Category: Nieuwe Muziek

Josephine Odhil – Empathy

Empathy begint stevig en blijft ook potiger en onrustiger dan we van Josephine Odhil zijn gewend. Vooral de drummer (en co-producer) mag zijn stempel drukken op de song. Dat heeft een reden.

Op haar debuutalbum creëerde Josephine O een feeëriek universum waar zij met haar gewichtsloze stem doorheen zweefde. Voor haar tweede album is ze afgedaald naar de onderwereld vorsend naar de keerzijde der dingen. Empathy is een eerste verslag van die zoektocht. Josephine zingt vanuit het perspectief van iemand die niet in staat is zich te verplaatsen in een ander, die geen medeleven kan voelen. Het nummer is dan dus beslist niet autobiografisch. Album is in de maak.

The Smile – Bodies Laughing

Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.

The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.

Peter McPoland – My Baby

Toen we Peter McPoland een paar jaar geleden ‘signaleerden’ was hij een aanstormend talentje uit Texas.

Daar komt hij nog steeds vandaan, maar met een kleine anderhalf miljoen luisteraars elke maand is hij inmiddels wel soort van arrivé. Peter is al vrij ver met zijn derde album. My Baby, single nummer drie van de nog titelloze langspeler. My Baby is lief en simpel. Het nummer krijgt meerwaarde door een smaakvolle gitaarsound, een mooie solo en een grappige tekst. Peter zingt dat zijn baby niet meer met hem wil ‘rotzooien’, omdat ze god heeft gevonden.

Super editie Pinguin Radio Showcases lokaal in DB-s Utrecht

Weer een geweldige avond waar vier bands zich hebben laten horen: Per.Fumum – Anna Spark – LINEAL – Five Minute March speelde alsof hun leven ervan afhing! En dat deed het ook want de band met de meeste wardering van het publiek krijgt een kans op de Pinguin Radio Showcase tijdens ESNS in Groningen!

nu is het biojzondere dat er voor 2 bands enorm veel ge”clapped” is. Zoveel dat we vinden dat ze allebei een plek krijgen in Groningen! Anna Spark & Five Minute March speelde gaan we terug zien, horen en meemaken in Groningen op het Pinguin Radio Showcase Festival tijdens ESNS! Jiehoe!

 

Being Dead – Van Goes

Met Firefighters van Being Dead hoog in de Graadmeter zijn we op zoek gegaan naar een geschikte opvolger. Dat viel niet mee.

Niet omdat de Texanen een one-hit-wonder zouden zijn, maar omdat ze bij het bereiden van hun songs volledig lak hebben aan eventuele radiovriendelijkheid. Wat natuurlijk wel voor ze pleit. Uiteindelijk hebben we gewoon de keuze van het volk gevolgd en de meest gestreamde track gekozen. Dat is dus Van Goes, een nummer dat nog maffer is dan Firefighters.

Being Dead heeft zo zijn eigen opvattingen over intro’s en outro’s en aan refreinen doen ze niet of meestal niet. Meng Frank Zappa met Pixies en maak het af met een snufje Mama’s & Papa’s en je krijgt iets dat in de verte wel lijkt op Being Dead. Maar de band klinkt vooral als zichzelf, kronkelig en ongrijpbaar, net als het schepsel waarnaar ze hun tweede album hebben vernoemd, EEL, de paling.

The Cure – A Fragile Thing

Zou Robert Smith een deal met de duivel hebben gesloten, eeuwige jeugd in ruil voor zijn ziel? Aan zijn uiterlijk zie je dat de tijd wel degelijk vat heeft op de zanger van The Cure, maar zijn nieuwe songs klinken net zo fris en overtuigend als die van eind vorige eeuw.

En zingen doet Smith nog steeds als een jonge god. Na Alone is A Fragile Thing de tweede voorloper van Songs Of A Lost World, het album waar de fans al zo’n zestien jaar op zitten te wachten. Het zou kunnen dat Smith stiekem oude, onbekende songs heeft opgegraven en afgestoft voor het nieuwe album, maar dan nog. De nieuwe singles zijn old school, hard core en vintage Cure, tijdloze topsongs die weer eens duidelijk maken dat The Cure tot den Groten Der Aarde behoort.

shego – La fiesta

Het lekkere ‘niets aan de hand’ plaatje van deze week is van het Spaanse shego.

La Fiesta van het damestrio uit Madrid is tweeënhalve minuut Musica Exotica. Cartooneske Spaanstalige meezing rap-rock-punk-pop. En Shego heeft nog veel meer van dit soort snoepjes in haar mandje, liedjes waar de lol van afspat. In Espagna lust men er wel pap van. Een festival als Eurosonic zou er flink van opvrolijken. En als ze dan toch hier zijn, knoop er dan maar meteen een tourtje aan vast. Wat Spaanse zomerzotheid in de donkere dagen rond kerst kan geen kwaad.

Divorce – All My Freaks

Dat er ook fraaie dingen gebeuren buiten het post-punk genre om laat Divorce horen. De band uit Nottingham heeft zich gespecialiseerd in verhalende songs, nummers die suggereren dat hun debuut best wel eens een conceptalbum zou kunnen zijn. Ook mogen we niet uitsluiten dat Divorce ooit nog eens met een musical op de proppen zal komen. Meatloaf, maar dan indie.

Nieuwe single, All My Freaks is zo’n song die per tourbeurt beter wordt. Bassiste Tiger Cohen-Towell zingt, niet zonder ironie over een beginnende band waarvan veel wordt verwacht en die zelf ook niet gespeend is van de nodige ambitie. Het woord autobiografisch lijkt op zijn plaats.

Het is overigens niet de eerste keer dat we Divorce belonen met een IJsbreker. Vorig jaar tipten we Sex & The Milennium Bridge en ook andere singles lieten we graag horen.  De verwachtte doorbraak is tot nu toe uitgebleven, maar komt wel steeds dichterbij.

Divorce mag dan wel geen postpunk produceren, zonder voorbeelden werkt de band nou ook weer niet. Zonder er echt op te lijken doet Divorce wel denken aan de wat luxueuzere, melodieuzere, ambitieuzere bands uit de new wave periode, zoals Tears For Fears, Talk Talk en The Dream Academy. Het albumdebuut van Divorce wordt begin maart verwacht en heet ‘Drive To Goldenhammer’.

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

trauma ray – Spectre

Aan de meeste bandnamen kun je niet zien wat voor geluid ze produceren. Bij trauma ray dus wel.

Een band met trauma in de naam is niet van de meezingers, hitparadedeuntjes of andersoortige oppervlakkigheid. Trauma ray uit Forth Worth, Texas maakt donkere, trage, repetitieve gitaarmuziek in de steeds verder oprukkende shoegaze stijl.

Missie van de band is om helende muziek te maken, klanken waarin je je in kunt verliezen, muziek die je helpt te verwerken. Spectre lijkt gezongen door een vrouw, maar op de foto zien we alleen maar mannen met snorren een baarden. Volgende maand volgt Chameleon, het debuutalbum van trauma ray.