Category: Recensies

SOMOH – I Know You Care

SOMOH is de artiestennaam van de 20 jarige Sophie Mohan uit Londen. Waar ze het vandaag heeft weten we niet. Met slechts drie liedjes op haar conto is de informatiestroom nog wat mager, maar SOMOH klinkt alsof ze al jaren in ‘het vak’ zit.

Ze zingt haar zelf geschreven songs met opvallend veel zelfvertrouwen en ook wat compositie en tekst betreft krijg je nergens het idee met een dilettant te maken te hebben. I Know You Care begint akoestisch en breekbaar, maar eindigt krachtig en elektrisch. Drie liedjes pas en dan al op dit niveau, SOMOH zou wel eens een hele grote kunnen gaan worden.

Roofman – Rainbow Junkie

Thijs van der Meulen alias Roofman is zo’n artiest die veel zo niet alles meeheeft. Hij komt uit een muzikaal nest, een stad, Ermelo met een indietraditie (Daryll Ann) heeft een internationaal netwerk, weet zijn weg op verschillende instrumenten, is behept met een neus voor maat en melodie en gezegend met een klassieke popstem, die qua klank ergens tussen John & Paul inzit.

Thijs weigert vooralsnog om zich vast te pinnen op één stijl zodat je al zijn vijf singles moet beluisteren om een indruk te krijgen van plek in het popspectrum. Niet dat dat een straf is. Of het nu zijn zeven minuten lange ‘Neil Young meets The war On Drugs’ epos, Fly Off, Fall Down, het akoestische Slot Machine of zijn spannende bijna uitbundige nieuwe single Rainbow Junkie is. Mocht je behoefte hebben aan een rode lijn dan vind je die in de teksten. Daarin toont Thijs zich een ervaringsdeskundige op relationeel gebied. Die Roofman kunnen we er goed bijhebben.

Teenage Priest – Let It Pass

Wat een goede computer, een paar keyboards en een ruime slaapkamer al niet toe kunnen leiden. Teenage Priest, het alter ego van Taylor van Ginkel ( we vermoeden Diets bloed) uit zonnig Californië is het voorbeeld van een thuisvlijt artiest.

Het enige waar van Ginkel afhankelijk is, is elektriciteit, maar zo lang de stroom stroomt kan hij de ene toptrack na de andere produceren. Dat doet hij nu zo’n jaar of drie met steeds betere resultaten, commercieel en artistiek. We ontdekten Let It Pass op de playlist van David Dean Burkhart. Zijn Compact Cassette playlist is ‘the place to go’ voor iedereen die van verfijnde luistermuziek houdt, veelal gestoken in een elektronisch jasje en voorzien van ontspannen vocalen. Let it Pass is een perfect voorbeeld van de sound die Burkhart prefereert, maar ook van de stylo van Teenage Priest.

Let It Pass is het titelnummer van het begin deze maand uitgebrachte debuutalbum van Teenage Priest, met daarop nog acht soortgelijke muzikale smoothies.

The Veils – No Limit of Stars

Beroemd is The Veils nooit geworden, behalve in Nederland. Bij ons trok de Nieuw-Zeelandse band vollen zalen en verkochten hun albums heel behoorlijk. Goed nieuws dus voor de fans van de band van Finn Andrews dat er na bijna zeven jaar stilte een nieuw album op handen is.

Op 3 maart verschijnt de zesde langspeler van The Veils, And Out Of The Voice Came Love. De vooruitgestuurde singles beloven veel goeds. Vooral het nieuwe No Limit of Stars is vintage Veils, een mid tempo rocksong met een mooie balans tussen sfeer en compositie. Die sfeer wordt grotendeels bepaald door een smachtende gitaar, een klein orkest en de stem van Finn die nooit zal vervelen. De kracht van de compositie zit hem in het refrein dat oneindig herhaald kan worden zonder te vervelen. Kortom een typisch geval van welkom terug.

Meltheads – Naief

Meltheads is een hard rockende band uit Antwerpen, die met nieuwe single Naïef een blijvertje te pakken heeft.

Naïef is met afstand het beste van de vier liedjes die de band tot nu toe heeft losgelaten (acht als je alle versies van Naïef meetelt). Naïef is ook het eerste Vlaams/Nederlandstalige nummer van het kwartet. Hadden ze eerder moeten doen rocken in hun moerstaal, want plots valt alles op zijn plaats. De bevlogen gekte die er live al uitwam zit nu ook in de virtuele groeven. Naïef heeft alles om een Vlaamse evergreen te worden, vergelijkbaar met Mia, Meisjes en Ik Wil Je.

 

 

.

Iggy Pop – Strung Out Johnny

Iggy Pop heeft een nieuwe single uit die precies klinkt zoals je hoopt! De uitstapjes van heer Pop richting, jazz, chanson en kunstmuziek zijn leuk een aardig, maar zelden echt de moeite waard. Ook het recente Frenzy waarop de 75 jaar jonge rockgod klinkt als Alice Cooper vonden wij minder geslaagd.

Nee dan Strung Out, Johnny. Dat had zo op The Idiot of Lust For Life kunnen staan, ook omdat het wel aan Bowie’s Cat People doet denken. Hier klinkt Iggy zoals we hem dus het liefst horen; als punkcrooner.

Iggy schreef zijn nieuwe single samen met Chad Smith en Josh Klinghoffer van de Peppers en Andrew Watt die de kassa liet rinkelen voor acts als Ed Sheeran, Sam Smith en Justin Bieber. (En eerder dit jaar Edie Vedder het verkeerde poppad op leidde.) Iggy’s nieuwe, negentiende album – waarop hij terzijde wordt gestaan door een keur aan ‘heavy friends’ heet Every Loser en komt al op 6 januari uit.

Kerala Dust – Future Visions

Nieuwe Kerala Dust single is een heerlijk, slome rocker die meteen opvalt vanwege een instrument dat het midden houdt tussen een keyboard en een gitaar. Het zou zelfs een zwaar bewerkte stem kunnen zijn.

Op Future Visions doet Kerela Dust wel denken aan een eigentijdse versie van de aloude Moody Blues. Niet alleen omdat de Moodies ook gek waren op het woord Future, maar vooral vanwege een Melotron-achtige keyboard op de achtergrond. En door het licht symfonische karakter van Future Visions. Dit laatste sluit aan bij de andere tracks die we kennen van het aanstaande album van het Britse trio, ook die zijn proggy rocky op een eigentijdse manier. Dat album heet Violet Drive, een exacte release datum is nog niet bekend. Wel weten we dat de band op 19 maart in de Oude Zaal van de Melkweg staat.

Leftfield, Grian Chatten – Full Way Round

Leftfield bestaan die nog? Ja of weer. In de jaren 90 van de vorige eeuw vormde Leftfield samen met The Chemical Brothers en Fatboy Slim de voorhoede van de Britse techno. Leftfield was wat dubbier en progressiever dan de collega’s en werkte ook toen al graag met gastvocalisten waaronder Johnny Rotten. Nu nog steeds zoeken ze hun compagnons in de punkhoek, de postpunkhoek om precies te zijn.

Op nieuwe single Full Way Round horen we de onvervalste Ierse tongval van Fontaines D.C. zanger Grian Chatten. De basissound van Leftfield is in de loop der decennia niet essentieel veranderd. De geavanceerde techniek stelt de band wel in staat om alles vetter en voller te laten klinken. Chatten toont zich een waardig opvolgen van Rotten in deze techno punk clash. Echt uitbundig wordt het nergens wat Full Way Round minder geschikt maakt voor clubs en party’s maar des te meer voor thuisgebruik.

Suede – Autofiction

Suede – Autofiction (BMG)

Meer dan een enkeling die Suede een aantal weken terug aan het werk heeft gezien in de hoofdstedelijke Melkweg heeft zich laten ontvallen dat de band in grootse vorm verkeert. Hetgeen nauwelijks twijfel lijdt, gezien het feit dat het recentelijk verschenen Autofiction een album is om heel erg opgewonden van te worden. Geproduceerd door oudgediende Ed Buller is Autofiction afgemixt door de legendarische Alan Moulder (Interpol, Smashing Pumpkins, Depeche Mode, Nine Inch Nails, U2, David Bowie).

Het energiekste dat de herboren band uit Londen tot nu toe op plaat heeft gezet. Het gaspedaal wordt vrijwel overal hard ingedrukt en dan hoor je dat Brett Anderson en zijn gevolg op hun best zijn. Suede en gejaagdheid is een gouden combinatie en dan tellen we daarbij op dat het teveel aan toch wat licht geveinsde dramatiek waaraan Anderson zich terdege schuldig heeft gemaakt tijdens zijn carrière ditmaal vrijwel geheel achterwege is gebleven op een langspeler. Het levert een koprol op in huize Visscher.

Het balladeachtige What Am I Without You, is met het schitterende, door strijkers aanzwellende Drive Myself Home het enige rustpunt op het album, waardoor je zelfs denkt: was dat nou nodig? Omdat Anderson in What Am I Without You misschien net te veel dramatiek van zijn tong laat afglijden en dan laat je ‘m maar even. Toe maar Brett. We zien ‘t door de vingers. Want de rest van de elf nummers heeft een urgentie vanjewelste. Dus vooral omdat Anderson vrijwel alle pathetiek de nek om heeft gedraaid.

Zelf noemt de band Autofiction een punkalbum. Dat is gechargeerd, of tongue in cheek, zo u wil, maar dat Autofiction binnen Suedes oeuvre wel het dichtst bij dat genre in de buurt komt is zonneklaar. Postpunk is een adequater stempel. Het album behoort zonder enige vorm van twijfel tot het beste wat dit jaar is verschenen. We nemen onze pet daar voor af. Durf maar eens te eindigen ook met de sterkste track, het zeer terecht door Pinguin Radio ruimschoots omarmde, zo’n zes minuten durende Turn Off Your Brain And Yell. Meeslepend, episch, opbeurend en schreeuwend om meer. Véél meer! ‘Can you feel the sunshine, when you turn off your brain and yell? Come on, feel the sunshine. When you turn off your brain and yell.’ Zo is dat. Wát een zegetocht! Pieter Visscher

 

 

Blondshell – Veronica Mars

Blondshell is een van onze ontdekkingen van het afgelopen jaar. We riepen haar debuutsingle, Olympus uit tot IJsbreker en hebben ook de volgende singles met plezier gedraaid. En nu heeft Sabrina Teitelbaum, zoals ze bij de Amerikaanse burgerlijke stand geregistreerd, staat een vijfde nummer uitgebracht dat er wederom mag zijn.

Het krap twee minuten lange Veronica Mars is een eerst zwoel en dan hard rockende ode aan de protagoniste van een Amerikaanse TV serie. De Veronica Mars in kwestie is een slimme middelbare scholiere die haar vader helpt met zijn detectivebureau.  Verschenen Sabrina’s eerdere singles in eigen beheer, Veronica Mars is haar debuut voor Partisan Records. Dat maakt haar labelgenoot van o.a. Cigarettes After Sex, Geese en IDLES en vergroot haar kansen op een internationale doorbraak dus met de factor 100 of zo. Maar je weet waar je Blondshell het eerst hoorde ;).