Category: Albums

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)

lowBlijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.

Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.

Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.

Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/10 Orangerie, Brussel 12/10 Paradiso, Amsterdam

Jungle – For Ever (XL Recordings / Beggars)

JungleModern, soulvol, funky, pop, dansbaar en fris. Zomaar een paar steekwoorden die moeiteloos passen bij het gezelschap Jungle. In 2014 debuteren de zeven Londenaren met een titelloos album wat vrijwel overal ter wereld op positieve kritieken kan rekenen.

En dat terwijl Tom ‘T’ McFarland en Josh ’J’ Lloyd-Watson de band pas in 2013 hadden opgericht, met als stiekeme wens om lekker anoniem te blijven. Die missie slaagt niet, want in de muziekindustrie kan het snel gaan. De band begint als hype, maar groeit al snel uit tot een serieuze speler. Ook live. Nummers als Time, The Heat en – met name – Busy Earnin’ krijgen volle concertzalen en festivalweides moeiteloos in dansstand.

Op de nieuwe plaat For Ever zet Smile direct de toon. Het ritme, de meerstemmigheid, de opbouw. Jungle ten voeten uit. Even later horen we onder meer de eerder uitgebrachte singles Happy Man en House In LA. Waar Happy Man zo afkomstig van hun debuutalbum zou kunnen zijn, daar is House In LA verrassend traag en minimalistisch. Alsof Bon Over er even aan mocht sleutelen.

De plaat telt in totaal dertien tracks en staat als een huis. Een beetje Bee Gees, een beetje Earth Wind & Fire. Caribou. Daft Punk. Maar Jungle is vooral Jungle. De band heeft in rap tempo een eigen geluid weten te creëren en dat is gezien de mix van vrij populaire stromingen knap. Als kritiekpunt(je) kun je aangeven dat het té gepolijst is. Al rekenen ze daar live waarschijnlijk hard mee af. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIEFHEBBERS LUISTEREN NATUURLIJK OOK NAAR PINGUIN POP!

LIVEDATA
20/11 Doornroosje, Nijmegen
21/11 TivoliVredenburg, Utrecht
22/11 Trix, Antwerpen (BE)

Bob Moses – Battle Lines (Domino / V2 Records)

Bob MosesBob Moses is de enigszins verwarrende bandnaam van elektro-duo Tom Howie en Jimmy Vallance. In 2015 debuteerde het tweetal met All In All, in datzelfde jaar nog opgevolgd door Days Gone By. Battle Lines is zodoende de derde langspeler van de Canadezen, waarop melodieuze house wederom de boventoon voert.

Beide heren schreven en produceerden het album in Los Angeles, waar uiteindelijk Lars Stalfors, onder meer bekend van samenwerkingen met bands als HEALTH, Local Natives en Cold War Kids, als co-producer werd ingevlogen.

Stalfors is een grootmeester in timing en dat is duidelijk hoorbaar. De plaat kleurt keurig binnen de lijnen, zonder overigens over-geproduceerd te klinken. Neigen naar perfectie is een betere omschrijving voor de elf nummers tellende plaat. Elektropop en house worden omrand met klassieke songwriting.

Een werkende formule, zoals op hoogtepuntjes als opener Heaven Only Knows, titeltrack Battle Lines en Nothing But You doet blijken. De voetjes kunnen van de vloer op dit fraaie, bezwerende album. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/02 Paradiso, Amsterdam 16/02 Botanique/Orangerie, Brussel (BE)

Pale Waves – My Mind Makes Noises (Dirty Hit / Caroline)

Pale WavesHet debuutplaatje van een synthpopband die nieuwe grenzen op zoekt. Thans, dat zeggen ze zelf. Pale Waves is ontstaan uit de vriendschap tussen de twee dames Heather Baron-Gracie en Ciara Doran.

Pale Waves maakt lichtvoetige synthpop die dankzij de vele laagjes veel interessanter is, dan het in eerste instantie doet vermoeden. Zo is de band niet bang om zichzelf kwetsbaar op te stellen en hun persoonlijke ervaringen en trauma’s te delen in hun grootste uitlaatklep; de muziek.

Het debuut is mede tot stand gekomen met hulp van Dirty Hit, het team achter The 1975 en Wolf Alice. Matty Healy (van The 1975) heeft dan ook wat co-productie gedaan en de video voor de hitsingle Television Romance geregisseerd. De muziek deed me overigens aardig denken aan de laatste twee platen van Tegan & Sara; wat ik alleen maar als pluspunt kan benadrukken. Dit debuut van Pale Waves smaakt naar meer! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 11/10 Sugarfactory, Amsterdam 13/10 Botanique / Rotonde, Brussel (BE)

Yorick van Norden – The Jester (Excelsior Recordings)

Yorick van NordenWie de opener, The Forest of The Mind, van Yorick van Norden zijn tweede soloalbum The Jester hoort, wordt meteen meegenomen in een reis de tijd. Het is de start van een reis in twee delen.

De eerste kant is opgenomen met de liveband en bevat catchy songs als Another Day In London Town en More Than Words. De tweede kant van het album is aanzienlijk ingetogener, maar daardoor is er ook ruimte voor prachtige orchestraties.

Dat komt al direct in het prachtige Suite I: Unbelievable/The Girl in the Window naar voren, waarin de prachtig gearrangeerde violen en fluiten diepe indruk maken. Ook de tweede suite koppelt een aantal korte songs aan elkaar waarbij vergelijkingen met Abbey Road of het werk van Paul McCartney makkelijk gemaakt zijn. Wat dat betreft is The Jester vergelijkbaar met de prachtige platen van Emitt Rhodes: de invloeden van Yorick zijn overduidelijk geworteld in de jaren ’60, maar hij weet er toch een geheel eigen draai aan te geven. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATA
23/09 Super Schoon Festival, Heiloo (Solo)
30/09 PlatoPlanet @ De Oosterpoort, Groningen
05/10 De Amer, Amen
06/10 TivoliVredenburg @ locatie: Molen de Ster, Utrecht
07/10 Instore @ Concerto, Amsterdam
12/10 Mezz, Breda
27/10 Podium Victorie, Alkmaar
28/10 Underground, Lelystad

Tracklisting The Jester

  1. The forest of the mind
  2. Train in the station
  3. Days
  4. Another day in London Town
  5. More than words
  6. Miss Serene
  7. Suite No 1: I Unbelievable, II The girl in the window
  8. A song for you
  9. Love’s taking over
  10. Winter
  11. Light up love
  12. Suite No 2: I So sad, II Drifting, III Gettin’ in over my head, IV So sad (reprise)

Paul McCartney – Egypt Station (Capitol / Universal)

Het is zonder meer heerlijk oud worden, of beter gezegd jong blijven, wanneer je Paul McCartney heet, je samen met je vrienden John, George en Ringo voor een nogal invloedrijk oeuvre hebt gezorgd in de jaren 60 en je daarmee in de loop der jaren een kleine miljard euro aan inkomsten vergaarde. Dan kun je op de golfbaan gaan staan de rest van je leven of echt leuke dingen doen. En dat is het maken van albums en op je 76ste nog over de planeet trekken, met een heerlijke band om je heen. Om veel van The Beatles te spelen en veel solowerk bovendien, omdat die schat aan liedjes ook nogal imposant is geworden de laatste vijf decennia.

Op Egypt Station is het vooral Wings wat je terughoort, terwijl The Beatles veel minder nagalmen. McCartney schreef alles weer zelf en geeft de consument waar voor z’n geld, met de 16 songs die te vinden zijn op de plaat.

Prachtig uitklapbaar is het cd-hoesje, met fraai schilderwerk van de meester zelf. Want dat kan hij bijvoorbeeld ook. Polyvalent tot op het bot.

Met de vrolijke rocker Come On To Me laat Macca horen op latere leeftijd nog altijd een flirt te zijn en waarom zouden we het gênant vinden als hij nog zin heeft om te neuken? Want dat is wat hij zingt. Hoewel het een wat krampachtige poging lijkt wat jeugdige zieltjes te winnen, is de uitvoering minder beroerd dan sommigen doen geloven. Fuh You (op plaat uitgesproken als Fuck You, maar in de context duidelijk op de daad aansturend) is geproduceerd door Ryan Tedder, die meeschreef aan Halo van Beyoncé en zanger is van OneRepublic. “On the night I met you, I just wanna know how you feel.” Er wordt een zesje uit het vuur gesleept. Het kan niet altijd raak zijn.

De liefde blijft een onderwerp waar McCartney maar niet vanaf komt en dat zien we met alle plezier door de vingers. Omdat er ook venijn te vinden is op de plaat. In Despite Repeated Warnings krijgt Donald Trump er overduidelijk van langs. “Those who shout the loudest may not always be the smartest”, klinkt het bijvoorbeeld. People Want Peace klinkt veel minder urgent dan vredesliedjes van Lennon, is geen compositorisch hoogstandje en toch is het hoopgevend.

McCartney laat op Egypt Station horen een gewoon mens te zijn, een working class hero, die zo nu en dan worstelt met zichzelf, domweg twijfels heeft en soms meer drinkt dan echt noodzakelijk. McCartney bespeelt op de plaat onder meer elektrische en akoestische gitaar, piano, diverse orgels, synthesizers, drums en andere percussie en de harmonica én is goed bij stem.

Alhoewel die wat breekbaarder wordt, emotioneert hij daardoor ook meer.
Niets, maar dan ook niets wijst erop dat we te maken hebben met een levende legende die de dood in de ogen kijkt. Op naar de 100. Tekst Pieter Visscher

 

Spiritualized – And Nothing Hurt (Fat Possum / PIAS)

SpiritualizedJason Pierce wachtte nooit zo lang, liefst zes jaar, met het uitbrengen van een nieuwe plaat van Spiritualized. Bovendien zinspeelt hij op een naderend einde van de band waarvan hijzelf, ondanks alles, sinds 1990 de enige constante factor is.

Deze zaken hebben een reden. Spiritualized brak door met het veelgeprezen Ladies & Gentlemen We Are Floating In Space (1997), een rijk gearrangeerde collectie voluptueuze songs over de liefde, hoop en medicijnen. And Nothing Hurt ligt in het verlengde van die thematiek, en ook het unieke, grootse psychedelische gospelgeluid is nog present. Evenwel kwam het album heel anders tot stand.

Moederziel alleen nam Pierce nu alle partijen zonder budget op in zijn slaapkamer, eindeloos oefenend met zijn laptop. De nummers handelen over wraak en spijt (The Morning After) en lange autoritten naar oude vrienden (Here It Comes). Over 50 worden en het lichaam voelen. Vergankelijkheid, leeftijd, uitzicht. Extatische prachtmuziek die je inderdaad kunt opvatten als een zwanenzang. ‘t Is niet te hopen. Tekst Mania | Max Majorana

The Pineapple Thief – Dissolution (KScope / Bertus)

The Pineapple ThiefBekentenis vooraf: ik ben al fan van The Pineapple Thief sinds de tijd dat ze onder de naam Vulgar Unicorn door het leven gingen. Vooral de eerste platen konden mij zeer bekoren. Helaas werd het, naarmate TPT bekender werd, allemaal minder interessant en ik vond ook dat voorman Bruce Soord zijn aandacht te veel aan het versnipperen was aan allerhande samenwerkingsprojecten en soloplaten, met een duidelijke muziekkwaliteitsdaling tot gevolg.

Elke nieuwe TPT werd wel door mij met enig anticipatie tegemoet gezien maar al te vaak werd ik niet warm of koud door het gebodene. Met deze attitude trad ik ook de nieuwe plaat, Dissolution, tegemoet en … werd ik vervolgens van mijn stoel geblazen. Letterlijk bedoel ik dat want TPT heeft nog niet eerder zo consistent stevig geklonken.

Wellicht komt het doordat werelddrummer Gavin Harrison (ex Porcupine Tree, ex King Crimson), toegetreden sinds de vorige plaat Wilderness, nog beter tot zijn recht komt. Maar volgens mij is het stiekem vooral de invloed van TPF-tourgitarist Darran Charles van Godsticks, een band die een stuk steviger is dan The Thief. Daarnaast speelt de ambitie van Soord mee die naar het volgende niveau in de progeredivise wil, en daartoe een donker concept (de nadelige consequenties van leven in een samenleving waarin alles open en bloot op straat, c.q. de sociale media ligt) in negen prima songs heeft uitgewerkt.

Hoogtepunt is ongetwijfeld het elf minuten durende White Mist, waarin topgitarist David Torn zijn karakteristieke gitaar flink laat gieren. De overige TPF-bandleden Steve Kitch (synths en piano), Jon Sykes (bas) en uiteraard Harrison haken hier gretig op in waardoor de combinatie van Soord’s lijzige zang en de rocksongs op Dissolution er top uitkomen. Wordt dit dan de definitieve doorbraak van de TPT? Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATUM 16/09 La Madeleine, Brussel (BE) 29/09 Melkweg, Amsterdam

Hier kun je nog tickets winnen voor het concert in de Melkweg!!!

Tangarine – Because of You (Excelsior Recordings)

TangarineDe tweelingbroers Sander en Arnout Brinks verwierven met hun duo Tangarine voornamelijk bekendheid als huisband van De Wereld Draait Door. Hun muziek is geïnspireerd door The Beatles, Simon & Garfunkel en Bob Dylan.

En dat is te horen ook. De frisse klanken, harmonieën en melodieën behoren onmiskenbaar tot hun standaard wapenfeiten. En ook op Because Of You wordt daar intensief mee gestrooid, gelukkig. Van dromerige pop (Lemonade Sky tevens IJsbreker, Cracks), tot zomermuziek (Nobody Want To Be The One, No Need To Worry), tot reflectieve momenten (Echoes, Cold Hearted Road), het volledige pallet wordt gepresenteerd.

Because Of You is een prettig geproduceerd album, met een mooie hunkering naar de jaren de flower power van de jaren ’60 en ‘70. Aan de vooravond van hun carrière lukte het de broers niet om hun producten onder te brengen bij een platenmaatschappij, waarop ze besloten alles maar in eigen beheer te gaan doen. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ze ooit nóg een keer voor zo’n keuze komen te staan. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 19/09 De oosterpoort, Groningen 23/09 TivoliVredenburg, Utrecht (Album Releaseshow) 24/10 De Vorstin, Hilversum

Lenny Kravitz – Raise Vibration (BMG)

Lenny KravitzDe titel van het nieuwe album van Lenny Kravitz spreekt voor zich: Raise Vibration. De Amerikaanse muzikant pleit voor meer verbinding tussen mensen, om zo gezamenlijk op een hoger niveau te komen. “We moeten bedachtzamer, spiritueler en meer liefdevol en open zijn”, legt hij uit. “Niet langer denken in grenzen, in kaders en in denkbeeldige vormen van scheiding.”

Deze boodschap van eenheid komt op het nieuwe album duidelijk terug in nummers als We Can Get It All Together, Here To Love en de titeltrack Raise Vibration. Het laatstgenoemde nummer, waarin Kravitz zijn inspirerende oproep krachtig laat horen, doet sterk denken aan Let Love Rule, de single waarmee hij in 1989 zijn carrière begon.

In Johnny Cash, een van de meest persoonlijke nummers die Kravitz ooit gemaakt heeft, beschrijft hij het overlijden van zijn moeder aan kanker. Toen hij dit tragische nieuws hoorde bevond hij zich in het huis van producer Rick Rubin en werd hij getroost door Johnny Cash en June Carter, die daar toen ook aanwezig waren. “In het liedje vraag ik iemand om me vast te houden zoals Johnny Cash en in mijn oor te fluisteren zoals June Carter deed.”

Een ander hoogtepunt van Raise Vibration is Low, een funky albumtrack met (in 2001 opgenomen) backing vocals van Michael Jackson. Zoals we van Kravitz gewend zijn heeft de veelzijdige muzikant ook op Raise Vibration vrijwel alle instrumenten zelf ingespeeld. Het is bijzonder om te zien dat Kravitz, bijna dertig jaar na Let Love Rule, zijn persoonlijke boodschap om mensen dichter bij elkaar te brengen nog even bevlogen brengt als in het begin van zijn carrière. Tekst Mania | Godfried Nevels

Nieuwe muziek van Lenny Kravitz hoor je natuurlijk op Pinguin Pop.