Josephine Odhil werkt langzaam maar zeker naar een album toe. Dat is goed nieuws, want hoe langer we in de hogere sferen van haar sprookjespop kunnen verkeren hoe beter het is.
Met het betoverende Familiars laat de voormalige frontvrouw van The Mysterons je de boze buitenwereld vergeten. al is het maar voor even.
Vier liedjes heeft Josephine Odhil nu, de een nog magischer dan de ander. Nog een stuk of acht en het album is klaar. Tot het zover is haar songs gewoon even op repeat zetten.
Long time, no hear. Dat mag je wel zeggen na 8 jaar stilte. Toch kunnen we niet spreken van een comeback, want na de release van hun vijfde album later dit jaar houdt de Canadese punkband, White Lung het definitief voor gezien. Totdat het bloed weer begint te kruipen waar het niet gaan kan, natuurlijk.
White Lung houdt niet op te bestaan vanwege de spreekwoordelijke muzikale meningsverschillen, maar omdat frontvrouw Mish Barker-Way nieuwe prioriteiten heeft. Zij is sinds de release van het Paradise album in 2016 is mama geworden. Twee keer zelfs.
White Lung gaat er uit met een knal. Date Night rockt aan alle kanten; aangedikte gitaren en opgevoerde drums begeleiden een tekst van de jonge moeder over een date met een dronken god in L.A. Of zo.
The Visual is de formatie rondom muzikant en songwriter Anna van Rij. Afgelopen vrijdag verscheen de nieuwe single Stolen Moments en is het album The Shore aangekondigd dat op 11 november verschijnt.
Stolen Moments gaat over een gebroken relatie met een verrassend hoopgevende wending. Anna zingt over hoe een falende relatie alsnog beleving en inzicht toevoegt aan haar eigen verkenningstocht, ook al doven de vlammen uiteindelijk.
Ramkot is één van de meest beloftevolle jonge Belgische rockbands van het moment. Begin 2023 komt de band met hun debuutalbum waarvan I Can’t Slow Down het eerste voorproefje is. Het nummer gaat over de hunkering naar tabula rasa; het verlangen naar opnieuw beginnen wanneer je het verleden niet kan loslaten. I Can’t Slow Down klinkt zoals we van Ramkot kunnen verwachten: hard en dansbaar.
Terwijl de wereld nog applaudiseert voor zijn eerste album Amir, wordt er in Tamino’s Antwerpse appartement gewerkt aan een tweede album. Vanaf vandaag mogen we ons dan eindelijk gelukkig prijzen met zijn album Sahar (Arabisch voor ‘net voor zonsopgang’).
Op Sahar herarticuleert Tamino de Arabische oed, het instrument van zijn grootvader Muharram Fouad, een van Egyptes meest gevierde zangers en acteurs, tot een meer ‘typisch’ indierock instrumentarium. In combinatie met zijn warme stem onstaat er een sonisch landschap dat rijk, gelaagd en spookachtig is. Sahar is waar de romantiek en tragiek van Jeff Buckley samenkomt met een kosmopolitische en esthetische gevoeligheid – een moeiteloze vermenging van Europese, Amerikaanse en Midden-Oosterse invloeden.
De plaat wordt ondersteund door medewerkers Colin Greenwood (Radiohead-bassist), producer/engineer PJ Maertens en drummer Ruben Vanhoutte. Er is nog een andere speciale gast te horen op dit album: het nummer Sunflower is een duet waar niemand minder dan Angèle op te horen is. Eerder kregen we de nummers The First Disciple, Fascination en You Don’t Own Me cadeau en deze zijn terug te vinden op Sahar.
Live
2 december @ Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht)
3 december @ Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht)
De naam The Orielles klinkt als die van een 50’s doo wop of een 60’s girl group, maar het gaat hier om rocktrio uit Halifax U.K. The Room is het eerste nummer dat we oppikken van The Orielles. Volgens wiki beoefend de band een genre dat space rock wordt genoemd. Als dat je aan Spiritualized doet denken, zit je in de goede richting.
De meeste space op A Room wordt ingenomen door Esmé Hand-Halford. Zij zingt en speelt bas, dit laatste vrij virtuoos. Nu we toch aan het voorstellen zijn, haar zus Sidonie ‘Sid’ Hand-Halford speelt drums en Henry Wade gitaar. De dubbele namen van de zusjes doen een goede komaf vermoeden, het hoge speelniveau een muzikale opleiding.
The Room komt van het derde album van The Orioles, Tableau dat nog voor het einde van het jaar zal verschijnen op het Heavenly label. Dat maakt The Orielles tot labelmaatjes van in onze kringen zeker niet onbekende acts als Baxter Dury, Mattiel en Working Men’s Club.
De nieuwe Popwarmer op Pinguin Pop laat de hoogtijdagen van de invloedrijke Franse indiepopband Phoenix herleven. Heerlijk frisse muziek waarop ook Ezra Koenig, de frontman van Vampire Weekend, een toontje meezingt. Bizar hoe goed de stemmen samenkomen.
We hebben het hier eerder gezegd, gek is goed in de popmuziek. Gek mag je het New Yorkse Rubblebucket zeker wel noemen. Was ex IJsbreker Earth Worship al een raar plaatje, nieuwe single Cherry Blossom gaat daar eens dunnetjes nog overheen. De single zal dan waarschijnlijk ook minder aanslaan dan zijn voorganger, maar dat is natuurlijk geen reden om hem niet te gaan draaien.
Zoals bekend heeft Rubblebucket onlangs een doorstart gemaakt. De band wordt aangevoerd door een stelletje dat tot de ontdekking kwam dat als ze hun verkering uitmaken het met de band ook gedaan is. Details kennen we niet, maar ze zijn weer bij elkaar. In ieder geval de band.
Alex en Kalmia kennen elkaar van het conservatorium waar ze allebei jazz studeerden. Hij trompet, zij sax. Dat verklaart de aanwezigheid van blazers op hun songs, echt jazzy wordt het echter zelden. Ook niet op het door Kalmia bijna fluisterend gezongen Cherry Blossom dat klein en intiem begint, maar mede door die blazers een vrij uitbundig slot heeft.
Cherry Blossom is single drie van album twee van de Bubblebuckets dat op 21 oktober verschijnt onder de titel Earth Worship.
Waarom Australië zo’n relatief grote psychedelische rockscene heeft? Misschien wel omdat er ‘down under’ zo’n 20 tot 30 soorten ‘magic mushrooms’ gewoon in het wild voorkomen.
Tame Impala wordt wel gezien als de (aan)stichters van de Australische paddo-rock school. Tot de ijverigste leerlingen horen King Gizzard & Co en Babe Rainbow. King Gizzard veranderd zo’n beetje per album van stylo, Babe Rainbow houdt redelijk bij zijn leest.
Nieuwe single Inner Space sluit naadloos aan bij in het verleden behaalde successen als Peace Blossom Boogie, Zeitgeist en Something New. Weer een zo’n geestverruimende wegdroomtrack dus vol rare kronkels, onverwachte zijpaadjes en geluidseffecten die sinds Syd Barrett ze bedacht in de gereedschapskist zitten van elke zichzelf respecterende psych-rockband.
Mocht er een album volgen dan wordt dat het vijfde van de band uit surf city Byron Bay in New South Wales, het eerder dit jaar verschenen live album niet meegerekend.
Cassyette is een nieuwe ster aan het vrouwelijk rock-firmament. Ze heeft een klein dozijn singles op haar kerfstok en een debuutalbum in het verschiet. Zelf noemt ze Sad Girl een mixtape. Dat geeft aan dat we hier met een rockchick te maken hebben die volledig bij de tijd is.
Wie Cassyette precies is weten we niet. Haar songs zijn vaak (mede) geschreven door ene Olivia Cassy-Brooking, maar of dat haar echte naam is, durven we niet met zekerheid te zeggen. Belangrijk is het ook niet. Wat je moet weten van de Britse powervrouw is dat ze klinkt en oogt als een gothic cyberpunk met een hang naar emo. Het net op tijd verschenen September Rain zal er naar verwachting ook als zoete koek ingaan bij fans van Paramore, Evanescence en de meeste andere ‘female fronted’ rockbands.
