Solomon – Run (You’ve Got To)

Namen noemen ze niet, maar in het begeleidend schrijven van de platenmaatschappij staat dat Solomon zich heeft weten te verzekeren van de technische assistentie van mensen die eerder o.a. Bastille, Thom Yorke, Björk hebben gemixt en gemastered.

We mogen niet uitsluiten dat de mannen van Solomon diep in de buidel moesten tasten om zulke topkrachten te strikken, maar waarschijnlijker is dat die gewoon enthousiast waren over wat ze hoorden en om die reden met de Limburgers in zee zijn gegaan. En gelijk hebben ze!

Voor een beginnende band, ze hebben pas acht liedjes uit klinkt Run (You’ve Got To) zwaar overtuigend. Nou ja, beginnende band? We horen hier een stel muzikanten dat duidelijk kilometers heeft gemaakt. Dilettanten klinken niet als een jazzy versie van The National.

Run (You’ve Got To) is de tweede single van het eerste album van Solomon dat voor begin volgend jaar staat, maar eerst gaan ze Popronde doen.

Enumclaw – Cowboy Bebop

Een voorspelling: Over een jaar, misschien twee staat  Enumclaw in een vol Paradiso. De ambitie is er, ‘The Best Band Since Oasis’ pochen ze op hun  social media, en het het talent ook durven we na negen nummers wel te zeggen.

Enumclaw is een multiraciale band uit Tacoma, een havenstad niet ver van Seattle. Zoals veel Generatie Z muzikanten laaft Enumclaw zich aan de alternatieve rock van de jaren negentig. Cowboy Bebop klinkt alsof het 1997 is; stevige, edoch gevoelige gruisrock met spreekstemzang en spontane gitaarsolo’s.

De band zelf noemt dus Oasis, maar Cowboy Bebop doet nog het meest aan Dinosaur Jr denken. Zie je in de Paradiso.

The Afghan Whigs – A Line Of Shots

Over iets meer dan een maandje komt How Do You Burn uit, het nieuwe album van The Afghan Whigs. A Line Of Shots lijkt daarom de laatste aanjager te zijn van het eerste album in vijf jaar van de alt-rockveteranen.

A Line Of Shots is een hypnotische track met een stotterende gitaarloop, lange zanglijnen en een slot dat dreigt te eindigen in chaos. Heel anders dus dan het hard rockende I’ll Make You See God of de bijna ballad The Getwaway. De conclusie is dan ook dat de negende van de Dulli clan een zeer gevarieerd album zal blijken.

The Interrupters – As We Live (feat. Tim Armstrong, Rhoda Dakar)

Succes heeft de muziek van The Interrupters wat glad en veilig gemaakt. Maar helemaal verloren is het Amerikaanse skakwartet nog niet. Mede door gastoptredens van Rancid voorman Tim Armstrong en de uit het Specials kamp afkomstige Two Tone veteraan Rhoda Dakar is As We Love een aanstekelijk nummertje geworden waar zelfs de grootste zuurpruimen een goede bui van zal krijgen.

In The Wild gaat het nieuwe album heten van Aimee en haar mannen. Volgende week al komt hij al uit.

Alex The Astronaut – Ride My Bike

Sinds we Alex The Astronaut een paar jaar geleden in het vizier kregen is er wel het een en ander veranderd in haar leven. Ze identificeert zich nu als gay, is gediagnosticeerd als autistisch en is -niet op de laatste plaats- best beroemd geworden!

Alex ‘The Astronaut’ Lynn staat nu te boek als een van de succesvollere Australische singer-songwriters van dit tijdsbestek, dankzij songs Lost, Happy Song en oud IJsbreker I Think You’re Great.

Vorige week is haar nieuwe album verschenen, How To Grow A Sunflower Under Water dat haar waarschijnlijk ook roem zal brengen op het noordelijk halfrond. Wij hopen een handje te helpen door Ride My Bike op te pikken, een spannende folkrocksong over hoop en twijfel, en fietsen in de wind.

Blondshell – Kiss City

Kiss City is pas de tweede single van Sabrina Teitelbaum alias Blondshell. De eerste, Olympus vonden we zo sterk dat we hem uitriepen tot IJsbreker. Dat was geen succes. Hij bleef halverwege de Graadmeter steken.

Kiss City is misschien nog wel beter, maar in plaats va hem door de strot te duwen, mag je het dit keer zelf ontdekken. Kiss City begint vals plat. Je denkt een droevige ballad voorgeschoteld te krijgen, maar halverwege verwijdert Sabrina het blad voor haar mond en schreeuwt ze het uit.

Droevig blijft het wel, want ze voelt zich bedrogen, beschimpt en verlaten. Tenminste zo lezen wij de enigszins cryptische tekst. Wat wel duidelijk is is dat je Blondshell beter te vriend kunt houden. 

Nikki Lane – Black Widow

Black Widow is de tweede wegbereider van het na de zomer te verschijnen nieuwe album van neo Americana zangeres, Nikki Lane. Producer Josh Homme heeft dit keer een koppel slide-gitaristen laten aanrukken als decor voor Nikki’s  immer wat weemoedige stem.   

Nikki zingt dit keer over Full Metal Woman In A Thrift Store Jacket met moorddadige plannen. De vraag is hoe autobiografisch is Black Widow?

Starcrawler – Stranded

Na zich een paar jaar warm te hebben gelopen in eigen beheer heeft Starcrawler nu de overstap gemaakt naar wat in vaktermen een ‘major label’ heet. Die stap lijkt nu al te lonen, want nieuwe single Stranded heeft in korte tijd al heel veel wat in het zelfde vakjargon ‘views en plays’ heet opgeleverd. Dat heeft niet alleen met de power van de nieuwe platenmaatschappij te maken, maar ook met de kwaliteit van de nieuwe single.

Stranded begint als bitterzoet popliedje, maar eindigt als rocker van stadionformaat met in de prijs inbegrepen een gitaarduet waar Keith en Ronnie  zich niet voor zouden schamen. Frontvrouw Arrow De Wilde oogt en klinkt als een dochter van Mick J. en Debbie H. Personality is het woord.

Je hoeft geen waarzegger te zijn of veel verstand van muziek te hebben om te horen en zien dat we nog veel plezier gaan hebben van Starcrawler. En hun nieuwe platenbazen ook. 

Enumclaw – Cowboy Bebop

Wees niet verbaasd als Enumclaw over een jaar, misschien twee Paradiso uitverkoopt. De ambitie is er, ‘The Best Band Since Oasis’ staat er boven al hun social media kanalen, en het het talent ook durven we na negen nummers wel te zeggen.

Enumclaw is een multiraciaal kwartet uit Tacoma, een havenstad in de staat Washington. Zoals veel Generatie Z muzikanten laaft Enumclaw zich aan de alternatieve rock van de jaren negentig. Cowboy Bebop klinkt alsof het 1997 is; stevige, edoch gevoelige gruisrock met spreekstemzang en spontane gitaarsolo’s.

De band zelf noemt dus Oasis, maar Cowboy Bebop doet nog het meest aan Dinosaur Jr denken. Zie je in de Paradiso.