Category: Recensies

Cool Sounds – Crimson Mask

Crimson Mask van Cool Sounds uit Melbourne is zo’n nummer dat je heel erg aan een ander nummer doet denken. Maar welke precies? Daar gaan we waarschijnlijk nooit achter komen. Voorlopig houden we het op Bowie’s Heroes, maar dan gezongen door Lou Reed in een vrolijke bui.

De kracht van Crimson Mask zit hem in de belofte. Het nummer suggereert op elk moment te kunnen losbarsten, maar het deksel blijft op de pan. In plaats van een explosie krijgen we een semi-instrumentale finale die je vanzelf mee-neuriet. Of je wilt of niet.

De vijf heren en dame van Cool Sounds brachten in 2016 een eerste album uit. Crimson Mask is een voorloper van hun vierde, Bystander dat op 12 februari uitkomt.

Loma – Don’t Shy Away

Loma – Don’t Shy Away (SubPop/Konkurrent) 

Het was een aangename verrassing in 2018 toen Loma, waar nog nooit iemand van had gehoord, opeens debuteerde met een titelloze plaat. Dingen waarvan je nog nooit hebt gehoord en die opeens van voor naar achter blijken te kloppen, geven überhaupt veel kleur aan het leven. Romario’s debuut bij PSV, Koopmeiners bij AZ en dat van Messi in Nou Camp. Zoiets.

Loma bestaat uit Jonathan Melburg, actief in zowel Shearwater als Okkervil River en Dan Duszynski en Emily Cross van Cross Record. Ook nog nooit van gehoord? Dat geeft niks, want het is nooit te laat in het leven om nieuwe dingen te ontdekken. Zeker nu de lockdown ons al een tijdje trakteert op extra vrije tijd en er ruimte ontstaat voor het ontdekken van nieuwe dingen. Muziek voorop, want muziek is het belangrijkste in dit leven. Zoals onze Duitse vriend Friedrich Nietzsche zich ooit liet ontvallen: Without music life would be a mistake. Zo zei Friedrich ook: Niet het gebrek aan liefde, maar het gebrek aan vriendschap maakt ongelukkige huwelijken. In het Duits klinkt dat nog mooier: Nicht der Mangel der Liebe, sondern der Mangel der Freundschaft macht die unglücklichen Ehen.

Het muzikale huwelijk tussen Melburg, Duszynski en Cross herkent zich niet in Nietzsches filosofie. Het is een drie-eenheid om in te lijsten. Hoewel al te veel uitbundigheid ook op deze tweede plaat hardnekkig de kop wordt ingedrukt. Loma maakt nou eenmaal stemmige, gedragen liedjes en voelt zich daar senang bij. Evenals ondergetekende. Zeker wanneer de avond valt en de koptelefoon opgaat. Want Don’t Shy Away is, evenals het debuut, een zalvende koptelefoonplaat. Wát een muzikale rijkdom.

Brian Eno is fan van het eerste uur en dan weet je eigenlijk al genoeg. Hij moedigde de drie aan een vervolg te geven aan het eerste album en kwam zelfs in contact met Loma. Nog sterker: Eno schreef mee aan de serene slotsong Homing, die hij bovendien produceerde. We houden het op een geste van de fan.

Loma’s grote kracht is niet alleen het bewonderenswaardige, zoetelijke stemgeluid van Emily Cross, maar de combinatie met de rijk geïnstrumenteerde songs van de band, die in de verte het verstilde geluid van Talk Talk ademen. Soundscapes en blinkend koperwerk zorgen voor extra accenten in de gelaagde liedjes. Weelderig, meanderend en liefkozend banen ze zich een weg. Recht naar je hart. Pieter Visscher

 

Kids With Buns – bad grades

Kids with Buns is een damesduo uit Vlaanderen dat muzikale verwantschap vertoont met eigentijdse sister acts als Phoebe Bridgers, girl in red, Snail Mail etc. Dat Kids with Buns (kinderen met knotjes) essentieel anders klinkt dan genoemde namen komt door het bijzondere, donkere welhaast masculine stemgeluid van Marie van Uytvanck. Zij won vorig jaar een prijs voor haar Uit De Podcast podcast. Met haar ingetogen spel op de elektrische gitaar zorgt Amber Piddington voor melodie en kleuring.

De productie van de twee songs van Kids With Buns die tot nu toe zijn verschenen staat in dienst van de teksten. Debuutsingle 1712 gaat seksueel geweld en kindermisbruik (1712) is het nummer van de alarmlijn. Het onderwerp van bad grades is de prestatiedruk waaronder veel leerlingen en studenten gebukt gaan. Kids With Buns is een bijzonder duo dat zowel muzikaal als tekstueel iets te vertellen heeft.

Slaughter Beach, Dog – Do You Understand (What Happened To You)

Na vier prima albums wordt het wel eens tijd dat we aandacht gaan besteden aan Slaughter Beach, Dog. Het is de wat duistere naam voor een folkrock band uit Philadelphia. Slaughter Beach (een vakantiebestemming in Delaware) Dog (hond;) is een voortzetting van Modern Baseball. Het grootste verschil tussen beide bands is dat Modern Baseball elektrisch rockte en Slaughter Beach, Dog akoestisch speelt, vandaar de genre aanduiding folkrock. Jake Ewald was de centrale figuur van Modern Baseball en is de baas van Slaughter Beach, Dog.

Do You Understand (What Happened To You) is niet helemaal representatief voor wat de band doorgaans doet. Normaal zingt Ewald. Hier draagt hij zijn tekst voor. Dat geeft de track een Walk On The Wild Side achtige sfeer die wordt versterkt door een dameskoortje. Maar waar Lou Reed rept over het bonte volk van de straten van downtown New York houdt Jake Ewald een verhaal over een oude vlam, maar dan vanuit het perspectief van iemand met amnesie. Inderdaad bijzonder.

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een lucky shot noch van een novelty hit. Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar en elektronica, zijn (hoge) zang meestal ingetogen.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want quo vorm en inhoud niet heel anders. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Dat is een vraag die Sting mag beantwoorden.

POLICE CAR COLLECTIVE – ALLTHETIME

POLICE CAR COLLECTIVE is een nieuw duo uit Liverpool. De oorspronkelijk uit de VS afkomstige zanger heet Tyler Plazio, zijn bas spelende kompaan, Simon Quigley. Om aan te geven hoe nieuw POLICE CAR COLLECTIVE nog is; op moment van schrijven is het aantal vrienden op Facebook 191, volgers op Instagram 343.

Het is aannemelijk dat die aantallen rap gaan stijgen, want de boys hebben een hit(je) in handen. ALLTHETIME is hun ambitieuze nieuwe single. Eerder al verschenen er twee andere songs, maar die hebben ze gedeletet. Waarschijnlijk hebben Tyler en Simon onlangs een platendeal getekend en de twee singles tijdelijk verwijderd voor een rerelease op later tijdstip.

Met een speelduur van iets meer dan zeven minuten gaat POLICE CAR COLLECTIVE tegen de trend in. Veel hits worden tegenwoordig gemaakt op Tik Tok, dat max. 2 minuten accepteert. Ook de meeste radiostations haken af zodra de grens van drie en halve minuut wordt overschreden. Maar wie weet komt er nog een single edit. Dan zal waarschijnlijk de minuten lange gitaarsolo sneuvelen.

POLICE CAR COLLECTIVE haalt zijn mosterd uit de eighties, een tijd waarin producers muren van geluid opbouwden, niet vies waren van een beetje galm en ruimhartig omsprongen met de toen nog nieuwe sample apparaten. Dat hoor je allemaal terug in ALLTHE TIME dat klinkt als een productie van Trevor Horn (ABC, Yes, Frankie Goes To Hollywood). Ook aan Tyler’s leadvocal lijkt te zijn gesleuteld waardoor zijn stem een klank heeft gekregen die wel iets weg heeft van Brian Molko van Placebo. En hadden we al gezegd dat ALLTHETIME een ballad is? Al met al een intrigerend nummer van een band met grootse plannen.

Personal Trainer – Muscle Memory

Willem ‘Canshaker Pi’ Smit en zijn vrolijke vrienden zijn in vorm. Na het overtuigende Politics komt Personal Trainer nu met weer zo’n geslaagd nummer aanzetten.

Met zijn bijband permitteert Willem zich meer vrijheden dan hij bij Canshaker Pi lijkt te doen. Personal Trainer heeft nu vijf liedjes uit die allemaal anders zijn. Het los uit de pols rockende Muscle Memory is misschien nog wel de meest afwijkende van het stel. Waar Willem op vorige singles zelf voor het voetlicht trad als zanger wordt Muscle Memory unisono gezongen door de hele band. De coupletten zijn relatief rustig, maar in de refreinen ontploft de boel. Een melodica geeft Muscle Memory een apart kleurtje.

We hebben het al eerder geroepen, bij elkaar houden die boel Willem? Wel met inachtneming van de anderhalve meter.

Paceshifters – Different Man

Different Man = different sound voor Paceshifters. Het Oost-Nederlandse trio maakte naam met schorre rocksongs als Hurdles en Drone, maar blijkt nu ook een gevoelige kant te bezitten. De nieuwe single is een diepe ballad over het verlies van een naaste en het koesteren van herinneringen.

Er is hoorbaar veel tijd besteed aan de compositie en productie van Different Man. Waar ouder werk pas echt tot leven kwam op de bühne lijkt de band zich nu net zo senang te voelen in de studio. Zo komt Paceshifters de coronacrisis wel door. Als de zaaldeuren weer open gaan zal er een andere band aantreden. New and Improved zouden de Britten zeggen.

I Believe In My Mess – Oh Boy!

I Believe In My Mess is een uit de hand gelopen hobbyproject van voormalig Fatal Flowers bassist Geert de Groot en zijn gitaar spelende Scram C Baby collega Frank van Praag. Na een aantal geslaagde remixen van tracks van o.a. De Jeugd van Tegenwoordig, Hallo Venray en Canshaker Pi komen de heren nu met een eigen album, Do Unto Others.

Frank en Geert hebben Jamaicaanse dub, Amerikaanse funk, Britse punk en Duitse Krautrock in een cementmixer gegooid en dat ding drie dagen laten draaien. Het brouwsel dat overbleef kan je nog het best omschrijven als opgevoerde, naar benzinedampen riekende jazzrock. Maar dan met gitaren in plaats van toeters. Zet Oh Boy! van I Believe In My Mess niet in de auto op, want je gaat er gegarandeerd te hard van rijden.

Do Unto Others staat online en is ook uit op vinyl.

PVA – Divine Intervention

Bij het opruimen van onze Potentiële Plaatjes voor Pinguin Playlist van 2020 kwamen we PVA weer tegen. Waarschijnlijk kwam hun Divine Intervention in het hoogseizoen uit, want hij heeft de eindstreep niet gehaald. Foutje van de redactie vinden we nu.

PVA is een trio met wortels in de Londense dance-scene. Dat verklaart de beat en het elektronische wapenarsenaal. Ella, Josh en Louis hebben er voor gekozen om hun dance-escapades te presenteren in de vorm van kop-staart songs. Geen meezingers of literaire liedjes, maar sfeervolle house voor thuis tracks. Op Divine Intervention fungeert Ella als de sirene die de dansers verleidt de stoelen aan de kant te schuiven of het bed in te klappen zodat er ruimte ontstaat voor een paar voorzichtige pasjes.

Er nog diverse andere geslaagde songs van PVA in omloop, maar niet met die heerlijke oude neue welle sfeer die Divine Intervention zo geslaagd maakt.