Afgelopen weekend vond de 29e editie van Dauwpop Festival plaats in de bossen van Hellendoorn.
Onze huisfotograaf Serge Hasperhoven was er bij om die in beeld te brengen. Vooral ook van het Pinguin Podium bij stage Hotel Vegas natuurlijk!
Afgelopen weekend vond de 29e editie van Dauwpop Festival plaats in de bossen van Hellendoorn.
Onze huisfotograaf Serge Hasperhoven was er bij om die in beeld te brengen. Vooral ook van het Pinguin Podium bij stage Hotel Vegas natuurlijk!
Paaspop 2025 is het festival dat de geschiedenisboeken ingaat met kernwoorden als feilloos, zonovergoten, feestelijk, samenhangend en onderscheidend. Het dendert drie lange dagen onverdroten door in het Brabantse Schijndel. Sinds 1974 de allergekste. Puur muziekgenot en onvervalste kermis- en circuscapriolen lopen dwars door elkaar heen. Ze bijten elkaar niet. Wat een feest. Wat een vreugde. Wat een heerlijke hegemonie tijdens het drie dagen lang stijf uitverkochte grandioze festijn.
Feestduo Wipneus & Pim trekt net zo veel publiek als de Amsterdamse postpunkband Marathon. Mogelijk omdat de twee Ome Willem hebben meegenomen? Edwin Rutten is inmiddels 82, maar daar zit nog geen sleet op hoor. Terwijl Marathon een heel andere vuist maakt. In korte tijd is de Amsterdamse band uitgegroeid tot een fenomeen binnen de Nederlandse postpunkwereld. Terwijl een debuutalbum nog moet verschijnen. Het is overtuigend wat de band laat zien. Een dynamische show, waarmee je voor de dag kunt komen op podia in binnen- en buitenland. Het is strak, spontaan en er kan ook nog eens volop worden geshoegazed. Wat wil een mens nog meer? Nou, Tramhaus bijvoorbeeld? Uit Rotterdam. Die doen er nog een schepje bovenop in Schijndel. Het is weer een keer ongelooflijk energiek en dat niet in de laatste plaats door zanger en blikvanger Lukas Jansen die de punkrock van zijn band als geen ander vorm weet te geven.
Er is veel meer grof Nederlands gitaargeweld op de vrijdag. Raven van Dorst van Dool laat wederom horen dat ook diens Rotterdamse band tot een van de sterkste formaties behoort die we in Nederland kennen. De met metal vermengde postrock van Dool zorgt voor een verzengende geluidsmassa, die zonder oordoppen voor blijvende gehoorschade zorgt. Van Dorst, grofgebekt als altijd, is uitstekend bij stem en krijgt weer eens de lachers op diens hand, met die open blik waarmee ze diens gehoor benadert.
We zien ook de meervoudige Zweeds-Marokkaanse Eurovisie Songfestival-zangeres Loreen, die vooral met haar twee wereldhits de jongste meiden voor in de tent tot tranen toe beroert. Ze staat, en dat is een primeur, in de grootste festivaltent ter wereld, die met speels gemak om een Ahoy’ kan worden gevouwen. Af en toe verzuip je in de sound. Het heeft alles met soundchecks te maken. Dat is bij Faithless formidabel gegaan, want wát een zuiverheid horen we in de nacht van vrijdag op zaterdag. Een emotioneel optreden. De in 2022 op 65-jarige leeftijd overleden zanger/rapper Maxi Jazz wordt geëerd door hem vocaal nog mee te nemen in de wereldhits, waaronder God Is A DJ en We Come One, uitgevoerd in zinderende versies, intenser en nog veel opzwepender dan ooit tevoren. Een hoofdrol voor Ayalah Deborah Bentovim (Sister Bliss, 54) die net als de rest van de band goed doorheeft wat er allemaal voor haar gebeurt. Dit is dance 5.0. Faithless is na de dood van Maxi Jazz uitgerust met een zanger en zangeres waardoor de mogelijkheden muzikaal wat groter zijn geworden en daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Bentovim maakt er geen geheim van hoezeer ze haar vroegere kompaan mist, maar ziet ook dat Faithless nog altijd een urgentie heeft om heel erg trots op te zijn in de huidige samenstelling. We zien visuals op een enorm scherm met politiek geladen beelden waar een stukje controverse niet uit de weg wordt gegaan maar ook feestgangers in de 80’s en 90’s tijdens raves en in clubs en op festivals. Een magnifiek geluid in die grootste festivaltent ter wereld doet de rest. “This is Faithless twenty twenty five! Thank you for all your support through all those years. We love you!”, is Bentovim na afloop emotioneel. Wat een optreden. Wat een geluid. Wat een band. Wat een doorstart.
Paaspop is het festival van de diversiteit, de ontdekkingen, de verrassingen. Neem nou zo’n ABBA-coverband Gimme! Gimme! Gimme! (drie zangeressen!) die ongelooflijk lekker uit de verf komt in de afgeladen, immense restauranttent en ook, alsof het niets is, gezellig opent met het prijsnummer waarnaar ze vernoemd zijn. Komt geregeld muzikaal héél erg dicht bij het origineel in de buurt. Briljant. Paaspop heeft steevast veel meer van dat soort coveracts op de line up staan en dat is ook in 2025 weer het geval. Maar ook Zep (foto), uit Brabant. De boomlange multi-instrumentalist heeft zijn dreadlocks verwijderd maar is zijn wilde haren zeker niet kwijt. Het is intensief wat we allemaal zien gebeuren op het podium en ook daarvoor, want de Brabander duikt soepeltjes een door hemzelf opgezette moshpit in. Wat een energie! De beukende beats en livesamples worden samengesmolten tot een vloeiend, retedansbaar geheel. Hij staat bekend als een van de meest innovatieve drummers & percussionisten in ons land en maakt die status moeiteloos waar. Een zegetocht in Schijndel.
My Baby
Op Paaspop 2025 zien we meer fijne dance en pop-rockformaties als The Vices uit Groningen en The Haunted Youth uit België. Over shoegaze gesproken. Ook uit België afkomstig is het snoeiharde Ramkot, dat de tent ook aardig afbreekt. Elephant, The Kooks en Dewolff staan op het programma. Voor echte muziekliefhebbers valt er weer genoeg te genieten. Een dan hebben we ook nog eens een winnaar, door het spijtige uitvallen van S10 (privéomstandigheden). Het zorgt voor de sublieme rocktoevoeging van My Baby, dat haar plek overneemt.
“Paaspop! My Baby is here! Collegiaal: Laat je horen voor Stien!”, is de op Marken opgegroeide Cato van Dijck uitbundig. Ze is een van de beste zangeressen van Nederland en laat dat andermaal in volle glorie horen. My Baby is ouderwets bezwerend en opzwepend met een geluid dat nog altijd aan zeggingskracht en dankbaarheid weet te winnen. Pure intensiteit! Er worden zonder twijfel nieuwe zieltjes worden gewonnen van het publiek dat niet goed oplette en geen S10, maar de misschien wel beste band van Nederland krijgt voorgeschoteld. Funky tot op het bot en in geen tijd is de afgeladen tent één grote swingende massa, waar waar jong en oud wordt bediend door het rocktrio. Het werkelijk subliem georganiseerde festival in het bescheiden Schijndel heeft ook recht op de klasse van My Baby. Verpletterend andermaal. Een machine. Ja, doe eens gek. Laat My Baby de huisband worden de komende twintig jaar. Pieter Visscher
Op vrijdagavond 28 maart hebben we weer een Pinguin Radio Showcase voor je in de aanbieding en wel in De Drie Gezusters in Groningen!
Zoals altijd is de entree gratis, en de line-up is als volgt:
Geïnspireerd door grootheden als Tony Rice, Nick Drake en Billy Strings, mixt Post Modern Clarity virtuoze solo’s, diepe grooves en spontane improvisatie tot een meeslepende live-ervaring. De chemie tussen de muzikanten—geworteld in vriendschap en plezier—maakt hun optredens niet alleen muzikaal sterk, maar ook aanstekelijk voor het publiek.
Grauzone, het steengoede festival dat alle hoeken en uithoeken van de weerbarstige, tegendraadse, duistere muziek verkent, is in 2025 ook weer een feest om te bezoeken. Gelijkgestemden vinden elkaar tijdens een andermaal uitverkochte editie. Met het sublieme poppodium Paard en café De Zwarte Ruiter als fijnste podia. Er kan worden doorgedanst tot diep in de nacht. We zien allerhande deejays de kekste draaibeurten verzorgen, met een staalkaart uit de synthpop, (post)punk, rock en new wave. Verdómd, wat heerlijk toch in Den Haag.
Wie niet in het zwart gekleed gaat op het naar een Duitse band uit die zalige Neue Deutsche Welle vernoemde festival, valt uit de toon. Grauzone is dat festival waar we nog veel minder mensen vinden zonder piercings en tatoeages dan op de Down The Rabbit Holes en Pinkpops van deze wereld. Je kunt er zijn wie je wil zijn. Al geldt dat natuurlijk ook voor die andere festivals, hoewel Grauzone het qua excentriciteit op alle fronten wint. Nergens zo veel hanenkammen. Nergens zo veel piercings op plekken waar je die minder snel verwacht. De fantastische jaren 80 zijn bovendien nooit ver weg.
In het rijke palet aan muzikale kleuren is een mooie plaats ingeruimd voor de postpunk. Zo zien we het Rotterdamse Tramhaus andermaal een overtuigende show afwerken. Uit Antwerpen afkomstig is de driekoppige postpunkformatie Rehash. Een puntige sound waarin twee zangers (Willem Liczner (bas) en Maarten Van Buyten – gitaar), het woord doen. Afwisselend in het Engels en het Duits. Vooral het Duits hebben ze omarmd. Dat is knap en onderscheidend. Het café van het Paard is zweterig warm. Van Rehash (foto) gaan we vast snel meer horen. Kan niet anders.
In de kleine zaal van het Paard zien we de uit Los Angeles afkomstige zangeres Riki. Haar synthpop wordt geheel solitair gebracht. Loodzware elektronische beats gaat ze niet uit de weg. Riki heeft live wat meer galm over haar stem gegooid dan op plaat. Ze is expressief, beweeglijk en wulps. De jaren 80 hebben duidelijk hun sporen nagelaten.
Body Horror treffen we aan in De Zwarte Ruiter. We zien een toeschouwer in een Dolly Parton-T-shirt in het Haagse rockcafé. Zwart textiel, gelukkig, zodat hij nauwelijks uit de toon valt. Er is weliswaar geen dresscode tijdens Grauzone, maar zo’n 98 procent van de bezoekers is gekleed in het zwart. Body Horrors elektronische punkrock valt uitstekend in de smaak bij jong en oud. Er wordt enthousiast bewogen voor het podium. De band staat voor het eerst in Nederland. We sluiten niet uit dat dit in de toekomst vaker gaat gebeuren.
De donkere wave van Selofan mag er ook zijn. Het Griekse duo leeft zich uit op het hoofdpodium in het Paard waar de dansbare, atmosferische nummers van het duo prima in de smaak vallen.
Actors zien we ook, op datzelfde podium. “We´re not from the US, we are Canadians”, zegt zanger Jason Corbett. Hij en zijn band hebben onder meer goed geluisterd naar Joy Division, hoewel de Engelsen slechts een van de referenties zijn. De postpunk van Actors wordt overtuigend gebracht. Corbett is uitstekend bij stem. Evenals Zola Jesus, ook te vinden op het hoofdpodium van het Paard. Ze zit achter een piano en brengt haar repertoire met veel emotie. Gothic pop en klassiek vinden elkaar. Wat een stem! Tussendoor praat ze de boel gezellig aan elkaar. “This next song is about suicide. None of us have done that. That is pretty sick”, lacht ze. Net als haar toehoorders. Zwarte humor past zo goed bij een festival als Grauzone. Zola Jesus snapt dat als geen ander. Pieter Visscher
Op 15, 16 en 17 januari kan je in elke uithoek van de Drie Gezusters in Groningen weer de nieuwste artiesten ontdekken. Onder elke trap en achter elke deur is er wel weer een tof podium, gehost door een van onze partners.
Wie kan je waar en wanneer zien? Dat check je allemaal op Penguin Showcases 2025 @ Drie Gezuster, Groningen.
Zien we je in Groningen volgende week? In zo’n kekke Pinguin Radio t-shirt?
Wildcard Selma Peelen
29 december De Stulp, Renesse: The Dethleffs
Wild card Grainbait
GEFELICITEERD! We zien jullie op Pinguin Radio Showcases tijdens ESNS!
Deze lokale Pinguin Radio showcases zijn al geweest:
2 november
Eddie’s MuziekLoodZ, Roermond
17:00 Johnny Paimen
29 december
De Stulp, Renesse
15:00 The Dethleffs
16:00 Grainbait
17:00 Schade
Pinguin Radio introduceert 3 TO KNOW. Met zoveel nieuwe muziek en opvallende artiesten is het leuk als we ze iets beter leren kennen. Dus stellen we de belangrijke vragen!
Altijd dezelfde vragen, altijd een andere artiest. Dit keer leggen we de vragen voor aan Wishy. Die na Sick Sweet met een heel lekkere feestelijk het jaar uitgaan Planet Popstar komen.
Tips: CPR, how to sow on a button, change a tire, read a book, a good morning stretch, learn the alphabet in sign language.
Maxïmo Park is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Zo stond de band op Lowlands en Pinkpop en zijn Tivoli, Paradiso en de Melkweg bekende locaties voor de indierockformatie uit Newcastle.
Gezien: Maxïmo Park, Melkweg Amsterdam, 04-11-24
Tekst en foto: Pieter Visscher
Opnieuw een uitverkochte Melkweg. Op een maandagavond in november. Paul Smith is naar het Rijksmuseum geweest, vertelt ie. Waar hij werk van de grote Rembrandt bewonderde. Smith is een spraakwaterval op het podium, waar vrijwel elk nummer een inleiding krijgt. Behalve de hits, zoals Our Velocity, een van de prijsnummers op het meesterlijke album Our Earthly Pleasures (2007). Nummers die geen aankondiging behoeven. Zoals ook Books From Boxes, een klassieke Maxïmo Park-song met z’n scherpe hooks, venijnig gitaarwerk en pompende bas. Indierock van het allerhoogste niveau. De Britten hebben nogal wat songs van dat kaliber op hun repertoire staan.
Tijdens het optreden staat de nieuwe plaat Stream Of Life centraal. Smith rept met geen woord over de vele oorlogen die zich afspelen op ons kleine, verdwaasde kutplaneetje, maar draagt wel een T-shirt waar in kapitalen CEASE FIRE op is te lezen.
“We love you!”, schreeuwt iemand vanuit het publiek. Wederzijds, zweert Smith. Hij, weer met hoed, een van de sterkste frontmannen op moeder aarde. Kijk ‘m gaan tijdens Apply Some Pressure, zonder twijfel een van de sterkste indiesongs die ooit zijn geschreven. Rocksongs? Ook!
Smith cum suis worden tegenwoordig op toetsen begeleid door de kostelijke Jemma Freese, die minstens zo beweeglijk is als haar voorganger, de populaire Lukas Wooller. Freese zingt bovendien. Tweede stem weliswaar.
Going Missing is een verzoeknummer dat de band speelt. Gevalletje aanhouder wint. Smith heeft contact met de dame in kwestie, op het balkon. Magisch moment tijdens een prachtig, indringend concert met veel zeggingskracht. Van een band die kwalitatief gezien met speels gemak de allergrootste poptempels op deze aarde zou moeten kunnen vullen. Wanneer wordt de massa wakker?