Category: Nieuwe Muziek

Martje Serveert nieuwe muziek week 12 2025

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Flawed Mangoes – Circle Of Death / IJSBREKER
  2. Daisy the Great – Ballerina
  3. Pivots – She Wears It Well
  4. Moreish Idols – All In The Game
  5. Kerala Dust – Bell
  6. Panic Shack – Gok Wan
  7. POM- a menace
  8. Fuzzy Teeth – Get Down/Move On
  9. Afterpartees – Hallelujah
  10. Matt Berninger – Bonnet Of Pins
  11. LEAP – Play Dead / BREEKIJZER
  12. Σtella – Adagio / POPWARMER
  13. The Callous Daoboys – Lemon / MARTJES SPECIAL

Afterpartees – Hallelujah

Getver! Heeft Afterpartees zich nu ook al gewaagd aan een cover van Hallelujah!?

Wees gerust fans. Het Hallelujah van onze vrienden uit Horst is een eigen nummer. Maar het klinkt wel alsof je het al een keer eerder hebt gehoord. Dat komt misschien omdat het Hallelujah van Afterpartees hier en daar best wel iets wegheeft van een oud Iers volksliedje, zo’n song waarop gedronken moet worden. Het gaat dan ook gegarandeerd een live-favoriet worden. Misschien een ideetje voor Rowwen Heze om Hallelujah te coveren? Die van Afterpartees dus, niet die andere.

Afterpartees viert hun 12 en half jarige bestaan binnenkort met de release van een nieuwe EP en een concert op 24 april in TivoliVredenburg.

Kerala Dust – Bell

Een paar jaar geleden penetreerde Kerala Dust de Graadmeter met nummers van hun tweede album, Violet Drive.

De van oorsprong Britse, maar in Zürich en Berlijn verblijvende band maakte deel uit van een achteraf gezien kortstondige wederopstanding van de krautrock. De stroming bleek niet bestand tegen Postpunk. Voor Kerala Dust is dat geen reden om van missie te veranderen. Ook nieuwe single, Bell kent kenmerken van Germaanse bands als Can en NEU! En van John Lee Hooker, de patriarch van de gitaarboogie. Dat pompende ritme maakt van Bell een song die bijna dwingt tot meebewegen, ja zelfs dansen. Al is dat laatste niet erg gebruikelijk in de artrock scene waar Kerala Dust in vertoeft. Over een nieuw album is nog niets bekend.

Moreish Idols – All In The Game

Succesvol kunnen we Moreish Idols – buiten onze eigen Graadmeter om- nog niet echt noemen, maar onbekend is de band uit Cornwall/Londen ook niet meer.

Onder artistieke leiding van Dan Carey heeft Moreish Idols een debuutalbum opgenomen dat enthousiast is ontvangen. Onze eigen Oor noemt Moreish Idols in één adem met Black Midi en Black Country, New Roads. Voorwaar geen slecht gezelschap. De gedeelde stijl is prog-indie: eigentijdse progressieve muziek met ingeval van Moreish Idols ook een jazzy randje. Met zijn meerstemmige zang, freewheelende sax en spacy solo’s is All In The Game representatief voor het nieuwe album. Het is dan ook niet voor niets het titelnummer.

Fit – Be Gone Now

Utrechter smeltkroesband Fit zet met Be Gone Now een nieuwe stap richting dominantie van de Europese noisepunk/postgrunge/spacegaze-scene.

Met z’n niet aflatende, ja zelfs genadeloze beat staat de nieuwe single garant voor mosh-pits, stage-diving en andere compulsief enthousiaste gedragingen van een ieder die het geluk heeft de band live te mogen meemaken. Fit is nog maar drie singletjes oud, maar mag nu al meedoen met de grote jongens.

Popwarmer: Σtella – Adagio

Met het draaien van Adagio van Σtella op Pinguin Indie namen we in januari alvast een voorschot op de lente. Op Pinguin Pop vinden we het nu tijd voor echt lekker weer, dus Popwarmer! De nieuwe single van de Griekse zangeres is een happy/sad liedje dat doet verlangen naar de eerste warme zonnestralen van het jaar.

Stella Chronopoulou zingt in het Engels zodat we kunnen horen waar ze het over heeft; paradijselijke liefde. Adagio is Italiaans voor gemakkelijk. In de muziek staat de term voor rustig of langzaam. Langzaam is het percussie rijke Adagio niet, wel rustgevend als een warm en welkom mediterraan briesje. Op 4 april komt Σtella’s nieuwe album uit met daarop ook twee Griekstalige liedjes en een 27 minuten durende meditatie over liefde en verlangen.

Leap – Play Dead

”Indie sad rock boys’ luidt de eenregelige bio van LEAP. Drie van de vier woorden kloppen, het belangrijkste niet zo.

Tenminste er is weinig sads aan Play Dead. Op basis van dit -toegegeven magere- bewijsmateriaal zouden we LEAP eerder uitbundig willen noemen. En overtuigend en meer van dit soort termen die uiting geven aan ons enthousiasme. Om toch zeker te zijn of het aan ons ligt of dat de band niet uitblinkt in zelfkennis hebben we ook wat oudere nummer aangeklikt. Dat zijn er niet zo heel veel, want LEAP heeft nog geen album. En wat blijkt? Ouder werk is niet of nauwelijks minder extravert en luidruchtig. De titels van sommige songs suggereren wel een gevoelige kant. Toch zijn Exit Signs, I Don’t Believe You en The Downfall iig wat muziek betreft ook niet echt sad. Bij oplettende lezers en luisteraars is er inmiddels een lichtje gaan branden bij het zien van de naam LEAP, zeker in combinatie met songtitel The Downfall. Dat was eind vorig jaar Breekijzer. Toen typeerden we de muziek van de aanstormende Britten als ‘poppy grunge’. Die sticker kleeft nog steeds.

Ga LEAP zien op 19 april in Merleyn, Nijmegen en/of 20 april op Paaspop. 29 mei staat de band in de Melkweg.

Viagra Boys – Uno II

De tattooed lover boys uit Zweden komen weer prima voor de dag met een song over de dentale problemen van een hazewindhond.

We kunnen er niks anders van maken. Het beest in kwestie heet Uno II en is van Viagra Boys frontman, Sebastian Murphy. Niet echt een onderwerp voor een postpunksong toch? Uno II is dan ook geen doorsnee postpunkliedje. De zang is weliswaar parlando, maar de begeleiding is lichtvoetig en heeft leuke elektronische accentjes. Wanneer Sebas gezelschap aan het eind krijgt van een anonieme dame wordt het lied over die arme hond nog sexy ook.

Flawed Mangoes – Circle Of Death

Na vijf jaar muziek maken heeft Evan Lo eindelijk zijn stem gevonden, letterlijk. Oudere releases van Lo die opereert onder de naam Flawed Mangoes zijn allemaal instrumentaal.

Op de net verschenen Anomaly II EP horen we de 27 jarige gitarist uit Boston ook zingen. En dat is niet het enige nieuwe. Plotseling rockt Lo ook. Zijn twee albums en talloze singles zijn prettig kabbelende werkjes in een stijl die hij zelf hopecore noemt en de rest van de wereld ambient. Ze vinden overigens gretig aftrek; een kleine 4 miljoen luisteraars p/m op Spotify. Hoewel iets steviger vallen vier van de zes songs op Anomaly II ook onder het kopje hopecore.

Het prijsnummer van de EP is Circle Of Death. Mister Lo is geen geweldige zanger, maar wel een adequate. Gitaarspelen kan hij als weinig anderen. Zijn zachte stem vormt een mooi contrast met het vlammende gitaarwerk. Zachte stem, harde gitaren, waar hebben we dat eerder gehoord? Ja hoor, ook Flawed Mangoes is besmet met het shoegaze-virus. Als bewijs dat hij zijn klassiekers kent, citeert hij aan het slot van Circle Of Death nog even Nirvana. Ook willen we niet uitsluiten dat de bandnaam een knipoog is naar Smashing Pumpkins, maar dat is misschien te ver gezocht.

Daisy the Great – Ballerina

Daar zijn de Daisies weer! Eind ’21 riepen we Glitter van Daisy The Great uit tot IJsbreker.

Het nummer staat op het tweede album van Kelley Dugan en Mina Walker a.k.a. Daisy The Great. Die plaat is een groot succes geworden. De dames hebben dan ook ruim de tijd genomen om aan een opvolger te sleutelen. Het eerste resultaat is hoopgevend. Op Ballerina herkennen we het kwetsbare en naïeve duo van weleer, maar horen we ook een stevig rockende band die blaakt van zelfvertrouwen. Het nieuwe album van de girls en boys uit Brooklyn heet ‘The Rubber Teeth Talk’ en wordt eind juni verwacht.