Category: Recensies

The Beatles, toen en nu; de fascinatie blijft

De storm is inmiddels wat gaan liggen. Maar wat leefden we op van het nieuws dat er een nieuwe single van The Beatles zou verschijnen. Gezongen door John Lennon nota bene. Now And Then is een prachtliedje. Het werd in 1977 al geschreven door Lennon. De demoversie werd bewerkt door zijn vrienden Paul en Ringo.

Zowel samen als afzonderlijk hebben The Beatles altijd al talent gehad voor het onverwachte. En nu bracht 2023 plots een van de meest onverwachte releases uit hun lange en eindeloos veelbewogen geschiedenis. Now And Then is het laatste Beatles-nummer. Voorlopig? Vragen we ons af, met een knipoog.

Naast het uitbrengen van Now And Then als vinylsingle zijn de collecties 1962-1966 (The Red Album) en 1967-1970 (The Blue Album) van The Beatles uitgebracht in edities van 2023 door Apple Corps Ltd./Capitol/UMe. Sinds hun eerste incarnaties vijftig jaar geleden verschenen, hebben deze albums opeenvolgende generaties kennis laten maken met de muziek van The Beatles. Nu zijn de tracklists van beide collecties uitgebreid, waarbij alle nummers zijn gemixt in echte stereo en Dolby Atmos. Nieuwe 4cd- en 180 gram 6lp-vinylcollecties combineren ‘Red’ en ‘Blue’ in slipcasesets. De Britse singleversie van Love Me Do start nu op 1962-1966 (editie 2023), en Now And Then is te horen op 1967-1970 (editie 2023) om de carrièreomspannende collecties compleet te maken. Het is prachtig allemaal. Wie had het verwacht? Leuke, nieuwe liner notes van de befaamde Beatles-biograaf John Harris in beide versies. Prachtig.

Ásgeir betovert sfeervolle Phil in Haarlem

Gezien: Ásgeir

Phil, Haarlem, 6 december 2023

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Opmerkelijk moment na een nummer of vier tijdens het optreden van Ásgeir in de Phil in Haarlem is de melding van NL-Alert die vrijwel iedereen op zijn mobiele telefoon ontvangt. Brand met veel rook. Het gaat om Heemstede. Sluit deuren en ramen! Haarlem ligt onder de rook van Heemstede, maar ontspringt de dans. Ásgeir kijkt op van de hilariteit die het bericht op al die gsm’s veroorzaakt. Dat geluid, zo massaal, in een keer. Hij krijgt via een souffleur te horen dat we door kunnen gaan. Het ijs is gebroken.

Samen met voorprogrammasinger-songwriter Árný Margrét (drie accent aigu’s maar liefst) en ook uit IJsland heeft Ásgeir de song Part Of Me geschreven. Het verschijnt 14 december als single. Het is een stemmig liedje, melodieus, met een op slag beklijvend refrein. Prachtig, passend bij het jaargetijde. Terwijl Margrét al weer achter de coulissen is verdwenen fluistert Ásgeir nog even: “She’s pretty good, right?”

De IJslander heeft afgetrapt met Dreaming, dat zo’n negen jaar terug verscheen als B-kantje van single Going Home. Van zijn debuutalbum, dat toen ook uitkwam volgt Summer Guest, terwijl het eerste kippenvelmoment plaatsvindt in song drie, Youth, van liefdesverdrietalbum Bury The Moon, dat hij schreef in the middle of nowhere. Nadat zijn relatie op de klippen was gelopen. Rattled Snow, op akoestische gitaar, komt qua uitvoering ongelooflijk dicht bij pure perfectie in de buurt. De loepzuivere falset van Ásgeir is dan werkelijk om in te lijsten. Een enkeling houdt het niet droog.

De innemende Scandinaviër stoeit met allerhande elektronica op het podium, speelt elektrische piano, hangt diverse gitaren om zijn nek en praat zijn liedjes, ietwat verlegen, aan elkaar. Een enkele song zingt hij in het IJslands, wat bij een gedeelte van het publiek voor extra applaus zorgt. Lazy Giants, van meesterwerk Bury The Moon, heet in het IJslands Upp úr Moldinni en wordt ook in zijn eigen taal gezongen. Het is van een werkelijk betóverende schoonheid. Afsluiter Going Home kent een stuk stevigere uitvoering dan het origineel, waarmee Ásgeir nog even lijkt te willen zeggen: ik ben dan wel een eenmansband, maar hé, ik kan nog rocken ook. Magische, betoverende avond al met al.

Ty Segall – My Room

Ty Segall is net als goede wijn of whiskey. Hij wordt beter naar mate hij ouder wordt.

We volgen de Amerikaanse alt.rocker als sinds onze begindagen en nog steeds weet hij te verassen met nieuwe releases. Constant uit hetzelfde vaatje tappen doet hij ook niet. Je zou kunnen zeggen dat Ty fases heeft, punk, hardrock, postpunk, blues, folk, hij heeft het allemaal gedaan. Nu lijkt hij in zijn jazz fase te verkeren. Of progrock periode. In ieder geval speelt hij de laatste tijd heel veel gitaar en ook nog eens op een virtuoze wijze. Dat was zo op ex IJsbreker, The Void en is misschien nog wel meer op nieuwe single My Room dat tot aan de rand toe gevuld is met ijzersterke solo’s. My Room komt op Ty’s 15e soloalbum, Three Bells dat eind januari uit moet gaan komen.

BLUAI – My Kinda Woman

My Kinda Woman is de nieuwe single van BLUAI, een trio dat niet zonder reden het Belgische boygenius wordt genoemd.

Was vorige single, In Over My Head een folky liedje waarin het accent lag op de fraaie samenzang van Catherine, Caitlin en Mo. My Kinda Woman is meer rock, een beetje bluesy zelfs met een spannende opbouw die zich ontlaadt in een rijkelijk met gitaren gevuld slot. De harmonieën worden bewaard voor de refreinen. Erg geslaagd allemaal. Het doet dan ook uitkijken naar een debuutalbum van BLUAI.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – november 2023

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Actress – LXXXVIII
  2. bar italia – The Twits
  3. Black Pumas – Chronicles of a Diamond
  4. Jaime Wyatt – Feel Good
  5. King Creosote – I DES
  6. PinkPantheress – Heaven knows
  7. Togo All Stars – Spirits

Eyedress – Sadie Hawkins Prom

In 2014 pikten we een nummer op van Eyedress, een toen nog zo goed als onbekende act waarvan we niet veel meer wisten te melden dat het de artiestennaam was van de toen 23 jarige Idris Vicuña uit de Filipijnen.

Inmiddels zijn we 9 jaar verder en is Eyedress een wereldwijd fenomeen met meer dan 15 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Waarom we tussen toen en Sadie Hawkins Prom niks meer van de goede man hebben vernomen is een raadsel dat we alleen maar kunnen verklaren met het cliché dat je meer mist dan meemaakt. En misschien omdat zijn ster voornamelijk straalt in Azië. Aan zijn muziek ligt het in ieder geval niet. Eyedress maakt niet altijd, maar meestal wel neo new-waverige doemrock met baspartijen die zo van Peter Hook van Joy Division hadden kunnen zijn. Zang is niet het sterkste punt van Eyedress maar dat compenseert hij met sfeer en een goede sound. Nu wil je natuurlijk weten wie die Sadie Hawkins is. Op die vraag moeten we helaas het antwoord nog even schuldig blijven.

Whispering sons – Cold City

Whispering Sons is nooit een vrolijke band geweest, maar zo ijzig en unheimisch als op Cold City klonken ze zelden eerder.

Frontvrouw Fenne Kuppens croont haar tekst over een trage, minimalistische begeleiding van orgel en bas. Cold City is geen song die meteen binnenkomt, maar je langzaam bekruipt om je vervolgens niet meer los te laten. Laat voor de zekerheid ook maar het licht aan of de gordijnen open.

Cold City is net als The Talker afkomstig van een nieuw album van de band uit Belgische Limburg. Dat heeft als titel The Great Calm gekregen en wordt eind februari uitgebracht.

Bowl – I’m No Man

Als de Popronde een wedstrijd zou zijn zou Bowl op het erepodium zijn beland. Dat de band hoge ogen zou gooien wist men in Utrecht allang. Daar wonnen de alumni van de Herman Brood Academie eerder dit jaar de befaamde Clash of The Titans.

Bowl wordt tot de postpunk gerekend, een paraplu die met elke band groter lijkt te worden. Recente single I’m No Man begint met een gitaarintro dat wel iets weg heeft van dat van Ticket To Ride van The Beatles, maar het zou best kunnen dat de band zich daar niet bewust van is. Wat volgt is een hoekige rocksong over mennekes die hun onzekerheid verhullen met spierballen en stoere taal.

Bowl bracht in de loop van het jaar drie singles uit.  Die staan nu verzameld staan op het mini-debuutalbum, Sweet Caffeine.

Manu Louis – Club Copy

Manu Louis – Club Copy (Igloo Records/Outhere Music)

Manu Louis is een Belgische muzikant die resideert in Berlijn. In de stad die al sinds de jaren 70 zo verweven is met elektronica. Manu aardt er uitstekend, zo te horen, want Club Copy is een vrij briljante verzameling tracks geworden.

Er zijn jazzy elementen te vinden op het tien nummers tellende album, terwijl Louis vooral de uithoeken van het elektronische verkent. Dat levert soms verdomd dansbare nummers op. Zoals Economy, wanneer hij vocaal ondersteund wordt door de Brusselse experimentele jazzvocaliste Lynn Cassiers. Dat is prachtig. Het is het op één na langste (4.14) nummer op Club Copy. Full (49 seconden) is het kortst.

Winter duurt maar net anderhalve minuut. Een instrumentaal interludium dat veel wegheeft van een vingeroefening en ook niet veel groter moet worden gemaakt.

Tijdens het swingende Encore 1X (kolderieke titel) horen we Louis in ‘t Frans zingen op een springerige beat en een wat subversief drumritme. Hij zet een – volstrekt overbodig – stukje autotune in en voordat je het weet is de song al afgelopen, met z’n twee minuten en veertig seconden.

Winner is een soort elektroblues van ruim twee minuten, leunend tegen een muur van kerkorgelgeluiden. Afsluiter Ecology, met z’n vierenhalve minuut, is het meest poppie liedje op Club Copy. Een tekst om in te lijsten. Van Gummbah-achtig allooi: een man die zijn vriend uitlegt dat er een urgentie is om te vluchten, zoals de zaken er momenteel uitzien. Dus hier zijn ze, met hun kleine hondjes, de bankiers, dromend van een strand, op de maan… Manu Louis doet wat-ie wil. Check die albumhoes ook. Pieter Visscher

 

Friko – Crashing Through

Friko is zanger/gitarist Niko Kapetan en drummer Baily Minzenberger. Het duo komt uit Chicago en produceert onrustige rock.

Dat doen ze nog niet zo heel lang, een jaartje of twee, drie. Op eigen houtje wist Friko voldoende tamtam te maken om de aandacht te trekken van een medium sized label. ATO Records kennen we van bands als Alabama Shakes, Amyl & The Snifters en King Gizzard & The Lizard Wizard. Voorwaar geen slecht gezelschap om in te verkeren. Friko maakt powerpop met het accent op power.  Er zijn echter ook uitstapjes richting barok-pop en van een experimentje op zijn tijd is het duo ook niet vies.  Crashing Through is Friko is van alles wat; poppy, meerstemmige zang, recalcitrante gitaren en meer tempowisselingen dan de stoptrein tussen Leiden en Dan Haag. Misschien dat je een paar draaibeurten nodig hebt voordat het kwartje valt, maar grote kans dat je het nummer daarna een tijdlang niet meer uit je hersenpan kunt krijgen. We kijken uit naar een album.