Sinds late night drive home IJsbreker scoorde met Awkward Conversations heeft de band uit El Paso kans gezien hun debuutalbum uit te brengen. Een snelle luisterbeurt leert dat Awkward Conversations geen lucky shot was en ook geen uitschieter, maar slechts één van een klein dozijn karaktervolle rocksongs.
Of Sleeping In Cars een single wordt weten we eigenlijk niet. Het zou een prima keuze zijn, want het nummer is late night drive home ten voeten uit; intelligente indie met flinke porties scheurgitaar.
How Are We Feeling heet het album waarvan we hopen dat de band het snel hier komt promoten middels een showtje of twee.
Eerie betekent vreemd en angstaanjagend. In geval van Eerie Wandaklopt het eerste wel, maar het laatste niet echt. Eerie Wanda is vreemd om niet te zeggen prettig gestoord, tenminste haar muziek. Misschien is Marina Tadic zoals ze in het echt heet wel heel saai. Maar het zou verbazen. Saaie mensen maken niet zulke bijzonder boeiende songs als Sail To The Silver Sun.
Eerie Wanda‘s eerste nieuwe nummer sinds 2019 is een donkere ballad met omfloerste drums, Engelse (of Franse?) hoorns en een piano die een beetje klinkt als een glockenspiel. Of andersom. Daartussen waart de hypnotische stem van miss Tadic rond. De beste omschrijving is misschien wel spooky. Toch een beetje angstaanjagend dus.
In september volgt het nieuwe album van de Nederland-Kroatische singer-songwriter. Internal Radio wordt geproduceerd door n.m.d. Kramer (Butthole Surfers/Low).
Courtney Marie Andrews kondigt haar nieuwe album Loose Future aan dat op 7 oktober uitkomt via Fat Possum. Ze produceerde het album samen met Sam Evian (Big Thief, Cassandra Jenkins, Anna Burch) en nam het album op in Evians Flying Cloud Recordings studio in de Catskill Mountains. Chris Bear (Grizzly Bear) op drums en Josh Kaufman (Bonnie Light Horseman) op meerdere instrumenten zijn ook te horen op het album. De nieuwe single en titeltrack gaat vandaag bij Pinguin Radio in première.
Courtney Marie Andrews over de single: “These words slipped out of my mouth one evening while speaking playfully with a lover, and we both agreed they needed to be a song about the unknowns of bracing for any romantic endeavor, we always want to play it cool with love, but deep down our inner children are always afraid. In the studio, Sam Owens and I wanted to create the hopeful and free feeling of that sentiment.”
Andrews benaderde het album aanvankelijk door elke dag een liedje te schrijven. Ze voelde ‘de geluiden van de zomer’ door haar schrijven stromen, en geleidelijk aan verzamelde ze een album aan materiaal doordrenkt van een gevoel van romantiek, mogelijkheden en vrijheid.
In een strandhuisje aan de kust van Cape Cod vond Courtney Marie Andrews haar eigenliefde en haar stem. Elke ochtend liep ze lange stukken rond de paden van een eiland en mediteerde over haar leven, oude herinneringen en patronen doorbladerend als in een tweedehands boekenwinkel. Die zomer van introspectie leidde haar naar een vreugdevol gevoel van begin tot eind. Toen ze de liefde voor zichzelf binnenliet, liet ze ook de liefde van buiten toe – het zomergevoel, de wuivende cipressen, de volle maan en de mogelijkheid van gezonde liefde. Deze fase kwam echter vlak na een van haar donkerste fases, waarin alleen zijn met jezelf het meest angstaanjagende was wat je kon doen. Na meer dan een decennium onderweg te zijn geweest, had de in Phoenix geboren songwriter, dichteres en schilderes eindelijk de ruimte om alle hoogte- en dieptepunten van een leven vol constanten te verwerken. Ze was eindelijk klaar om een plaat van triomf te maken, zonder de jaren die haar gemaakt hebben helemaal te vergeten. En zo werd Loose Future geboren.
Broer Jack en zus Lily Wolter vormen de kern van Penelope Island. De band had net hun debuutalbum uit toen de corona uitbrak waardoor hun plannen in duigen vielen.
In plaats van bij de pakken neer te zitten heeft de band een nieuw album opgenomen, en is alsnog de wijde wereld in getrokken. Bij ons is Penelope Island op 17 juli te zien op het super sympathieke Welcome To The Village festival in Leeuwarden.
Wat mag je verwachten? Melodieuze melancho-pop met meisjeszang en pittig gitaarwerk. We hebben Play It Cool gekozen omdat het a) een erg sterk nummer is en b) representatief voor de stijl van de van het eiland Man afkomstige band.
bed is een nieuwe naam aan het vaderlandse droompop firmament. Een prima naam ook, want waar droom je beter of in ieder geval vaker dan in…? Inderdaad.
Het was wel een beetje zoeken, de bandnaam laat zich wat lastig googelen, maar we kunnen je vertellen dat bed uit het Rotterdamse komt en vier leden telt, Anna, Flor, Marijn en Niek. Hun debuut EP heet Wet wat doet denken aan een waterbed. Ook dat zou een uitstekende plek zijn om hun zacht wiegende en betoverende muziek te beleven.
bed neemt alle tijd om hun songs tot volle wasdom te laten komen. Met zijn 5 minuut 17 is River het kortste nummer op de EP. Gevaar om in slaap te worden kukelen is er overigens niet. Net als je lekker weg mijmert voeren de girls en boys het volume wat op. Niet zo veel dat je schrikt, maar genoeg om je bij de les te houden.
bed toert later dit jaar door het land als onderdeel van de Popronde karavaan.
Van Morrison zit even niet op te letten, waarschijnlijk heeft de anti-vaxer het te druk met zijn strijd tegen de medische wetenschap. Of ze hebben het hem lief gevraagd. Dat kan natuurlijk ook. In ieder geval zijn er nu twee bands die Them heten. Een die in 1967 ter ziele is gegaan, maar nooit zal worden vergeten dankzij songs als Gloria en Baby Please Don’t Go. Die van Van The Man dus. En THEM dat twee jaar geleden in het leven is geroepen door Ellie, Hudson, Maia en Thompson, vier tienermeisjes uit grunge city Seattle. She Says, pas de derde single van THEM is een ongepolijste diamand.
Er zijn geen pogingen gedaan om THEM beter te laten klinken dan ze zijn, een stel enthousiaste dilettanten. She Says klinkt alsof het live in de studio is opgenomen met minimale overdubs. Basaal maar super charmant. THEM heeft nog een lange weg te gaan, maar de potentie om ver te komen is er.
Seraphin is Seraphin Morland, een singer-songwriter waarvan we niet veel meer weten dan dat hij uit Frankrijk komt en dit jaar maar liefste twee albums heeft uitgebracht, in totaal goed voor 22 Engelstalige gitaarliedjes in een aan Americana verwante rockstijl.
Veel luisteraars heeft Seraphin nog niet en dat is onterecht. ‘s Mans songs hebben charme, stralen zelfverzekerdheid uit, en de maker is behept met een prettig stemgeluid. Op Carolina Lunch Time wordt Seraphin begeleid door attente ritmesectie, een viool (fiddle eigenlijk) en een intiem meisjeskoortje. En zo staan er nog veel meer bijzondere liedjes op het nieuwe 7665, en het iets oudere Red Light Room album.
De Tour de France is gaande, dus daarbij hoort wat ons betreft een lekkere Franstalige hit. Wat dacht je van Popwarmer ‘Libre’ van Angèle! Franstalig, maar niet Frans. Angèle is Angèle Van Laeken, uit België inderdaad. En dit is trouwens al haar tweede Popwarmer; eind 2020 Fever met Dua Lipa. Libre is een heerlijke electropop tune, enorm catchy, met een toffe videoclip.
Beroemd is Declan Welsh and the Decadent West nog niet, maar wel bekend genoeg om een Nederlandstalige wiki te hebben. Daar lezen we dat de band uit Glasgow komt en nu zo’n jaartje of zeven rockt op zijn indie’s.
Vlak voor corona kwamen Declan & Co met een eerste album. De release van Impermanency duidt op de komst van een tweede. Aan de bandnaam en de titel van de nieuwe single –Impermanency betekent iets als vergankelijkheid- mogen we afleiden dat de mannen zijn begaan met het lot der mensheid. Declan heeft wel door dat politieke annex protestsong voor dove manshoren zijn als productie en melodie niet in orde zijn. En dat zijn ze.
Hij heeft overigens wel de wind mee. Nu parlando punk een ding is is hij zo verstandig om even mee te surfen op die golf. Dat geeft Impermanency een eigentijds tintje dat de verspreiding van zijn boodschap nog makkelijker maakt. Een beetje bekendheid met de Schotse tongval helpt overigens wel.
Ook slim is om de waarschuwing dat we met zijn allen de verkeerde kant opgaan te presenteren als liefdesliedje. ‘That I Love You, I Hope You Know I Always Will, And When I Am Fuck All But Ashes On The Breeze I’ll Love You Still. Geen wonder dat Declan Welsh ook hier aanhang heeft. De man is een poëet met het hart op de juiste plaats
Broken Bells, de band van superproducer, Brian Burton alias Danger Mouse en James Mercer, frontman van The Shins laat na drie jaar weer eens iets van zich horen. Anders dan bij de vorige singles, lijkt er dit keer wel een album te volgen. En dat is goed nieuws, want op After The Disco (2014) en het naar de band genoemde debuutalbum uit 2012 staat een aantal indie-evergreens.
Of de nieuwe single ook een lang leven beschoren is zal de tijd wijzen, maar de eerste indruk is uiterst positief. We’re Not In Orbit Yet.. is een tijdloze, rijk geïllustreerde ballad. Mercer’s stem zwemt in een warm band synths, bubbelbas en melancholieke koortjes, en met een ruim bemeten gitaarsolo tegen het einde wordt de belofte van een climax bevredigend ingelost.
Veel valt er nog niet te vertellen over het derde album van Broken Bells. Het is bijvoorbeeld onduidelijk of de twee vorige singles, Good Luck (2019) en Shelter (2018) ook op de plaat komen, het artwork doet dat wel vermoeden. Ook is er nog geen releasedatum bekend. Een titel wel, het derde album van Broken Bells gaat Into The Blue heten.
