Nog eentje dan en dan houden we het recente album van Public Service Broadcasting voor gezien/gehoord. Voor inspiratie trok de Britse band dit keer naar Berlijn, een stad met een uitgaanscultuur die terug gaat tot de eerste decennia van de vorige eeuw. Een geslaagde excursie want het leverde de band solide Graadmeter hits op als Blue Heaven en People Let’s Dance.
Der Rhytmus der Maschinen is zowel het meest Duitse nummer op het album en het nummer dat het meest doet denken aan de oude Public Service Broadcasting. Der Rhytmus der Maschinen heeft dezelfde machinale drive die de band tentoonspreidde op de eerste twee albums, die met Spitfire over de Blitzkrieg en die met Sputnik over de ruimtevaartrace.
Strikt genomen is Der Rhytmus der Maschinen meer Dortmund dan Berlijn, want geënt op de Krautrock die in de jaren zeventig in Dortmund tot wasdom kwam. Tekst en voordracht zijn van Blixa Bargeld, ex Einsturzende Neubauten en voormalig lid van Nick Cave’s Bad Seeds.
Een goede twintig jaar terug bracht Radiohead vlak na elkaar twee albums uit die een een behoorlijke stijlbreuk betekenden met hun voorgaande repertoire, omdat de elektronica definitief de overhand nam. Ook wat betreft het vervolg van de muzikale worpen van de Britten. Om een en ander luister bij te zetten zijn Kid A en Amnesiac opnieuw uitgebracht. In één verpakking ditmaal, samen met alle interessante B-kantjes, alternatieve versies van nummers en de zogenaamde outtakes, wat deze uitgave sowieso erg interessant maakt. Past zó in de schoen!
Kid A en Amnesiac verschenen acht maanden na elkander en werden tegelijkertijd op plaat gezet. Waardoor de albums duidelijk zijn versmolten met elkaar. Het zou een dubbelalbum kunnen zijn geworden, ware het niet dat de band daar geen zin in had. Waarom niet is onbekend. Mogelijk om geldtechnische redenen. Wie weet.
De albums verschenen in een periode waarin Thom Yorke niet al te best in zijn vel zat. Hij had het gevoel geleefd te worden. Mogelijk leidde zijn geestelijke instabiliteit tot nieuwe muzikale inzichten. Zoals we weten, de mooiste bloemen bloeien op de mestvaalt.
Kid A en Amnesiac zijn inmiddels klassieke Radioheadalbums geworden en het is een raadsel waarom een song als If You Say The Word, een prachtige ingetogen, gedragen track, nu pas wordt uitgebracht. Maar goed dat het alsnog is gebeurd.
Onlangs heeft JJ Shurbet, die muziek opneemt als Scruffpuppie, het debuutalbum “letters to nobody” aangekondigd, op 28 januari 2022 via Saddest Factory Records. Samen met het albumnieuws heeft de 20-jarige ook een nieuw nummer van het album uitgebracht, “wondering how”.
Over het nieuwe nummer zegt JJ: “‘wondering how’ heeft een combinatie van beide elementen van alle nummers op deze plaat, waarbij wordt overgeschakeld van zacht en mooi, zoals ‘paint’, om dan meer naar een rockballad gaan, zoals “assignment song.” Dit nummer vertelt veel over de nasleep van mijn verslaving, en de ontzagwekkende toestand waarin ik terechtkwam toen ik clean werd. Hoe ben ik zo ver gekomen? Een jaar geleden zat ik in slaap te vallen terwijl ik achter mijn gitaar zat en probeerde hem correct te stemmen, en nu ben ik in Los Angeles en neem ik een aantal van de meest verbazingwekkende kunst op die ik ooit heb gemaakt. “wondering how” is een perfect voorbeeld van de hoop die ik in mijn schrijven ben begonnen op te nemen.” “wondering how” volgt op de eerste twee singles, “assignment song” en “paint”, die eerder dit jaar werden uitgebracht.
letters to nobody begint bij het einde. JJ Shurbet’s debuutstudio-album als Scruffpuppie – en eerst voor Phoebe Bridgers’ Saddest Factory Records – is een album van terugwinning, recreatie, herdefinitie, heropleving, wedergeboorte, rehabilitatie, totale revitalisatie – maar er moet iets gebeuren om al die re- woorden. “I don’t have time to just give up,” zingt JJ op “the morning where I woke and rode again”, de caleidoscopische, dromerige opener van “letters to nobody” “Ik ging zoveel stappen terug.” Het is een lied over een breekpunt in het leven van JJ: de dag dat ze, na jaren van drugsgebruik, wakker werd en besefte dat er iets in haar leven moest veranderen. “Ik kwam huilend bij mijn ouders, gewoon in de war waarom ik niet kon stoppen [met gebruiken], omdat mensen me erom hadden gevraagd”, herinnert ze zich. Haar leven zat op dat moment gevangen tussen zoveel werelden – verbonden door verslaving, op de drempel van een soort ondergrondse roem – en de ene dreigde de andere geheel te verteren. “Ik was op dat moment gewoon moe: moe van mezelf en mijn relaties met mensen om wie ik gaf te vernietigen.”
Zo is “letters to nobody” begonnen: een verslag van vastberadenheid en zelfbeschikking, van zwaarbevochten vertrouwen en berouw, van een heldere geest en een overvloedige geest. Het album, geproduceerd door welbekent Phoebe Bridgers-samenwerker Marshall Vore, is net zo veel gebaseerd op emo uit het middenwesten als Elliott Smith, klassieke indie en hyperpop. wiens enige leidende licht haar eigen waarheid is. Scruffpuppie zoekt houvast, “letters to nobody” is dan ook iets om aan vast te houden: een bijgesneden, gedetailleerd portret van een turbulente adolescentie, dat zeker, maar ook een reddingsboei – een boei in hoog water en een broodnodig icoon van helderheid.
Niemand minder dan Iggy Pop leent zijn sonore stemgeluid aan I Moron, een recente single van The Lovely Eggs. De wie zegt U?
The Lovely Eggs is een psychedelisch punkduo uit het Engelse Lancaster, dat als sinds het begin van dit decennium cartooneske semi primitieve rockabillysongs afscheidt. Waarschijnlijk hadden Holly Cross en Davi Blackwell als teenager posters aan de muur hangen van The Cramps, The Gun Club en The Stooges.
Iggy doet overigens niet veel meer dan gedurende de lengte van het nummer (3:16) het woord Moron (imbeciel) kreunen. Hopelijk helpt het kontje van Iggy en houdt The Lovely Eggs er wat meer erkenning en optredens aan over.
Single 3 van album 14 is net even anders dan we van Eels zijn gewend. The Magic is voor Eels‘ doen een opvallend tekstarm nummer. In plaats van het gebruikelijke nasale zelfbeklag horen we Mark ‘E’ Everett in een vrij vrolijke bui.
Tenminste als we hem horen. De hele tekst van The Magic past op een half A4tje. E is zo kort van stof omdat hij verliefd is, blijkbaar schieten woorden hem te kort om dat magische gevoel te omschrijven. In plaats van veel E horen we fuzzy gitaren en vintage keyboards. Ook E’s stem is door een mangel gehaald. De som der delen is een lekker morsig garage rockliedje.
Nu maar hopen dat de liefde wederzijds is. Of niet natuurlijk, Eels’ beste werk stamt uit de perioden dat het leven E niet toe maar uitlacht. Mocht de liefde beklijven zou Eels album 15 best wel eens helemaal instrumentaal kunnen zijn.
Vraag artiesten in de alternatieve muziek als Aidan Moffat (Arab Strap), Jarvis Cocker en John Grant naar hun liefde voor de muziek van ABBA en ze raken niet uitgesproken. Ze lopen leeg. Aan ABBA ontkom je niet. Wie kent überhaupt iemand die een hekel aan de band heeft?
ABBA, een van de meest succesvolle popgroepen aller tijden, blijft muziekgeschiedenis schrijven, want Agnetha, Björn, Benny en Anni-Frid zijn teruggekeerd naar de top van de wereldwijde hitlijsten met de release van Voyage, hun eerste studioalbum in bijna 40 jaar. Voyage kwam binnen op nummer 1 in albumlijsten in 18 landen en brak wereldwijd meerdere verkoop- en hitparaderecords. Het album behaalde in de eerste week al een wereldwijde verkoop van meer dan 1 miljoen exemplaren en heeft tot nu toe meer dan 250 miljoen gecombineerde streams ontvangen.
Over het vroege succes van Voyage: “We zijn zo blij dat onze fans net zoveel van ons nieuwe album hebben genoten als wij van het maken ervan. We zijn helemaal in de wolken om weer een album bovenaan de hitparade te hebben”, laat de band weten.
Voyage is ABBA’s eerste studioalbum sinds The Visitors, dat op 30 november 1981 werd uitgebracht en de nummer 1 plek bereikte in het VK, Zweden en vijf andere landen. Het komt ook bijna vijf decennia na het debuutalbum van de band, Ring Ring, uitgebracht in 1973.
De komst van Voyage in de wereldwijde hitlijsten zorgde ook voor een toename van het duiken in de ABBA-catalogus, waarbij verschillende albums terugkeerden naar de hitlijsten omdat fans zich opnieuw bezighielden met hun tijdloze catalogus. ABBA, je ontkomt er domweg niet aan.
Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeftMattielzich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben gewijd aan een beroemde filmster.
Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is onder veel meer ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die een ode verdient.
Alleen gaat Jeff Goldblum van Mattiel niet over de man zelf, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.
De 21-jarige Britse singer/songwriter Holly Humberstone scoort haar tweede IJsbreker van het jaar. Begin dit jaar was het de beurt aan Falling Asleep At The Wheel rondom haar doorbraak op Eurosonic. Nu is haar EP ‘The Walls Are Way Too Thin’ uit. De gelijknamige single is deze week de Popwarmer. Gevoelige, emotionele popliedjes die je vaker en vaker wilt horen. Holly Humberstone kruipt onder je huid:
the walls are way too thin ep is yours❤️🩹I wrote this EP about feeling lost. I had just moved away from home to London and I felt like I was so far away from anything that felt familiar, that I just didn’t feel like me anymore. Going into the studio to write these songs was my only way of making sense of anything. Making this EP really has made me feel whole again and I hope it can mean something to you too x
Rotterdam – Indie-pop artiest Beryl Anne uit Rotterdam brengt op 12 november haar nieuwe single ‘Twice’ uit. Een stoere track waarin ze niet over zich heen laat lopen.
Beryl Anne maakt elektronische Indie-pop met een krokant randje. Gelaagde synthesizers, heldere meerstemmige zang en vette drums, geïnspireerd door de 80’s en artiesten als Emily King en HAIM.
In 2019 verscheen haar debuut EP ‘’Land of Mine’’ die ze onthulde met een uitverkochte releaseshow in Roodkapje, Rotterdam. Beryl Anne won de Elevator Pitch bij 3FM, speelde live op de radio en toerde in het najaar met de Popronde. Recent bracht ze de singles Thirty-Three Times en Burden uit. In februari 2022 verschijnt haar nieuwe EP ‘’Paper Walls’’.
Twice is in samenwerking met producer Benjamin Rheinlander opgenomen in zijn studio te Amsterdam.
Frans Verburg (producer van de eerder uitgebrachte single Thirty-Three Times) zorgde voor de gelaagde synthesizers. Ocker Gevaerts (o.a. Goldkimono) voegde hier gitaar aan toe en Nicky Hustinx (o.a. Weval en Fink) maakte de track compleet met zijn onmiskenbare drums.
Beryl Anne over Twice: ‘’Wanneer iemand je pijn doet en diep kwetst, in hoeverre accepteer je dit en geef je de ander nog een kans? Twice gaat over de beslissing niet meer over me heen te laten lopen. Liefde maakt soms blind wat tot gevolg heeft dat je meer pikt van de ander dan je lief is. In Twice besef ik dit en besluit de ander geen tweede kans te geven en een streep te zetten door de relatie met alle gevolgen van dien.’’
Twice werd mede mogelijk gemaakt door Sena Performers Productie fonds en Popunie Rotterdam.
4 februari noteer of onthoud die datum, dan verschijnt namelijk Requiem, het nieuwe album van Korn. Aankeiler Start The Healing klinkt op het eerste gehoor als hard core Korn, zaaggitaren, een zombiekoor en een riff als een stuwdam, maar bij nadere beluistering bespeur je toch wel wat nieuwe subtiliteiten. Zoals de zang van Jonathan Davis die voor zijn doen vrij zacht zingt, zonder aan impact te verliezen. In tegendeel eigenlijk door het volume te verlagen komen zijn erupties des te harder aan.
Volgens de berichten heeft Korn van de nood een deugd gemaakt (de tour moest worden afgebroken omdat Davis corona kreeg), door langer dan normaal in de studio te vertoeven zodat er op elke i een . kon worden gezet en zout op elke slak. Dat geldt voor het album, dat geldt ook voor de imposante clip die Korn heeft laten maken bij Start The Healing.
