Category: Nieuwe Muziek

Nation Of Language – Dance Called Memory

Nation Of Language – Dance Called Memory (Sub Pop)

Schitterende albumhoes. Laten we daar eens mee beginnen. Want het oog wil immers ook wat. Dance Called Memory is de vierde langspeler van Nation Of Language, dat sinds 2020 redelijk productief is.

Vrij jong trio nog altijd, met een vrij volwassen, sterk op de jaren 80 teruggrijpende sound. Ook nog altijd. Joy Division, A-ha, Simple Minds, OMD en Kraftwerk blijven de referenties, maar wat te denken van het vroege Depeche Mode (Vince Clarke-plaat, Speak & Spell, 1981), A Flog Of Seagulls, New Order en The Cure. Blikvanger Ian Richard Devaney, zingt nog steeds vrij gemakkelijk en hij hangt zo nu en dan ook nog eens een (bas)gitaar om z’n nek.

Ook op deze vierde plaat horen we een over het algemeen dansbare sound, die goed bevalt. De band sprak vooraf de hoop uit om rauwe kwetsbaarheid en menselijkheid te verweven in een synthzwaar album en dat is vrij aardig gelukt. Hoewel we geen stijlbreuk noteren in vergelijking met de drie voorgangers.

Dance Called Memory laat een Nation Of Language horen dat nog niet op de toppen van zijn kunnen lijkt te presteren, maar wel weer een ruime voldoende scoort. Er zijn niet veel jonge bands die zó ontzettend goed het geluid van de jaren 80 weten neer te zetten. Petje af. Pieter Visscher

Nick Cave – Train Dreams

Netflix heeft de filmrechten aangekocht van Train Dreams, een boek van de Amerikaanse auteur Denis Johnson over een spoorwegarbeider uit het begin van de vorige eeuw die door zijn werk steeds verder van zijn gezin, en van zichzelf verwijderd raakt.

De soundtrack is van Bruce Dressner, een van de Dressner broertjes van The National. Die heeft Nick Cave gecharterd voor de titelsong. Het resultaat is precies zoals je zou hopen, een ingetogen National ballad maar dan met de sonore stem van Nick C. ipv die van Matt B. Veel te goed dus om niet even mee te nemen. Soundtrack is uit, film komt op 21/11 online.

A sing-along life lesson “Blijven Ademen”

Dutch singer-songwriter Bert Van Puymbroeck invites listeners to catch their breath — literally — with his latest single “Blijven Ademen”. The track turns breathing into a sing-along life lesson: half joke, half comfort. It’s a poppy Dutch song that laughs at our stress while secretly calming us down. Uplifting, ironic, and deeply human, “Blijven Ademen” is the perfect soundtrack for anyone who sometimes forgets how simple life can be.

The single is part of Bert’s new solo musical show, Flow, in which he embarks on a journey in search of inner peace. He invites audiences along, immersing them in his discoveries about the mind-body connection. Fascinated by human psychology, Bert uncovers both the beauty and the humor of self-discovery in an unconventional way.

“When will I finally be completely zen?!” Bert asks, with a wink, in his show. A question that resonates with anyone navigating the chaos of modern life. “Blijven Ademen” captures that playful yet reflective spirit, making it an anthem for mindfulness with a twist.

 

Schijnwerpers opnieuw op Pulps Different Class

Pulp heeft met de heruitgave aan van hun in 1995 met de Mercury Prize bekroonde meesterwerk Different Class een parel vanjewelste zeer terecht weer onder de aandacht gebracht. Het album is verkrijgbaar zijn als vier-lp en dubbel-cd en is uitgebreid met de legendarische Glastonbury Festival-set uit 1995. Het is de eerste keer dat het Glastonbury-optreden wordt uitgebracht.

Na de release van Pulps recente topalbum More en een veelgeprezen tournee door het Verenigd Koninkrijk en Ierland, Europese headlineshows en een weekendbepalende set op het Glastonbury Festival van dit jaar, bouwt de heruitgave van Different Class voort op wat al een bijzonder jaar was voor de groep. Pulp, opgericht in 1978 door de vijftienjarige scholier Jarvis Cocker uit Sheffield, bracht tussen 1983 en 1992 drie albums uit op het label Fire, voordat het midden jaren 90 bekendheid en commercieel succes verwierf op Island Records met His ‘n’ Hers (1994). De opvolger, Different Class (uitgebracht op 30 oktober 1995), was een groot succes bij critici en de commerciële kant, wat Pulp internationale erkenning opleverde  (Mercury Music Prize in 1996 winnen en op nummer één in de Britse albumlijst debuteren). Het album leverde ook vier top 10-singles, waaronder de nummer 2-hits Common People en Mis-Shapes/Sorted for E’s & Wizz en Disco 2000 (nummer zeven). Tot op heden zijn er meer dan 1,4 miljoen exemplaren verkocht in het Verenigd Koninkrijk en meer dan een miljoen in Europa. Vier maanden vóór de release van het album had de band een triomfantelijke show als headliner op de Pyramid Stage van het Glastonbury Festival (waar ze kort daarvoor The Stone Roses hadden vervangen). Dit legendarische optreden, waarvan de audio hier voor het eerst werd uitgebracht, is gecombineerd met het geremasterde album ter ere van de 30e verjaardag van wat algemeen wordt beschouwd als een van de beste platen van die tijd. De luxe 4LP-set wordt geleverd in een stevige slipcase met een uitgebreid boekje van 28 pagina’s met een nieuw essay gebaseerd op interviews met de bandleden, plus veel nooit eerder vertoonde foto’s van fotografen Rankin en Donald Milne (die de foto’s voor de oorspronkelijke release maakten) en foto’s uit het archief van de band zelf. Het originele ‘aperture’-hoesontwerp, dat kopers aanmoedigde om “je eigen voorkant te kiezen”, werd geleverd met zes dubbelzijdige inserts/art cards met alternatieve hoesafbeeldingen, kartonnen uitsneden van de bandleden in uiteenlopende situaties. Dit is volledig nagemaakt voor de lp-set, die ook een poster van 30 x 30 cm bevat met miniaturen van de uitsparingen zelf, die fans naar wens kunnen uitknippen en in de gewenste setting kunnen plaatsen. De 2cd-set wordt geleverd in een digihoes met een boekje van 28 pagina’s. De remastering/mastering (en het laksnijden) door Geoff Pesche van Abbey Road, die samen met Kevin Metcalfe drie decennia geleden Different Class voor de eerste release masterde, is uitgevoerd onder toezicht van Jarvis Cocker en Mark Webber. In 2013 plaatste NME het album op nummer zes in hun lijst van de 500 beste albums aller tijden, terwijl Rolling Stone het op nummer 162 plaatste in 2020 in hun herziene versie van de 500 beste albums aller tijden.

Willie J Healey – Heaven Now

Willie J Healey is na drie albums nog steeds niet beroemd zelfs niet een beetje. Maar hij heeft wel veel Friends in High Places aan over gehouden.

O.a. Alex Turner van Arctic Monkeys, Joe Talbot van IDLES en Florence Wesh lopen met hem weg. Het sterkt hem om nog even door te gaan. Met Heaven Now laat Willie weten dat er gewerkt wordt aan een opvolger van Bunny (2023). Wat en wanneer is nog niet bekend. Dat kan heel snel zijn (op 4 december staat hij in TivoliVredenburg) of nog heel lang duren. We weten het niet. Willie is geen geweldige maar wel een adequate zanger en een uitstekend componist in een stijl die hij zelf omschrijft als een mix van Neil Young en Elvis Costello met een wolkje Beatles. Unique selling point van Heaven Now is een hemelse slide-guitar die het hele nummer optilt.

Babyshambles – Dandy Hooligan

Met nieuwe single Dandy Hooligan gaat Babyshambles de niet oorlog winnen, maar leuk dat de band weer terug is.  En ook leuk om weer eens een reggae/ska liedje te horen.

Reggae is toch een beetje een vergeten genre aan het worden met nauwelijks nieuwe toevoer. Het laatste album van Babyshambles is 12 jaar oud, de vorige single uit 2020. Dat het zo lang duurde voordat Pete Doherty en Mick Whitnall elkaar weer opzochten heeft alles te maken met de afkickperikelen van het duo. Nu zijn ze alweer even clean, maar de reden dat ze de draad weer hebben opgepikt is het overlijden eerder dit jaar van gitarist Patrick Walden. Plannen voor een album zijn er (nog) niet wel voor een tourtje en misschien een paar singles. Voorzichtig beginnen is het devies.

3 TO KNOW – Cardinals

Pinguin Radio introduceert 3 TO KNOW. Met zoveel nieuwe muziek en opvallende artiesten is het leuk als we ze iets beter leren kennen. Dus stellen we de belangrijke vragen!

Altijd dezelfde vragen, altijd een andere artiest. Het is een bijzonder goed jaar voor Cardinals – niet alleen hier op Pinguin Radio en in de Graadmeter, maar overal waar te spelen en te horen zijn.

 

Puma Blue – Desire

3 jaar geleden scoorde Blue Puma een -1 hit in de Graadmeter met Hounds dat 2 maanden daarvoor IJsbreker was.

Sindsdien zijn we de Brits-Amerikaanse band uit het oog verloren, ook omdat hun vorige albums niet echt om over naar huis te schrijven waren. De mystiek die Hounds zo bijzonder maakte was weg. We hebben het steeds over Puma Blue in meervoud, maar het is feitelijk een eenmansband. Jacob Allen schrijft en zing alle songs en speelt de meeste instrumenten. Op single Desire is Puma Blue weer in topvorm, een perfecte balans tussen vorm en inhoud, van sfeer en vakmanschap. Ook maakt Jacob weer goed gebruik van zijn soepele falsetstem. Desire komt van het album Croak Dream dat is aangekondigd voor 6 februari. Welkom terug Puma Blue!

Martje Serveert nieuwe muziek week 46 2025

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij omen:

  1. Snocaps – Coast / IJSBREKER
  2. Yorick van Norden – In Dreams
  3. Willie J Healay – Heaven Now
  4. Mellon-Collies – WHERE’S MY FUCKING BUS
  5. Puma Blue – Desire
  6. Babyshambles – Dandy Hooligan
  7. King Hannah – This Hotel Room
  8. Mammoth – The End / BREEKIJZER
  9. Charlotte Day Wilson – Selfish / POPWARMER
  10. Rosalía ft. Björk & Yves Tumor – Berghain / MARTJES SPECIAL

Popwarmer: Charlotte Day Wilson – Selfish

Ze heeft net de Innovator Award gewonnen bij de Billboard Canada Women in Music awards. En terecht ook wel. Gezien ze alles zelf speelt, tenminste, veel, aan instrumenten. Dit is Charlotte Day Wilson, die in 2021 met haar debuutalbum kwam en die aardig in de RnB zang zit, zat.

En die beat en groove is er nog steeds, alleen is de muzikale scope nu verbreed. Hokjes zijn handig, maar nooit ideaal. Want op haar nieuwe ‘Selfish’ komt er een electro sparkle pop bij, die gernes blend en waar we alleen maar blij van worden.

Naar eigen zeggen is de hele track vanzelfsprekend en vloeiend ontstaan en stond er in 3 uur op. Ze heeft samengewerkt met Saya Gray, Ace G & Braden Sauder. Waarbij het piano-loopje wat Saya speelde de basis en inspiratie was voor de rest. Vorig jaar was er nog een nieuw album, dus ben super benieuwd (lees ongeduldig) hoe snel we meer van deze nieuwe Charlotte krijgen.