Category: Recensies

Girl and Girl – Okay

Er zijn weing bands die zo makkelijk herkenbaar zijn als Girl and Girl. Vanaf het moment dat Kai James zijn mond opendoet weet je met wie je te maken hebt.

Zelfs als hij met wat minder vibrato zingt dan voorheen haal je hem er zo uit. Okay is meer dan oké, Okay is top. De nieuwe Girl and Girl single begint met een gitaarriedel die refereert aan mid periode Beatles, Drive My Car die richting. Girl and Girl is een band met een eigen logica dus het helpt als je Okay een paar keer hoort. Tekstueel gaat de Australische band op de filosofische tour. James zingt dat alles niet altijd perfect hoeft te zijn. Soms is Okay goed genoeg. En zo is het. Op een nieuw album van Girl and Girl zullen we nog even moeten wachten. Deze nieuwe single is bedoeld om de kaartverkoop van hun Amerikaanse tournee aan te slingeren.

WU LYF – A New Life Is Coming

Op Spotify zal je tevergeefs zoeken naar ouder werk van WU LYF dan nieuwe single A New Life Is Coming. Toch is de band alles behalve nieuw.

WU LYF, wat schijnt te staan voor World Unite Lucifer Foundation is een band uit Manchester die zich graag in nevelen hult. In 2011 brachten ze een debuutalbum uit. Een jaar later viel het doek en verdwenen ook online alle sporen van de band. Er volgden diverse side-projects, maar zoals dat gaat konden die niet tippen aan het moederschip. Vorige maand vertoonde de slapende website van de band plotseling weer leven. Er verscheen een klok die aftelde naar 1 april en de tekst SOMETHINGFROMNOTHINGANEWLIFEISCOMING. Dat bleek geen grap maar de releasedatum van een nieuw nummer, A New Life Is Coming.

‘We are all surprised by the big music that still plays itself through us’ is de verklaring van de heren. Het nieuwe en onverwachte levensteken is een groots opgezette, tijdloze (lees retro) rocksong met solo en koorzang, brede gitaarrifs en bevlogen solo’s. Het geheel duurt iets meer dan zes minuten. Hopelijk blijft het niet bij deze uitbarsting en pikt WU LYF draad weer op. Dit keer graag wat langer dan één album en een paar optredens. 

S.G. Goodman – Fire Sign

Het is alweer drie jaar geleden dat we met plezier zendtijd gaven aan S.G. Goodman en haar neo Americana songs All My Love Is Coming Back To Me. The Way I Talk en Space and Time. zijn alweer van vijf jaar geleden op onze playlist.

S.G. had wel wat meer mogen uitpakken op haar gitaar maar verder is Fire Sign een waardige opvolger. Van nature toch al geen feestnummer werkte S.G. aan haar nieuwe album onder de schaduw van recent verlies: de dood van een goede vriend en van haar trouwe viervoeter. Toch is Fire Sign met zijn krachtige refrein eerder een vrolijk dan deprimerend nummer. S.G.’s stem is wat in het Engels ‘an aquired taste’ heet. Maar net als Neil Young heeft ze van haar vocale beperkingen haar forte gemaakt. Wie even doorbijt wacht hier een echte ‘original’.

Nieuw album heet Planting By The Signs en wordt medio juni verwacht.

TURNSTILE – NEVER ENOUGH

Vier jaar geleden gebeurde wat fans al 10 jaar hadden zien aankomen, de definitieve doorbraak van TURNSTILE.

De van oorsprong hardcore punkband had wel wat water in de wijn gedaan, maar ook weer niet zoveel dat niemand meer dronken werd. Het afscheren van de wilde haren was niet zozeer ingegeven door honger naar roem en fortuin, maar door het verstrijken der jaren. Die -hoe zullen we het noemen- mellow-isering lijkt te zijn doorgezet. Hoewel nog steeds niet voor doetjes is nieuwe single NEVER ENOUGH een melodieus moppie muziek. De gitaaruitbarstingen refereren weliswaar nog aan hun verleden als oproerkraaiers, maar de nieuwe single is vooral heel catchy. Probeer dat refrein maar eens uit je hoofd te krijgen. En best origineel. Met NEVER ENOUGH creëert TURNSTILE een nieuw genre: dreampunk!

Arcade Fire – Year Of The Snake

Het lijkt aannemelijk dat Year Of The Snake gaat over de turbulente periode die Arcade Fire achter de rug hoopt te hebben.

Aanleiding voor de reuring was het baltsgedrag van bandleider Win Butler. Zijn eega Régine Chassagne lijkt hem te hebben vergeven dus wie zijn wij om moeilijk te doen. Opvallend (en interessant) is dat Régine dit keer op de voorgrond treedt als co-leadvocalist. Verder is Year Of The Snake een typisch Arcade Fire nummer dat het meer van dynamiek moet hebben dan van melodie. Meeslepend is het dan weer wel. De productie is van de Butlers en Daniel Lanois. Meestal drukt deze veteraan (B.Dylan/P.Gabriel/R.Robertson) zijn stempel op alles waar hij bij betrokken is, maar hier is zijn rol bescheiden. De releasedatum van het Pink Elephant album is 9 mei.

Real Farmer – Big Stepper

Real Farmer zingt over universele onderwerpen als oorlog en (het gebrek aan) vrede. Dat resoneert niet alleen in eigen land, maar ook elders in Europa.

Niet verwonderlijk dus dat de Groningse noiseband welkom is in Engeland en een plek heeft veroverd op het prestigieuze Primavera Festival in Barcelona. Als je het intense Big Stepper hoort, kan je je verliezen in de muzikale opwinding van het nummer,  maar het is dansen op een vulkaan. De clip laat zien waar Big Stepper over gaat: de opkomst van het fascisme en andere onfrisse ismes. De nieuwe single van Real Farmer is dus een onvervalste protestsong. Helaas zijn die momenteel broodnodig.

EP: RFII komt uit op 2 mei.

Car Seat Headrest – CCF (I’m Gonna Stay With You)

Ook de tweede single van het nieuwe album van Car Seat Headrest is alleen in naam een single d.w.z. een los uitgebracht liedje bedoelt om een album te promoten.

CCF (I’m Gonna Stay With You) voldoet op geen enkele manier aan de criteria van een traditionele (hit)single. Alleen al de lengte. Klokte Gethsemane een volle tien minuten, met zijn speelduur van ruim 8 zit CCF (I’mGonna Stay With You) daar nauwelijks onder. Refreinen ontbreken net als rustpunten en het intro klinkt eerder als een soundcheck dan een interesse opwekkend beginstuk. Net als zijn voorganger is ook CCF een uit verschillende delen opgebouwde mini-indie-rockopera met een cultuur-historisch onderwerp; (fictieve) student Beolco en de door hem bewierookte toneelschrijver The Scop. Nadere duiding van de tekst laten we graag over aan experts. Maar goed is het dus wel. En bijzonder.

Album: The Scholars volgt over een week of drie.

Honey I’m Home – Wishful Thinking

Wishful Thinking is de debuutsingle van Honey I’m Home, een nieuwe band met Amsterdam als uitvalsbasis.

Als je het nummer hoort, hoor je meteen de makers van dit smaakvol en zorgvuldig opgebouwde, meerstemmig gezongen barokke kunststukje wel vaker een opnamestudio van binnen hebben gezien. Dus zijn we op onderzoek uitgegaan en op de volgende informatie gestuit. Van de vijf bandleden hebben er drie een ‘verleden’. Zangeres-gitarist Sofie Oosterman komt uit Marathon, zanger-gitarist Thom Schotanus is of was bassist bij Jagd en Jasper Meurs drumde in WIES en bij Banji. Vooralsnog ontraceerbaar zijn toetsenist Hugo de Groot en bassist Evelien Keesmaat. Nu maar hopen dat Honey I’m Home van de lange adem is, want van deze close harmony shoegazeband willen we graag nog meer horen.

Bowl – The Ghost

Het Utrechtse Bowl weet de ledematen weer in beweging te brengen met nieuwe single The Ghost.

De opvolger van The Weight heeft wel iets van de nerveuze en artistieke dansmuziek die rond 1980 vanuit de V.S. onze richting werd opgestuurd. Denk daarbij aan bands als Talking Heads, B52’s en vooral tijdens het slotstuk waarin een saxofonist opduikt the Contortions van James Chance. De toen gehanteerde verzamelnaam voor deze vroege vorm van postpunk was no wave. Eind deze maand volgt het moederalbum, The Rude Interruption Of Fear, een plaat met als verbindend thema de worsteling van zanger Vos Ploeg met zijn persoonlijke demonen.

Petey USA – The Milkman

‘A poor man’s Bruce Springsteen’, de Amerikaanse Frank Turner. Je kunt Petey USA wegzetten als niet bijster origineel, maar de man is zeker niet gespeend van talent en wat hij misschien mist in originaliteit maakt hij meer dan goed met zijn tomeloze energie.

Los daarvan is zijn nieuwe single The Milkman een nummer waarvan je de zomer in je bol krijgt. We kennen Petey nog van een paar jaar geleden. Toen pikten we een nummer op van zijn USA album. En ging Peter Martin uit Detroit nog gewoon als Petey door het leven. Klaarblijkelijk is er ergens een andere Petey opgestaan waardoor onze Petey zich genoodzaakt zag om zijn artiestennaam aan te passen. Dat hoeft overigens geen muzikale Petey te zijn. Martin is ook actief en populair op TikTok.

Nog even over The Milkman. Ook in de VS worden melkboeren met een schuin oog aangekeken door echtgenoten die twijfelen aan de echtelijke trouw van hun partner. In de clip van The Milkman speelt Petey zo’n flierefluitende huis aan huis leverancier. Maar het nummer gaat eigenlijk over je zelf een schop onder je kont te geven en leren te genieten van het leven.