Best Kept Secret 2025 divers, piekfijn en zonnig

Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.

Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.


Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.

Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.

The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.

Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.

“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.

Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid.  Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.

Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.

Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.

Michael Kiwanuka (foto) sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.

 

Been Stellar – Breakaway

De New Yorkse band Been Stellar is bezig met een sterke opmars. Ze tourden als support van The 1975 en zijn momenteel op EU/UK tour met Fontaines D.C. Komende zomer zijn ze te zien op grote festivals als Reading & Leeds, Primavera Sound en Pukkelpop. In 2024 brachten ze hun veelgeprezen debuutalbum Screams from New York, NY uit, met daarop o.a. IJsbreker Sweet. Momenteel werken ze aan hun tweede album, waarvan Breakaway de eerste track is. Die klinkt wat minder postpunk dan we van ze gewend zijn, er zit wat emo in verstopt.

David Byrne – Everybody Laughs

Creatieve duizendpoot David “Talking Heads” Byrne brengt op 5 september zijn eerste soloalbum in zeven jaar uit: Who Is the Sky?. De plaat verschijnt op het gerenommeerde Matador Records.

Volgend jaar staat Byrne ook weer op het podium bij ons in de buurt: op 15 en 16 februari in AFAS Live in Amsterdam en op 18 februari in Vorst Nationaal in Brussel. Wie zijn legendarische show op Down The Rabbit Hole 2018 heeft meegemaakt, weet dat je dit niet wilt missen.

De plaat telt twaalf tracks. De eerste single, Everybody Laughs, is inmiddels verschenen en is een ritmisch, opgewekt klinkend nummer dat thema’s als vergankelijkheid en vervreemding aansnijdt. St. Vincent verzorgt de vocalen in de slotfase – een vertrouwde samenwerking voor Byrne. De opvallende videoclip, geregisseerd door Gabriel Barcia-Colombo, bestaat uit een enkele, voortdurende camerabeweging van ruim vier minuten en geeft de boodschap een extra laag.

Voor de productie werkte Byrne samen met Kid Harpoon (bekend van onder andere Harry Styles en Florence + The Machine), terwijl het Ghost Train Orchestra de blazers- en strijkersarrangementen voor zijn rekening nam. Naast St. Vincent zijn ook Hayley Williams (Paramore) en Tom Skinner (The Smile) op het album te horen. Byrne omschrijft de muziek als “menselijk en inclusief”: “Iedereen leeft, sterft, lacht… Muziek kan dat allemaal tegelijk vangen.”

Brògeal – Vicar Street Days

In de nogal ambitieuze bio op Spotify vergelijkt Brògeal zich met een hele serie illustere voorgangers, vaak van Keltische origine.

Eén naam ontbreekt en dat is die van The Boss. Terwijl zijn naam als eerste te binnen schiet als je Vicar Street Days hoort. En niet alleen vanwege de titel. De band speelt dus E-Street-achtige rock, maar dan met een zwaar Schots accent. Tenminste op hun nieuwe single. Ouder werk is wat folkier met een accordeon en zo. Vicar Street Days gaat over vroeger toen de bandleden hun dagen vulden met drank & drugs en pizza hangend in hun stamkroeg in Falkirk, hun hometown. Als begin twintigers zijn de boys van Brògeal misschien nog wat jong om met weemoed terug te denken aan ‘the good old days’, maar dat zal hun Keltische bloed zijn.

Cliffords – My Favourite Monster

Cliffords is een nieuwe Ierse band geformeerd rond zangeres Iona Lynch.

Miss Lynch is een performer type natuurkracht. Ze kan fluisteren als een briesje en uithalen als een orkaan. Maar ze is heel spaarzaam met haar super power en mede daarin schuilt haar kracht. Maar als ze los gaat sleept ze alles en iedereen mee. Een ander talent is – daarbij geholpen door de rest van de band – haar vermogen sterke songs te schrijven met aansprekende teksten. Case in point is nieuwe single My Favourite Monster. De nieuwe single van Cliffords staat op de Salt Of The Lee EP, hun 3e. Cliffords viel al op in het woud van bands op ESNS begin dit jaar en gaat binnenkort de show stelen op Best Kept Secret.

Mt. Joy & Gigi Perez – In The Middle

Deze is op het randje, niet van de goede smaak van wat we kunnen scharen onder de indievlag

In The Middle, de vrucht van de samenwerking van Mt JoyGigi Perez is namelijk nogal poppy. Maar wat een goed liedje! Mt Joy is inmiddels een oude bekende. De band uit Philly/L.A. scoorde zeven jaar geleden alweer een IJsbreker met Silver Lining, maar was ook daarvoor al gesignaleerd. Gigi Perez is nieuw hier. De zangeres uit Florida is een TikTok fenomeen en lid van het selecte clubje artiesten met een song die meer dan een miljard keer is gestreamd. Sailor Song is een freakhit eigenlijk, want Gigi maakt zeker geen platte pop. Het duet van Mt Joy en miss Perez is een classic in spe. Een goudeerlijke folksong met een positieve drive, een fijne sfeer en tijdloos refrein. Het einde is wat abrupt, maar dat is dan ook het enige wat je er op aankunt merken. De bron van In The Middle is het album Hope We Have Fun van Mt Joy dat afgelopen week online is gekomen.

Pulp – More

Pulp – More  (Rough Trade)

Een bandnaam van vier letters en daar achteraan een albumtitel van vier letters. Dat is schitterend compact en zien we niet zoveel. De albumtitel van het debuut van Pulp (1983) is nog compacter: It. De band bestaat inmiddels 42 jaar, maar tussen laatste worp We Love Life (2001) en More zit bijna een kwarteeuw.

Zo zie je maar: oude liefde roest niet. Pulp is terug en hoe! Een plaat opgedragen aan de in 2023 overleden bassist Steve Mackey. Hij had zich geen mooier eerbetoon kunnen voorstellen, want wát een album is dit zeg. De moeder aller comebackalbums zou je bijna zeggen en dat doen we dan ook.

Het is meteen raak met de eerste single, tevens openingsnummer van More, het sublieme Spike Island. Klassiek Pulp. Inmiddels grijsgedraaid op Pinguin Radio. Het is slechts een van de vele hoogtepunten op een album dat kwalitatief raakt aan meesterwerk Different Class, dat dertig jaar terug verscheen.

Het schitterende narratief in Grown Ups is meesterlijk. Jarvis Cocker legde de basis voor de song dertig jaar terug, maar moest eerst ‘volwassen’ worden om het af te ronden. Wat een pracht, wat een praal. ‘Finally part of the new generation. Finally part of the pub conversation. Trying so so hard to act just like a grown up. It’s so so hard.’ Cocker is 61 inmiddels en lijkt in de vorm van zijn leven.

In zeven van de elf nummer horen we het Elysian Collective, een samenwerkingsverband gespecialiseerd in allerlei soorten hedendaagse, experimentele en geïmproviseerde muziek. De groep werd in 1999 opgericht als strijkkwartet Elysian Quartet en staat nog immer in de voorhoede van de nieuwe muziek. Het geeft extra muzikale rijkdom aan het magnifieke More, dat geproduceerd is door James Ford (o.a. Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Fontaines D.C.).

More is een album dat ongelooflijk goed in elkaar steekt en tekstueel geen thema’s uit de weg gaat. En dan wordt het ook nog eens ronduit uitbundig met het werkelijk schitterende Got To Have Love, met een intro en outro dat opvallend veel wegheeft van Radioheads Street Spirit (Fade Out), maar wát een opwinding tussendoor! Wat een zaligmakend optimisme! We want More! Pieter Visscher

 

 

 

Fit – Life So Nice

Met de release van een nieuwe EP sluit de Utrechtse sprokkelrockband Fit een periode af en maken ze tegelijkertijd een begin met een nieuwe fase in hun nog vrij prille bestaan..

Alle tot dusver verschenen singles staan op Miracles Might Happen, maar ook een tweetal gloednieuwe tracks. Het titelnummer en Life So Nice. Die laatste song laat horen wat Fit nou zo bijzonder maakt: de bas is funk, de coupletten punk, de refreinen pop, de synth psychedelisch en het geheel net zo opwindend als het winnen van een bekerfinale. Wat je ook hoort is dat Fit live een belevenis moet zijn.

GHOSTWOMAN – Alive

Evan Uschenko schrijft de naam van zijn band nu aan elkaar en met hoofdletters, maar verder heeft hij alles bij het oude gehouden.

Nieuwe single Alive is dus een doorwrochte rocksong met Byrds-iaanse jingle-jangle gitaren, quasi nonchalante zang en een vurige solo in de staart. ‘Never change a winning formula’ zal hij gedacht hebben. En gelijk heeft hij. Wat je ook goed af kunt horen aan de nieuwe song van Evan en zijn Vlaamse partner Ille van Dessel is dat Alive live nog beter zal klinken dan het nu al doet. Op 5 september komt er een nieuwe album uit van GHOSTWOMAN, Welcome To The Civilized World.

Concert: 18 oktober Tolhuistuin, Amsterdam.

Unknown Mortal Orchestra – BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES

Na het verwarrende IC-02 Bogota, het wat tegenvallende V en een paar hoopgevende tussendoor singles lijkt UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA nu zijn groove weer te hebben gevonden.

Of fans van het eerste uur het daarmee eens zijn moeten we nog even afwachten. BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES is namelijk nogal anders dan de door bandbaas Ruban Nielson met zijn karakteristieke kopstem gezongen indie-evergreens als Multi-Love and So Good In Being In Love. Dat zijn best wel lieve liedjes. BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES is bozig en streng. Die verandering van spijs zit hem voor een groot deel in de snauwende gitaarriff waaromheen de nieuwe song van de psychedelische indie-rockers uit Nieuw Zeeland is gebouwd. AC/DC is het nog niet, maar venijniger hoorden we UMO zelden eerder. Dat zal te maken hebben met de inspiratie voor de nieuwe EP. Die komt van morsige Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig. CURSE heeft zes tracks en is dus eigenlijk een half album. Over anderhalve week komt hij uit.