leeuwendeel van de leadvocals voor zijn rekening neemt. Zijn partner Diva-Sacha Jeffrey horen we vooral in de refreinen.
Freedom gaat over de wens te ontsnappen aan de dictatuur van de technologie die steeds meer aspecten van ons leven bepaald. De nieuwe single is net als I Shimmer afkomstig van het 3e album van het Britse duo Derealised dat 20 januari moet gaan uitkomen.
Iemand met een schone naam als Zaho de Sagazan moet wel mooie muziek maken. En dat doet ze!
Zaho is een 22 jaar jonge chanteuse-componiste uit het departement Hauts-De-Seine, dat ligt iets ten westen van Parijs. Ze is de dochter van Olivier de Sagazan, een vermaard beeldend en performance kunstenaar die actief is in de film, mode en muziekwereld.
Zaho’s oeuvre omvat nu drie singles die alle drie dit jaar zijn verschenen. La déraison – de onredelijkheid- is de eerste en voor onze doeleinden de beste. De overige twee gaan meer richting Stromae. Sterke songs, maar meer Pinguin pop dan indie. La déraison stond al langer op de nomination om meegenomen te worden op onze playlist, maar omdat het een typisch winternummer is hebben we even gewacht op betere meteorologische omstandigheden.
Zaho zingt met het soort melancholie in haar stem dat lijkt voorbehouden aan Franse chansonniers, maar het mooist zijn de synths. Zelden klonken koele apparaten zo warm en weemoedig als de synths op La déraison. Zo komen we de winter wel door.
Alsof het eeuwig 2013 is, het jaar van hun debuut. Zo rockt FIDLAR zich een weg van A naar B op Taste The Money, zonder omwegen, geen poes pas zonder pretentie.
Je kunt zeggen dat de songs van het Amerikaanse trio zolangzamerhand onderling inwisselbaar zijn, maar dan begrijp je de essentie van rock ‘n’ roll niet. Net als AC/DC, Status Quo en ZZ Top houdt FIDLAR zich bij zijn leest en doet wat het altijd gedaan heeft. Wordt daar ook steeds beter in. FIDLAR is net zozeer een band als een functie, en die functie is rocken tot ze droppen. En zover is het nog lang niet.
RAYE, een van de meest veelbelovende hedendaagse talenten uit de UK, brengt haar langverwachte debuutalbum ‘My 21st Century Blues’ uit op 3 februari 2023. ‘My 21st Century Blues’ is een verzameling oprechte, emotionele songs voor iedereen die tegenslagen kent en heeft overwonnen. Net als RAYE zelf, die tot nu toe vooral te horen was als co-writer en zangeres van hits van o.a. Regard (Secrets), Jax Jones (You Don’t Know Me) en Joel Corry & David Guetta (Bed). Na een tijdje uit de spotlights te zijn geweest om zich te bezinnen op haar carrière, keerde RAYE in 2022 terug aan het muziekfront met de singles ‘Hard Out Here’ en ‘Black Mascara’, die beiden op het album zijn te vinden en waarmee ze zich profileert als een popartiest om rekening mee te houden.
Als voorproefje bracht RAYE onlangs maar liefst twee tracks uit, waaronder haar nieuwe single ‘Escapism’, een door trip-hop geïnspireerde song over liefdesverdriet, eenzaamheid en vluchtgedrag, met een bijdrage en rapper 070 Shake.
RAYE over haar debuutalbum: “My ugly complex beautiful mosaic formed from broken pieces of glass from the last 7 years of my life. My medicine, my anxieties and traumas, my unfiltered thoughts. This music accompanied me through my bluest blues, crafted unapologetically and fearlessly with love and tears, and now I can only hope it might provide the same medicine it did for me, for those who choose to listen. I can’t believe it is really happening. My first album.”
Over RAYE
Een jaar geleden blies de 24-jarige Zuid-Londense RAYE haar carrière op, om het daarna van de grond af opnieuw op te bouwen. Gefrustreerd door het feit dat haar inmiddels ex-label Polydor haar album weigerde uit te brengen – ondanks de meer dan twaalf miljoen luisteraars op Spotify, zeven top 20 singles en vier Brit award nominaties die ze op haar naam had staan, naast songwriting credits voor grote namen als Beyoncé, John Legend, Little Mix en Charli XCX, met meer dan een miljard wereldwijde streams tot gevolg – stuurde ze een aantal tweets over haar eigen strijd en de benarde toestand waarin vrouwelijke artiesten zich bevinden: een eindeloze loop van dance features en verbroken beloftes.
Op maandag 10 oktober deed RAYE een uitverkocht intiem, akoestisch optreden in Paradiso Noord met een enorme impact; niet alleen blies ze de zaal weg met haar fenomenale, wendbare stem, maar ook charmeerde ze het publiek met volledige openheid over de persoonlijke reis die ze heeft afgelegd. Er vloeiden tranen bij zowel RAYE als de mensen in de zaal, maar er werd ook veel gelachen met dank aan haar typische Britse humor en zelfspot. Na Amsterdam is het de beurt aan London, Berlijn, Parijs, New York en Los Angeles.
De heksenbende slaat weer toe! Hush, I’m On TV is het elfde portie moerasrock dat de muzikale magiërs uit Nashville dit jaar serveren. Nog 2 te gaan en hun Bakers Dozen is compleet.
Met zijn vijf minuten is Hush een van de kortere tracks van All Them Witches, maar lang genoeg voor de band om zich eens lekker uit te rekken en voor de gitarist om zijn vindingrijke virtuositeit te etaleren. Ondanks het riante gesoleer is de midtempo track vrij poppy. We horen zelfs een koortje en het begin van een refrein. Dat laatste wil er bij de band nog wel eens bij inschieten.
Het feuilleton experiment van All Them Witches, elke maand een nieuw nummer uitbrengen is zeer geslaagd. Vanwege de ongebruikelijke manier waarop de band het album presenteert, zal hij waarschijnlijk wel niet in de jaarlijstjes terecht komen, maar dat Bakers Dozen een van de beste rockalbums van 2022 is, staat buiten kijf.
The Murder Capital is hard bezig zich los te zingen van hun postpunk achtergrond. Alleen de weerbarstige zang van James McGovern herinnert nog aan het recente verleden van de Ierse band. Song en sound van de gitaren doen op Ethel zelfs wel wat aan U2 denken, dat technisch gezien ook een postpunk band is, maar goed.
Net als A Thousand Live is Ethel een soort van liefdeslied en net als de eerste single van het Gigi’s Recovery album moet ook Ethel het meer van dynamiek hebben dan van een conventioneel compositorische opbouw. Dat suggereert dat de songs van nieuwe album zijn geschreven met de bühne in het achterhoofd, wat dan wel weer postpunk is.
Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:
