Category: Recensies

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines DC? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines DC hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines DC is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets dede, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis anti-depressieva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Cowboyy – Plastic

Cowboyy kreeg vorig jaar een vinkje achter hun naam als band om in de gaten te houden. Aanleiding was debuutsingle Gmaps, een kort en kordaat gitaarliedje dat deed denken aan de springerige new wave van bands als The Feelies en (vroege) Talking Heads. Nu is Cowboyy terug met een nieuwe toptrack, Plastic.

Cowboyy frontman Stanley Powell zingt niet, maar declameert zijn teksten. Die post-punk-praatzang stijl is inmiddels een beetje sleets, maar niet zoals Powell het doet. Die is bijzonder goed van tongriem gesneden. Daarnaast spuit hij zijn teksten met de snelheid van een Aalsmeerder veilingmeester.

Maar wat de band uit het Britse Portsmouth echt bijzonder maakt is het virtuoze gitaarwerk van Kai Smith. Smith is misschien wel de beste Britse gitarist sinds Johnny Marr.  We hopen Cowboyy heel snel op een NL podium te zien, bijvoorbeeld op dat van London Calling.

boygenius – Not Strong Enough

Liedje 4 van album 1 van boygenius is weer een goed voorbeeld van de samen zijn we sterker magie die ontstaat als er een klik is tussen verschillende muzikanten. De reden dat bijvoorbeeld Crosby, Stills of Nash solo nooit zo’n goed album hebben gemaakt als met zijn drieën.

Al is Not Strong Enough niet echt een vrolijk nummer, de lol in het maken spat er van af. Phoebe, Lucy en Julien nemen alle drie weer een couplet voor hun rekening en tackelen het couplet gezamenlijk. In stijl en sfeer is de muziek van boygenius verwant aan de rock voor volwassenen van Fleetwood Mac met Stevie of Christine aan het roer.

Het zou niet verbazen als Bridgers, Baker & Dacus  net zo groot gaan worden als CS&N, het eerste supertrio in de popgeschiedenis 50 jaar geleden.

The Vices – For My Mind

Een bijzonder nummer die nieuwe van The Vices. Met zijn verhalende karakter, verschillende passages en lengte van zes minuten komt For My Mind over als een mini-popopera.

For My Mind overtuigt op alle fronten. De vocalen zijn ijzersterk, lead en koortjes. Frontman Floris van Luijtelaar heeft een fijne stem die wel aan die van Alex Turner doet denken. De lekker lange gitaarsolo is geïnspireerd terwijl de Spectoriaanse drumbreaks en de psychedelische fade out/in aan het eind getuigen van een gedegen kennis der klassiekers. Nu we toch met pluimen aan het strooien zijn, steken we er ook maar een in de derrière van producer Roel Blommers. Goed om weer eens een polderrockorkest te horen met ambitie.

Het nieuwe, tweede album van The Vices heet Unknown Affairs en komt op 17 maart uit.

Manchester Orchestra – The Way

The Way is een van de twee nieuwe nummers die Manchester Orchestra heeft vrijgegeven in aanloop naar de release van een nieuwe (mini)album.

‘The Valley of Vision’ is geen gewoon album. Naast geluid is er ook beeld, een 26 minuten durend sfeerportret (zie Youtube link). The Way is een superieure ballad waarmee de band van Andy Hull  The National en Elbow – hofleveranciers van fakkel-ballades- naar de kroon steekt.

We hebben gekozen voor The Way en niet voor Capital Karma omdat het net iets meer bite heef. Misschien is Capital Kamra wel mooier, maar ook zo breekbaar dat je het nummer beter kunt beluisteren op momenten die je zelf uitkiest dan onaangekondigd op de radio ingeklemd tussen twee songs met een heel andere sfeer.

Maar het beste is om gewoon het nieuwe album van Manchester Orchestra in zijn geheel te ondergaan, beeld en geluid zoals bedoeld door de makers. Dat kan sinds vrijdag

top 100

Post-punk primaten Protomaryr scheppen verwachtingen voor album 6 met nieuwe single Make Way.

De opvolger van het alweer 3 jaar oude Ultimate Succes Today gaat Formal Growth In The Desert heten en op 3 juni uitkomen. Het thema van het album is volgens frontman Joe Casey, ‘getting on with life’. En dat valt niet altijd mee hoor je hem denken.

Make Way begint bijna romantisch met slechts een stem en een Spaans-Mexicaans aandoende gitaar. Wat volgt is een apocalyptische start-stop-song waarin Casey afwisselend rustig de coupletten voordraagt en het refrein, zijnde de titel uitschreeuwt. En waar moet dan zo nodig ruimte voor worden gemaakt? Voor de dag van morgen.

Sleaford Mods – UK Grim

Sleaford Mods – UK Grim (Rough Trade)

Sleaford Mods, uit industriestad Nottingham, is met UK Grim een iets andere weg ingeslagen; namelijk die van de feature-artiesten die meedoen op de nieuwe plaat. Niet de minste namen en dat maakt het allemaal wat extra aantrekkelijk. Er wordt tegenwoordig sowieso heel wat afgefeatured in muziekland. We zouden dat een tendens willen noemen.

Neem zo’n Perry Farrell, die gezellig meedoet op de single So Trendy. Je moet wel vrij goed luisteren, omdat Perry nou ook weer niet zo héél erg sterk aanwezig is. Hij nam zelf contact op met de mannen. Perry is heimelijk fan en zo gek is dat niet. Florence Shaw, van de geweldige postpunkformatie Dry Cleaning, laat zich iets sterker horen op een andere single van UK Grim: Force 10 From Navarone. Terwijl ook hier het toch vooral de sympathieke brombeer Jason Williamson is die met zijn uit duizenden herkenbare Engelse accent de hoofdrol opeist.

Sleaford Mods is het duo dat een geheel eigen geluid heeft weten te ontwikkelen de laatste jaren. Misschien wel dansbaarder dan ooit tevoren. Niet in de laatste plaats door de opwindende, ADHD’erige beats en riffs van geluidsman Andrew Fearn (50). Hij – ziet er vandaag de dag uit als een oude man, met een volstrekt uit de hand gelopen grijze baard – die op het podium niet veel moeite doet om te verhullen dat er live niet al te gek veel wordt geïmproviseerd. Fearn drukt af en toe een knop in, zuipt wat flessen pils leeg tijdens een optreden en danst zo nu en dan wat. Op zijn manier. Williamson werkt zich in het zweet. Fearn voert eigenlijk geen reet uit. Zien is geloven.

Op UK Grim danst Fearn wel wat meer dan anders omdat het album wat onstuimiger is dan anders. Iets meer muzikale diepte. Net even wat opwindender dan anders, hoewel die term sowieso altíjd wel van toepassing is op de muziek die Sleaford Mods aflevert. Opwinding als middle name.

UK Grim is een album dat weer uitpuilt van het tekstuele engagement. Williamson heeft een soort haat-liefdeverhouding met zijn Engeland. UK Grim is een serieuze aanval op het pluche. Teksten over egoïstische agenda’s en toenemende wanhoop. “Misschien zijn we trots op het land. Misschien zijn we er trots op Engels te zijn”, vertelt Williamson. ‘Misschien ben ik trots op de vreselijke grijze straten en het rotweer en de stupide mode waar ik in investeer. Het is alleen dat de Engelsen waar we trots op zijn absoluut niet lijken op de Engelsen die de autoriteiten willen promoten.” Al met al levert het veertien keer opwinding op. Energieke elektronica van een van de uniekste formaties in het muzikale landschap. Pieter Visscher

BC Camplight – The Last Rotation Of Earth

Nieuwe BC Camplight single, The Last Rotation Of Earth is een rijkelijk georchestreerd en ambitieus opgezet nummer over de dag des oordeels, niet de religieuze, of de ecologische, maar een amoureuze laatste dag.

Na 9 jaar samen zei zijn geliefde plotseling adieu. Alsof de aarde stilstond, zo ervoer BC, echte naam Brian Christinzio (New Jersey 1979) die rampendag. Een a-tonale gitaarsolo illustreert zijn verwarring. Voor wie nog twijfelt aan de schok die de breuk veroorzaakte laat hij The Last Rotation Of Earth eindigen met een explosie, of is het een implosie? Maar hij heeft het overleefd en kan het dus navertellen. Op 12 mei verschijnt het gelijknamige album.

Jimmy Diamond – Chase The Moon

Jim ‘Diamond’ Zwinselman komt meteen ter zake op nieuwe single Chase The Moon. Niks geen intro gelijk zingen alsof hij haast heeft.

Dat heeft hij dus niet, wel de drang om gehoord te worden.  Dat is een prima eigenschap voor een artiest zeker als hij/zij ook nog eens iets te vertellen heeft. En dat heeft de uit Lemele in Overijssel afkomstige Jim. Eigenlijk moeten we het hebben over Jimmy Diamond, want het betreft een band/trio. Weliswaar met een duidelijke leider, maar toch.

Hun nieuwe single, de achtste sinds 2020 is een ambitieuze maar geslaagde song in een stijl die het midden houdt tussen Americana en droompop. Met name het einde van de lange versie van Chase The Moon is sfeervol en impressionistisch.

Wat weten we van Jimmy Diamond, behalve dat ze goed bezig zijn? Nog niet heel veel, behalve dat Jim ook actief is/was als gitarist in De Bökkers, Boogie Monsters en de Europese opstelling van het Amerikaanse Strand Of Oaks, en derhalve kan bogen op heel wat ervaring. Dat is één reden dat Chase The Moon zo -excusez les mots- onhollands goed klinkt, de ander is dat Jim het nummer produceerde samen met Kevin Ratterman, producer van o.a. Madrugada en My Morning Jacket.

Klik hier voor de concertagenda van Jimmy Diamond

Mozart Estate – Relative Poverty

Mozart Estate verpakt een serieus onderwerp, armoede in een vrolijk liedje; een rock ‘n’ roll pastiche met doo wop koortjes, boogie-woogie piano en een very old skool  synthesizersolo.

De zanger zingt dat hij moet rondkomen van ‘a tenner’ 10 pond, iets meer dan 11 euro dus per dag. Er zijn mensen die minder te makken hebben, maar een vetpot is het zeker niet. Die ferm in de wang geplaatste tong zit in elk liedje van Mozart Estate, dat door Lawrence Hayward in het leven is geroepen als tegenpool van zijn vorige bands Felt en Denim. Hayward wilde af van de constante druk om hits te moeten scoren.

De naam Mozart Estate mag dan nieuw zijn, de band is dat niet. Die debuteerde al in 2018 als GoKart Mozart. Geheel volgens plan heeft de Estate nog nooit een hit gescoord. Maar helemaal genegeerd zijn ze ook weer niet. Daarvoor zijn songs als When Your Depressed, We’re Selfish And Lazy And Greedy en Relative Poverty te grappig en goed gemaakt.