Category: Recensies

Alex Lahey – Good Time

Alex Lahey heeft jazz gestudeerd, maar dat is gelukkig niet te horen, noch in haar oudere werke en zeker niet in Good Time dat -als we toch een vergelijking mogen maken- nog het meest doet denken aan haar landgenoot Courtney Barnett.

De kleine Alex was gecharmeerd van de gitaar en de saxofoon, maar heeft uiteindelijk voor de gitaar gekozen. Er school een singer-songwriter in haar en met een sax in je mond is het moeilijk zingen. De inmiddels 30 jarige inwoonster Melbourne is toe aan haar derde langspeler. Op basis van vorige resultaten zijn de verwachtingen vrij hoog gespannen. Ze sleepte diverse Awards in de wacht en ook is ze geen vreemde meer in de hitlijsten. Alex schreef het vrolijk stemmende Good Time met Jacknife Lee. (o.a. U2 en Taylor Swift) die het nummer ook produceerde. De single is voorproefje drie van haar nieuwe album , The Answer is Always Yes (19/5).

Lil Yachty – the BLACK Seminole

Het toevoegen van een albumtrack van Lil Yachty aan onze playlist is een experiment. We willen even checken hoever de tolerantie gaat van het Pinguin publiek.

the BLACK Seminole had een nummer kunnen zijn van zeg Tame Impala of Gorillaz, maar is dus van Lil Yachty, een medium succesvolle rapper die op zijn nieuwe album een draai maakt van 180 graden. Hij rapt niet, maar rockt op Let’s Start Here, ongeveer zijn 10e langspeler. the BLACK Seminole, de openingstrack van het album heeft een heerlijk lange gitaarsolo. En dat in een tijd dat gitaarsolo’s uit den boze zijn!  Ook het vermelden waard is de free style zangpartij van een niet bij naam genoemde zangeres, die niet had misstaan op een album van Pink Floyd. Het hele nummer heeft de sfeer en opbouw van een seventies progrocknummer. Op de autotune na dan, en daar wringt waarschijnlijk de schoen. Maar luister en huiver. Of niet.

Miya Folick – Get Out of My House

Miya Folick begint het nieuwe jaar met een aantal goede voornemens. Een daarvan heeft ze al uitgevoerd, haar partner laten weten dat hij/zij moet opzouten, Get Out of My House.

De andere voornemens laten zich misschien wat moeilijker realiseren. Ze wil nu eindelijk wel eens af van die eeuwige onzekerheid, die verlammende verlatingsangst en die onnodige schuldgevoelens. Veel mensen maken een lijstje Mya heeft haar wensen voor het nieuwe jaar in een liedje gegoten; een woedende rocksong met een zangeres die net niet over de rooie gaat.

Miya Folick is een op doorbreken staande singer-songwriter uit L.A. die in 2018 een eerste album uitbracht. De meeste songs van miss Folick zijn minder opgefokt dan Get Out Of My House, maar niet veel minder intens. Dat het haar menens is blijkt ook uit de titel van haar nieuwe album. Roach. Wie haar album kakkerlak noemt, mikt niet op de mainstream maar op het hart.

King Tuff – Smalltown Stardust

King Tuff – Smalltown Stardust (Sub Pop)

Wanneer je altijd wat in de marge van het muzikale spectrum opereert wil dat niet zeggen dat wat je aflevert kwalitatief inferieur is aan wat door de massa wordt opgepikt. Integendeel. Neem zo’n King Tuff, wiens echte naam Kyle Thomas luidt. De singer-songwriter uit de Verenigde Staten is al een kleine dertien jaar vrijwel continu op tournee door de USA en kan daar leuk van leven. Da’s leuk muziek maken.  Jongen die zijn droom leeft, in feite. Live wordt hij wel geholpen door een band overigens. Stuk gezelliger.

Kyle is een ontspannen chansonnier die zich heeft laten inspireren door acts die net als hij wel wat aanschuren tegen de psychedelische muzikale wereld. Hij heeft in het verleden, en misschien nog steeds wel, veel geluisterd naar onder meer David Bowie en T-Rex. Wanneer je aandachtig luistert, hoor je dat zonder meer terug. Vooral de vroege Bowie dan.

Prima single op Smalltown Stardust is Portrait Of God. ‘Do you believe in a higher power that cannot be explained? Do you believe in the sadness of the rain?’, vraagt Kyle zich af. Een geinige video ondersteunt het nummer. We ontdekken wat Bob Ross-achtige elementen in de clip en dat zien we graag.

‘I’m not the kinda guy that goes to church on sunday’, zingt Kyle. ‘I’d rather spend my time worshiping in my own way. Walking in the woods. Wading in the river.’ Een beetje rustig allemaal. Niet te gehaast. Kyle is geen jongen die zich laat meeslepen door de ratrace; hij haalt liever alles uit ons zo korte bestaan. Jongen die je het beste gunt.

Muzikaal zijn de raakvlakken met Kurt Vile zonder meer aanwezig. Beiden hanteren dezelfde tempi om tot liedjes te komen en Kyle heeft bovendien dat lijzige in zijn stem, wat we ook herkennen bij Kurt. Het zouden vrienden voor het leven kunnen worden. Wie brengt ze met elkaar in contact? Pieter Visscher

Kerala Dust – Still There

Eigentijdse progrockband Kerala Dust leunt sterk op de elektronica in dit vijfde voorproefje van hun derde album.

Er lijkt een danstrack te ontstaan, maar om De Dijk te parafraseren, Progrockers dansen niet. Spannend is het wel die opbouw naar een instrumentale passage waarin een mysterieus instrument – een menselijk stem die via een synthesizer en/of gitaar loopt? – de sfeer bepaalt. Over sfeer gesproken. Op driekwart van Still There wordt een dame opgevoerd die haar ding in het Duits doet. Daarmee laat het Britse Kerala Dust horen ook bekend te zijn met de Kraut wortels van de progressieve rock.

Het Violet Drive album volgt op 17 februari.

English Teacher – Song About Love

Dan Carey heeft een nieuwe gewillig slachtoffer gevonden voor de singles-serie op zijn Speedy Wunderground label, het hier geheel niet onbekende English Teacher.

Het Spector-eske Song About Love heeft een spannende opbouw die uitmondt in bevlogen einde waarin frontvrouw Lily Fontaine net niet tot het gaatje gaat. De single is dus in slechts één dag opgenomen en gemixt, want zo is het spel, zo zijn Dan’s regels. Stel je voor dat Carey en English Teacher in alle rust aan een album kunnen werken, zoals Carey deed met bijvoorbeeld met Wet Leg en Fontaines DC. Daar moet wel iets heel bijzonders uitrollen.  We dus hopen dat dit muisje een staart krijgt

 

 

THUS LOVE – Put On The Dog

THUS LOVE maakt binnenkort de oversteek naar Europa*. Om dat te vieren heeft het regenboogtrio een nieuwe single uitgebracht. Put On The Dog is wederom een geslaagde postpunk exercitie met bevlogen zang en gitaarwerk.

Put On The Dog betekent je opdoffen, bijvoorbeeld voor een feestje. De term stamt uit de jaren 20 van de vorige eeuw, een periode die ‘the gay twenties’ werd genoemd. Toen had het woord gay een heel andere betekenis, die van blij of vrolijk. Met Put On The Dog hopen de THUS LOVERS de uitdrukking te opnieuw gangbaar te maken, bij de ‘gays’ van de jaren 20 van deze eeuw.

*Op 9 februari staat THUS LOVE onder de vlaga van Indiestad loves The 80’s in Toekomstmuziek, een nieuw podium in de Danzigerbocht 29, 1013 AM in Amsterdam.

Gretel Hänlyn – Wiggy

We hebben het al eerder gezegd, het kenmerk van een ‘echte’ artiest is niet alleen de kwaliteit maar ook de kwantiteit van hun output. Acts als The Beatles, Bowie en Prince zaten nooit om goede liedjes verlegen.

Ook Gretel Hänlyn laat het ene na het andere liedje los en allemaal komen ze met gemak door onze ballotagecommissie. Terwijl Today nog klimt in de Graadmeter heeft Madeleine Haenlein alweer een nieuwe single in de verkoop. Wiggy is een broeierig nummer waarin miss H¨änlyn’s donkere timbre goed uit de verf komt. En, ze is weer lekker scheutig met gitaren. Wiggy is ook prettig anders dan voorgangers als Mororbike, Drive en Apple Juice, wat ons op een derde kenmerk van een kwaliteitsartiest brengt, afwisseling!

Aiko el grupo – Peñacastillo

Ieder land heeft zijn punk scene. In die van Spanje maakt Aiko el grupo momenteel furore. We hebben het allemaal natuurlijk al eerder gehoord. Alleen nog niet zo vaak in het Spaans. Peñacastillo duurt krap twee minuten, de perfecte lengte van een punksong.

El grupo bestaat uit tres mujeres y un hombre. Ze zingen alle vier, Teresa het hardst. Aiko el grupo resideert tegenwoordig in Madrid, maar komt uit Peñacastillo, een stadje in Noord Spanje. Waarschijnlijk is Peñacastillo dus een nostalgisch lied. Of juist niet.

Skinny Pelembe – Oh, Silly George

De muziek van Skinny Pelembe is net zo bijzonder als de naam. Skinny -echte naam Doya Beardmore -is geboren in Zuid Afrika en groeide op in de U.K. Zijn stijlmix is volkomen uniek. Bij gebrek aan een dekkende term houden we het even op Afro-indie.

En bij wijze van referentie noemen we namen als Talking Heads en Gorillaz, maar Skinny Pelembe is dus vooral zichzelf.  Op zijn debuut EP uit 2017 en het drie jaar geleden verschenen debuutalbum bevindt de Skinny sound zich nog in de embryonale fase. Het klinkt veelbelovend, maar niet erg bevredigend. De eind vorig jaar verschenen single, Like A Heart Won’t Beat en vooral nieuwe single Oh, Silly George doen dat wel.

Oh Silly George is zo funky als die drummer van James Brown, zo springerig als een kangoeroe met vlooien en zo poppy als Beatle Paul in zijn beste dagen. Als Skinny Pelembe live maar half zo goed is als op plaat dan gaat hij een hele grote worden.