Category: Recensies

Spinvis – Bang Dat Ik Spring

Een nieuwe herfst, een nieuwe Spinvis.

Erik de Jong heeft zijn band opgedoekt. Spinvis is dus geen collectief meer, maar voortaan alleen nog maar de artiestennaam van Erik de Jong. Aangezien zijn bandleden toch altijd op de achtergrond bleven is de verandering vooral semantisch. Voor de luisteraar thuis verandert er weinig. Maar wel iets. De Jong toert momenteel langs de theaters samen met de Vlaamse zangeres Saartje van Camp, producent/technicus Niels Jonker en multi-instrumentalist Hans Dagelet. De act heet Neveldieren, de voorstelling MOM. Een van de songs uit de show, Bang Dat Ik Spring is nu uit. Daarop horen we naast het vertrouwde stemgeluid van de Jong ook Saartje zingen. De single is verschenen onder de naam Spinvis. Saartje’s naam staat niet bij de credits hoewel ze wel op de affiche staat als medebedenker en schrijver van MOM. Ingewikkeld allemaal. Het belangrijkst is dat Bang Dat Ik Spring mede door Saartje’s zang een mooi liedje is geworden, de perfecte soundtrack voor deze periode van gure winden, striemende regen en vallende bladeren.

Requin Chagrin – Parachute

Requin Chagrin (verdrietige haai) komt uit Parijs en staat onder aangevoering van mademoiselle Marion Brunetto. Van haar hand is het aanstekelijke Parachute.

Requin Chagrin is (nog) geen echt grote naam in Frankrijk, maar na 3 albums is de band ook zeker meer inconnu. Marion zingt weliswaar in het Frans, haar muziek opvallend Engels georiënteerd. Nog meer dan in ouder werk sijpelt in Parachute bewondering door voor het werk van The Cure. Een ander hoorbaar verschil met eerdere producties is de heldere klank. Requin Chagrin was van de lo, maar speelt nu zonder kwaliteitsverlies. Dat en de wat weemoedige ondertoon maken van Parachute een chanson met internationale allure.

Sword II – Sentry

Op opvolger van Halogen van Sword II is …. anders. En dat is altijd goed. Nou ja altijd? Vaak wel in ieder geval.

Veel bands kennen maar één trucje, maar Sword II is dus niet voor een gat te vangen. Het grootste verschil is dat de leadzang niet van Travis is met een bijrol voor de dames, maar dat Certain dit keer het voortouw neemt met warme achtergrondzang van haar partners. Dat we toch te maken hebben met Sword II hoor je aan de gitaren en aan het kronkelige verloop van de compositie. Sword II laat zich moeilijk in een hokje plaatsten en ook dat is altijd goed. Nou ja, vaak wel.

Album: Electric Hour. Concert: 11 mei Rotown, Rotterdam.

Geen sleet op 10cc in Concertgebouw Amsterdam

In 2021 en 2023 stond 10cc al in de oogverblindende grote zaal van het Concertgebouw en opnieuw zit er twee jaar tussen. Ditmaal doet de Britse band Amsterdam aan voor The Ultimate Ultimate (tweemaal) Greatest Hits Tour. Dat terwijl er toch opvallend veel niet-singles worden gespeeld.

Gezien: 10cc, Concertgebouw Amsterdam, 18 november 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher

Het is stijf uitverkocht en dat betekent dat er ook achter de band honderden mensen in stoelen zitten. Een concert van de achterkant volgen is waarschijnlijk een bijzondere ervaring. Het geeft een extra dimensie aan de show, omdat goed te zien is hoe enthousiast er wordt bewogen en meegezongen in de grote zaal, met zijn 1974 zitplaatsen. Een getal dat terugkomt tijdens het concert omdat wereldhit The Wall Street Shuffle bijvoorbeeld uit dat jaar afkomstig is. Schitterende uitvoering. Terwijl we voorafgaand aan het optreden al zo in de watten worden gelegd met Son Of Man, dat uit de speakers knalt. Een nummer in 2006 geschreven door Graham Gouldman en, jawel, Kevin Godley. “Unfinished business”, volgens Godley, die samen met Lol Creme de band verliet in 1976, om samen heel veel geniale dingen te doen, zowel op plaat als visueel.

Zo horen we de nodige songs voorbijkomen die juist door hen zijn geschreven, zoals het schitterende Old Wild Man, dat die duidelijke Godley & Creme-signatuur heeft. Gouldman prijst de twee niet alleen vanwege hun geniale muzikale vondsten, maar ook vanwege de humoristische teksten waar zij patent op hadden. Clockwork Creep is ook zo’n typisch meesterwerkje van de twee. 10cc in de huidige formatie brengt een stiekeme ode aan het duo.

Die huidige formatie kan niet bestaan zonder de inbreng van de extreem getalenteerde multi-instrumentalist Iain Hornal, die over een fabuleus stemgeluid beschikt en ook al met Yes en Electric Light Orchestra op tournee is geweest. Ongelooflijk begenadigd muzikant en zanger. Hoe zou I’m Not In Love klinken zónder hem? Het blijft een van de allermooiste popliedjes die ooit zijn geschreven. Zo ongelooflijk subliem uitgevoerd. Wat zit er toch veel levensvreugde in de huidige samenstelling van de band, die Dreadlock Holiday uiteraard niet laat liggen. We denken even aan het voetbalelftal van Curaçao, dat zich een paar uur later kwalificeert voor het WK voetbal in en tegen Jamaica. Dreadlock Holiday is ook zo’n liedje dat eeuwigheidswaarde heeft. Het a capella gezongen Donna tekent de speelsheid van het optreden, dat wordt afgesloten met het door Lol Creme, Kevin Godley én Graham Gouldman geschreven Rubber Bullets. De cirkel is rond. Er zit nog altijd geen sleet op de band. Niet in de laatste plaats door de inbreng van Iain Hornal (45). Wat een gigant.

Getdown Services – Don’t Cheese Me Off

De gemiddelde tijdsduur van een hit in de jaren vijftig was 2 minuut 46. In de jaren 90 was dat opgelopen tot 4 minuut 14. Nu is de tendens terug naar anderhalve minuut, de ideale lengte voor Tik Tok.

Maar dat zal niet de reden zijn voor de geringe lengte van Don’t Cheese me Off van Getdown Services dat klokt op 1 minuut 47. De heren zijn gewoon kort van stof. Dit keer dan, hun grootste Graadmeter hit Dog Dribble is dik 4 minuten. Getdown Service, de vrolijkste en ook meest dansbare aller postpunkpraatacts gaat dit keer wat dieper in op het verschil tussen een lichte irritatie en oprechte woede. Met de gebruikelijk grote korrel zout. Don’t Cheese Me Off is de openingstrack van Crumbs 2, een compilatie van demo’s, b-kantjes en nog wat ander los liggend spul.

Ugly (UK) – Gallowine

Hoezo retro? Op Gallowine neemt Ugly (dat UK staat er achter omdat waarschijnlijk elders op deez’ aardkloot nog een band rondloopt die dacht dat Ugly een goede naam zou zijn) ons mee naar de tijd van Afghaanse jassen, op de grond zitten tijdens concerten en hoestbuien door slecht gedroogde weed.

Kortom naar de late 60’s vroege 70’s, een periode die de leden van Ugly (UK) natuurlijk alleen maar van horen zeggen kennen en van platen van hun (groot)ouders. Maar ze hebben goed geluisterd. Om het wat beter af te bakenen, de bron van de sound die men hier aanboort ligt in Canterbury (Kent) en is op de kaart gezet door bands als Caravan, The Soft Machine en Gong. Zij brouwden van jazz, rock en LSD een aparte, barokke stijl die door de punk werd weggevaagd. Maar nu dus weer met succes wordt opgerakeld door Ugly (UK) dat zich per release aan andere jas aanmeet en daardoor steeds weer verassend uit de hoek komt. Gallowine is de eerste single van het debuutalbum van de band uit Cambridge.

Westerman – Weak Hands

Westerman, daar hebben we lang niet meer iets van gedraaid, wegens net even te vrijblijvend.

Op het nieuwe album van Will Westerman staat echter een spooky ballad die wel aan onze criteria voldoet: boeiend van begin tot eind, eigenzinnig en anders, sfeervol en muzikaal; met één woord gewoon goed. Okay dat zijn er twee. Dat nieuwe album van de digitale Brit heet A Jackal’s Wedding en is zijn derde. Westerman was pas in het land voor optredens. Mocht je die hebben gemist. Op 14 feb komt hij terug voor een show in de Amsterdamse Tolhuistuin.

Anna von Hauswolff, Ethel Cain – Aging Young Woman

Volksstammen spleten bij het horen van het duet van Anna von Hauswolff en punk godfather Iggy Pop. The Whole Woman heeft dan ook niet heel lang in de Graadmeter gestaan.

Maar dat is natuurlijk geen reden om niet nog een nummer van de Zweedse sirene te proberen. Dit keer zingt ze een duet met Ethel Cain, net als zij een vrouw die het experiment niet uit de weg gaat. Beide vrouwen larderen hun muziek met een gothic randje.

Aging Young Woman is een ingehouden power-ballad. Een belter als Bonnie Tyler zou zo’n compositie regelrecht de hitparade inblazen. De onderkoelde versie van Anna en Ethel zal waarschijnlijk alleen bij ons horen te horen zijn. En op Anna’s nieuwe album natuurlijk. Dat heet ICONOCLAST en is nu uit.

Anna von Hauswolff staat op 23 januari in Paradiso. Ethel Cain komt volgend jaar naar Best Kept Secret.

Gorillaz, IDLES – The God Of Lying

Hij begint goed, de nieuwe single van Gorillaz met een verbasterde reggae-beat. Wat volgt zal niet iedereen kunnen bekoren, maar vast wel de fans van IDLES.

En dat zijn er in onze kringen heel wat. De rol van alfa-mannetje Damon Albarn lijkt hier beperkt tot die van co-componist. Waarschijnlijk is de melodie van The God Of Living van de Blur voorman. De tekst is van IDLES voortrekker Joe Talbot. Hij drukt een vet stempel op de track met zijn lijzige zangstijl, die overigens prima past in een reggae context. Ook The God Of Lying is geen knaller a la Clint Eastwood of Feelgood Inc, maar wel weer een lekker eigenwijs nummer van een clique die vooral leuke muziek wil maken.

Op 20 maart komt nieuwe Gorillaz album The Mountain uit.

Pitou – Pirate

Fans smulden van de eerste single van het nieuwe album van chanteuse extraordinaire Pitou, maar voor gebruik op radio was Too Good To Go net even te intens. Ook nieuwe single Pirate is zeker geen easy listening, maar ligt qua sfeer en structuur wel makkelijker in het gehoor. Tekstueel is Pirate een sprookje met een open einde, muzikaal is het een onder spanning staande ballade.

We  moeten nog even wachten op de opvolger van debuutalbum Big Tear (2023). Niet omdat het Pitou ontbrak aan ideeën, maar omdat ze een tussenjaar heeft ingelast voor gastoptredens en samenwerkingen. Ze trad op met NAAZ & Luwten en is te horen op recente releases van o.a. Jungle By Night en harpist Remy van Kesteren. Maar nu is het dus weer Pitou time! De twee vooruitgestuurde singles van het aanstaande P2 (26/3/26) album laten horen dat we geen Big Tear pt 2 krijgen, maar dat de artiest aan het experimenteren is geslagen; met geluiden, emoties en stijlen. Opvallend genoeg maakt dat haar muziek nog persoonlijker en nog meer persoonsgebonden.

Pitou staat op ESNS en treedt ook weer regelmatig op klik hier voor meer info daarover.