Category: Recensies

FEMME FUGAZI – Paula

Paula is de tweede single van de heavy punkband FEMME FUGAZI uit Nijmegen. Dat de bandnaam in kapitalen wordt geschreven is niet zo gek. Het viertal klinkt graag HARD. Denk IDLES. Wij vragen ons af of zij ook fan zijn van Fugazi?

FF is pas in 2022 begonnen, eerder dit jaar draaiden we al de single Suffocate In Silence, van Paula verwachten we nog wat meer. Zangeres Chris de Meza zat eerst helemaal niet bij de band, maar wij zijn fan van de frontvrouw. Over de nieuwe single zegt ze:

“Paula gaat over mijn docent Paula. Paula was een erg waardevolle docent die, naast het lesgeven, ook een eigen bedrijf had waar ze de mooiste dingen creëerde. Ik had heel veel aan haar lessen en ze nam in haar vrije tijd ook altijd de tijd om zich te verdiepen in het werk van studenten. Paula was de eerste weken na de vakantie nog gewoon op school, maar was op een gegeven moment thuis gebleven door een ‘griepje’ wat uiteindelijk een flinke en bijna ongeneeslijke vorm van kanker bleek te zijn. 1 op de 10 overleeft deze zeldzame vorm van kanker, helaas behoorde Paula bij de 9. Paula overleed binnen vijf weken. Paula’s afwezigheid heeft mij veel gedaan. Ze was nog erg jong en daarom komt het dan ook zo hard binnen. Paula, onze tweede single, is opgedragen aan haar, geschreven in de tijd dat ze ziek was. Helaas heb ik het haar nooit meer kunnen laten horen.”

FEMME FUGAZI won de Roos van Nijmegen dit jaar, speelde onlangs op thuisfestival Valkhof en tourt dit najaar met de Popronde. Gaat dat zien.

Les Imprimés – Still Here

Les Imprimés mag dan een nieuwe naam zijn, de man achter deze Noorse soul/pop band, Morten Martens, maakt al tientallen jaren platen, won in 2006 een Spellemann Award (ook bekend als de Noorse Grammy) voor het produceren van een hiphopalbum en kreeg nominaties voor drie andere genres. Bovendien bespeelt hij bijna elk instrument op het aanstaand debuutalbum “Rêverie” en verzorgt de productie plus het arrangeren. Martens nam al voor covid afstand van een ‘ingehuurd wapen’ zijn in de tourscene, waarna hij op natuurlijke wijze meer studiowerk ging doen, maar het was pas toen de pandemie de wereld stil legde dat hij echt de tijd kon vinden om zich op Les Imprimés te concentreren.

“Het is soulmuziek, maar ik heb niet bepaald de soulstem“, legt Morten nederig uit. “Maar ik doe het op mijn eigen manier, op een manier die van mij is.” Het was een spannende periode, langzaamaan verzamelde hij spullen, bracht meer tijd door achter de knoppen en bouwde zijn eigen studio op het eiland Odderøya en verdiende hij zijn brood met het spelen met en opnemen van andermans muziek. Zoals het verhaal gaat, zou hij na afloop van die sessies tot in de kleine uurtjes aan zijn eigen project werken. Uit deze nachtelijke sessies werd Les Imprimés geboren en begon Rêverie vorm te krijgen.

Na eerdere singles “Love & Flowers“, “If I” en “I’ll Never Leave“, belijdt Martens met “Still Here” zijn veerkracht door de wendingen van het leven met de zware downbeat die autoruiten zal doen trillen en zou zijn mannetje kunnen staan naast een productie van Dr. Dre. De hiphop achtergrond gaat niet verloren, dit keer met nog meer soul.

The Bug Club kondigt met de single ‘Short And Round’ dubbelalbum aan

The Bug Club, de driekoppige garageband uit Wales, is terug van nooit weggeweest. In dit geval verre van een overdrijving, want sinds de release van het alom bejubelde debuutalbum Green Dream in F# leek de band niet te stoppen – in alle opzichten.

In Nederland was The Bug Club de grote ontdekking op Left of the Dial in Rotterdam, in Groningen verantwoordelijk voor de langste rij op ESNS, werden bekroond met vier sterren in de Volkskrant voor de ‘veertien liedjes in dertig minuten, het één nog frisser van de lever dan het andere’, terwijl ze in Londen rockten in het voorprogramma van Pavement en een monstertour de band van Inverness tot Parijs en van Nijmegen tot Brooklyn bracht. Je kende ze natuurlijk al in najaar 2021 met IJsbreker My Baby Loves Rock & Roll Music. Nog meer radiosingles volgde waaronder de huidige Graadmeter-hit Out In The Streets. Dit alles remde de productiviteit niet, want er verscheen een live-album, een EP én werkte de band aan het tweede studioalbum. Een dubbelalbum geworden maar liefst – ‘Rare Birds: Hour of Song’. De eerste single is nu uit ‘Short And Round’.

Rare Birds: Hour of Song telt 47 liedjes, waaronder 23 ‘Cutler-esque spoken-word tracks’. In anderhalf uur vertelt de band een surrealistisch verhaal, verweven met de inmiddels kenmerkende geestige en strakke liedjes van The Bug Club. Het vinyl verschijnt met een 32-pagina tellend geïllustreerd boek. Rond de release van het album (20 oktober) tourt de band door Europa, VK, VS en Canada – Voorafgaand aan de release is de band in Nederland en België te zien in Rotown, Paradiso, EKKO, KulturA en Trix, maar ook op festivals als Paard van Stal, Bruis, Misty Fields en Into The Great Wide Open.

Zanger en gitarist Sam Willmett legt uit: “Alle nummers zijn geschreven in onze zomervakantie voordat we vorig jaar op tournee gingen met Green Dream in F♯. We schreven elke dag dat we thuis waren, meestal in de tuin. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het vaag over vogels gaat.”

Het is één groot verhaal. Eerste single ‘Short and Round’ is The Bug Club op hun speelst en doet denken aan The Soft Boys, The Kinks en – niet voor het eerst – als The Moldy Peaches en The Modern Lovers.

Hoe dan ook. De voorgaande releases van The Bug Club, met hun sardonische en surrealistische humor, vol met klinkende riffs en een duidelijke obsessie voor de ruimte – waren slechts een aanloop. Met Rare Birds: Hour of Song. hebben Sam, Tilly en Dan hun horizon nog verder verbreed; vol met garagerock, poëzie, onzin, woordspelingen, gevoeligheden en opgestoken middelvingers. Alsof Ivor Cutler komt buurten bij Gordon Gano en Kimya Dawson in een twee-onder-een-kap in Caldicot.

TOUR DATA

Augustus

31 – Utrecht, NL, Ekko

September

1 – Den Haag, NL, Paard Van Stal Festival
2 – Maastricht, NL, Bruis Festival
3 – Vlieland, NL, Into The Great Wide Open
5 – Rotterdam, NL, Rotown
6 – Liége, BE, KulturA
7 – Antwerp, BE, Trix Bar
8 – Asten, NL, Misty Fields Festival

Lol Tolhurst, Budgie & Jacknife Lee – Los Angeles (feat. James Murphy)

Zo! Dat zijn nogal wat namen. Een supergroep lijkt in de maak met de nieuwe single Los Angeles. Achter het collectief schuilen twee legendarische drummers; Lol Torhurst van The Cure en Peter “Budgie” Clark van Siouxsie and the Banshees. Jacknife Lee is de producer, niet de minste. Hij zat achter de knoppen bij o.a. R.E.M., Snow Patrol, Editors, U2, Bloc Party en Weezer. Op 3 november komt er een album, leadsingle en titeltrack is Los Angeles waarop wordt samengewerkt met James Murphy oftewel LCD Soundsystem.

Een punky track (logisch, want de drummers hebben samen een podcast over postpunk) met uiteraard veel percussie en dikke synths (welkom LCD SS). De track is licht neurotisch en werkt naar een hypnotiserende climax toe in een track van ruim zes minuten.

We zijn zeer benieuwd naar het gehele album want de coryfeeën hebben meerdere interessante namen aan zich weten te koppelen; The Edge (U2), Bobby Gillespie (Primal Scream), Isaac Brock (Modest Mouse), Arrow de Wilde (Starcrawler) en Mark Bowen (IDLES).

Blur – Barbaric

Comeback single 3 van Britpop royalty Blur is weer een fijn liedje. Een beetje zoals single 1 The Narcissist, die onlangs nog op -1 stond in de Graadmeter. De vorige single St. Charles Square klonk nogal anders, een mid tempo rocker met onrustige gitaren, die van alle kanten op je af komen. En daarom ook Breekijzer toen.

Het negende album (en de eerste in acht jaar tijd) The Ballad of Darren is inmiddels uit. Net als tijdens het optreden van Blur onlangs in Amsterdam heeft de band geen enkele poging gedaan om de boel te polijsten. Zes maanden geleden kwam het viertal sinds lange tijd weer bij elkaar voor a cuppa in Damon’s studio. Plannen werden gesmeed en ze klinken gewoon weer heerlijk zoals op feelgood indie song Barbaric. Naast het nieuwe album is er een deluxe-versie met daarop twee nummers die niet op het studioalbum staan; The Rabbi en The Swan. Misschien komen die ook nog wel eens langs.

Sorry – Screaming In The Rain Again

Nieuwe Sorry single, Screaming In The Rain Again is even ongrijpbaar als intrigerend. Een typisch Sorry plaatje dus, verwant aan maar compleet anders dan Starstruck, Cigarette Packet, Closer en de vijf andere Sorry songs die je sinds 2019 bij ons kunt horen.

Dit keer neemt Louis de coupletten voor zijn rekening, en zingt Asha de refreinen. Het tempo is up, maar Sorry zou Sorry niet zijn als er een happy end zou zijn. Unheimische stemmetjes op de achtergrond en een gezamenlijk gezongen slotrefrein dat net even langer doorgaat dan comfortabel zorgen voor een duister sfeertje.

Helemaal nieuw is Screaming In The Rain Again niet. De nieuwe single is een remake van het op één na laatste nummer van het vorig jaar verschenen tweede album van het Londense duo. De nieuwe versie is flink opgevoerd en lijkt nu meer op de versie die de band live speelt en is uitgegroeid tot fan favorite.

Deeper – Tele

Eerder dit jaar stelden we je voor aan Deeper, een band uit Chicago die op eigen kracht zoveel tam tam veroorzaakte dat ze de aandacht trokken van het vermaarde Sub Pop label; The label that brought you Nirvana, Fleet Foxes & Beach Hous a.m.o.

Tele is de opvolger van Build A Bridge, maar nogal anders. Was de vorige single een licht geëxalteerd gezongen gitaarnummer dat deed denken aan de neuro-wave van Amerikaanse bands als Talking Heads en The Feelies, Tele is Britser van toon, elektronischer ook. Maar wel weer retro en duister, en boeiend.

Deeper album 2, het eerste dus voor mini major Sub Pop staat voor begin september.

Egyptian Blue – Skin

Wie dacht dat de neo-postpunkgolf zolangzamerhand wel zou zijn uitgeraasd, moet toch even naar Egyptian Blue luisteren.

De Britse band geeft toch weer een nieuwe draai aan het genre. Nieuwe single Skin is bijna jazz met zijn starts en stops en met zijn trippy gitaarsolo ook best een beetje psychedelisch. De bozige leadzang is dan weer typisch post punk.

De geboorteplaats van Egyptian Blue is Colchester, maar de band is naar Brighton verhuisd om dichter bij het vuur te zitten. Londen was beter geweest, maar inmiddels onbetaalbaar voor beginnende bands. Aan een eerste album wordt momenteel de laatste hand gelegd. A Living Commodity gaat de plaat heten. De releasedatum is 27 oktober. Is er rond die tijd geen nieuwe London Calling? Hint, hint.

Allah-Las – Right On Time

Laten we het nog maar een keer proberen. De vorige single van Allah-Las, een oud IJsbreker nog wel dreigt vroegtijdig te sneuvelen in de Graadmeter. Maar misschien valt Right On Time wel goed.

Hij is in ieder geval heel anders dan The Stuff. De tweede voortrekker van het Zuma 85 album van de band uit L.A. is een mid tempo track met lekker lijzige zang. Die zit wat achter in de mix. De gitaar daarentegen is prominent aanwezig. De guitar man begint al met soleren als het intro nog maar nauwelijks is begonnen en gaat door tot aan de fade-out drie en halve minuut later.

Vanishing Twin – Afternoon X

Een van de meer ongrijpbare en dus intrigerende tracks van de laatste tijd staat op naam van een band die we nog niet eerder hebben verwelkomt, Vanishing Twin uit Londen.

Standplaats Londen moeten we zeggen, want afgaande op de namen van twee van de drie bandleden stond hun wieg waarschijnlijk ergens anders. Ook is Vanishing Twin meer een project dan een conventionele band. Aanjager is zangeres en multi-instrumentalis Cathy Lucas, die deze ronde wordt bijgestaan door Valentina Magaletti (drums) en Susumi Mukai (bas). Produceren doen ze alle drie.

Afternoon X komt van het in oktober te verschijnen vijfde (!?) album van Vanishing Twin. Het is een beetje een raadsel waarom het trio nooit eerder op onze radar is verschenen, want ook op de oudere album staan mooie, sfeervolle, minimalistische, mysterieuze en dromerige luisterliedjes al la Afternoon X. Evenzeer is het een raadsel dat Vanishing Twin niet veel bekender is dan ze nu het geval. Maar wat niet is kan nog komen. Het zou verdiend zijn.