Category: Recensies

Ratboys – What’s Right

What’s Right van Ratboys begint vrij neutraal, maar als halverwege de zware gitaren uit de mouw komen weten we dat we goed zitten.

What’s Right is single 3 van het nieuwe album van de band uit Chicago en weer anders dan de voorgangers. Het huppelende tempo is bijna country en de zang van Julia Steiner semi-onschuldig. Die gitaren trekken de boel echter een heel andere kant op, een duistere richting die de band in vergelijkbaar vaarwater brengt als ‘Black Earth, WI’ waarmee ze twee jaar geleden een -1 hit scoorden.

Ratboys stond vorige maand op London Calling. Daar waren ze met hun Gothic Heartland Rock waarschijnlijk een vreemde eend in de bijt. Hopelijk komen ze in 2026 terug om hun nieuwe album te promoten. Dat verschijnt op 6 februari onder de titel ‘Singing To An Empty Chair’.

Annie DiRusso – Muck

Annie DiRusso werd in één klap beroemd toen haar versie van I Think Were Alone No van Tommy James & The Shondells (en Tiffany) een TikTok hit werd.

Dat had een probleem kunnen zijn. Het is niet makkelijk om van het imago van cover-acte af te komen. Eigen nummers bleken gelukkig ook aan te slaan.  En nu is de zangeres uit Nashville een bescheiden sensatie met een recente Tiny Desk Concert als nieuw hoogtepunt in haar nog prille carrière.

Na een serie singles verscheen eerder dit jaar een album, Mini-Pedestrian. Dat is nu opnieuw uitgebracht met niet 4 extra songs waaronder het sterke Muck. Zoals veel artiesten van Generatie Z vindt Annie inspiratie in de jaren 90. Op Muck klinkt ze als Alanis Morisette die een liedje van Nirvana en zingt. Van de eerste heeft ze de zangstijl met overslaande stem van de tweede de start/stop songs en harde gitaren. Haar eigen inbreng zijn sterke liedjes en scherpe teksten.

Yorick van Norden – Do It Now

Yorick van Norden – Do It Now (Excelsior) 

Voor muziekliefhebbers die hun pappenheimers kennen beginnen we met de klassieker Alle 13 Goed! Want dat is het aantal songs op deze nieuwe plaat van Yorick van Norden. Nummers die stuk voor stuk hun eigen schittering hebben. Muziek om blij van te worden.

Haarlemmer Van Norden is weliswaar een kind van de eighties, maar zijn hart ligt in de jaren 60 van de vorige eeuw. Beatles-liefhebber bij uitstek en dat horen we nog altijd goed terug. En wie aandachtig luistert hoort ook dat Do It Now is opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen. Waar Van Norden, geloof het of niet, gebruik mocht maken van het Hammond-orgel dat we horen op The Dark Side Of The Moon en piano’s die we horen in A Day In The Life en Penny Lane.

Van Norden moet zich als een kind in de Jamin hebben gevoeld en al dat enthousiasme hoor je ook wel terug in het gros van de nummers, waarin kosten noch moeite zijn gespaard om ze tot grote hoogtes te tillen. Zo werden er nogal wat gastmuzikanten ingevlogen, waaronder Reyer Zwart en Maarten Kooijman, die we nog kennen van Johan.

Het is eenvoudiger om instrumenten die niet zijn gebruikt te noemen dan die die wel zijn ingezet om Do It Now al die muzikale rijkdom te verschaffen. Hoe Beatles wil je het hebben met een song als Better Days? Terwijl veel meer bands uit de jaren 60 nagalmen op dit ongekend zorgvuldig gemaakte album. The Byrds noemen we ook even. Yorick van Norden is momenteel op tournee. Zo is hij in januari bijvoorbeeld te bewonderen in Alkmaar, Utrecht, Groningen en Breda. Tip: heen! Pieter Visscher

Puma Blue – Croak Dream

N.a.v. vorige single Desire schreven we al dat Puma Blue zijn mojo terug heeft. Dat bleek een juiste constatering want opvolger Croak Dream is minstens zo geslaagd.

Puma Blue alias Jacob Allen verstaat de kunst van de suggestie. Als je Croak Dream analyseert hoor je niet veel meer dan een stem, percussie, gitaar en keyboards, maar het geheel klinkt veel grootser, onheilspellender ook dan de losse delen. Het het stereospectrum zit vol galmpjes en geluidjes. Toch wordt het nergens onrustig of overvol. Spannend dat is het wel en ook vrij ongrijpbaar wat genre betreft. Art-rock maar dan anders. Croak Dream is het titelnummer van het nieuwe album van Jacob Allen alias Puma Blue. Dat wordt uitgebracht op 6 februari.

Concert: 21 mei Melkweg.

Hélène Barbier – Kindness In A Cup

Barbier spreek je uit op zijn Frans, Hélène Barbier komt uit Frankrijk, maar woont tegenwoordig in Montreal waar Frans nog steeds de voertaal is.

Zingen doet ze in het Frans én Engels. Eerlijk gezegd is zingen niet haar sterkste punt. Ze heeft niet veel volume en ook weinig bereik. De klank van haar stem is wel prettig. Wat haar songs bijzonder maakt is haar gitaarspel, daar is ze helaas wat karig mee, maar al haar songs bevatten of een sterke solo of een scherpe lick en soms beiden. Daarnaast schrijft ze ook hele mooie, speelse en/of puntige liedjes. Kindness In A Cup, het openingsnummer van haar pas verschenen derde album, Panorama is een representatief staaltje van haar kunnen. Zoals opgemerkt had ze wel wat meer mogen uitpakken op haar gitaar, maar de hook van de song is geweldig, een ingewikkelde maar niet uitsloverige gitaarriff met zowel een jazzy als een Afrikaans kleurtje. Voor fans van Courtney Barnett en Loupe o.a.

Live Foto Review: laatste keer Claw Boys Claw @ Paradiso

Live Foto Review: Claw Boys Claw @ Paradiso, Amsterdam
7 december 2025
Foto’s Peter van Heun

Claw Boys Claw maakt al jarenlang een afwisselende mix van rauwe, vuige, lyrische en psychedelische rock. De karakteristieke frontman Peter te Bos en gitaarvirtuoos John Cameron vormen sinds 1983 de spil van de band. Er zijn maar weinig Nederlandse bands die live met zoveel vuur spelen als Claw Boys Claw.

Na ruim vier decennia vol legendarische optredens, compromisloze rock en een onmiskenbare live-reputatie, kondigt de band nu hun afscheid aan. Claw Boys Claw tourt nog één allerlaatste keer langs de Nederlandse poppodia.

Onze fotograaf Peter van Heun was bij het laatste concert van Claw Boys Claw in Paradiso. Een erg gaaf concert met veel gasten o.a. Bobbie Rossini (oorspronkelijke bassiste) en Gini Cameron (dochter van) en Jan Kleijn (zoon van) op de drums.
John Cameron speelde bij de toegiften op de Les Paul Jr. van Allard Jolles (oprichter, vorig jaar overleden). En Peter te Bos ging natuurlijk de zaal in.

IST IST – Warning Signs

IST IST is en blijft een coverband met eigen nummers, maar ze worden wel steeds beter in wat ze doen.

Zonder te willen beweren dat Warning Sign een vrolijk nummer is, heeft het niet die ‘early 80’s Manchester doom sound’ waar de band in is gespecialiseerd. Tenminste niet alleen. Het tempo is opzwepend en het refrein gewoon ijzersterk. Natuurlijk is IST IST nog steeds zo retro als de neto, maar Warning Signs is een nummer dat op eigen benen kan staan en dat is winst. Er zit ook een nieuw album aan te komen. Op 6 februari verschijnt Dagger. Daarvan is Warning Sign het derde nummer 3 en idem single.

Concert: 14 maart Paradiso.

Pulp – The Man Comes Around

Een nieuwe van Pulp! En veel eerder dan verwacht. Op album More hebben de fans een kwart eeuw moeten wachten, The Man Comes Around volgt nog geen halfjaar na het comebackalbum van Jarvis Cocker en band.

Wat scheelt is dat The Man Comes Around geen eigen nummer is, maar een cover van een song van Johnny Cash. Een vrijwel onherkenbare cover mogen we wel zeggen, want op de tekst naar is alles anders. Het origineel van het titelnummer van deel IV van Johnny’s American Recordings serie is akoestisch. Cocker heeft er een vrij grote productie van gemaakt, een symfonische postpunkproductie zelfs die neigt naar, maar net aan de goede kant van kitsch blijft.  Een postmoderne kersplaat.

The Smackbar, Eruption Artistique – Donnie Giovanni

Of het echt goed is weten we nog niet, maar gek is het wel en gek is altijd goed in de popmuziek.

Het is niet helemaal duidelijk is waar The Smackbar begint en Eruption Artisque ophoudt. Maar in totaal hebben we het over een mannetje/vrouwtje of zes, zeven met naast muzikanten ook een filmmaker en een paar acteurs. De bende komt uit Rotterdam. Songtitel, Donnie Giovanni is natuurlijk een verwijzing naar de befaamde opera van Mozart over een hopeloze macho die uiteindelijk wordt gestraft voor zijn vrouwvijandige gedrag. Aha een rockopera denk je dan. De muziek van The Smackbar is zeker niet gespeend van enige ambitie, maar met zijn energieke gitaren, ronkende orgeltje en pakkende refrein is Donnie meer rock dan opera. Garagerock zelfs. Boeiend is het wel en ook beslist anders dan wat er doorgaans op de Nederlandse poppodia wordt gepresenteerd. En dat is natuurlijk alleen maar goed.

 

 

 

 

Cliffords – Marsh

Als de songs van Cliffords net zo goed waren als hun zangeres zou de band binnen de kortste keren wereldberoemd zijn.

Helaas is dat nog niet het geval. Maar gelukkig zijn hun liedjes ook weer niet zo matig dat we er niks mee kunnen. En wat Marsh ontbeert aan logische opbouw en aanstekelijk refrein wordt dus voldoende gecompenseerd door miss Lona Lynch en haar ijzeren longen. Wat natuurlijk ook kan is dat ze bewust kiezen voor een bandgeluid waarin de gitarist en niet de zangeres domineert. Het zal dan wat langer duren voordat de club uit Cork doorbreekt, maar uitstel is geen afstel.