Category: Recensies

The Black Keys – It Ain’t Over

Ook de tweede single van het nieuwe album van The Black Keys mag er zijn. Net als op Wild Child blijft de band op It Ain’t Over bij zijn leest, bluesrock zoals die begin jaren zeventig tot volle wasdom kwam. Maar dan gespeeld en opgenomen met de techniek van nu.

Het refrein mag misschien wat onaangekondigd binnenvallen, daar staat een fraaie gitaarsolo tegenover. De productie is dit keer in handen van Dan en Pat zelf, dat kan je na twintig jaar wel aan ze overlaten. Bij het schrijven van It Ain’t Over kregen de boys hulp van oude vriend en veteraan Greg Cartwright die diverse bands heeft geleid waarvan  Reigning Sound waarschijnlijk wel de bekendste is. Het Dropout Boogie album verschijnt op vrijdag de 13e.

Wilco – Falling Apart (Right Now)

2022 wordt een goed jaar voor fans van Wilco. Niet alleen komt er een luxe heruitgave van het klassieke Hotel Foxtrot album, want 20 jaar oud alweer. Ook verschijnt er later deze maand een compleet nieuw album van de neocountryrockband uit Chicago, een dubbelalbum nog wel, Cruel Country geheten.

Opwarmtrack Falling Apart laat horen dat Jeff Tweedy en zijn compagnons er zin in hebben. De nieuwe single is een spontaan (Grateful Dead-achtig) countryrocknummer met een mooie, lekker lange (Duane Eddy/Hank The Knife-achtige) gitaarsolo. Nieuw is het dus niet, maar goed wel.

Op 1 juli staat Wilco op Down The Rabbit Hole. Zoals gezegd 2022 wordt een prima jaar voor Wilco fans.

The Kik – Hertaalt Eurovisie

The Kik – Hertaalt Eurovisie (Excelsior Recordings)

The Kik – Hertaalt Eurovisie betekent liedjes van het Eurovisie Songfestival, hertaald door de band uit Rotterdam. In het Nederlands uiteraard, met dat onvervalste Rotterdamse accent gezongen door Dave van Raven. Die ook alle teksten voor zijn rekening nam. Leukste album dat de laatste jaren is verschenen? Een volmondig ja.

Zo krijgt Waterloo van ABBA na 48 (!) jaar de behandeling die het nummer verdient. ‘Verzet heeft geen enkele zin. ‘k Verlies maar het voelt of ik win’, zingt Von Raven. In Binnenkort, dat origineel Making Your Mind Up heet en in 1980 door het Engelse Bucks Fizz op plaat werd gezet, vraagt Von Raven zich af of er binnenkort nog geneukt wordt. Dat wil zeggen: of er nog ge….. wordt. In de song zelf wordt het bewuste woord weggepiept. Vast niet uit preutsheid, maar uit pure humor. De grap en de knipoog domineren dus sowieso op Hertaalt.

In Stilte Na De Storm van Common Linnets wordt muzikaal weinig extra venijn gelegd, terwijl de hertaling ook hier de song naar een hoger niveau tilt. ‘Op de linkerrijbaan. Ik tel de strepen op de weg. Er zit niemand naast me. Waar ik toch iets tegen zeg.’

Een van de hoogtepunten op de plaat is de hertaling van All Kinds Of Everything van Dana (1970), dat Een Avond Met Jou is gedoopt. Maar wie op een fraai liefdesliedje hoopt komt bedrogen uit. Spruitjes met slagroomijs, regen in mei. Hitler, Belastingdienst, steek van een bij. Roggebrood, hongersnood, sterven van de kou. Alles is beter dan een avond met jou. Von Raven in bloedvorm, die ook de plasticsoep, Dotan en Dire Straits niet vergeet.

Amsterdam van Maggie MacNeal (1980) krijgt in de hertaling natuurlijk de titel Rotterdam. Von Raven over de metropool waar hij geboren werd. Een gevoelig, emotioneel geladen liedje. Gevoeliger dan het origineel, en dat is knap. ‘Waar, in welke stad ik ook ben, ik word altijd meteen herkend. Niet aan de bril, maar aan ‘t accent. Rotterdam, Rotterdam, waar ik m’n eerste biertje nam. In Rotterdam, Rotterdam, leggie zo onder de tram.’

The Kik – Hertaalt Eurovisie is een album waarvan we zeldzaam vrolijk worden in tijden die zorgzaam en onvoorspelbaar zijn. Lang leve The Kik! Pieter Visscher

Canadese rocklegendes Rush herdenken klassieker

De Canadese rocklegendes van Rush herdenken het 40-jarig jubileum van het klassieke albumMoving Pictures met uitgebreide heruitgaven. Het achtste studioalbum van Rush werd oorspronkelijk uitgebracht op 12 februari 1981, en de avontuurlijke maar toegankelijke muziek katapulteerde de vooruitstrevende Canadese band naar nog grotere hoogten toen het begon te navigeren door de eisen van een nieuw decennium.

De zeven nummers van het album vermengden vakkundig de intrinsieke bekwaamheid van Rush om zijn progressieve wortels te kanaliseren in radiovriendelijke arrangementen, een sjabloon dat de band tijdens het vorige album, het terecht geprezen Permanent Waves uit de jaren 80, al beheerste.

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures bevat drie cd’s, een Blu-ray Audio-schijf en vijf hoogwaardige zwarte vinyl-lp’s van 180 gram. De set omvat de Abbey Road Mastering Studios 2015 geremasterde editie van het album voor de eerste keer op cd, samen met twee schijven met niet eerder uitgebrachte en onlangs gerestaureerde bonus live content, nieuw gemixt van de originele analoge live multitracks door Rush’ originele producer, Terry Brown, met het complete, onuitgebrachte Toronto-concert van de band vanuit Maple Leaf Gardens in Toronto, Ontario, op 25 maart 1981 (hier aangeduid als Live In YYZ 1981). De vierde bonusschijf is een Blu-ray audioschijf met het kernalbum nieuw gemixt van de originele multitracks in Dolby Atmos (eerst een Rush-catalogus!),

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures-40th Anniversary zal ook verschillende exclusieve items bevatten, waaronder een 44 pagina’s tellend hardcover boek met niet eerder uitgebrachte foto’s en nieuw artwork van de originele albumontwerper Hugh Syme, samen met nieuwe illustraties voor elk nummer; uitgebreide liner notes van Kim Thayil (gitarist, Soundgarden), Les Claypool (bassist/zanger, Primus), Taylor Hawkins (onlangs overleden drummer, Foo Fighters), Bill Kelliher (gitarist, Mastodon) en Neil Sanderson (drummer, Three Days Grace); een Red Barchetta-modelauto gemonteerd op een zwarte baars met een MP40-naambordje; twee Neil Peart signature MP40 drumsticks; twee plectrums met metalen reliëf, elk met de respectievelijke handtekeningen van Geddy Lee en Alex Lifeson erop gegraveerd; een replica van het officiële tourprogramma van Moving Pictures 1981; een emaillen pin met MP40-logo; een 3D lenticulaire Bewegende Beelden in beweging-lithografie; een 18×24-inch Toronto 1981 concertposter; een replica concertkaartje van de Maple Leaf Gardens-show in 1981 en meer.

Ook in de, sympathieker geprijsde fraaie 3-cd-versie veel van de bovengenoemde extra’s, waaronder het complate concert uit 1981.

Iceage – All The Junk On The Outskirts

Het is een bekend gegeven dat bands lang niet altijd weten wat hun kracht is, wat hun beste nummers zijn. Hoeveel b-kantjes bleken niet hitgevoeliger dan de a-kant? En hoe vaak komt het niet voor dat een nummer afvalt voor een album terwijl het bij nader inzien beter is dan de songs die wel door de ballotagecommissie zijn gekomen?

Ook Iceage weet niet altijd wat goed aan ze is. Anders hadden ze All The Junk On The Outskirts niet vier jaar lang in een digitale la laten liggen verstoffen. Het nu alsnog uitgebrachte nummer had eigenlijk al in 2018 op ‘Beyondless’ moeten staan, maar een dove producer of slechthorende manager adviseerde blijkbaar anders. Ook op het vorig jaar verschenen ‘Seek Shelter ‘album schitterde All The Junk On The Outskirts door afwezigheid. Maar nu komt het alsnog uit, blijkbaar heeft men het licht gezien. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Wel is waar dat de versie die nu uit is een andere is dan de oorspronkelijk opname. Op een gegeven moment drong bij de band het besef door dat ze een juweeltje bij de afval hadden gedumpt. Ze hebben het er weer uitgeviste en aan alle kanten opgepoetst met het huidige, geweldige resultaat. En wat is er dan zo goed aan All The Junk On The Outskirts? Alles eigenlijk; de broeierige sfeer, de gitaarsound, de Nick Cave achtige zang van Elias Bender Rødenfeld en last but not least de traag opbouwende spanning. Wie weet wat er nog meer te vinden is in de archieven van Iceage?

Krush Puppies – Throw Me On The Fire

De leden van grunge-lite combo Krush Puppies liepen elkaar tegen het lijf in een dierenwinkel in Londen. Dat bijzondere begin wilden ze memoreren in hun bandnaam. Ze hadden zich Pet Shop Girls kunnen noemen, het werd uiteindelijk dus Krush Puppies.

Wij haakten in toen de dames eerder dit jaar met Love Kills The Demons kwamen. Opvolger Throw Me On The Fire mag er ook zijn, is misschien zelfs nog wel beter met zijn wisselende tempo’s en mooie contrast tussen fluisterzang en scheurgitaren.

Throw Me On The Fire staat op de debuut EP van Krush Puppies die uit is gekomen op het label van Sports Team (Holm Front).

Bloc Party – Alpha Games

Bloc Party – Alpha Games (Infectious/Mattan)

Silent Alarm is al 17 jaar oud joh, denk je dan. Het heerlijke debuut van de Britse band Bloc Party. Vol met snedige indierock. Och, dat Banquet, wát een goed liedje blijft dat. Tijdloos. Nog altijd een festivalklassieker in de feesttenten.

Bloc Party is in de loop der jaren platen blijven uitbrengen. Met wisselend succes, terwijl zanger Kele Okereke ook met de regelmaat van de klok soloalbums uitbracht. Bovendien met wisselend succes. En telkens werd dan weer gerefereerd aan het grotendeels geweldige Silent Alarm. En dat gaan we ook nu weer doen. Omdat je daar simpelweg niet aan ontkomt. De vraag bleef immers of Bloc Party weer eens zou kunnen tippen aan dat album. En dan is het mooi dat we die vraag na 17 jaar met ja kunnen beantwoorden. Alpha Games komt in de buurt. Jawel.

Het dansbare indierockgeluid van de Britten klinkt zo venijnig als we het zo graag horen. Dat geldt niet voor alle twaalf songs op Alpha Games, maar het is wel vaak raak. Opener Day Drinker raakt zelfs wat aan Banquet, met z’n hooks en opwinding en de bloedvorm waarin zanger/gitarist Okereke, 40 inmiddels,  verkeert.

Natuurlijk mis je de vernietigende drumslagen van Matt Tong, die jaren terug al besloot andere dingen te gaan doen. Hoewel huidig drumster Louise Bartle ook uit het juiste hout gesneden is. Hoor eens hoe ze tekeer gaat in Traps. Waarin oudgediende Russell Lissack ook de kans krijgt te excelleren. Bartle is vocaal ook aanwezig, her en der, op de achtergrond.

Met name de vurige nummers op Alpha Games maken de plaat tot een spannende luistertrip, terwijl de wat meer doordachte, overpeinzende momenten van Okereke het album van diepgang voorzien. Alpha Games betekent dat Bloc Party weer in de topvorm van 2005 verkeert, en dat is een prestatie vanjewelste. Pieter Visscher

Arcade Fire –Unconditional (Lookout Boy)

Nieuwe Arcade Fire single, Unconditional (Lookout Boy) begint veelbelovend. Die belofte wordt helaas niet helemaal waar gemaakt. Naar maatstaven van de band zelf is Unconditional (Lookout Boy) gewoon wat gewoontjes.  Misschien vergissen we ons gruwelijk en blijkt het nummer een groeijuweel en een nieuw hoogtepunt tijdens de live-optredens. Maar het zou niet verbazen als bijvoorbeeld 3FM of Radio 2 er mee weglopen. En dat is een beetje het probleem.

Met zijn doot doot doot, vele violen en blije refrein is de tweede single van Arcade Fire’s WE album misschien wel te radiovriendelijk. De opbeurende sfeer van het nummer past echter wel bij de sterke tekst. Daarmee steekt het echtpaar Butler een hart onder de riem van kids die opgroeien in dit verwarrende tijdsbestek. “Lookout Kid, Trust Your Heart, You Don’t Have To Play The Part They Wrote For You, Just be True” . We hadden gehoopt op een 9 het is een 7. Nog steeds een dikke voldoende. WE is nu uit.

 

Fontaines D.C. – Roman Holiday

Alweer een nieuwe single van Fontaines D.C.? Yep. Overdaad schaadt inderdaad en er zou zelfs sprake zijn van een overdosis FDC als Roman Holiday niet zo totaal anders zou zijn dan zijn voorgangers. Wat zo anders is, is dat frontman Grian Chatten serieus probeert te zingen. Een Pavarotti zal hij nooit worden, maar zijn poging wordt gewaardeerd. Ook de rest van de band zoekt het dit keer in harmonie en melodie en dus niet in de postpunkpraatstijl waarmee ze furore maakten. 

De gezamenlijke inspanning levert een geloofwaardige rockballad op inclusief gitaarsolo. Kortom Fontaines D.C. waakt er voor een one trick pony te worden. Verstandig. En F.D.C. fans; vrees niet. De cross-over naar Radio 2, of erger Sky is nog heel ver weg.

Warpaint – Hips

Single drie van album vijf van het Amerikaanse Warpaint is weer heel anders dan Champion en Stevie. En wat de band hiervoor heeft gedaan. Het is nu wel duidelijk dat Warpaint niet op een makkelijke hit uit is.

We mogen natuurlijk niet uitsluiten dat er op Radiate Like This een breed aansprekend nummer als Billie Holiday komt te staan, of een indiehit als Love is To Die. Maar daar lijkt het dus niet op. Hips wordt in beweging gebracht door een mechanische beat die uit een kastje lijkt te komen. Desondanks wordt je regelmatig op het verkeerde been gezet. Sowieso is aan het hele nummer moeilijk een touw vast te knopen, zeker niet in het begin maar boeien doet het zeker met zijn apart getimede koortjes en buitenaardse synthesizersound. Of een nummer als Hips live te spelen valt, gaan we zien op 24 mei in Paradiso.