MARATHON PRESENTEERT INTERNATIONALE LINE-UP IN PARADISO

MARATHON PRESENTEERT INTERNATIONALE LINE-UP IN PARADISO

Amsterdamse post-punk/shoegaze-band Marathon sluit het jaar van haar debuutalbum af met de grootste headline show tot nu toe: de grote zaal van Paradiso op 29 december. Vandaag kondigt de band de verdere line-up aan, met internationale gasten Heavy Lungs en Eosine.

Heavy Lungs (uit Bristol, met frontman Danny Nedelko, bekend van het IDLES-anthem) brengen rauwe, compromisloze punk vol energie en chaos. Ze deelden al het podium met IDLES, The Oh Sees en METZ en oogstten lof van onder meer Iggy Pop. Met hun nieuwe album Caviar (2025, Alcopop! Records) bevestigen ze hun status als een van de meest opwindende Britse punkbands van dit moment.

Eosine (uit Luik, geleid door Elena Lacroix) speelt etherische, psychedelische indierock voor fans van My Bloody Valentine en Lush. Met meeslepende live-shows op festivals als Les Nuits Botanique, Dour en Left Of The Dial (NL) en als support voor The Haunted Youth en DIRK., vestigde de band zich snel als een van de interessantste nieuwe namen uit Wallonië. Hun EP Liminal toont de hypnotiserende mix van melodie en intensiteit die hun sound kenmerkt.

“Het zijn twee bands die ons de afgelopen tijd van onze sokken hebben geblazen,” vertelt zanger/gitarist Kay over de acts die Marathon in Paradiso zal verwelkomen. De band, die eerder dit jaar indruk maakte op Lowlands en in de afgelopen jaren internationale stappen zette met showcases op o.a. The Great Escape in Brighton en Reeperbahn Festival in Hamburg, heeft talloze kilometers gemaakt in Duitsland, Frankrijk, België en het Verenigd Koninkrijk – een traject vol uitdagingen waarbij de ontvangst door lokale scenes steeds een steun was.

Voor Marathon voelt het daarom als een passend gebaar om bands uit deze internationale scenes een podium te bieden in ‘hun’ Amsterdam. De combinatie van gasten brengt precies de balans die bij het Marathon van nu past. Lennart legt uit: “Heavy Lungs brengen het fenijn dat onze drijfveer is, terwijl Eosine het melodische toevoegt dat altijd in onze songwriting sluipt.”

De komende maanden speelt Marathon nog op festivals als Into The Great Wide Open en Here’s The Thing, naast shows in België, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Verdere aankondigingen voor Paradiso volgen.

Kaarten voor het concert op 29 december in Paradiso, Amsterdam, zijn te koop via paradiso.nl.

Lowlands 2025: De Zondag!

De foto’s zijn gemaakt door Peter van Heun* & Serge Hasperhoven**

Lola Young

Ploegendienst

Sarah Julia

Still Woozy

The Chats

Kasper van der Laan**

Kofi Stone**

 

 

Black Country New Roads**

Marc Ribellet**

 

 

horsegiirL**

 

 

Khruangbin**

 

Fontaines DC**

Jamie xx**

 

ALT BLK ERA**

 

Lowland 2025: De Zaterdag

Een fotografische impressie van Peter van Heun* & ** Serge Hasperhoven.

Been Stellar*

Sef*

LL25*

Squid*

 

Sylvie Kreusch*

The Murder Capital*

 

Weval*

Joep Beving**

Balu Brigada**

Suki Waterhouse**

La Lom**

The Beaches**

Vampire Weekend**

 

My Baby**

Raye**

Papa Roach**

LL25**

Zaho de Sagazan en Josy Basar grootste winnaars Haldern Pop Festival 2025

Haldern Pop Festival 2025 is er weer een om door een gouden ringetje te halen. Alles klopt opnieuw in het prachtige Duitse dorp, niet ver weg van de Nederlandse grens. Een festival tussen de weilanden met grazende koeien. Waar de tijd soms nog lijkt te hebben stilgestaan. Vlekkeloos, zorgeloos, liefdevol, gemoedelijk. Da sein

Tekst en foto’s (iPhone 16): Pieter Visscher

Donderdag

To Athena (foto) is de formatie rond singer-songwriter Tiffany Limacher uit Zwitserland. Een heerlijke muzikale opener van Haldern Pop 2025 in de schitterende kerk van Haldern, met z’n prettige akoestiek. Die komt het geluid van de melancholische indiepopliedjes vaak ten goede. Her en der is het wat steviger. Soms zelfs wat té stevig qua geluid. Oordoppen cruciaal. We zien een flinke band op het podium, die een rijk instrumentarium heeft meegenomen. Het is goed opletten met dat Zwitsers, dat raakt aan het Duits, maar meer ook niet. Het schitterende, gedragen Angscht wordt héél klein gehouden door Limacher. Slechts een aanzwellende viool. Het applaus is oorverdovend. Angscht doet zowel muzikaal als tekstueel sterk denken aan Voor Alles (bang geweest) van Wende Snijders, met die sublieme tekst van de geweldige Joost Zwagerman. Dit moet toch meer dan louter toeval zijn, denk je dan.

Op de website bandcamp.com lezen we de volgende beschrijving van de ook Zwitserse formatie One Sentence Supervisor: normal music. liebe für lange lieder. under the umbrella. Dat klopt allemaal wel. Ze staan (grotendeels) onder een flinke parasol in de Haldern Pop Bar, waar de woorden BIG SALE onder hangen. Mensen met humor en daar houden we van. De band speelt uitgesponnen, atmosferische postrocknummers waaraan je je heerlijk kunt laven. Zanger/gitarist Donat Kaufmann staat geregeld en profile op het podium. Doet gekke dingen met z’n nek. Dat moet op de lange termijn toch fysiek ongemak gaan opleveren.
De sferische postpunk van Rats On Rafts (foto) krijgt extra gestalte wanneer schrijver Richard Foster spoken word toevoegt aan de set. En dat gebeurt in Haldern. Waar we de Brit Foster onder andere zien voorlezen uit zijn boek The Punk Rock Birdwatching Club. Rats On Rafts’ sterk door Joy Division en Echo and the Bunnymen beïnvloede geluid leent zich er uitstekend voor. Het is overigens óngekend heet in de Jugendheim. Nauwelijks uit te houden. Airco volgend jaar? Onderwijl zien we een dubbelganger van Peter Bosz achter het mengpaneel. Rats On Rafts is een meesterlijke band. Internationale allure uit eigen land.


Minder melodieus en een stuk steviger gaat het eraan toe bij Heavy Lungs (foto) uit Engeland, in de opnieuw volgepropte Haldern Pop Bar, waar de ramen openstaan en het buiten ook uitstekend is te volgen. Zanger die op de bar klimt. Korte cover van Kelis’ Milkshake. “This is a song!” Er wordt wild gepogood. Band die qua gekkigheid en geluid niet onderdoet voor IDLES, waar ze weleens mee worden vergeleken. Gelijkspel. Mínstens! Later op de donderdag treden ze nogmaals op, in de Niederrheintent. Opnieuw het dak eraf uiteraard.


En of het dak er ook af gaat met de hoofdpodiumopener van het weekeinde Naft? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Floris De Smet, Tom Heynssens, Robbe Latré, Niels Van Paemel, Geraard Buyck en Dimitri Defossé maken livetechno. Met drummers, blazers en toetsen. Zo opzwepend als wat. Eén grote swingende wei!

Ellis-D er meteen achteraan. Lustopwekkende mix van allerlei tegen punk aanschurkende genres die Ellis Dickson en zijn band uit Brighton ten gehore brengen in de spiegeltent, die volgelopen is, en daarbuiten is het ook druk. Ideaal voor wie nog niet uitgedanst is na Naft. Wat is Humdrum toch een verrukkelijke hit. En zo zien we in de Niederrheintent Radio Free Alice uit Australië. Hebben nog geen album uit, maar wat een hits! Vleugje Maxïmo Park, en Django Django schijnt ook een inspiratiebron te zijn geweest. Gaan we heel snel meer van horen. Sensationeel!
Evenals Jacoténe in de spiegeltent. De Australische die beter zingt dan Adèle en Amy Winehouse bij elkaar groeide op met Aretha Franklin en Etta James en dat horen we terug. Schit-ter-end. Wu Lyf zien we op hetzelfde podium. De alternatieve pop-rock van de band uit Manchester is catchy en overtuigend.

Vrijdag

Fovos Alif (foto) trapt op vrijdag af in het Jugendheim, een ontmoetingscentrum aan de rand van het centrum van Haldern. Twee jonge gasten van een jaar of 18 zien we. Héél verlegen, met een zanger/gitarist die geen enkele interactie heeft met zijn publiek. Hij shoegazet met name. De twee zitten in de postpunk/noiserockhoek en talent kun je ze zeker niet ontzeggen. Af en toe horen we wat flarden Sonic Youth. We zien een drummer die vrijwel continu oogcontact zoekt met zijn kompaan. Maar ook hij krijgt nul op het rekest. Ze laten de muziek spreken en die is zonder meer onderhoudend. Nu nog wat interactietraining. Kommt gut?


Fuzzman & The Singin‘ Rebels (foto) is een Oostenrijks kwartet in de Haldern Pop Bar. Het lijkt tijdens het eerste kamermuzieknummer op een trio dat je wel durft neer te zetten wanneer de buurvrouw haar 86ste verjaardag viert, maar schijn bedriegt. We horen expliciete teksten over het leven, waarin seks geregeld de hoofdrol pakt. Herwig Zamernik heeft een uitstekende stem, waarmee hij alle kanten op kan, tot pure hysterie aan toe. Sterk gearticuleerd Duits. Zeer vermakelijk trio. Nog jarigen eerdaags? U weet welke band u moet boeken.

Goodwin is het soloproject van Rob Goodwin, de zanger van The Slow Show, die geen onbekende is in Haldern. Stemmige, miniem begeleide, breekbare liedjes horen we in de kerk van Haldern. Gevoelig, sentimenteel. Het applaus is continu óórverdovend. Dat zegt genoeg.


Josy Basar (foto) uit Metz vult het Jugendheim met speels gemak. Sterker: wachtenden voor de deur. Er klopt héél erg veel aan de elektronica van de expressieve Fransman, die danspassen en bewegingen in huis heeft die zijn opzwepende, geregeld aan Kraftwerk, Depeche Mode (Speak & Spell, ‘81) en Grauzone rakende geluid extra veel kleur geven. Gaat een grote jongen worden. Zó aanstekelijk! Zó meesterlijk. Geweldige dictie. Oh: op tournee stuurt hij ansichtkaarten naar zichzelf. Zwart Adidas-broekje aan. Geen opsmuk. Niet nodig ook. Zouden meer mensen moeten doen. Na afloop even met fans op de foto. Übersympathieke jongen. Een dag later op het terrein spreekt bovengetekende langdurig met hem. Blijven hangen, lekker bandjes kijken. Hitkanon! Encore! Vive la France! Treedt nog tweemaal op vrijdags en wederom een ongelooflijk gekkenhuis op de dansvloer. Gaan we héél snel meer van horen. Josy Basar heeft met zijn vintage maar ook zó urgente geluid werkelijk alles in huis om heel erg groot te worden.


Hamburger Marlo Grosshardt (foto) tapt uit een heel ander vaatje op het hoofdpodium met zijn geregeld politiek geëngageerde singer-songwriterliedjes en mooie band. Tweede stem van dame op het podium mag er ook zijn. Ze bespeelt haar cello. De indiepop-rock van Soft Loft, uit Zwitserland, is een behoorlijke tree hoger. Sublieme zangeres Jorina Stamm en mooie tweede stem van een vrouwelijke collega achter de toetsen. Als er jaren-80-synths worden ingezet wordt het extra aantrekkelijk en horen we ook hits. Opnieuw zo’n pareltje van een ontdekking in Haldern.
Waar we Sylvie Kreusch wulps op het podium zien dartelen in haar spierwitte jurk. Wat een diva en zó veel goeie liedjes. Ze zingt ook even een moppie mee bij Warhaus, het bandje van haar vriend Maarten Devoldere. Speels optreden, zoals altijd. Devoldere staat opeens midden in het publiek (heus) om een karaokeversie van Tina Turners The Best op te voeren. Nee, we bedenken dit niet. Prima fratsen.


“Nice to meet you. I am Zaho de Sagazan (foto). I’m here with my friends.” Zij, uit Saint-Nazaire, is de absolute headliner van HPF25. De ster van de Française rijst als een malle. Zij en haar vrienden hebben een enorme bups aan (modulaire) synthesizers meegenomen. Om voor een intense geluidsmuur te zorgen. Wat een dictie (à la Josy), wat een teksten en wat een geluid wordt hier neergezet. Verbluffende, windstille omstandigheden. Frankrijks grootste muzikale troef van het moment gaat nog veel en veel groter worden. Grandioze topact. Vrouw met boodschappen. En expliciete teksten: “Hab sex mit mir”, herhaalt ze een keer of 50 in een technonummer dat steeds hypnotiserender wordt. En dan afsluiten met het ronduit zalige Modern Love van Bowie. Champagne!!

Zaterdag
Dat is een goed stel hoor. Dat zie je meteen. Welly, begin van de zaterdagmiddag in de Haldern Pop Bar. Ze komen op met Is This The Way To Armarillo van Tony Christie keihard uit de speakers. De toon is gezet.
Welly staat garant voor aanstekelijke indierock en heeft vijf gangmakers in huis. Zelden een band gezien die zoveel interactie heeft met zijn publiek. Niet alles is compositorisch of tekstueel even sterk, de beats komen uit de computer, maar wat een heerlijk bandje zeg.
De overgang naar de Amerikaanse singer-songwriter Hannah Francess in het Jugendheim is groot. Ze begeleidt zichzelf op gitaar. Breekbare, melodieuze liedjes horen we. Een rustpunt voor alle rumoer die ons wacht.
Sarah Julia zijn Amerikaanse zussen. Ze hebben nog twee vriendinnen en een vriend meegenomen. In het vliegtuig. Terwijl de zussen, zo vertellen ze, op jonge leeftijd graag en vaak naar programma’s over vliegongelukken keken. Ze overwonnen die vliegangst uiteindelijk en dan sta je opeens in Haldern. Ze schreven er ook een schitterend liedje over. Zo horen we louter folky indieliedjes met een kop en een staart. Voortreffelijke stemmen. Geregeld hemels. Joni Mitchell, zegt u? Nee joh, véél mooier.

Anna Francesca, zangeres van Beaks, heeft dat onderkoelde van Florence Shaw van Dry Cleaning. Muzikaal is de indierock met postpunkelementen van de band uit Wenen wat melodieuzer. Maar ze kan ook boos worden, die Francesca. Als ze “Bite me” schreeuwt, klinkt het gemeend. Prettige furie uit Oostenrijk.


Niet minder wild gaat het eraan toe bij Gurriers (foto) op het hoofdpodium. Zanger Dan Hoff van de Ierse band staat in no time tussen zijn publiek te springen. Postpunk om in te lijsten van de Ieren, die geen onbekenden zijn in Haldern. Vól in de zon staan ze. Het is bloedheet in Duitsland. Geen reden om minder los te gaan op de wei. Haldern Pop is ook in 2025 weer het allerbeste festival ter wereld. Eén groot vreugdevol, vlekkeloos muziekfeest. Hulde, hulde en nog eens hulde. Louter winnaars in prachtig Duitsland.

Vrijdag Pinguin Radio Showcase in Groningen

Op vrijdagavond 27 juni hebben we weer een Pinguin Radio Showcase voor je in de aanbieding en wel in De Drie Gezusters in Groningen!

Zoals altijd is de entree gratis, en de line-up is als volgt:

21:00 VLIEGTUIG
VLIEGTUIG is een vierkoppige Nederlandstalige rockpunkband uit Groningen, met leden afkomstig uit illustere bands als The Blind Roofers, Seb Zukini en Titt’n, Welbekend van ‘Ben je geil of wil je een koekje’ & ‘Wie zeurt krijgt een beurt’. Onder de keiharde, professionele conservatorium-begeleiding van niemand minder dan Mr. Beekmans, blaast VLIEGTUIG je omver met lieve, rebelse maar vooral vuige nummers over liefde en andere ongenoegens. Met nu al hits als Chantal, Hetero Parallel Universum en Jim Bakkum bouwen ze een muzikaal monument van pure energie. VLIEGTUIG. WEL VLIEGEN NIET LANDEN.
22:00 Sabine

Sabine (24) komt uit Groningen en maakt popmuziek met elektronische invloeden. Ze treedt op met band en is aan het werk aan debuut EP die volgend jaar zal uitkomen. Toch heeft ze al best wat airplay veroverd en shows gespeeld. Zoals op de Grote Markt tijdens ESNS, maar ook op Bevrijdingsfestival, Simplon en binnenkort op Noorderzon. Een graag geziene gast in het Groningse dus.

En nog een Groningse band in de spotlight. The Last Mandrill die je misschien al kent van de Penguin Pool en de 2 Minuten Show. Een heavy 90’s altrock band die bijvoorbeeld al speelden op Grunnsonic. Na de zomer komt een nieuwe single uit. Die staat vast al op de setlight op deze Pinguin Showcase.

Pinkpop 2025 omarmt krenten in de pap

Pinkpop 2025 is de editie die niet alleen herinnerd wordt vanwege de sublieme omstandigheden. Een festival dat genoeg muzikale krenten in de pap had voor de fijnproevers. Zelfs een enkele verrassing her en der. Het schitterende weer paste goed bij de uitmuntende sfeer op het terrein. Pinkpop blijft een gelukzalig volksfeest zonder wanklanken.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven 

When pornography is looking back at us we have enough, enough to consume”, is zo’n schitterende zin ontsproten aan het brein van Maarten Devoldere (foto), de steevast gesoigneerde zanger van de Belgische formatie Warhaus. Uit een van de prijsnummers: Where The Names Are Real. In de goedgevulde tent van Pinkpop, waar een aangename temperatuur hangt. Prettige bries ook. We zien de vlag van België voor het podium, met een prachtig geel hart in het midden. Belgen zijn chauvinisten en met Warhaus snappen we dat maar al te goed. Terwijl een verrassende cover van Ramses Shaffy’s Laat Me op sublieme wijze wordt uitgevoerd door de band. Uit volle borst wordt het refrein meegezongen. Opvallend hoe ook de allerjongsten hun stem verheffen. Dat moet een goede opvoeding zijn geweest.
This is a song about drinking your own piss. It’s Frozen Piss Two”, meldt Christopher Bowes van het Schotse Alestorm, dat een gimmick maakt van folkmetalbands wereldwijd. We lopen snel door naar Personal Trainer. Mooie volle tent voor Willem Smit en z’n geregeld wisselende manschappen. Indierock die er mag zijn.
Zoals die gasten van Inhaler ook aan de weg timmeren. De band van de zoon van Bono. “I believe that we played here three times. So it feels like home now.” Vorig jaar nog in de tent, nu op het hoofdpodium. We zien wat T-shirts van U2 op de vrijdag. Zou dat toeval zijn? Waarschijnlijk niet. Elijah Hewson doet qua uiterlijk niet veel aan pa denken. Maar in zijn stem horen we wel wat terug van Hewson senior. Materiaal van de band is over het algemeen wat mager. Er zit nog de nodige rek in. Absoluut. Mooie tekst op het T-shirt van de drummer van Inhaler: No Music No Glory. Niks tegenin te brengen. Nu nog wat hits.
Op het andere hoofdpodium (Pinkpop heeft er in feite twee) klapt Weezer er meteen in met prijsnummer Hash Pipe. We zien een begeesterde band, met een Rivers Cuomo die uitstekend bij stem is. We waren even toe aan een Weezer op de vrijdag. Kwaliteitsrock uit de Verenigde Staten van een band met de nodige hits. Een kraker als Island In The Sun doet recht aan de temperatuur in Landgraaf. De visuals achter de band versterken dat idee. “Did you know we played here before in 1995?”, vraagt Cuomo, waarna een bijzonder verrassende cover van Toto’s Africa wordt ingezet. Vlekkeloos, steengoed en dus overheerlijk. Een enkeling houdt geen stem meer over door het plotselinge meeschreeuwen met deze hit voor de eeuwigheid. Onverwacht geluksmoment. Cuomo drumt even mee. Het is allemaal verrekte leuk en ontspannen wat er gebeurt op het podium. Krijgt Steve Lukather dit nog te horen?
Cuomo: “We’re probably headlining in 2075.” Weezer sluit af met een van de beste rockliedjes die ooit zijn geschreven: Buddy Holly. Winnaar van de dag! Alhoewel, ex aequo misschien met Kid Kapichi, de Engelse punkgroep die ook imponeert, in de tent. Schitterend spandoek achter de heren van een zoenende Putin en Trump. Ziedende punk met maatschappijkritische teksten. Zo horen we het zo graag. Justin Timberlake mag afsluiten. Hooggespannen verwachtingen natuurlijk. Timberlake faalt grotendeels. Zijn achtergrondkoor gaat met de eer aan de haal. Dat zegt genoeg.

Zaterdag

Amyl van Amyl and the Sniffers (foto) weet wel wat hitte is. Maar op zo’n podium, vol in de zon springen en zingen bij een graad of 31 is geen sinecure. Ze gooit ook om de haverklap koud water over haar gele bikini. Het is eigenlijk veel te heet voor de enthousiaste punkrock van de Australiërs en toch wordt er lekker bewogen voor het podium. Gepogood zelfs. Opvallend hoe snel die hitte dan went en je die uiteindelijk zelfs omarmt. Het is een van de heetste edities van Pinkpop. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt.
The Royston Club uit Wales stond al op Glastonbury en Reading en maakt inmiddels ook buiten Groot-Brittannië furore met hun indiepop/rock. Nogal wat goeie liedjes en zanger Tom Faithfull achter de microfoon. Geweldige stem. Waarmee hij extra veel gevoel weet te leggen in de songs. Glued To Be is een van de nummers die voorbijkomen. Niet voor niets veel gedraaid op de indiestream van uw bloedeigen Pinguin Radio. Net als Shivers. Ook zo’n hit. The Royston Club is een van de pareltjes van Pinkpop 2025.

Nick Mulvey is de vervanger van het uitgevallen Hardy en dat is zeker geen verzwakking. De man met de sympathiekste uitstraling van het weekend heeft net z’n vierde album uitgebracht en speelt daar onder andere Dark Harvest van. Schitterend liedje, dat enkele dames vooraan niet onberoerd laat, zien we op de videoschermen. De gedragen folky liedjes van Mulvey komen uitstekend uit de verf in de Pinkpoptent,  waar het goed toeven is, omdat het wederom licht waait. Er gaan buiten de tent hectoliters zonnecrème doorheen in Landgraaf. “Blijven smeren, mensen”, zou good old Jan Smeets hebben gezegd. Hij laat een paar keer zijn gezicht zien op het terrein. Roze Pinkpop-pet op de grijze bol en geflankeerd door echtgenote Till.
Tom Odell (foto) is ook zo’n singer-songwriter wiens liedjes zich goed lenen voor zonnige dagen. Hij krijgt massaal de handen op elkaar. Geen verrassingen, wel kwaliteit. Mooi die cover van Elton Johns Tiny Dancer, een duet met Abigail Morris van The Last Dinner Party.
Die twee van Softplay (voorheen Slaves) zijn jongens die nog weleens een tatoeageshop vanbinnen zien. Ze komen uit Kent en leggen ziedende punk op de mat. Staande zanger/drummer en een gitarist, die vocaal ondersteuning geeft. System Of A Down is zonder twijfel een inspiratiebron voor het duo. Achter de twee een spandoek waarop de woorden Soft Cunts staat te lezen. De heren springen halverwege de show beiden tussen het publiek, waardoor we opeens, tijdelijk, te maken hebben met een leeg podium. Grappige gewaarwording.
Faithless liet eerder dit jaar op Paaspop al zien weer helemaal terug te zijn na het overlijden van Maxi Jazz, die er ook op Pinkpop nog ‘gewoon’ bij is, in de visuals, en zijn stem wordt bovendien nog gebruikt in hits als Insomnia en God is a DJ. Het voelt vertrouwd. Magisch, nog altijd? Ja. Terwijl het optreden héél erg kort duurt. Een minuut of twintig? De vrachtwagen had vertraging. Schema is schema. Ook in Landgraaf. Hoe spijtig dat ook is. Sister Bliss is pisnijdig door die omstandigheden en steekt haar frustratie niet onder stoelen of banken. Enfin, Faithless smaakt naar meer. Volgend jaar een nieuwe poging? Op tijd vertrekken!
We draaien ons om en zien The Last Dinner Party (foto) op ‘hoofdpodium twee’. Heerlijke band blijft dat toch met al die topstemmen. De hoofdrol weer voor de schitterende Abigail Morris. De band uit Londen laat wederom horen onderdeel te zijn van de top van het muziekfirmament. Prettig ook zo’n cover van Blondies Call Me. En wat komt zo’n zin als “And I will fuck you like nothing matters, and you can hold me like he held her”, er toch altijd lekker uit in het afsluitende Nothing Matters. We noteren een 9. Een een verrassende 8 voor afsluiter Olivia Rodrigo (22) die vriend en vijand verbaast met een rockshow die vrijwel geen moment de aandacht doet verslappen. Ze headlinet deze zomer ook Glastonbury. Rodrigo is misschien wel de verrassing van het weekend.

Zondag

De op de zondag geprogrammeerde band The Boxer Rebellion staat niet voor het eerst op Pinkpop, maar het geluid is matig afgesteld. Te schel vaak, te hard ook. Waardoor het optreden lastig uit de verf komt.
Everything Everything weet de tent vrij goed te vullen met een wat stramme set. De indiepop van het vijftal is niettemin onderhoudend zo rond een uur of vier. De wind die door de tent waait betekent pure verrukking.
Mooi dat Kaiser Chiefs er op Pinkpop nog altijd ingaat als koud bier op bloedhete zondagmiddagen. De band uit Leeds laat een greatesthitsshow los op de massaal aanwezige meute en het is gewoon een ouderwetse dolle boel voor het podium, waar tienduizenden volledig uit hun dak gaan. Kaiser Chiefs kun je eigenlijk elk jaar wel neerzetten. Verveelt nooit. “Take a look at the kids on the street. No, they never miss a beat”, zingt Ricky Wilson. Wat een hit!
Marie Ulven Ringheim is de Noorse die schuilgaat achter het pseudoniem Girl In Red. Ze is een open boek in haar teksten over alles wat een mens kan bezighouden. Bijvoorbeeld in de LHBTQI-gemeenschap. Geen hits, wel onderhoudend.
Zo horen en zien we de rock voor de massa van Biffy Clyro. Allemaal niet zo spannend. Het publiek pal voor het podium kent de meeste teksten wel. Volle borst, uiteraard. Veel oh oh oh oh oh’s in de songs. Dat mag wel wat minder.
Zonder oordoppen is Korn niet te doen. Het is ziedend en genadeloos wat er uit de luidsprekers knalt. Hardste act van het weekeinde op een zondag met schitterende weersomstandigheden. Niet te heet, lekker windje. Schitterend, dat jochie van een jaar of twaalf met z’n roze Pinkpop-petje op z’n hoofd die teksten van de band woordelijk meeschreeuwt. Hij wordt práchtig in beeld gebracht door een cameraman. Korn is voor alle leeftijden. We zien een ouderwets sterke Jonathan Davis, die zijn doedelzak van zolder heeft gehaald voor een kleine interlude. Toch wel illustratief voor de speelsheid op het podium, waar we een geconcentreerde band zien die na 32 jaar trouwe dienst nog altijd een enorme urgentie heeft. Kort stukje One van Metallica tussen de bedrijven door is prettig en foutloos. Zoals de Amerikanen überhaupt in een bloedvorm verkeren. Sterker: zagen we de band eerder zó goed? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Vernietigend.
En dan Muse erachteraan. Minder hard, maar net zo bevlogen. Rammstein-vlammen op het podium, stichtelijke teksten op de beeldschermen naast dat podium. Maatschappijkritisch, coachend. We zien vooral een band in topconditie. Matthew Bellamy vocaal wat minder theatraal dan in het verleden. De rock staat centraler dan ooit bij de Britten, die een vlekkeloze afsluiter zijn van Pinkpop 2025. Een machine in de finale in Landgraaf. We maken een diepe buiging.

Best Kept Secret 2025 divers, piekfijn en zonnig

Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.

Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.


Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.

Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.

The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.

Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.

“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.

Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid.  Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.

Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.

Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.

Michael Kiwanuka (foto) sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.