Nieuwe Muziek Archieven - Page 205 of 968

Young Fathers – I Saw

Het Schotse Young Fathers opereert aan de grenzen van onze belevingswereld. Meestal blijven ze met hun indietronica net even te veel aan de rap en/of techokant, maar soms komen ze ons tegemoet met een track die rockt, veegt en zuigt.

Zoals het nieuwe I Saw met zijn slijtvaste boogie-beat, opgewonden en opwindende zang en refrein dat plakt als secondelijm. Gitaren zijn er in de verre omtrek niet te bekennen, maar dat drukt de pret absoluut niet! Alloysious, G. en Kayus laten horen dat keyboards en computers ook goed hard kunnen rocken. Meer van dit graag.

POM – Just (Good) Enough

Op Just (Good) Enough doet POM weer waar ze in uitblinken, links van het midden rocken met een mid tempo song die is opgehangen aan een riedel met de potentie van een oorwurm.

De muziek stemt vrolijk, de tekst minder. De altijd scherp zingende Liza is het beu steeds weer tweede viool te moeten spelen in een relatie met iemand die altijd iets te zeuren heeft. Tenminste dat halen wij er uit. Misschien zingt ze wel tegen de spiegel, is de tekst niet autiobio of zijn we doof. Whatever.

Op het conto van POM staan nu zes losse liedjes. Nog zes er bij en we hebben een album.

MICH – Back To Bed

Nieuwe MICH single Back To Bed stemt wederom tot grote tevredenheid. Met de opvolger van A Hassle zet de band een flinke stap richting eigen identiteit.

In de keyboard-riedel herken je nog wel hun 80’s uitgangspunt, maar in de rest van Bed To Bed zijn de invloeden en voorbeelden samengesmolten tot een eigen unieke sound. Het is dit keer ook een van de mannen die de leadzang voor zijn rekening neemt.

Voor je ogen (oren?) zie je een hobbyband opbloeien tot een van de betere bands van het hier en heden.

Teleman – Short Life

Het eerste voorproefje van het alweer vierde album van Teleman gaat er in als koek. Van een koerswijziging is niet echt sprake, of het moest een lichte accentverschuiving richting rock zijn.

Tegen het einde van lekker voort denderende Short Life horen ze zelfs een korte gitaarsolo, een instrument dat op eerdere opnamen zelden boven de batterijen keyboards uitkwam. Nu we toch bezig zijn met de zeven verschillen. Frontman Thomas Sanders zingt ook iets anders, lager, meer met zijn spreekstem dan met zijn bekende falset. En er zijn nog maar 3 `Telemannen. De tekst kan optimistisch worden genoemd. Het thema is pluk de dag, want Life is Short.

Album heet Good Time/Hard Time en wordt in de lente verwacht.

The C.I.A – Impersonator

The C.I.A is een schuilnaam van Ty en Denée Segall en Emmett Kelly. Ty is begenadigd gitarist en een van de toonaangevende figuren van de Californische garage/punk scene. Denée Segall is zijn levensgezellin annex artistieke rechterhand. Emmett Kely (The Cairo Gang) is een gerenommeerd muzikant uit de Amerikaanse experimentele folk hoek.

Sinds 2018 zijn ze gezamenlijk actief als The C.I.A. Het in dat jaar verscheen een debuutalbum krijgt binnenkort een vervolg. Het eerste album stond vol overstuurde, neurotische ultrakorte schreeuwpunksongs. Op Surgery Channel lijkt het er een stuk rustiger aan toe te gaan. Tenminste als eerste single, Impersonator de lading een beetje dekt.

Met zijn dikke drie minuten is Impersonator bijna drie keer zo lang als de meeste nummer van het debuut. Het tempo ligt ook lager, de vervorming heeft artistiek nut en Denée zingt waar ze eerder schreeuwde. Impersonator The C.I.A is en blijft een S&M rockband met pneumatische drums en gitaren die klinken als een tandartsboor, maar dit keer zit er lijn in de song en zelfs de suggestie van een melodie. Daarnaast is de rol van fatale vrouw Denée op het ranke lijf geschreven.

Popwarmer: S10 & Froukje – Nooit Meer Spijt

Het nieuwe album van S10 is uit; Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Me Denkt. Op het album staat weer een samenwerking met vriendin en muzikale zuster Froukje. Eerder brachten ze samen al de sterke track Zonder Gezicht uit. De Popwarmer van deze week Nooit Meer Spijt speelden ze al samen op Lowlands tijdens de show van Froukje. Nu kunnen we dus ook genieten van de studioversie. En op dansen! Wat een dikke beat en een boost energie plus de stemmen van de zangeressen die zo goed samenkomen. Volgende keer een heel album samen?

Westerman – Idol: RE-run

Voor Idol: RE-run, de eerste single in twee jaar van (William) Westerman kan je misschien het best even goed gaan zitten. Muzikaal gebeurt er het nodige, maar WW wil ook graag dat je naar de tekst luistert.

Die is overigens niet voor kinderoortjes bestemd. Airplay in de U.K. Of andere Engelstalige landen kan Westerman wel vergeten. Hij zingt het heel lief en rustig maar het refrein van, of beter een van de twee refreinen is een verzuchtend Mother Fucker. Het andere refrein is een hoog gezongen We Don’t Need No Hero.

Westerman‘s nieuwe single is een protestsong in balladvorm zoals ze al sinds de tweede helft van de jaren zestig worden gezongen. In geval van Idol: RE-run aangekleed met piano, zacht tromgeroffel en een stemmingmakende trombone. Westerman schreef de tekst na de aanval op het Capitol door Trump aanhangers. Die beschouwen de aartsleugenaar en ras narcissist als een verlosser. Als ware hij door god gezonden. In de bijbel heet zo’n valse profeet een idool. Vandaar de songtitel Idol:RE-run.

Onze democratieën die onder druk staan, de corona pandemie, klimaatsverandering en andere shitzooi hebben Westerman dus aan het denken gezet. Zozeer zelfs dat het muziekmaken er bij inschoot. Nu is hij na twee jaar weer terug om zijn zielenroerselen met ons te delen. Hij verdient je aandacht.

Caleb Landry Jones – Croc Killer 2

Als Caleb Landry Jones zou moeten kiezen tussen zijn werk als acteur en zijn roeping als muzikant zou hij er verstandig aan doen om voor Hollywood te gaan. Van zijn muziek zal hij niet snel rijk worden.

Ook zijn derde album belooft weer een heerlijk freaky werkstuk te gaan worden. Waarschijnlijk omdat Jones financieel niet afhankelijk is van zijn muziek hoeft hij met niks en niemand rekening te houden en kan hij volledig zijn eigen gang gaan. Die gang is niet altijd te volgen, tenminste niet zonder langdurige blootstelling.

Op Croc Killer 2 blijft Mister Jones redelijk binnen de perken van een popsong. Zijn nieuwe single is een sluipende, met piano en gitaar dichtgemetselde ballad die mede vanwege de licht androgyne zang wel aan Bowie doet denken. Dat klinkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar is dat dus wel.

Pinguin Radio Podcast – Nieuwe muziek week 44 2022

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

feeble little horse – Chores (IJsbreker)
Arctic Monkeys – Sculptures Of Anything Goes
The Arcs – Keep On Dreamin’
Teleman – Short Life
CASTLEBEAT – Looking For Something
The C.I.A. – Impersonator
Westerman – Idol; RE-run
Young Fathers – I Saw
Caleb Landry Jones – Croc Killers 2
Amber Arcades – Just Like Me (NL)
MICH – Back To Bed (NL)
POM – Just (Good) Enough (NL)
Pinkshift – BURN THE WITCH (Breekijzer)
S10 & Froukje – Nooit Meer Spijt (NL) (Popwarmer)
Ladytron – City of Angels (Martje’s <3)

Pinkshift – BURN THE WITCH

Nu Love Me Forever, het debuutalbum van Pinkshift alom verkrijgbaar is, maken wij nog graag even van de gelegenheid gebruik om je aandacht te vestigen op het multi-culti trio uit Baltimore.

Naar onze onbescheiden mening is Pinkshift een van de beste nieuwkomers binnen het wat zwaardere rockgenre. We zeggen bewust geen metal of punk of hard rock omdat het geluid dat Ashrita (zang en gitaar), Myron Houngbedji (drums) en Paul Vallejo (gitaar) voortbrengen te divers om onder één noemer te vangen. Dat neemt niet weg dat Pinkshift met gemak de kalk van het plafond speelt.

BURN THE WITCH is Pinkshift op volle oorlogssterkte. Binnen een tijdsspanne van iets meer dan drie minuten horen we een monsterriff, een zangeres die verleidt en vernietigt en een ritmesectie die sneller gaat dan Max verstappen in Zandvoort.

Love Me Forever van Pinkshift, kopen stelen of streamen dat album!