Category: Recensies

The Gnomes – Flippin’ Stomp

Even een geintje tussendoor. Een serieus geintje dat wel. The Gnomes klinken als pre- marihuana Beatles.

John, Paul, George & Ringo vormden een onstuimige rock ‘n’ roll band tot Bob Dylan ze in 1964 hun eerste jointje liet roken (waar verhaal). Daarna werd alles anders. Zonder te willen beweren dat The Gnomes helemaal drugsvrij zijn – het zijn tenslotte Australiërs – hebben zij zich als doel gesteld de essentie van de rock ‘n’ roll weer terug te brengen. Dat doen ze in korte, retestrak gespeelde songs, die dus klinken alsof ze zijn geschreven (of gecoverd) door The Fab Four begin jaren zestig. Zo is Flippin’ Stomp een geslaagde rewrite van het door The Beatles gecoverde Slow Down van Larry Wiliams. Het is een pastiche, maar met liefde, kennis en heel veel plezier gemaakt.

Jesse Welles – No Kings

Jesse Welles maakt er geen geheim van dat Bob Dylan zijn grote voorbeeld is.

Hij heeft hij Dylan’s vroege folk c.q. talking blues stijl geadopteerd om met het zelfde doel als de jonge Dylan protestsongs te vertolken over actuele zaken en brandende kwesties. Aan onderwerpen en inspiratie geen gebrek natuurlijk. Een tijd geleden zette geleden Jesse een eerste schets van No Kings online. Uit steun van het gigantische protest onlangs in de V.S. tegen Trumps imperialistische impulsen heeft hij het nummer uitgewerkt en officieel uitgebracht. Binnenkort komt Jesse hier zijn boodschap verkondigen. Voor eigen parochie waarschijnlijk, maar beter dat dan zwijgend toezien.

Concert: 11 december  Melkweg (uitverkocht).

Met Kim Wilde herleven de 80’s in Haarlem

Het is allemaal heel erg eighties wat er gebeurt in de afgeladen PHIL. in Haarlem, waar we de jaren 80 volop herleven met Kim Wilde. Waar maar geen sleet op lijkt te zitten. Hoewel we haar hondstrouwe achtergrondzangeres zonder meer credits moeten geven: Scarlett Wilde, een tantezegger, dochter van broer Ricky.

Gezien: Kim Wilde, PHIL. Haarlem, 30 oktober 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher 

We zien zeven man op het podium. Drie heren met zonnebril en een met een snor die dermate sterk aan Ted de Braak doet denken dat je in gedachten weer even op de bank zit met een schaal wokkels op schoot. Ook NCRV! We zien de vergankelijkheid van de roem welzeker in Haarlem. Wilde, muzikaal beïnvloed door Gary Numan, Kraftwerk, The Sex Pistols en The Clash, was een wereldster in de jaren 80. Haar huidige band is, mogelijk onwillekeurig, een lichte pastiche op dat decennium. En dan is het prachtig dat we een substantieel deel van het publiek zien dat toen nog niet op moeder aarde woonde. Tieners ook. Zij moeten de doctrine van pa en ma hebben meegekregen. Sociale media? Niets mis mee. Want wat een spervuur aan hits horen we voorbijkomen. Vergeet niet: Wilde is recordhouder meest genoteerde Britse vrouwelijke solo-act van de jaren 80, met zeventien hitsingles in de Britse Top 40. Hoewel we ook alleraardigst materiaal horen van Wildes dit jaar verschenen studioalbum Closer. Het prikkelende Lighthouse bijvoorbeeld, waarin de jaren 80 stevig nagalmen. En het catchy Scorpio, waarin het intro van Kids In America (logische afsluiter van de show) wordt gerecycled.
Ze prijst haar broer Ricky Wilde, die onder meer Cambodia schreef. Een van de hits die we voorbij horen komen. Ricky, net zo kaal als Frits Wester, is een van de zonnebrildragers. Kek leren jasje aan en een gitaar om z’n schouders.
“In the eighties we wanted to join the gang. Be on Top of the Pops, write a hit record!”, zegt Wilde (64), aimabel als altijd. Schitterende vrouw, die haar publiek ouderwets weet te bespelen.
Met veel liedjes die de toets der tijd hebben doorstaan. Het 44 jaar oude Chequered Love bijvoorbeeld. Je vergeeft haar terstond alle platitudes die een artiest die al zo lang actief is nou eenmaal graag deponeert. View From A Bridge is een onverwoestbaar eightiespareltje dat elk mogelijk cliché überhaupt de nek omdraait. Wat een gelukzalige hit blijft dat toch. Evenals het nog altijd licht rebelse You Keep Me Hangin On. Een poppareltje dat eens in de zoveel decennia de revue passeert.

Dutch Interior – Play The Song

Play The Song is een gloednieuwe single van Dutch Interior, een band die meerdere malen de top 10 van de Graadmeter wist te penetreren met vrij heftige gitaarsongs met voorop Ecigs.

Play That Song is totaal anders. De nieuwe single van de band uit Californië is een countryrocksong, maar dan met een minimale hoeveelheid rock en eigenlijk ook niet heel veel country. Wat het wel is, is een breekbare ballad. We horen eerst alleen zang en piano. Later komen er wat akoestisch gitaren bij. Op de achtergrond waait een zachte prairiewind die soms een steelguitar meevoert en dan weer wat violen. Het slot is een lange zachte fluittoon. Intrigerend.

Sleaford Mods – The Good Life

Demise Of Planet X. Dat wordt de titel van het nieuwe album van Sleaford Mods. 16 januari is de releasedatum en The Good Life de eerste officiële single (het is niet helemaal duidelijk of Megaton ook op het album komt).

Voor The Good Life hebben Jason en Andrew de krachten gebundeld met BIG SPECIAL en Gwendoline Christie. BIG SPECIAL zijn oude bekenden. Gwendoline hebben we even moeten googelen. Zij is een actrice en bekend van o.a. Game Of Thrones (Brienne van Tarth) en Severence. En waarover praten zij? Over een heleboel waaronder de nare gewoonte (vindt hij zelf) van Jason Williamson om bands af te kraken. En de naderende apocalyps. Opgemerkt moet worden dat The Good Life een van de toegankelijkste producties van Sleaford Mods tot dusver is.

Library Card – Days Of Clay

Days Of Clay, de nieuwe single van onze favoriete boekenclub, Library Card is een duet over het verlangen naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt.

‘Au recherche du temps perdu’, maar dan anders en in het Engels. De Rotterdammers filosoferen samen met Axender. Dat is de nom de plume van Marnix Visser van o.a. Korfbal. Days Of Clay is feitelijk een podcast met een beat. De single krijgt de Paradiso vinylclub-behandeling of wel zal in beperkte oplage verkrijgbaar zijn als 7 inch single. Op rood vinyl nog wel.

Courtney Barnett – Stay In Your Lane

Dat Courtney Barnett zich niet laat opjutten, weet iedereen die haar  kent. Ze wordt niet voor niets ‘queen of the slackers’ (luilakken) genoemd.

Vier jaar geleden bracht ze haar laatste album uit. Twee terug kwam ze wel met een soundtrack, maar daarop zong ze niet dus die tellen we niet mee. Maar er is weer activiteit in het Barnett-kamp; een nieuwe single en waarschijnlijk binnenkort ook een nieuw album. Stay In Your Lane is instant herkenbaar als een nummer uit Courtney’s koker. Maar toch ook wel essentieel anders dan evergreens Avant Gardener of Pedestrian At Best.

Om het wat onelegant te zeggen, Courtney heeft hier peper in haar reet. Het opgefokte tempo van Stay In Your Lane past prima bij het onderwerp: ergernissen in het verkeer. Uiteraard is haar road rage een metafoor en gaat het nummer in het echie over niet willen worden opgejaagd. Daar wordt ze sacherijnig van. Hoe diep haar frustraties gaan, weten we als het album er is, maar we kunnen niet zeggen dat de nieuwe Courtney Barnett niet bevalt.

Cardinals – Burning Of Cork

Burning Of Cork is de minst Iers klinkende single van Cardinals tot nu toe.

Zat er in vorige songs altijd wel ergens een fiddle, fluit of accordeon verstopt, dit keer doen de elektrische gitaren het zware werk. De songtitel kan je op twee manieren interpreteren; het verbranden van kurk of het verbranden van Cork. Dat is na Dublin de grootste stad van Ierland. De tweede uitleg is de beste. De korte maar heftige song gaat over de Ierse onafhankelijkheidoorlog van 1920. Toen hielden de Britse bezetters ongelofelijk huis in Cork waarna ze ook nog eens de stad in as legden. Sindsdien zijn de Ieren solidair met elk volk dat strijd tegen zijn bezetter. De dubbele boodschap van de 3e single van het Masquerade album (13/20 van Cardinals moge duidelijk zijn.

Concerten: 29 november Doornroosje/Nijmegen. 30 november Tolhuistuin/Amsterdam.

Tony Hadley pakt Victorie in Alkmaar moeiteloos in

Tony Hadley in het state of the art-poppodium Victorie in Alkmaar betekent een uitverkocht huis voor de voormalig zanger van Spandau Ballet. De Britse band die in de jaren 80 erg productief was en grote successen vierde. Wereldwijd. De band is vanwege hommeles al weer even ter ziele. Hadley (65) weet van geen ophouden.

Gezien: Podium Victorie Alkmaar, 27 oktober 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher

“Are there any crazy girls in the audience?”, vraagt Hadley, na openingsnummer Feelin’ Good. Een liedje uit 1964 van Anthony Newley en Leslie Bricusse. Hadley zittend op een barkruk. Hij hangt even de crooner uit en dat jasje zit prima. Nog immer een charmeur vanjewelste. Zeer goedgemutst. Prima bij stem bovendien. Hadley smokkelt vocaal her en der met een octaafje lager, maar daar is tijdens publieksfavoriet True geen sprake van. Spatzuiver als in de jaren 80. Wat een ijzersterke popsong blijft dat toch.

Hadley is open over zijn moeizame huidige relatie met de andere leden van Spandau Ballet zonder overdreven in detail te treden. Hij heeft alles aan de band te danken, zegt-ie. Gasten die begonnen als schoolbandje en samen de wereld veroverden vanaf 1981. Through The Barricades is met afstand het beste nummer dat Spandau Ballet op plaat heeft gezet, volgens Hadley, die de rotzooi op onze planeet nog even aanstipt en associeert met de tekst van Gary Kemp, over de ellende in Noord-Ierland in de jaren 80. Kemp schreef vrijwel alles voor de band.

Hadley proost op het leven met een glas Jack Daniels in een hand. “My favourite drink for more than 45 years. I love it.” Er volgt een Queen-cover: Somebody To Love. Hadley vertelt groot fan te zijn van de band en heeft het zelfs over zijn vriend Freddie, die hij enkele keren ontmoette. Hadley is zichtbaar wat strammer in de heupen dan vroeger, terwijl hij aan expressie niets heeft ingeleverd. Wat kilootjes erbij. Dat wel. Het zweet druipt na enkele nummers van zijn voorhoofd, maar Hadley weigert z’n gedistingeerde sjaaltje af te doen, laat staan zijn colbert. Soigné tot op het bot. Er is niet veel veranderd. Bloesjesman gebleven.

Een opvallende rol tijdens de show is weggelegd voor de beweeglijke percussioniste, die ook nog eens over een geweldige stem blijkt te beschikken. De band staat sowieso als een huis en dan klinken hits als Chant No. 1 (I Don’t Need This Pressure On), het meesterlijke I’ll Fly for You en de te verwachten afsluiter Gold nog altijd alsof de tijd heeft stilgestaan.

The Orchestra (For Now) – Deplore You/Farmers Market

We volgen The Orchestra (For Now) al een tijdje, maar de vonk wilde maar niet overslaan. Misschien zijn we zolangzamerhand gewend aan de barokke en gelaagde art-rock van de Britse band.

Of heeft Deplore You/Farmers Market iets dat we eerder niet hoorden. Hoe het ook zij, de nieuwe single raakt waar eerdere nummers net misten. Deplore You/Farmers Market heeft niet voor niets een dubbele titel. Het zijn feitelijk twee aparte songs. Deplore You is een intense pianoballade met cellobegeleiding, beetje Thom Yorke achtig misschien wel. Niet echt radiomuziek, maar wel echt mooi. Dan wordt het na 4 minuten even stil, nou ja even, ruim 10 seconden -een eeuwigheid op de radio- en dan volgt een muzikale woedeuitbarsting van het het hele orkest. Check ook die clip!