Category: Recensies

Live Foto Review: Ramkot @ Patronaat

Live Foto Review: Ramkot @ Patronaat, Haarlem
21 februari 2025
Foto’s Peter van Heun

Een muzikale sloopkogel uit Gent knalt door Patronaat op vrijdag 21 februari 2025! Met een patent op potige, maar toch dansbare rock die hoofd noch heupen spaart, krijgt Ramkot in Nederland steeds meer bekijks. Hun muziek bevat stonerrock-invloeden en echo’s van bands als The Dead Weather en Nine Inch Nails, maar blijft onmiskenbaar Ramkot. Zien we je bij de show?

Hun debuutalbum “In Between Borderlines” verscheen in 2023 en was een intense 25 minuten rock. De band tourde veel, met meer dan 100 shows in één jaar. Voor hun tweede album werkten ze in de legendarische Rancho De La Luna-studio in Joshua Tree, en dat werpt zijn vruchten af. Het resultaat is een stevige en nog gevarieerdere rockplaat.

Voorprogramma: Mother Vulture

Fontaines DC – It’s Amazing To Be Young

Na doorbraak jaar 2024 zou je verwachten dat Fontaines DC zich even zou terugrekken om op hun welverdiende lauweren te rusten.

Maar niets van dit al. 2025 is nog maar net begonnen of er is alweer een nieuwe single van de boys uit Dublin. En nog een goede ook! Zo toegankelijk als op It’s Amazing To Be Young hoorden we ze zelden eerder. Fontaines DC klinkt hier zelfs wel wat als U2, maar dan zonder spatsies. Aan de andere kant, Grian Chatten is geen charmezanger en de Sky Radio luisteraar zal vast moeite hebben met het eind dat klinkt als een 45 toeren plaatje waarvan het gat niet in het midden zit.

It’s Amazing To Be Young is een optimistisch nummer. De band viert de hoop en onbezorgdheid van een nieuw leven, de vrijheid van jeugd. Waar hebben we deze uitbarsting van positivisme aan te danken? Aan de geboorte van de baby van gitarist Carlos O’Connell. Een straaltje licht in deze donkere tijd, precies wat we nodig hebben!

Concert: 3 juli Rock Werchter, 15-17 augustus Lowlands.

Elephant – Memories

Met vorige single, 20k kleunde Elephant een beetje mis, te experimenteel te anders. Maar op Memories horen we weer de elegante nedercountryrockband van Calling en For A Friend.

We hebben het vast wel eens eerder gefluisterd, maar de Rotterdammers hebben wel iets weg van America, die van van Horse With No Name. Dat zit hem vooral in de klank van de samenzang. Helemaal eigen is de rafelige gitaarsolo die zorgt voor het nodige venijn. De productie was wederom in de vaardige handen van Pablo Van DeWolff.

Jacob Alon – Liquid Gold 25

Nog maar drie singles heeft Jacob Alon online staan, maar nu al is duidelijk dat hij een hele grote gaat worden.

Jacob Alon is een Schotse schoonzanger in de lijn van Jeff Buckley, Rufus Wainwright en Anohni. Zelf zegt hij te zijn geïnspireerd Nick Drake en Adrianne Lenker. Jacob werkt samen met Dan Carey, die zorgt voor een folky, bijna barokke omlijsting. In dat weelderige decor staan de stem en autobiografische teksten van de artiest centraal. Nieuwe single Liquid Gold 25 gaat over het onvermogen relaties aan te gaan en de bedrieglijke troost van een liederlijk leven. Serieuze zaken van een serieus artiest van wie we nog heel veel gaan horen

Heartworms – Just To Ask A Dance

Het langverwachte debuutalbum van Heartworms is nu eindelijk uit. Een eerste kennismaking leert dat de hooggespannen verwachtingen geheel worden waargemaakt.

De drie vooruitgestuurde singles, Jacked, Warplane en Extraordinary Wings blijken niet eens de beste nummers te zijn. Dat is (waarschijnlijk) Just To Ask A Dance. Alleen het intro al, dat klinkt als de heroïsche titeltrack van een sciencefictionfilm. De song zelf heeft  wel iets Kate Bush achtigs, vooral in het refrein waarin ze klinkt als een heks. En wat kan ze zigen!  In den beginne kreeg Heartworms nog wel eens het postpunkstempel opgeplakt. Just Ask To Dance is pure en superieure pop. Muzikaal dan, tekstueel is de wereld van Jojo Orme een stuk donkerder dan de muziek hier doet vermoeden. Just Ask To Dance gaat over de dunne scheidslijn tussen liefde en obsessie. De eerste kandidaat voor de eindejaarslijstjes is binnen!

Concert: 3 maart Melkweg OZ, Amsterdam.

Droom Dit – De Grens Tussen Ons

Begin deze maand is het debuutalbum uitgekomen van Droom Dit uit Eindhoven/Enschede.

Op de langspeler toont de band zich veelzijdig in zowel stemming als stijl en absoluut niet bang voor avontuur en experiment. De Grens Tussen Ons is een van de meer conventionele nummers. Het doet (ons) wel denken aan ‘klassieke’ Nederlandstalige rockbands als De Dijk, The Scene en het Vlaamse Gorki. Ook goed aan De Grens Tussen Ons is dat het nummer die dynamiek heeft die Droom Dit tot een van de beste live-bands maakt van de lage landen.

Droom Dit Staat op Best Kept Secret 25.

Badflower – London

Badflower lijkt een band die niet kan kiezen. Zijn ze indie, rock of zelfs metal? Het antwoord is van alle drie een beetje. Daarom dient de band uit L.A. beoordeeld te worden op hun individuele songs.

Met London hebben ze er weer eentje die we goed kunnen gebruiken. London is een ballad, een liefdeslied zelfs. Zanger is verliefd op een meiske uit inderdaad Londen. Hij is zo hoteldebotel dat hij zelfs bereid is om stante pede naar de Britse hoofdstad te verhuizen. London heeft schwung en zit vol ingehouden spanning die pas vrijkomt als Josh Katz is uitgezongen. Uiteraard in de vorm van een gitaarsolo.

bdrmm – Lake Disappoinment

Nu er een derde single uit is van het nieuwe, eveneens derde album van bdrmm weten we het zeker; de band is van kleur verandert. Of beter van instrumentarium.

Waar eerder de gitaren overheersten, horen we nu voornamelijk instrumenten met toetsen. Ook de songs zijn wat abstracter of zo je wilt wat grilliger geworden. Even wennen dus, maar de moeite loont. Lake Disappointent lijkt opgenomen in een grote ondergrondse ruimte met een drummer die van jazz houdt. De staccato zang heeft meer pit dan we gewend zijn van de bdrmm‘s, die meestal alle tijd nemen om hun punt te maken. Lake Disappoinment is geen dansnummer, maar een dansmix is misschien nog geen eens zo’n slecht idee. bdrmm album 3 heet Microtonic (28/2).

Squid – Cro-Magnon Man

Cro-Magnon Man is de benaming van de vroeg moderne mens, deels tijdgenoot van de neanderthaler en onze directe voorouder. Cro-Magnon Man is ook de titel van de derde en voorlopig waarschijnlijk wel laatste single van het nieuwe album van Squid.

Cowards is inmiddels uit. Zoals alle nummers van Squid is een incubatieperiode wenselijk. Op eerste gehoor klinkt het nummer behoorlijk dopey zoals King Gizzard in zijn begindagen. De tekst wordt verteld in plaats van gezongen op de refreinachtige delen na die met een kopstem worden gebracht. Er zit geen intrumentale break in de song wat het geheel wat overdonderend doet overkomen. De tekst is ook weer lekker vaag, maar lijkt te gaan over de (oer)mens en zijn wisselende rol van jager en gejaagde en ogenschijnlijk ongrelateerde zaken als schoenen, paarden, auto’s en plastic. We zeiden toch dat het een dopey nummer was?

Concert: 15 april Melkweg, Amsterdam.

Sharon Van Etten & The Attachment Theory

Sharon Van Etten & The Attachment Theory (Jagjaguwar)

Sharon van Etten heeft haar begeleidingsband wat sterker een gezicht gegeven door in de toekomst als Sharon Van Etten & The Attachment Theory door het leven te gaan. Het levert een titelloos album op. Een echte bandplaat bovendien. Ontstaan door lekker te jammen en tot songs te komen. Van bijzonder hoog niveau. We hoorden Van Etten zelfs nog nooit zo goed en overtuigend.

De Amerikaanse, die allengs meer elektronica is gaan gebruiken in haar indiepop-rock, huurde voor Sharon Van Etten & The Attachment Theory de briljante Marta Salogni in. De Italiaanse drukt een zwaar stempel op de plaat, zoals ze ook al deed op het meesterlijke laatste album van Depeche Mode: Memento Mori. Meer dan ooit wordt het geluid van Van Etten gedomineerd door elektronica en Salogni is daar verantwoordelijk voor. We kennen haar ook van haar werk voor onder meer Björk, Animal Collective, Bon Iver, Black Midi, Bar Italia en Ela Minus. Salogni bevindt zich in de Champions League van de producerswereld.

Al die perfect geproduceerde indiepopliedjes op Sharon Van Etten & The Attachment Theory komen het best tot hun recht wanneer ze worden beluisterd op een (goeie) koptelefoon. De sublieme gelaagdheid van een track als Trouble maakt eens mens echt zielsgelukkig. De loepzuivere stem van Van Etten op dat tapijt van briljante elektronica, drums en gitaar is puur, intens luistergenot.

Een van de swingende nummers op het vlekkeloze album is I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) waar bassist Devra Hoff op magnifieke wijze de hoofdrol opeist, op een plaat die overloopt van de schoonheid. Depeche Mode horen we ook sterk terug in Afterlife, dat gaat over het overlijden van een fan van Van Etten, die er sowieso nooit voor terugdeinst persoonlijke belevenissen te verwerken in haar teksten. Wat een eerbetoon. Wat een album. Het is februari en daarom wat vroeg, maar waarschijnlijk staat Sharon Van Etten & The Attachment Theory bij velen op één in hun eindlijstje over 2025. Pieter Visscher