Category: Recensies

Ty Segall – Fantastic Tomb

Ty Segall lijkt zich te hebben laten inspireren voor Fantastic Tomb door de wat avontuurlijkere singer-gitaristen uit de jaren 70.

Vooral een pre-Eagles Joe Walsh lijkt een bron voor ideeën te zijn geweest voor de eerste single van Ty’s 17e! album. Niet alleen de sound en solo’s doen seventies achtig aan. Ook de lengte van dik vijf minuten is heerlijk ouderwets. De tekst van Fantastic Tomb is een hervertelling van een verhaal van Edgar Allen Poe, The Cask of The Armadillo. Het bijbehorende album verschijnt in mei en heet Possesion.

Jacob Alon – Don’t Fall Asleep

Jacob Alon is een Schotse regenboogzanger die zich kan meten met de grootste vocalisten der pophistorie.

Het bijzondere en ook goede aan Alon is dat hij daar niet mee te koop loopt. Ook Don’t Fall Asleep zingt hen uiterst beheerst. Heel af en toe is er een suggestie van een dieper liggende kracht en vocale lenigheid, maar nergens probeert hen te imponeren. Dat zou ook afleiden van de intieme sfeer van het breekbare -val niet in slaapliedje- dat dienst doet als het vierde voorproefje van Jacob’s door Dan Carey geproduceerde debuutalbum. (In Limerence 30/5).

Car Seat Headrest – Gethsemane

Een live album als goedmakertje voor het lange wachten daargelaten is het toch zeker vijf jaar jaar geleden dat Car Seat Headrest iets nieuws uitbracht.

Dat gemis maken ze in 1x goed door met een single van ruim 10 minuten te komen. Het woord single is ontoereikend om Gethsemane te omschrijven. Het is meer een medley van verschillende stukken, maar wel met een logische opbouw en een climax. Een minirockopera noemt projectmanager Will Toledo zelf de nieuwe single van zijn band. Car Seat Headrest klinkt hongerig en urgent, blij dat ze weer mogen. Het instrumentarium is breed, van geprogrammeerde drums tot vervormde gitaren. De tekst van Gethsemane is net zo ambitieus als de muziek. De titel komt van de tuin aan de voet van de Olijfberg in Jerusalem waar Jezus zou hebben gepredikt op de avond voor zijn kruisiging. Een mini Mattheus Passion? Niet echt. De tekst zit weliswaar vol bijbelse referenties, maar gaat over een medicijnen studente die in haar queeste om te leren pijn te verlichten allerlei beproevingen moet doorstaan. Zware kost dus, maar je mag de tekst best overslaan en gewoon genieten van een herboren klinkende Car Seat Headrest.

Nieuw album: The Scholars 2 mei.

Etienne De Crécy, Damon Albarn – Rising Soul

De dansers onder ons kennen Etienne De Crécy vast nog wel van zijn Super Discount album uit 1998. Het dubby Prix Choc is een gecertificeerde dance classic.

Erg actief is de Franse producer nooit geweest, zes albums in 37 jaar is ‘pas beaucoup’. Maar hij is er weer. Qua formule wijkt het WARM UP album niet af van zijn voorgangers. De Crécy heeft weer voor elk nummer een gastvocalist gecharterd. Daar zitten een paar opvallende namen bij waaronder Caroline Rose, Master Peace en …Damon Albarn. Damon Albarn + een dansproducer = een Gorillaz achtige track. Niet dus. Rising Soul is een typisch Damon Albarn nummer: een beetje weemoedig en mooi georchestreerd. Je kunt er wel op dansen maar alleen close, real close.

The Hook – Smile Baby Smile

The Hook uit Utrecht heeft een geslaagd toertje als support act van het herrezen Daryll-Ann.

Een paar weken geleden bracht de band haar debuut EP uit, die als het aan ons ligt best wel wat meer aandacht mag krijgen. Bij deze dus. Het is niet makkelijk kiezen, want elk nummer heeft wel wat, maar uiteindelijk hebben wij track twee er uitgepikt. Omdat Smile Bay Smile een uiterst geslaagde poging is om het wat verwaarloosde garage-rock genre nieuw leven in te blazen. En vanwege zijn lekkere … inderdaad.

The Moonlandingz, Nadine Shah – Roustabout

Fat White Family is waarschijnlijk met sabbatical, want diverse bandleden zijn momenteel druk met andere dingen. Een paar weken geleden maakten we kennis met offshoot Y.

Deze week is er een uitstekende nieuwe single van een al wat ouder side project The Moonlandingz, met gastzang van Nadine Shah. Roustabout is een sfeervolle retro-ballad, smaakvol aangekleed met een elektrische klavecimbel, mistige blazers en een spacy sopraan, zo’n hoge vrouwenstem die je ook wel hoort in oude SF films. Roustabout komt in april op het langverwachte tweede album van The Moonlandingz. No Rock Required verschijnt 7 jaar na Interplanetary Class Classics en telt naast Nadine Shah ook bijdragen van Iggy Pop en de Schotse acteur Ewwen Bremner.

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love (Concord Music)

Peter Alexander Jobson is de voormalige bassist van I Am Kloot, de Engelse indiepopformatie die er een jaar of tien terug de brui aan gaf. Burn The Ration Books Of Love is zijn eerste soloalbum.

Dat staat vol (elf liedjes) met muziek waarin we met name Leonard Cohen herkennen, terwijl iemand als Tom Waits bovendien een inspiratiebron is. Jobson is ook niet te beroerd om leentjebuur te spelen bij Nick Cave & The Bad Seeds door met Mountain te knipogen naar de beeldschone Cave-klassieker Into My Arms. Mogelijk ietwat onbewust.

Peter Alexander Jobson voornaamste wapen is zijn stem, waarschijnlijk gekweekt door decennialang overdreven veel zware shag te roken gecombineerd met glazen whisky. Wie zal het zeggen. Het is een geluid dat subliem gedijt in de wat jazzy, naar country neigende liedjes waarin hij geen enkele keer het achterste van zijn tong hoeft te laten horen om te overtuigen. Burn The Ration Books Of Love is een plaat waar heel veel rust van uitgaat, met een vleugje humor

Jobson krijgt in vijf van de elf songs vocale ondersteuning van zijn goede vriend Guy Garvey, de Elbow-zanger die ook tijd vond om wat productiewerkzaamheden te verrichten. Naast die van Ben Christophers, bekend van zijn werk voor onder anderen Françoise Hardy, Tori Amos en eerdergenoemde Garvey, waardoor de lijntjes lekker kort zijn.

Juist die feilloze productie zorgt ervoor dat je, met de juiste luidsprekers of koptelefoon, om de haverklap nieuwe briljante vondstjes (marxofoon, harp en bas met name) ontdekt, die vrijwel elk, steevast verhalend nummer naar een hoger niveau tillen. Burn The Ration Books Of Love is een groeibriljant die zorgt voor innerlijke rust in roerige tijden. Decent job, mister Jobson. Fijn verdwalen in onder meer dat elf minuten durende, verrukkelijke Kesta. Pieter Visscher

Pivots – She Wears It Well

Pivots is een nieuw Frans/Brits trio dat de afgelopen tien maanden in Parijse achterbuurt hard heeft gewerkt aan hun stijl en hun sound.

Dit om de opname van hun debuut EP zo vlekkeloos mogeijk te laten verlopen. Het eerste tipje van de sluier, She Wears It Well is ondanks zijn geringe lengte -krap 2 minuten maar- zeer veelbelovend.  Vorig jaar zijn er ook al twee singles van Pivots verschenen, maar die zijn duidelijk minder. Wel kun je al horen dat Emmanuel, Nicolas en Roman uitblinken in het schrijven van slimme rocksongs en dat een van de drie ook een opvallend goede zanger is met een eigen, onderscheidend geluid. Ofwel, zoals de Engelsen zeggen, ‘one to watch’.

Odd Couple – Allein In Berlin

Een van de redenen dat Odd Couple onze nieuwe favoriete Duitse band is, is omdat het duo lijkt op op onze oude favoriete band uit Duitsland, neue welle helden Trio. Je weet wel van Da Da Da en andere prachtliederen als Kummer en Sabine.

Allein in Berlin is de titeltrack van het nieuwe album van Jascha en Tamo. De overeenkomst van Odd Couple met Trio hier is de primitieve beat, de eveneens rudimentaire elektronische begeleiding en de monotone Duitstalige zang. Op papier klinkt dat misschien niet zo aantrekkelijk, maar op plaat veroorzaakt het zelfs enige opwinding. Odd Couple is al eens in ons land gesignaleerd. Misschien wordt het tijd voor een nieuw bezoek.

Live Review: Godspeed You! Black Emperor @ Paard, Den Haag

Live Review: Godspeed You! Black Emperor @ Paard, Den Haag
17 maart 2025
Tekst: Willem Kamps

Het Canadese gezelschap Godspeed You! Black Emperor was afgelopen maandag voor één concert in Nederland, alvorens door te reizen naar Kopenhagen en later nog verder Noordwaarts. Een band kun je deze acht post-rockers eigenlijk niet noemen, eerder een ensemble. Het is met drie gitaristen, twee slagwerkers, twee bassisten en een violiste immers niet bepaald de traditionele bandbezetting.

Het rockensemble trapte klokslag 21 uur af met Hope Drone. Het is alsof je de drone monotoon hoort zoemen, terwijl de muzikanten één voor één opkomen en hun instrument oppakken: eerst de bassist op contrabas, dan de violiste en zo verder. Zo wordt ook het stuk gespeeld, telkens een instrument erbij waarbij langzamerhand de eerste muur van geluid wordt opgebouwd. Gestaalde hoop als afweer tegen dat vreselijke oorlogsattribuut.

Godspeed You! Black Emperor – post-rock? Waarom niet neoklassiek? – maakt volgens een van de oprichters, gitarist en zelfbenoemd anarchist Efrim Menuck, noise met een politieke lading. Dat laatste onderstreept door de achtergrondprojecties. Een ongeoefende luisteraar, een niets vermoedende passant, zou het als lawaai kunnen omschrijven, maar er gebeurt zo ontzettend veel moois in elk stuk. Hoogtepunt vond ik Babys in a Thundercloud, een van de vier stukken die zij speelden van het laatste, met een prachtig aan Morricone denkend thema.

De soundscapes zijn als een coulisselandschap, waarbij steeds een onderdeel wordt uitgelicht. Dan weer de viool, dan de bas of de gitaren die in de mix naar voren komen, terwijl alles, als bij minimal music, wordt herhaald maar voortdurend ook iets verschuift, lichtjes wijzigt. Het zoemt, het zwelt aan, het zindert. Je kan er op sommige momenten bijna tegenaan hangen, of beter, volledig in opgaan door het geweldige zaalgeluid met veel reverb. Geen piep, geen kraak niks en, ongekend, een muisstil publiek.

Daarom heel jammer dat bij Fire at Static Alley een malloot uit de zaal de muzikanten lastigvalt. De security is snel ter plaatse om die mafkees af te voeren, maar even lijkt de magie gebroken. De Canadezen laten zich echter niet verstoren en pakken de draad op alsof er niets is gebeurd. Zo spelen ze in totaal bijna één uur en drie kwartier, tot aan het bloedstollende slot. Vervolgens verlaten één voor één de muzikanten het podium onderwijl de muziek minutenlang door echoot in een loop. Zo komt er een uitgesteld eind aan een verbluffend mooi concert.