Category: Recensies

Habibi – Nice

Met single Come My Habibi bracht Habibi tweespalt binnen de Pinguin gelederen. Er waren voorstanders, maar ook felle tegenstanders van het rammelende, Arabeske nummer. De voorstander wonnen uiteindelijk, want de single heeft maandenlang in de Graadmeter gestaan.

Nieuwe single Nice zal minder gespreksstof doen opwaaien, maar zeker niet op ieders waardering kunnen rekenen. Nice is een prettig primitief garage rockliedje. Het nummer rammelt als een bakfiets op een kasseienweg, maar dat is juist de charme. De vraag of de meiden niet zo goed kunnen spelen of dat ze bewust uit de losse pols rocken is dan ook niet relevant.

Nice is overigens geen eigen werkstuk maar een cover van een nummer van de legendarische Zwitserse meidenpunkband Kleenex. Dat je niet verstaat wat de meiden zingen is dus niet raar, ze zingen in het Schweizer Deutsch. 

Let’s Eat Grandma – Hall Of Mirrors

Wat te doen in geval van twijfel? Dan gooi je het in de groep. Er bestaat binnen team Pinguin enige twijfel of de nieuwe single van Let’s Eat Grandma nog wel indie/alternatief genoeg is. Goed is hij zeker, maar ook een beetje gladjes en gespeend van die gekte die songs als Eat Shiitake Mushrooms en Falling Into Me zo bijzonder maakte.

Voor een deel is dat te verklaren uit de productie. Hall of Mirrors klinkt veel beter dan de songs van de twee vorige albums, die een amateuristische charme hadden. Er is veel meer aandacht aan de mix besteed en Rosa Walton is ook veel zelfverzekerder gaan zingen. Wat bij het oude is gebleven is de elektronische instrumentatie en ook duikt er weer een sax op. Daarnaast houden de dames zich nog steeds niet aan de gangbare songlengte. In een tijd waarin liedjes vaker twee dan drie minuten duren is vijf een eeuwigheid. Rosa zegt dat ze een nummer wilde schrijven dat de extase weerspiegelt van prille verliefdheid. Dat is in ieder geval goed gelukt.

Placebo – Beautiful James

Het gerucht gaat al jaren in het Placebo kamp, dat er nu echt nieuwe muziek aan zit te komen. Deze keer lijkt er niet alleen rook, maar ook vuur te zijn. Vijf jaar na de laatste single en bijna negen jaar na het laatste album van mister Molko en partner is er dan echt een nieuwe single. Plus de toezegging van een compleet nieuw album.

Beautiful James is helemaal nieuw, maar klinkt vertrouwd in de oren. Wat meer synths dan gitaar in de mix, maar in opzet en executie is Beautiful James Placebo ten voeten uit. Zoals een van de commentatoren op Youtube opmerkte, ‘het is alsof je bezoek krijgt van een oude vriend’. Nieuw maar ook nostalgisch dus. De momenteel besnorde Brian is overigens uitstekend bij stem.

Harde data over het nieuwe album zijn er nog niet, maar voor mei volgend jaar moet het 8ste Placebo album toch echt een feit zijn, dan begint namelijk de tour. Hou daarvoor de site in de gaten. 

Eels – Good Night On Earth

Die corona heeft ook zijn voordelen. Zo is er een jaar na Earth To Dora alweer een nieuw album van The Eels op komst. In het verleden was het geen uitzondering dat we twee soms wel drie jaar moesten wachten op nieuw geluid van Mister E. en zijn band. Dat kwam ook omdat hij na elk album op toernee ging. Van spelen kwam het dus niet afgelopen tijd, van nieuwe nummers maken gelukkig wel.

Mark Everett is de meester van het verongelijkte liefdeslied en de droefgeestige ballad. En met reden. Hem bleef geen ramp bespaard, verschrikkelijke ziektes, te vroeg overleden familieleden om nog maar te zwijgen over zijn vergeefse zoektocht naar een ware. Maar, sinds een paar jaar lijkt het ergste leed geleden. E. is verliefd en zij is nog steeds niet gillend bij hem weggelopen.

In Goodnight On Earth zingt hij zelfs, ‘once upon a time and I was feeling fine, and that time is now’. Je zou dus kunnen zeggen dat hij niet langer ongelukkig is. Gelukkig is hij nog wel een beetje gestoord zodat zijn nieuwe nummers niet sentimenteel of gewoontjes zijn geworden. Misschien was hij daar zelf ook bang voor en heeft hij om die reden de hulp ingeschakeld van John Parish, die is gespecialiseerd in het produceren stekelige muziek. John’s bekendste cliënt is PJ Harvey. Samen hebben ze twaalf nieuwe liedjes opgenomen en gebundeld tot een nieuw album, Extreme Witchcraft, dat op 28 januari 2022 moet uitkomen.

Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1

Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1 (Sacred Bones)

In de categorie enigszins gek, maar behoorlijk geniaal kunnen we onze grote vriend Caleb Landry Jones wel plaatsen. Dat gevoel bestond al toen hij in 2020 plots debuteerde met de muzikale schatkist The Mother Stone en nu doet de Amerikaan er met Gadzooks Vol. 1 nog een behoorlijke schep bovenop.

Vooral en bovenal is multi-instrumentalist Landry Jones acteur. Hij (31) schittert sinds 2007 in grote films, waaronder No Country For Old Men en Nitram, en heeft inmiddels de nodige acteerprijzen in de wacht gesleept.
Dat theatrale wat hij in zich heeft, wordt feilloos vertaald naar de muziek die Landry Jones uit zijn drukke brein laat ontspruiten. Hij lijkt een klassieke ADHD’er. Creatief tot op het bot. Onrust, veel onrust.

De inspiratiebronnen op dit Gadzooks Vol. 1 wijken niet veel af van die die we op Landry Jones’ debuut hoorden. Denk aan de psychedelische periode van Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett, waarin Landry Jones een soort evenknie vindt. We horen andermaal The Beatles in het algemeen en John Lennon – ook diens stem toont gelijkenissen – in het bijzonder. Zoals Captain Beefheart, Jack White en Frank Zappa bovendien nooit gek ver weg zijn. Het leidt allemaal tot een verzameling liedjes waar je de tijd voor dient te nemen. Nummers waarin je heerlijk kunt verdwalen. ‘s Avonds laat, met de koptelefoon op. Je reinste escapisme.

Goed voorbeeld daarvan is het ruim twintig minuten durende, afsluitende This Won’t Come Back, dat uiteindelijk magnifiek, gecontroleerd ontspoort en uit de bocht vliegt in proporties waar zelfs Sonic Youth nog een punt aan kan zuigen. Dat is nogal wat. Pieter Visscher

Afterpartees – I Don’t Want The World To Stop

Afterpartees heeft drie jaar aan hun derde album gewerkt. Best lang, maar -zoals nieuwe single I Don’t Want The World To Stop duidelijk maakt- dan heb je ook wat. Het vijftal uit Horst (L) heeft deze ronde besloten geen hulp van buitenaf in te roepen, geen externe producer, geen ingehuurde opnametechnicus en ook geen A&R manager of andere bemoeizuchtige types die geld ruiken.

De vriendenclub heeft een afgelegen paardenstal omgebouwd tot opnamestudio annex woonstee en is daar ingetrokken om natje en droogje en een lief en leed te delen. En om in de gezamenlijkheid een nieuw album te maken dus. 

Het resultaat van de ‘stalsessies’ komt begin volgend jaar uit onder de titel Family Names. Dat de missie geslaagd is kunnen we concluderen op basis van de vooruitgestuurde single, I Don’t Want The World To Stop. Achter deze musical- achtige titel steekt een powerpopsong van het zuiverste water. Alle hokjes zijn aangekruist, beloftevol intro? Check. Plakkend refrein en enthousiasmerende gitaarsolo? Check. Het enige wat je zelf moet doen is meeklappen. Liefst op de maat.

Ducks Ltd. – Under the Rolling Moon

Het Canadese Ducks Ltd takelde een paar maanden geleden de IJsbreker binnen met hun vrolijk stemmende jingle-jangle gitaarliedje, 18 Cigarettes. Als we een IJsbreker uitdelen is dat niet alleen uit waardering voor het nummer, maar ook een motie van vertrouwen in de desbetreffende platenmaker.

Het is natuurlijk altijd maar afwachten of dat vertrouwen niet wordt beschaamd, zeker bij beginnende bands als de Ducks. Maar de steun lijkt terecht. Nieuwe single Under the Rolling Moon is makkelijk herkenbaar als een werkstuk uit de koker van Evan Lewis en Tom McGreedy, maar ook weer niet zo dat het duo beschuldigd kan worden van zelfplagiaat.

Under the Rolling Moon heeft net zo’n huppelritme als de oud IJsbreker, maar waar het daar vooral om de gitaren draait is het nu de bas die er uit springt. De bron van inspiratie is en blijft het Manchester van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Album is in aantocht.

Big Thief – Certainty

Het derde nieuwe liedje van Big Thief dit jaar is misschien wel het meest conventionele van de band. D.w.z. dat Certainty het meest lijkt op ouder werk.

Dat is alles behalve een straf. Niemand die zo opgewekt verdrietig klinken kan als Arianne Lenker. Een van de bandleden zingt een mooie tweede stem en de begeleiding is als vanouds nadrukkelijk onnadrukkelijk aanwezig. Op de plek waar elke andere band een gitaarsolo zou inlassen hoor je een perfect stukje samenspel. Als je iets zou willen opmerken zou het de lengte kunnen zijn. Krap drie minuten is wel heel kort.

Queen’s Pleasure – Words To Live By, Suits To Die In

Queen’s Pleasure heeft het kostuum tot handelsmerk gemaakt. Pas als de mussen dood van het dak vallen gaan de jasjes uit en de heren in hemdsmouwen verder. Alleen de bassist is normaal en draagt gewoon een t-shirt.

Als de Amsterdammers zo door rocken kunnen ze over niet al te lange tijd maatpakken aanschaffen, want met nieuwe single, Words To Live By, Suits To Die In hebben ze weer goed beet. De titelsong van het debuutalbum van de boys is weer zo’n hartslag verhogende Sheffield aan de Amstel rocker met dwingende drums, snerpend edoch melodieus gitaarwerk en een zanger die schijt aan de buren heeft.

Toch is Words To Live By, Suits To Die In voor Queen’s Pleasure’s doen een vrij gevoelig liedje. Een ballad kan je het niet noemen daarvoor is het te onstuimig, maar in de strakke pakken lijkt toch iets van een gevoelige inborst te schuilen.

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore

Nieuwe fans zal The War On Drugs niet winnen met I Don’t Live Here Anymore, het titelnummer van het nieuwe album van Adam Granduciel. Of het zouden Radio 2 luisteraars moeten zijn.

Maar de fans zullen smullen van alweer zo’n heerlijk hypnotisch stukje -nou ja stuk- eigentijdse classic rock. Je zou een weddenschap kunnen afsluiten wie Adam het eerste uitnodigt voor een feature op zijn nieuwe album, Bob Dylan, Eric Clapton of Mark Knopfler.

Waarin I Don’t Live Here Anymore enigszins afwijkt van de formule is de afwezigheid van een langere gitaarsolo en de aanwezigheid van een dameskoortje, het uit Brooklyn afkomstige duo Lucius. Het album staat voor 29 oktober.