Vrijdag Pinguin Radio Showcase in Groningen

Op vrijdagavond 27 juni hebben we weer een Pinguin Radio Showcase voor je in de aanbieding en wel in De Drie Gezusters in Groningen!

Zoals altijd is de entree gratis, en de line-up is als volgt:

21:00 VLIEGTUIG
VLIEGTUIG is een vierkoppige Nederlandstalige rockpunkband uit Groningen, met leden afkomstig uit illustere bands als The Blind Roofers, Seb Zukini en Titt’n, Welbekend van ‘Ben je geil of wil je een koekje’ & ‘Wie zeurt krijgt een beurt’. Onder de keiharde, professionele conservatorium-begeleiding van niemand minder dan Mr. Beekmans, blaast VLIEGTUIG je omver met lieve, rebelse maar vooral vuige nummers over liefde en andere ongenoegens. Met nu al hits als Chantal, Hetero Parallel Universum en Jim Bakkum bouwen ze een muzikaal monument van pure energie. VLIEGTUIG. WEL VLIEGEN NIET LANDEN.
22:00 Sabine

Sabine (24) komt uit Groningen en maakt popmuziek met elektronische invloeden. Ze treedt op met band en is aan het werk aan debuut EP die volgend jaar zal uitkomen. Toch heeft ze al best wat airplay veroverd en shows gespeeld. Zoals op de Grote Markt tijdens ESNS, maar ook op Bevrijdingsfestival, Simplon en binnenkort op Noorderzon. Een graag geziene gast in het Groningse dus.

En nog een Groningse band in de spotlight. The Last Mandrill die je misschien al kent van de Penguin Pool en de 2 Minuten Show. Een heavy 90’s altrock band die bijvoorbeeld al speelden op Grunnsonic. Na de zomer komt een nieuwe single uit. Die staat vast al op de setlight op deze Pinguin Showcase.

Pinkpop 2025 omarmt krenten in de pap

Pinkpop 2025 is de editie die niet alleen herinnerd wordt vanwege de sublieme omstandigheden. Een festival dat genoeg muzikale krenten in de pap had voor de fijnproevers. Zelfs een enkele verrassing her en der. Het schitterende weer paste goed bij de uitmuntende sfeer op het terrein. Pinkpop blijft een gelukzalig volksfeest zonder wanklanken.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven 

When pornography is looking back at us we have enough, enough to consume”, is zo’n schitterende zin ontsproten aan het brein van Maarten Devoldere (foto), de steevast gesoigneerde zanger van de Belgische formatie Warhaus. Uit een van de prijsnummers: Where The Names Are Real. In de goedgevulde tent van Pinkpop, waar een aangename temperatuur hangt. Prettige bries ook. We zien de vlag van België voor het podium, met een prachtig geel hart in het midden. Belgen zijn chauvinisten en met Warhaus snappen we dat maar al te goed. Terwijl een verrassende cover van Ramses Shaffy’s Laat Me op sublieme wijze wordt uitgevoerd door de band. Uit volle borst wordt het refrein meegezongen. Opvallend hoe ook de allerjongsten hun stem verheffen. Dat moet een goede opvoeding zijn geweest.
This is a song about drinking your own piss. It’s Frozen Piss Two”, meldt Christopher Bowes van het Schotse Alestorm, dat een gimmick maakt van folkmetalbands wereldwijd. We lopen snel door naar Personal Trainer. Mooie volle tent voor Willem Smit en z’n geregeld wisselende manschappen. Indierock die er mag zijn.
Zoals die gasten van Inhaler ook aan de weg timmeren. De band van de zoon van Bono. “I believe that we played here three times. So it feels like home now.” Vorig jaar nog in de tent, nu op het hoofdpodium. We zien wat T-shirts van U2 op de vrijdag. Zou dat toeval zijn? Waarschijnlijk niet. Elijah Hewson doet qua uiterlijk niet veel aan pa denken. Maar in zijn stem horen we wel wat terug van Hewson senior. Materiaal van de band is over het algemeen wat mager. Er zit nog de nodige rek in. Absoluut. Mooie tekst op het T-shirt van de drummer van Inhaler: No Music No Glory. Niks tegenin te brengen. Nu nog wat hits.
Op het andere hoofdpodium (Pinkpop heeft er in feite twee) klapt Weezer er meteen in met prijsnummer Hash Pipe. We zien een begeesterde band, met een Rivers Cuomo die uitstekend bij stem is. We waren even toe aan een Weezer op de vrijdag. Kwaliteitsrock uit de Verenigde Staten van een band met de nodige hits. Een kraker als Island In The Sun doet recht aan de temperatuur in Landgraaf. De visuals achter de band versterken dat idee. “Did you know we played here before in 1995?”, vraagt Cuomo, waarna een bijzonder verrassende cover van Toto’s Africa wordt ingezet. Vlekkeloos, steengoed en dus overheerlijk. Een enkeling houdt geen stem meer over door het plotselinge meeschreeuwen met deze hit voor de eeuwigheid. Onverwacht geluksmoment. Cuomo drumt even mee. Het is allemaal verrekte leuk en ontspannen wat er gebeurt op het podium. Krijgt Steve Lukather dit nog te horen?
Cuomo: “We’re probably headlining in 2075.” Weezer sluit af met een van de beste rockliedjes die ooit zijn geschreven: Buddy Holly. Winnaar van de dag! Alhoewel, ex aequo misschien met Kid Kapichi, de Engelse punkgroep die ook imponeert, in de tent. Schitterend spandoek achter de heren van een zoenende Putin en Trump. Ziedende punk met maatschappijkritische teksten. Zo horen we het zo graag. Justin Timberlake mag afsluiten. Hooggespannen verwachtingen natuurlijk. Timberlake faalt grotendeels. Zijn achtergrondkoor gaat met de eer aan de haal. Dat zegt genoeg.

Zaterdag

Amyl van Amyl and the Sniffers (foto) weet wel wat hitte is. Maar op zo’n podium, vol in de zon springen en zingen bij een graad of 31 is geen sinecure. Ze gooit ook om de haverklap koud water over haar gele bikini. Het is eigenlijk veel te heet voor de enthousiaste punkrock van de Australiërs en toch wordt er lekker bewogen voor het podium. Gepogood zelfs. Opvallend hoe snel die hitte dan went en je die uiteindelijk zelfs omarmt. Het is een van de heetste edities van Pinkpop. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt.
The Royston Club uit Wales stond al op Glastonbury en Reading en maakt inmiddels ook buiten Groot-Brittannië furore met hun indiepop/rock. Nogal wat goeie liedjes en zanger Tom Faithfull achter de microfoon. Geweldige stem. Waarmee hij extra veel gevoel weet te leggen in de songs. Glued To Be is een van de nummers die voorbijkomen. Niet voor niets veel gedraaid op de indiestream van uw bloedeigen Pinguin Radio. Net als Shivers. Ook zo’n hit. The Royston Club is een van de pareltjes van Pinkpop 2025.

Nick Mulvey is de vervanger van het uitgevallen Hardy en dat is zeker geen verzwakking. De man met de sympathiekste uitstraling van het weekend heeft net z’n vierde album uitgebracht en speelt daar onder andere Dark Harvest van. Schitterend liedje, dat enkele dames vooraan niet onberoerd laat, zien we op de videoschermen. De gedragen folky liedjes van Mulvey komen uitstekend uit de verf in de Pinkpoptent,  waar het goed toeven is, omdat het wederom licht waait. Er gaan buiten de tent hectoliters zonnecrème doorheen in Landgraaf. “Blijven smeren, mensen”, zou good old Jan Smeets hebben gezegd. Hij laat een paar keer zijn gezicht zien op het terrein. Roze Pinkpop-pet op de grijze bol en geflankeerd door echtgenote Till.
Tom Odell (foto) is ook zo’n singer-songwriter wiens liedjes zich goed lenen voor zonnige dagen. Hij krijgt massaal de handen op elkaar. Geen verrassingen, wel kwaliteit. Mooi die cover van Elton Johns Tiny Dancer, een duet met Abigail Morris van The Last Dinner Party.
Die twee van Softplay (voorheen Slaves) zijn jongens die nog weleens een tatoeageshop vanbinnen zien. Ze komen uit Kent en leggen ziedende punk op de mat. Staande zanger/drummer en een gitarist, die vocaal ondersteuning geeft. System Of A Down is zonder twijfel een inspiratiebron voor het duo. Achter de twee een spandoek waarop de woorden Soft Cunts staat te lezen. De heren springen halverwege de show beiden tussen het publiek, waardoor we opeens, tijdelijk, te maken hebben met een leeg podium. Grappige gewaarwording.
Faithless liet eerder dit jaar op Paaspop al zien weer helemaal terug te zijn na het overlijden van Maxi Jazz, die er ook op Pinkpop nog ‘gewoon’ bij is, in de visuals, en zijn stem wordt bovendien nog gebruikt in hits als Insomnia en God is a DJ. Het voelt vertrouwd. Magisch, nog altijd? Ja. Terwijl het optreden héél erg kort duurt. Een minuut of twintig? De vrachtwagen had vertraging. Schema is schema. Ook in Landgraaf. Hoe spijtig dat ook is. Sister Bliss is pisnijdig door die omstandigheden en steekt haar frustratie niet onder stoelen of banken. Enfin, Faithless smaakt naar meer. Volgend jaar een nieuwe poging? Op tijd vertrekken!
We draaien ons om en zien The Last Dinner Party (foto) op ‘hoofdpodium twee’. Heerlijke band blijft dat toch met al die topstemmen. De hoofdrol weer voor de schitterende Abigail Morris. De band uit Londen laat wederom horen onderdeel te zijn van de top van het muziekfirmament. Prettig ook zo’n cover van Blondies Call Me. En wat komt zo’n zin als “And I will fuck you like nothing matters, and you can hold me like he held her”, er toch altijd lekker uit in het afsluitende Nothing Matters. We noteren een 9. Een een verrassende 8 voor afsluiter Olivia Rodrigo (22) die vriend en vijand verbaast met een rockshow die vrijwel geen moment de aandacht doet verslappen. Ze headlinet deze zomer ook Glastonbury. Rodrigo is misschien wel de verrassing van het weekend.

Zondag

De op de zondag geprogrammeerde band The Boxer Rebellion staat niet voor het eerst op Pinkpop, maar het geluid is matig afgesteld. Te schel vaak, te hard ook. Waardoor het optreden lastig uit de verf komt.
Everything Everything weet de tent vrij goed te vullen met een wat stramme set. De indiepop van het vijftal is niettemin onderhoudend zo rond een uur of vier. De wind die door de tent waait betekent pure verrukking.
Mooi dat Kaiser Chiefs er op Pinkpop nog altijd ingaat als koud bier op bloedhete zondagmiddagen. De band uit Leeds laat een greatesthitsshow los op de massaal aanwezige meute en het is gewoon een ouderwetse dolle boel voor het podium, waar tienduizenden volledig uit hun dak gaan. Kaiser Chiefs kun je eigenlijk elk jaar wel neerzetten. Verveelt nooit. “Take a look at the kids on the street. No, they never miss a beat”, zingt Ricky Wilson. Wat een hit!
Marie Ulven Ringheim is de Noorse die schuilgaat achter het pseudoniem Girl In Red. Ze is een open boek in haar teksten over alles wat een mens kan bezighouden. Bijvoorbeeld in de LHBTQI-gemeenschap. Geen hits, wel onderhoudend.
Zo horen en zien we de rock voor de massa van Biffy Clyro. Allemaal niet zo spannend. Het publiek pal voor het podium kent de meeste teksten wel. Volle borst, uiteraard. Veel oh oh oh oh oh’s in de songs. Dat mag wel wat minder.
Zonder oordoppen is Korn niet te doen. Het is ziedend en genadeloos wat er uit de luidsprekers knalt. Hardste act van het weekeinde op een zondag met schitterende weersomstandigheden. Niet te heet, lekker windje. Schitterend, dat jochie van een jaar of twaalf met z’n roze Pinkpop-petje op z’n hoofd die teksten van de band woordelijk meeschreeuwt. Hij wordt práchtig in beeld gebracht door een cameraman. Korn is voor alle leeftijden. We zien een ouderwets sterke Jonathan Davis, die zijn doedelzak van zolder heeft gehaald voor een kleine interlude. Toch wel illustratief voor de speelsheid op het podium, waar we een geconcentreerde band zien die na 32 jaar trouwe dienst nog altijd een enorme urgentie heeft. Kort stukje One van Metallica tussen de bedrijven door is prettig en foutloos. Zoals de Amerikanen überhaupt in een bloedvorm verkeren. Sterker: zagen we de band eerder zó goed? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Vernietigend.
En dan Muse erachteraan. Minder hard, maar net zo bevlogen. Rammstein-vlammen op het podium, stichtelijke teksten op de beeldschermen naast dat podium. Maatschappijkritisch, coachend. We zien vooral een band in topconditie. Matthew Bellamy vocaal wat minder theatraal dan in het verleden. De rock staat centraler dan ooit bij de Britten, die een vlekkeloze afsluiter zijn van Pinkpop 2025. Een machine in de finale in Landgraaf. We maken een diepe buiging.

Best Kept Secret 2025 divers, piekfijn en zonnig

Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.

Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.


Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.

Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.

The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.

Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.

“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.

Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid.  Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.

Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.

Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.

Michael Kiwanuka (foto) sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.

 

My Baby en Faithless grootste winnaars op vlekkeloos Paaspop 2025

Paaspop 2025 is het festival dat de geschiedenisboeken ingaat met kernwoorden als feilloos, zonovergoten, feestelijk, samenhangend en onderscheidend. Het dendert drie lange dagen onverdroten door in het Brabantse Schijndel. Sinds 1974 de allergekste. Puur muziekgenot en onvervalste kermis- en circuscapriolen lopen dwars door elkaar heen. Ze bijten elkaar niet. Wat een feest. Wat een vreugde. Wat een heerlijke hegemonie tijdens het drie dagen lang stijf uitverkochte grandioze festijn.

Feestduo Wipneus & Pim trekt net zo veel publiek als de Amsterdamse postpunkband Marathon. Mogelijk omdat de twee Ome Willem hebben meegenomen? Edwin Rutten is inmiddels 82, maar daar zit nog geen sleet op hoor. Terwijl Marathon een heel andere vuist maakt. In korte tijd is de Amsterdamse band uitgegroeid tot een fenomeen binnen de Nederlandse postpunkwereld. Terwijl een debuutalbum nog moet verschijnen. Het is overtuigend wat de band laat zien. Een dynamische show, waarmee je voor de dag kunt komen op podia in binnen- en buitenland. Het is strak, spontaan en er kan ook nog eens volop worden geshoegazed. Wat wil een mens nog meer? Nou, Tramhaus bijvoorbeeld? Uit Rotterdam. Die doen er nog een schepje bovenop in Schijndel. Het is weer een keer ongelooflijk energiek en dat niet in de laatste plaats door zanger en blikvanger Lukas Jansen die de punkrock van zijn band als geen ander vorm weet te geven.

Er is veel meer grof Nederlands gitaargeweld op de vrijdag. Raven van Dorst van Dool laat wederom horen dat ook diens Rotterdamse band tot een van de sterkste formaties behoort die we in Nederland kennen. De met metal vermengde postrock van Dool zorgt voor een verzengende geluidsmassa, die zonder oordoppen voor blijvende gehoorschade zorgt. Van Dorst, grofgebekt als altijd, is uitstekend bij stem en krijgt weer eens de lachers op diens hand, met die open blik waarmee ze diens gehoor benadert.

We zien ook de meervoudige Zweeds-Marokkaanse Eurovisie Songfestival-zangeres Loreen, die vooral met haar twee wereldhits de jongste meiden voor in de tent tot tranen toe beroert. Ze staat, en dat is een primeur, in de grootste festivaltent ter wereld, die met speels gemak om een Ahoy’ kan worden gevouwen. Af en toe verzuip je in de sound. Het heeft alles met soundchecks te maken. Dat is bij Faithless formidabel gegaan, want wát een zuiverheid horen we in de nacht van vrijdag op zaterdag. Een emotioneel optreden. De in 2022 op 65-jarige leeftijd overleden zanger/rapper Maxi Jazz wordt geëerd door hem vocaal nog mee te nemen in de wereldhits, waaronder God Is A DJ en We Come One, uitgevoerd in zinderende versies, intenser en nog veel opzwepender dan ooit tevoren. Een hoofdrol voor Ayalah Deborah Bentovim (Sister Bliss, 54) die net als de rest van de band goed doorheeft wat er allemaal voor haar gebeurt. Dit is dance 5.0. Faithless is na de dood van Maxi Jazz uitgerust met een zanger en zangeres waardoor de mogelijkheden muzikaal wat groter zijn geworden en daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Bentovim maakt er geen geheim van hoezeer ze haar vroegere kompaan mist, maar ziet ook dat Faithless nog altijd een urgentie heeft om heel erg trots op te zijn in de huidige samenstelling. We zien visuals op een enorm scherm met politiek geladen beelden waar een stukje controverse niet uit de weg wordt gegaan maar ook feestgangers in de 80’s en 90’s tijdens raves en in clubs en op festivals. Een magnifiek geluid in die grootste festivaltent ter wereld doet de rest. “This is Faithless twenty twenty five! Thank you for all your support through all those years. We love you!”, is Bentovim na afloop emotioneel. Wat een optreden. Wat een geluid. Wat een band. Wat een doorstart.

Paaspop is het festival van de diversiteit, de ontdekkingen, de verrassingen. Neem nou zo’n ABBA-coverband Gimme! Gimme! Gimme! (drie zangeressen!) die ongelooflijk lekker uit de verf komt in de afgeladen, immense restauranttent en ook, alsof het niets is, gezellig opent met het prijsnummer waarnaar ze vernoemd zijn. Komt geregeld muzikaal héél erg dicht bij het origineel in de buurt. Briljant. Paaspop heeft steevast veel meer van dat soort coveracts op de line up staan en dat is ook in 2025 weer het geval. Maar ook Zep (foto), uit Brabant. De boomlange multi-instrumentalist heeft zijn dreadlocks verwijderd maar is zijn wilde haren zeker niet kwijt. Het is intensief wat we allemaal zien gebeuren op het podium en ook daarvoor, want de Brabander duikt soepeltjes een door hemzelf opgezette moshpit in. Wat een energie! De beukende beats en livesamples worden samengesmolten tot een vloeiend, retedansbaar geheel. Hij staat bekend als een van de meest innovatieve drummers & percussionisten in ons land en maakt die status moeiteloos waar. Een zegetocht in Schijndel.

My Baby

Op Paaspop 2025 zien we meer fijne dance en pop-rockformaties als The Vices uit Groningen en The Haunted Youth uit België. Over shoegaze gesproken. Ook uit België afkomstig is het snoeiharde Ramkot, dat de tent ook aardig afbreekt. Elephant, The Kooks en Dewolff staan op het programma. Voor echte muziekliefhebbers valt er weer genoeg te genieten. Een dan hebben we ook nog eens een winnaar, door het spijtige uitvallen van S10 (privéomstandigheden). Het zorgt voor de sublieme rocktoevoeging van My Baby, dat haar plek overneemt.

“Paaspop! My Baby is here! Collegiaal: Laat je horen voor Stien!”, is de op Marken opgegroeide Cato van Dijck uitbundig. Ze is een van de beste zangeressen van Nederland en laat dat andermaal in volle glorie horen. My Baby is ouderwets bezwerend en opzwepend met een geluid dat nog altijd aan zeggingskracht en dankbaarheid weet te winnen. Pure intensiteit! Er worden zonder twijfel nieuwe zieltjes worden gewonnen van het publiek dat niet goed oplette en geen S10, maar de misschien wel beste band van Nederland krijgt voorgeschoteld. Funky tot op het bot en in geen tijd is de afgeladen tent één grote swingende massa, waar waar jong en oud wordt bediend door het rocktrio. Het werkelijk subliem georganiseerde festival in het bescheiden Schijndel heeft ook recht op de klasse van My Baby. Verpletterend andermaal. Een machine. Ja, doe eens gek. Laat My Baby de huisband worden de komende twintig jaar. Pieter Visscher

Vrijdag Pinguin Radio Showcase in Groningen

Op vrijdagavond 28 maart hebben we weer een Pinguin Radio Showcase voor je in de aanbieding en wel in De Drie Gezusters in Groningen!

Zoals altijd is de entree gratis, en de line-up is als volgt:

28 maart 2025
21:00 3A7
Drie mannen die altijd 18 zijn gebleven (in hun hoofd) en weer ‘ns ouderwets herrie wilden maken, dat was het idee. Maar dat liep een beetje uit de hand, want nu is er de eerste single Go Away (met clip) van een hele plaat vol energieke gitaarsongs en staan de drie te popelen om op te treden.

Geïnspireerd door grootheden als Tony Rice, Nick Drake en Billy Strings, mixt Post Modern Clarity virtuoze solo’s, diepe grooves en spontane improvisatie tot een meeslepende live-ervaring. De chemie tussen de muzikanten—geworteld in vriendschap en plezier—maakt hun optredens niet alleen muzikaal sterk, maar ook aanstekelijk voor het publiek.

23:00 Oltas
4 Guys with a history in bands like Mordacious, Faces of Faith and Pander. Doom metal with that oldskool deathmetal feel to it…Not with a message of death and despair, for whom would benefit from that? Trying to forge a spiritual human connection through heavy music! Our music is obviously influenced by the surroundings we grew up in here in Friesland. Vast, wide-open and diverse…

 

 

Vriendenactie: concert naar keuze van FIEP

Hey! Ben jij al Vriend van Pinguin Radio?
Dan maak je kans op een concert naar keuze van FIEP!
  • 20 maart Doka, Amsterdam
  • 21 maart Hall Of Fame, Tilburg
  • 27 maart Eureka, Zwolle
  • 28 maart V11, Rotterdam
  • 5 april Vera, Groningen
Jij mag kiezen! Wij verloten! Dus.. zin in een lekker concertje van FIEP en tegelijk Pinguin Radio steunen? Mail dan naar vrienden@pinguinradio.com!
Nog geen Vriend van Pinguin Radio. Meld je dan hier aan!
Naar het concert in een Pinguin Radio t-shirt? Check dan onze shop!

Vriendenactie: concert naar keuze van Paceshifters

Hey! Ben jij al Vriend van Pinguin Radio?
Dan maak je kans op een concert naar keuze van de Paceshifters!
  • 5 maart Paard, Den Haag
  • 13 maart TivoliVredenburg, Utrecht
  • 15 maart Bitterzoet, Amsterdam
  • 27 maart Mezz, Breda
  • 28 maart Hedon, Zwolle
  • 29 maart Het Bolwerk, Sneek
  • 11 april ‘t Beest, Goes
Jij mag kiezen! Wij verloten! Dus.. zin in een lekker concertje van de Paceshifters en tegelijk Pinguin Radio steunen? Mail dan naar vrienden@pinguinradio.com!
Nog geen Vriend van Pinguin Radio. Meld je dan hier aan!
Naar het concert in een Pinguin Radio t-shirt? Check dan onze shop!

Grauzone 2025 tegendraads, donker en steengoed

Grauzone, het steengoede festival dat alle hoeken en uithoeken van de weerbarstige, tegendraadse, duistere muziek verkent, is in 2025 ook weer een feest om te bezoeken. Gelijkgestemden vinden elkaar tijdens een andermaal uitverkochte editie. Met het sublieme poppodium Paard en café De Zwarte Ruiter als fijnste podia. Er kan worden doorgedanst tot diep in de nacht. We zien allerhande deejays de kekste draaibeurten verzorgen, met een staalkaart uit de synthpop, (post)punk, rock en new wave. Verdómd, wat heerlijk toch in Den Haag. 

Wie niet in het zwart gekleed gaat op het naar een Duitse band uit die zalige Neue Deutsche Welle vernoemde festival, valt uit de toon. Grauzone is dat festival waar we nog veel minder mensen vinden zonder piercings en tatoeages dan op de Down The Rabbit Holes en Pinkpops van deze wereld. Je kunt er zijn wie je wil zijn. Al geldt dat natuurlijk ook voor die andere festivals, hoewel Grauzone het qua excentriciteit op alle fronten wint. Nergens zo veel hanenkammen. Nergens zo veel piercings op plekken waar je die minder snel verwacht. De fantastische jaren 80 zijn bovendien nooit ver weg.

In het rijke palet aan muzikale kleuren is een mooie plaats ingeruimd voor de postpunk. Zo zien we het Rotterdamse Tramhaus andermaal een overtuigende show afwerken. Uit Antwerpen afkomstig is de driekoppige postpunkformatie Rehash. Een puntige sound waarin twee zangers (Willem Liczner (bas) en Maarten Van Buyten – gitaar), het woord doen. Afwisselend in het Engels en het Duits. Vooral het Duits hebben ze omarmd. Dat is knap en onderscheidend. Het café van het Paard is zweterig warm. Van Rehash (foto) gaan we vast snel meer horen. Kan niet anders.

In de kleine zaal van het Paard zien we de uit Los Angeles afkomstige zangeres Riki. Haar synthpop wordt geheel solitair gebracht. Loodzware elektronische beats gaat ze niet uit de weg. Riki heeft live wat meer galm over haar stem gegooid dan op plaat. Ze is expressief, beweeglijk en wulps. De jaren 80 hebben duidelijk hun sporen nagelaten.

Body Horror treffen we aan in De Zwarte Ruiter. We zien een toeschouwer in een Dolly Parton-T-shirt in het Haagse rockcafé. Zwart textiel, gelukkig, zodat hij nauwelijks uit de toon valt. Er is weliswaar geen dresscode tijdens Grauzone, maar zo’n 98 procent van de bezoekers is gekleed in het zwart. Body Horrors elektronische punkrock valt uitstekend in de smaak bij jong en oud. Er wordt enthousiast bewogen voor het podium. De band staat voor het eerst in Nederland. We sluiten niet uit dat dit in de toekomst vaker gaat gebeuren.

De donkere wave van Selofan mag er ook zijn. Het Griekse duo leeft zich uit op het hoofdpodium in het Paard waar de dansbare, atmosferische nummers van het duo prima in de smaak vallen.

Actors zien we ook, op datzelfde podium. “We´re not from the US, we are Canadians”, zegt zanger Jason Corbett. Hij en zijn band hebben onder meer goed geluisterd naar Joy Division, hoewel de Engelsen slechts een van de referenties zijn. De postpunk van Actors wordt overtuigend gebracht. Corbett is uitstekend bij stem. Evenals Zola Jesus, ook te vinden op het hoofdpodium van het Paard. Ze zit achter een piano en brengt haar repertoire met veel emotie. Gothic pop en klassiek vinden elkaar. Wat een stem! Tussendoor praat ze de boel gezellig aan elkaar. “This next song is about suicide. None of us have done that. That is pretty sick”, lacht ze. Net als haar toehoorders. Zwarte humor past zo goed bij een festival als Grauzone. Zola Jesus snapt dat als geen ander. Pieter Visscher