Category: Recensies

Carlie Hanson – Pretender

Carlie Hanson is zo’n artiest die zich niet aan de traditionele afbakeningen houdt. Eerder dit jaar bracht ze een nummer uit dat Fuck Your Labels heet. Niet alleen hopt ze per track van het ene genre naar het andere, soms doet ze dat zelfs binnen één nummer.

Case in point is nieuwe single Pretender waarin ze Meg Myers-achtige poprocksong voorziet van een drums ‘n bass achtige beat. Het is dus moeilijk om te zeggen of Carlie zich in een bepaalde richting ontwikkelt of dat ze haar normale programma van muzikale bokkensprongen voortzet. Wij hopen het eerste, want zo betrokken en volwassen klonk ze nooit eerder.

Carlie Hanson is pas 22, maar al goed beroemd aan het worden. Haar loopbaan kreeg een enorme impuls toen Taylor Swift een van Carlie’s songs op een door haar gecureerde playlist zette. Het is niet helemaal voorspelbaar of de Swifties meegaan met Pretender ook omdat de tekst de nodige expliciete woorden bevat. Mocht Pretender een afwijkertje zijn dan sturen we miss Manson weer terug naar Pinguin Pop. Is dit wel een nieuwe richting dan zul je nog wel het een en ander van haar gaan horen.

Laura Cahen, Pi Ja Ma – My Girl

De titel van de nieuwe single van Laura Cohen is een beetje misleidend. Ten eerste is My Girl een Franstalig nummer en ten tweede is het dus geen cover van het beroemde My Girl van The Temptations. Wat is Laura Cahen‘s My Girl dan wel? Een ijzersterk liedje met een bijzondere sfeer een prachtige productie. En weer eens iets anders dan ons dagelijkse menu postpunk, neo wave en indie.

My Girl is een soort van verlaat titelnummer van Laura’s meest recente album Une Fille. Dat is disque numero deux van de componiste-chanteuse uit Nancy. Al zing Laura in haar moertaal, ze luistert het liefst naar Engelstalige collega’s als Beth Gibbons, Aldous Harding en PJ Harvey. En dat hoor je.

Laura’s partner in deze, Pi Ja Ma komt eveneens uit la douce France, maar zingt doorgaans wel in het Engels. Van de twee is Pi Ja Ma het beroemdst, maar beide meiden hebben nog heel wat zieltjes te winnen buiten hun thuisland. My Girl zal daar zeker bij helpen.

cruush – Sombre by the Weekend

Manchester is de hometown van cruush. Voor de goede verstaanders is dat te horen. Cruush sluit aan bij de  sombermans traditie van de Noord Engelse industriestad, die ons intense bands bracht als Joy Division, The Smiths en The Fall.

Zoals veel bands van nu met een vrouw aan het stuur presenteert ook cruush haar songs in een coating van grunge en shoegaze. De band startte in 2019, maar kon vanwege de corona-uitbraak niet uit de startblokken komen. Dat gaf het viertal wel de tijd en gelegenheid om in alle rust aan hun songs en sound te werken. Toen de clubs weer open gingen heeft cruush de laatste puntjes op de i kunnen zetten als support-act van bands als bdrmm, The Lounge Society en NewDad. Nu is cruush dus helemaal klaar voor de volgende stap. Letten we op London Calling?

Damon Albarn, Fatouma Diawara – Nsara

Als het aan Damon Albarn ligt wordt Fatouma Diawara een internationale ster, dus niet alleen in Global Music kringen, maar ook bij zijn eigen publiek.

Dus heeft hij samen met de Malinese zangeres een nummer geschreven. Als zelfs maar 1 procent van de Gorillaz fans de moeite neemt om naar het Nsara te luisteren dan levert dat Fatouma miljoenen nieuwe luisteraars op.

Nsara staat niet eens zover af van de smeltkroespop die Damon met zijn cartooncollega’s maakt. De Afrikaanse beat wordt versterkt door een prettig brommende synth. Het refrein kan je fonetisch meezingen. Damon’s zangpartij niet ver voor de fade geeft Nsara een licht melancholisch tintje.  Goed werk weer van mister D.

White Reaper – Pages

De nieuwe single van White Reaper klinkt weer zo lekker dat we het gewoon nog een keer gaan proberen. Een paar jaar geleden hebben we hun Might Be Right tot IJsbreker gebombardeerd, maar dat was niet echt een succes. Het nummer liep al snel vast in de Graadmeter.

Welk lot Pages beschoren is zal de toekomst uitwijzen. White Reaper is een Amerikaanse powerpopband die -eerlijk is eerlijk- klinkt als of het nog steeds 1980 is, de periode dat bands als Paul Collin’s Beat, The Romantics en vooral Cheap Trick de dienst uitmaakten. Pages heeft de bekende kenmerken, dikke gitaren,  meerstemmige zang en een Beatle-eske songstructuur. Noem het ouderwets, wij roepen tijdloos.

Wodan Boys – Bells

Op de valreep van 2022 komt Wodan Boys nog even met een nieuwe single op de proppen. Bells is een organische rocksong, stevig maar niet hard, poppy maar niet plat en met een refrein dat doet denken aan spreekkoren op een voetbaltribune.

In dit geval die van FC Den Haag, want dat is de hometown van Wodan Boys. Origineel is het niet aanstekelijk zeer zeker. Bells lijkt de opmaat naar een derde EP van Wodan Boys of misschien wel een eerste album. De Boys staan op Noorderslag 2023.

Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow

Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow (SubPop)

Fascinerende vrouw blijft dat toch, die Natalie Laura Mering, die als haar alter ego Weyes Blood opereert in de wereld van de alternatieve popmuziek. De Amerikaanse, 34 inmiddels, had voor haar doorbraakplaat Titanic Rising (2019) al behoorlijk wat in de melk te brokkelen, maar het was de vraag of ze een passend antwoord zou kunnen vinden op dat Titanic Rising, toch wel haar magnum opus. Het is knap dat ze het niveau weet te evenaren. Stemmigheid voert andermaal de boventoon. Dat jasje zit Mering als gegoten.

Zij die nooit te beroerd is haar diepste zielenroerselen aan de grote klok te hangen. Ze maakt van haar hart geen moordkuil en dat is niet eens zo gek in tijden waarin we toch wel wat opener naar elkander lijken te worden dan vroeger. Gooi het eruit en pak de buit. Een nieuw adagium plotsklaps, dat op een tegel mag worden gekladderd, mocht daar behoefte aan zijn. Zo heeft Mering haar slapeloze nachten van de afgelopen jaren, en alle gepieker die daaruit voortvloeide, gevangen in een tiental indiepopliedjes die erg goed passen in een herfstige wereld. Folky popsongs.

“Ik heb een obsessie voor de duistere kanten van het leven”, liet Mering zich onlangs ontvallen in een interview met NRC. Waarbij we toch onherroepelijk weer moeten denken aan die bloemen op de mestvaalt. Weyes Blood plukt ze. We vergeven haar dan ook terstond licht narcistische trekjes, zelfs die van Morrissey-achtige proporties. Zo blijven uitklapposters vermomd als cd-boekje steevast iets potsierlijks hebben. Mering is een plaatje, maar ze loopt er misschien wat al te fanatiek mee te koop op al die albumcovers.

Het leidt af van alle pracht en praal waarmee ze haar liedjes inkleedt. De rijke instrumentatie, die je bij vlagen naar de keel grijpt. Ze is de vocale overlevering van Karen Carpenter, wier bandgeluid bij vlagen ook nog eens raakt aan dat van Weyes Blood. Beiden bekend met de worstelingen des levens. En och hemel, wat levert dat prachtmuziek op. Pieter Visscher

Prima Queen – Eclipse

Via een overigens uitstekende nieuwe single van Prima Queen kwamen we bij een ouder nummer terecht. Eclipse is ons inziens een betere introductie tot het werk en bestaan van Kristin McFadden en Louise Macphail dan Butterknife. Dat nummer is half gesproken. Je zou daarom het idee kunnen krijgen dat Prima Queen weer zo’n postpunkpraatbandje is en dat zou onterecht zijn.  

Eclipse laat goed horen waar de kracht van Kristin en Louise zit, hun samenzang, hun vermogen pakkende (gitaar) melodieën te bedenken en niet op de laatste plaats in hun oprechte teksten. Het unisono gezongen en door hun vriendinnen van The Big Moon geproduceerde Eclipse gaat over de angst een nieuwe relatie aan te gaan terwijl je nog natrilt van de manier waarop de vorige stuk is gelopen. Het uit volle borst gezongen refrein luidt, ‘You don’t know that I’m fucked up’. Geen onherkenbare situatie.

Nog even iets over de dames. Kirstin komt uit Chicago, Louise uit Londen. Ze kennen elkaar van een cursus. Het klikte, ze begonnen een band en via shows in het voorprogramma van o.a. The Big Moon en Wet Leg, en een serie sterke singles heeft Prima Queen nu het punt bereikt dat ze op de radar verschenen van een klein maar fijn radiostation in The Netherlands.  

CVC – Sophie

CVC staat voor Church Village Collective. Denk echter niet dat we hier te maken hebben met een kerkkoor met popambities. De band is genoemd  naar het dorpje in Zuid Oost Wales waar ze vandaan komen, Church Village. De eigen talige naam voor Church Village is Pentre’r Eglwys. Ze hadden zich dus ook zo kunnen noemen, maar dat zou commercieel gezien niet erg verstandig zijn. En met commercie moeten ze zeker rekening houden, want nieuwe single Sophie is beslist hitgevoelig.

De vierde single die het zeskoppige collectief dit jaar uitbrengt is een pure op Amerikaanse leest geschoeide popsong met een klassieke gitaarsolo en lekker lang outro dat roept om uit volle borst te worden meegebruld. Sophie is een ode aan de vriendin van de keyboardsspeler. Volgens hem kan ze heel goed zingen, maar ze weigert dat te doen waar de band bij is. Haar bijdrage aan Sophie is een aanstekelijke giechel aan het begin van het nummer.

Het debuutalbum van CVC is Get Real gedoopt en mag je 13 januari verwachten.

Vox Rea – Julia

De Canadese Kate en Lauren Kurdyak begonnen in 2017 als The Katherines. Hun debuutalbum was nog maar net uit toen ze zusjes besloten hun naam te veranderen in Vox Rea.

Deze Latijns aandoende naam is vager en derhalve een betere vlag voor hun genre en gender overschrijdende muziek. Zusjes zijnde zingen Kate en Lauren samen op een manier die is voorbehouden aan naaste bloedverwanten: het zogenaamde Everlys of Bee Gees effect.

Die zang is een krachtig wapen, maar vlak ook hun songs niet uit. Met zijn sterke gitaarintro, plakrefrein en dwingende tempo komt Julia akelig dicht in de buurt van de perfecte popsong. De zusjes schreven Julia samen met twee steeds vastere compagnons, Kaitlyn Hansen-Boucher en Mitchell Schaumberg. Julia staat overigens niet op het eerder dit jaar verschenen album van Vox Rea.

Funfact: Er is ook een connectie met Nederland. De merchandise van Vox Rea is mede ontworpen door Maud van Baar de Knegt.