Category: Recensies

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juli 2019

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Burna BoyBurna Boy – African Giant (Atlantic/Warner)

De titel van zijn plaat doet vermoeden dat de Nigeriaan Burna Boy een onbescheiden zelfpromotor is, zo iemand die zichzelf beter vindt dan de rest. Nu is hij dat op het moment misschien wel, maar zijn album is eigenlijk vrij bescheiden. De muziekmix op African Giant is verfijnd en verre van opschepperig, eerder zachtaardig.

Tekst Robert van Gijssel, 1 augustus 2019

Burna Boy is de nieuwe grootheid van de Afrikaanse pop en afrobeat, iedereen wil met hem samenwerken. Hij maakte tracks met Mahalia en Beyoncé, en op zijn eigen album worden de grootheden ook binnengereden, van Jorja Smith tot Future en Damian Marley. In dat stel namen zie je gelijk de veelzijdigheid van Burna Boy weerspiegeld. lees meer

Chance the Rapper – The Big Day (Eigen Beheer)
Hij nam er even de tijd voor – zijn vorige album Coloring Book verscheen drie jaar geleden – maar Chance The Rapper komt dan ook met een plaat die ruim vijf kwartier duurt. De rapper uit Chicago noemt dit volledig in eigen beheer uitgebrachte The Big Day zijn ‘debuutalbum’, zijn vorige drie toch behoorlijke platen beschouwt hij als ‘mixtapes’.

Tekst Gijsbert Kamer, 1

Wat precies het verschil is? Zijn in fraaie gospel en soul gedrenkte Coloring Book klonk minstens zo verzorgd, maar het zal met de beschikbaarheid te maken hebben. Wellicht verschijnt The Big Day wél op cd of vinyl. Dat zal dan een dubbel-lp moeten worden, want Chance The Rapper rapt uitgebreid over hoe gelukkig hij is. lees meer

Ty Segall – First Taste (Drag City/V2)
De Californische garagerocker Ty Segall doet het in 2019 voor zijn doen rustig aan. First Taste is pas zijn eerste studio-album dit jaar en een curiosum in zijn al tientallen titels tellende discografie. Aanvankelijk klinkt alles vertrouwd. Taste is een even schreeuwerige als pakkende binnenkomer.

Tekst Gijsbert Kamer, 1 augustus 2019

Maar dan begint je iets op te vallen. Waar zijn de elektrische gitaren? We horen de meest onverwachte instrumenten voorbijkomen, van blokfluit en bouzouki tot verzengend harde synths, maar de gierende gitaar van Jimi Hendrix-fan Ty Segall ontbreekt toch echt. Segall heeft voor dit album het instrument even in de ban gedaan en is naast Charles Moothart zelf ook achter de drums gaan zitten. Twee drummers en veel aanvankelijk wat onbestemd lawaai. lees meer

Drivin N Cryin – Live the Love Beautiful (Drivin N Cryin Records/Bertus)
De herinneringen die zanger en liedschrijver Kevn Kinney ophaalt aan zijn bandje Drivin N Cryin, op het eerste volwaardige album van de band in tien jaar, zijn verhelderend.

Tekst Robert van Gijssel, 25 juli 2019

 

The Flaming Lips – King’s Mouth (Bella Union/PIAS)
King’s Mouth, een conceptalbum met een enigszins onduidelijke strekking en het vijftiende Flaming Lips album, biedt eindelijk weer een paar sterke liedjes die refereren aan het beste van een plaat als The Soft Bulletin (1999).

Tekst Gijsbert Kamer, 25 juli 2019

Dromerige, melancholieke instrumentale stukken vormen de verbindende schakels tussen mooi ingehouden gezongen liedjes, terwijl het slot How Can A Head tot de mooiste rocksongs van het jaar kan worden gerekend.

Waarnaar we een album lang precies hebben geluisterd, wordt niet geheel duidelijk, maar het is lang geleden dat er zoveel van The Flaming Lips viel te genieten. lees meer

Philip Bailey – Love Will Find a Way (Verve/Universal)
Op zijn eerste soloplaat in zeventien jaar haalt de zanger van Earth Wind & Fire zo ongeveer de hele zwarte muziekgeschiedenis overhoop. Op Love Will Find A Way horen we liedjes van Curtis Mayfield (twee) en Marvin Gaye maar ook van Talking Heads, Chick Corea en Oscar Brown Jr.

Tekst Gijsbert Kamer, 25 juli 2019

Bailey zingt prachtig hoog, maar het zijn de jazzarrangementen van toetsenist Robert Glasper die het album bijzonder maken. Hij krijgt hulp van grote jazznamen als Christian McBride (bas), Kamasi Washington (tenorsaxofoon), Christian Scott (trompet) en pianist Chick Corea, die zijn eigen You’re Everything een heerlijk luie yacht rock-sfeer geeft. lees meer

Fruit Bats – Gold Past Life (Merge/Konkurrent)

Bij het luisteren van nieuwe albums word je weleens verrast door een band of artiest waarvan je het bestaan niet kende, ondanks hun lange staat van dienst.

Tekst Gijsbert Kamer, 4 juli 2019

Fruit Bats is zo’n band. Gold Past Life heet de plaat die nu al wekenlang de speler in gaat als er even niks anders geluisterd hoeft te worden. Het is al het achtste album van de band van Eric D. Johnson uit Chicago. En het beste, want de vorige zeven, zo blijkt bij nadere beluistering, zijn net wat minder. Iets te veel non-descripte indie-gitaarpop waarvan er al zoveel is. lees meer

Freddie Gibbs & Madlib – Bandana (RCA/Sony Music)
Bandana is een fraaie collage van minuscuul verknipte soul- en funk-samples, doo-wopvocalen gemixt met de stem van Gibbs, die op zichzelf best vlak is.

Tekst Gijsbert Kamer, 4 juli 2019

Die werpt zich in de beste gangsta-raptraditie op als coke-dealer (Crime Pays, Half Manne Half Cocaine), maar haalt in Flat Tummy Teanet zo gemakkelijk de slavernijgeschiedenis overhoop om te constateren dat het Amerika van nu bepaald niet zaligmakend is. Vocale ondersteuning is er van Pusha T en Killer Mike in het hitgevoelige Palmolive en van de net iets te vlak rappende Anderson .Paak in Giannis. Maar ook als de raps even niet de aandacht opeisen zijn er de verbluffend sterke beats en samples die je het album in blijven trekken. lees meer

Africa Express – Egoli (Method/Universal)

Tekst Robert van Gijssel, 18 juli 2019

Africa Express is een Britse non-profitorganisatie die zich inzet voor de internationale muziekcultuur, en vooral banden tussen Afrikaanse en westerse artiesten wil aanknopen. Blur-zanger Damon Albarn is de curator van het gezelschap en geeft artistieke leiding aan de projecten. De prachtige plaat In C uit 2014 bracht ons een Malinese uitvoering van de klassieker van Terry Riley. Egoliis heel anders, maar minstens zo mooi. lees meer

Purple Mountains – Purple Mountains (Drag City/V2)

Tekst Gijsbert Kamer, 18 juli 2019

Berman is terug in een nieuwe band Purple Mountains, met opnieuw rafelige, melancholieke popliedjes. Lekker lui gezongen, zoals Berman dat mogelijk van zijn oude maatje Steve Malkmus (Pavement) heeft geleerd, of andersom. lees meer

 

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – juni 2019

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Thom Yorke – Anima

Thom Yorke – Anima (XL Recordings/Beggars)

Ik las de titel van het nieuwe soloalbum van Thom Yorke ietwat te snel en de i werd een e. Dan krijg je Anema en ik moest onherroepelijk denken aan Aenema van Tool, een van de sterkste albums ooit afgeleverd op deze planeet. Exact 22 jaar geleden. Maar bovendien gingen mijn gedachten uit naar Ype Anema, de noeste verdediger die in de jaren 80 van de vorige eeuw uitkwam voor onder andere AZ, dat toen nog AZ’67 heette. In 1967 fuseerden Alkmaar ’54 en FC Zaanstreek, vandaar dat jaartal.

Dat is mogelijk vrij triviale informatie voor muziekliefhebbers die niet veel op hebben met voetbal, maar zij die de sport een warm hart toedragen, gun ik deze feitjes. Anema had een snor – toen kon dat nog – en bloeide na z’n carrière op in de slagerij van zijn ouders, in het prachtige Friese Bolsward. Anema was wars van scheenbeschermers. Dat kon ook nog, toen. Maar nu houd ik op.

Anima is de nieuwste soloworp van Thom Yorke, het Engelse wonderkind, dat vorig jaar nog op de proppen kwam met de soundtrack Suspiria, voor de gelijknamige horrorfilm. Met Radiohead al niet vies van elektronica, gaat Yorke op zijn soloprojecten nog een stapje verder. Nu ook weer.

Anima is uit computers gerold en is op het stemgeluid van Yorke na andermaal weinig organisch. Nochtans hebben we opnieuw te maken met geluidscollages die beroeren. Want dat is ook nu het geval met de elektronische klanktapijten die uit Yorkes brein zijn ontsproten. Wie wil dansen, wordt ook nog eens op zijn of haar wenken bedient, want die monden worden zonder meer gevuld. Verwacht geen uitzinnig gezwier in de clubs, hoezeer de drumcomputer in Impossible Knots (fijne titel) hartstochtelijk zijn best doet.

De melodieën op Anima zijn niet snel beklijvend, als ze dat überhaupt al worden na meerdere draaibeurten, en dat maakt het allemaal des te fascinerender. Het knispert, het wrijft, het wringt en is bij vlagen meesterlijk fraai en sleept je ook mee zoals alleen Yorke meeslepend kan zijn. Als je eerlijk bent zijn zijn soloplaten spannender dan alles wat met Radiohead op plaat is gezet en dan met name de liedjesalbums zoals OK Computer en The Bends – meesterwerken uiteraard (!).

Een nummer als Twist, met zijn onvoorspelbare opbouw, ontroert tot op het bot. Zeven minuten lang zweef je mee met Yorke, waardoor je denkt: oké computer, laat die muzikale omhelzing nog maar wat langer duren. Anima is een intrigerende ontdekkingstocht, die met het briljante Runwayaway zelfs stiekempjes knipoogt naar Kraftwerk. Neem er de tijd voor en verdwaal eindeloos in Yorkes wonderland. Pieter Visscher   

 

Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons

Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons (Caroline)

Zeg het ze, Kate. Zég het ze! Ook op haar derde album neemt Kate Tempest natuurlijk geen blad voor de mond. Het is de Britse woordkunstenares op z’n kwetsbaarst.

The Book Of Traps And Lessons is elf nummers lang in-your-face spoken word waar overduidelijke en dieper liggende boodschappen elkaar in hoog tempo opvolgen. Zoals we van haar gewend zijn. Tot zover niet veel nieuws onder de zon, maar schijn bedriegt. Tempest ontroert meer dan ooit. Ze is ook daarin confronterender. Mogelijk heeft Rick Rubin er een rol gespeeld. De topproducer.

Tempest houdt ons een spiegel voor. Opnieuw. Over de leegheid van sociale media en apps, zoals WhatsApp et cetera. Sociale contacten lijken waardevol op een smartphone, maar ze stellen meestal geen reet voor. Tempest komt continu binnen. Het wemelt andermaal van de metaforen en je weet dondersgoed wat ze bedoelt. Hoewel er ook hoop is. Niet alles is gitzwart.

Kapitalisme gaat voor de bijl, racisme wordt keihard op de bek geslagen, de vervreemding van elkaar, terwijl je denkt dat je de ander zo ontzettend goed kent via de whatsApps, facebooks en instagrams van deze wereld. Oja, het ten dode opgeschreven Engeland.

In All Humans Too Late is Tempest emotioneler dan ooit.

‘Sucking on pork ribs
And summoning pornography
So that we can come when we fuck

Our partners don’t know us
Our families are strangers
Our friends make us nervous‘

Muzikaal is het ingetogener. Tempest heeft zich losgeworsteld van hiphopconventies en slaat ook die sector in de muziekwereld hard om de oren. Tempest is aan het woord en je luistert.

The Book Of Traps And Lessons is geen plaat die je opzet terwijl je de nieuwe buren voor het eerst uitnodigt voor sjasliek, gamba’s en moten zalm op de grill – al kan de koude pils een hoop goedmaken. The Book Of Traps And Lessons is een album dat je wil horen in de late avonduren. Bij schemerlicht, hangend op de canapé. Indringender wordt het bijna nooit. Pieter Visscher

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 23/10 Paradiso, Amsterdam 25/10 Théatre National de la Communauté, Brussel

 

 

Herbeleef Zwarte Cross 2019

Wat een editie, wat een weer, wat een herrie, wat een mensen, wat een muziek, wat een… wat een festival!

Dit is dé pagina om de Zwarte Cross 2019 te herbeleven met foto’s van Casper van Aggelen en de Podcast van Zwarte Cross Radio: de aftershow. Met onnavolgbare reacties van luisteraars bij het podium en op de barrier.

Je hoort een greep uit het waanzinnige live muziekprogramma van #ZC19 met alleen maar bands die pinguin proof zijn!

Hot Chip – A Bath Full Of Ecstasy

Hot Chip – A Bath Full Of Ecstasy (Domino/V2)

De zevende van de ‘nerds’ van Hot Chip is een album geworden waar de rode loper voor de dansminnende meute op onze planeet weer breed is uitgelegd. Overdreven veel nieuws onder de zon is er niet. Wel dat we inmiddels klotsende oksels hebben onder de stroboscoop en discoballen. Van vrienden die zichzelf niet al te serieus nemen, net als de wereld om hen heen. “It’s a weird dream world when you’re making music”, legt zanger Alexis Taylor uit. “You’re just exploring things that are of interest to you. Why would that be something to take seriously?”

A Bath Full Of Ecstasy is waar de Londenaren ons op trakteren. Nu zelfs met een flinke dosis autotune in twee songs; het niet al te opwindende Spell krijgt het geïnjecteerd evenals het voor Hot Chip-begrippen wat zweverige titelnummer. Terwijl, en dat weten we allemaal, Alexis Taylor over een uitstekende, karakteristieke falset beschikt en dus wél kan zingen, in tegenstelling tot het ongetalenteerde gespuis dat juist afhankelijk is van autotune om niet compleet voor joker te staan (alhoewel).

A Bath Full Of Ecstasy is niet zo opwindend als wereldplaten One Life Stand (2010) en Made In The Dark, dat twee jaar eerder verscheen, al werd er toen ook al lichtjes met autotune gerommeld al hadden we het toentertijd nog niet echt door. Het was functioneel (proest). I Feel Better en Ready For The Floor bijvoorbeeld zijn tracks die tot het beste behoren wat de dance de afgelopen decennia heeft opgeleverd. Niettemin heeft A Bath Full Of Ecstasy ook een prijsnummer en dat is Hungry Child, met een vrij klassieke Hot Chip-opbouw en waarin de jaren 80 nagalmen. Het intro lijkt zelfs een heimelijke ode aan Alphaville. Het is zo’n track die stilstaan domweg onmogelijk maakt. Dat is geen negen nummers het geval, maar Hot Chip sleept al met al een 7 uit het vuur en daar waren we, behalve de nerds vroeger op school, hartstikke blij mee. Pieter Visscher

LIVEDATA 17/08 Pukkelpop, Hasselt 30/08 Into The Great Wide Open, Vlieland 02/12 Melkweg, Amsterdam 10/12 Trix, Antwerpen

Verslag Down The Rabbit Hole 2019: de zoektocht naar de verrassingen

Ook dit jaar was het voor de trouwe festivalbezoeker weer feest in het konijnenhol in Beuningen, alweer editie #6 van Down The Rabbit Hole. De organisatie heeft na de fikse uitbreiding van vorig jaar nu vooral ingestoken op meer sfeer, meer randprogramma en vernieuwde terreindelen. Het festival was ook dit jaar weer snel uitverkocht en het lijkt erop dat DTRH zo langzamerhand niet meer is weg te denken op de festivalkalender.  

Tekst: Thijs Schamp – Foto’s: Serge Hasperhoven

Zie hier al onze foto’s van Down The Rabbit Hole: Dag 1. Dag 2. Dag 3.

Voordat we overgaan op de muzikale hoogtepunten van deze editie, allereerst een compliment aan de organisatie. Want ook dit jaar was Down The Rabbit Hole weer op dreef met zijn logistiek. Parkeren en camperen dichtbij het terrein en of je nu munten nodig hebt, je de vocht of alcohol balans op peil wilt houden of gewoonweg een keer uitgebreid van het toilet gebruik wilt maken voor dat ene rust moment: nergens zijn er lange rijen en alles is snel geregeld.

Dat gezegd hebbende waren er dit jaar voor de trouwe bezoeker ook weer wat nieuwe onderdelen op het festivalterrein te ontdekken. Het Vuige Veldje was omgetoverd tot de SWAMP met een dampende Steamers Club geheel in stijl met een vervallen cruiseschip dat gestrand lijkt te zijn op het terrein. Rust nodig tijdens je weekend? Het nieuwe gedeelte Eden was helemaal ingericht op de iets te vroeg piekende festivalganger, voorzien van slaapbedden, yoga / mindfullness programmering en alles om het energieniveau stabiel te houden zullen we maar zeggen.

De diehard festivalganger zal Eden vooral aan zich voorbij hebben laten gaan en druk kruisjes hebben gezet in het programmaboekje van DTRH. Want er was keuze genoeg. Bovendien leent het festivalterrein zich er goed voor om van alle acts altijd wel wat te kunnen zien, de tijden sluiten goed aan en de loopafstanden zijn klein.

Frank Carter & The Rattlesnakes

Vrijdag begint ogenschijnlijk vroeg want om 10.15 is er voor de muzikale veelvraat al een optreden. Toch is het wachten op de acts voor de grote podia. Het was aan Frank Carter & The Rattlesnakes om de Fuzzy Lop te openen, maar na dit optreden was het een wonder dat de tent er nog stond. Met een snoeiharde set, knallende energie en moshpit óm de tent heen (!) sta je meteen op scherp voor de rest van het weekend. Aan Ronnie Flex en zijn vertrouwde Deuxperience om het terrein vol te trekken wat hem met een optreden op een aanhangwagen met trekker op de camping van het terrein en een show op de Hotot zeer goed lukt. De rest van de dag is met goede optredens van Altin Gün, Low, dEUS (integrale vertoning van The Ideal Crash) en Skepta fijn en afwisselend. Rolling Blackouts Coastal Fever krijgt de Fuzzy Lop tent ook helemaal vol en na hun succesvolle show op Lowlands 2018 lijkt de band alsmaar aan populariteit te winnen.

De Staat
De Staat

De Staat stond later de dag ook weer als een huis, waar spelen ze níet tegenwoordig? Maar op deze thuiswedstrijd, Beuningen ligt op 5km van Nijmegen, mogen ze niet ontbreken en teleurstellen doen ze nooit. Ook deze keer krijgen ze met speels gemak weer het hele veld plat. Editors daarentegen had daar wat meer moeite mee als headliner van de vrijdag. Strakke show? Zeker. Muzikaal goed? Absoluut. Energie? Had beter gekund, de echte magie met het publiek ontbrak eigenlijk een beetje. Iets wat juist een kwaliteit is van frontman Tom Smith, maar nu niet helemaal uit de verf kwam. Daardoor hield het een beetje op bij een groteske stadion show, meer niet.

Editors

Een dag later is het Ry X om iedereen uit zijn festivalbed te trappen voor zijn show in de Teddy Widder. Gevolgd door shows van Cory Henry & The Funk Apostles, Lewis Capaldi (die van dat hitje, weet je wel), SONS, Slowthai, The Roots en meer. Uitschieters zijn voor deze dag Balthazar die het publiek in de stromende regen geen moment in vertwijfeling brengt beschutting te zoeken. Vampire Weekend die met zijn muziek precies op het juiste moment komt als de zon zich eindelijk weer laat zien. En Parquet Courts die de hele Teddy Widder in lichterlaaie kwam zetten.

Thom Yorke

Maar iedereen lijkt vooral in afwachting te zijn van Thom Yorke, want de Teddy Widder had voor dit optreden wel 2x zo groot kunnen zijn. Rijen dik tot aan buiten ziet iedereen een fenomenale show met 3D visuals afgeleid uit het geluid van de songs van Thom Yorke zelf. Tenslotte heeft iedereen nog genoeg energie over want ook de rave-party van Underworld wordt door bijna niemand overgeslagen en ondanks dat je zou denken: dat kennen we inmiddels wel, is de show perfect geprogrammeerd als afsluiter in de nacht op de zaterdag.

Parcels

Parcels had absoluut geen moeite om de laatste dag te openen in de Teddy Widder. Vorig jaar stonden ze in de kleinere Fuzzy Lop maar door het uitvallen van Sofi Tukker mocht de vijfmansformatie toch aanstalten maken. En hoe! Met een aanstekelijk enthousiasme en oprechte blijdschap met hun last minute spot krijgt de band de hele Teddy in de benen met hun electro disco pop. Absoluut schot in de roos voor die taaie laatste dag. Daarna mogen Amber Arcades, Aurora, The Mauskovic Dance Band en Rosalía hun opwachting maken.

Khruangbin

Maar eerst Khruangbin, die de perfecte voorbeschouwing vormt voor de dames WK Finale die vanwege het uitvallen van Beirut op de mainstage wordt uitgezonden. Want het 3-tal uit Texas dompelt het hele veld onder met hun een overwegend instrumentale mix van Thaise funk & soul psychedelica. Hipper wordt het niet, maar het is voor de meesten moeilijk om stil te zitten. Na de WK-Finale en rust showtje van zangeres Merol, want we waren lekker met de meiden, is het Foals die de Hotot mag bestijgen als laatste “band” van DTRH 2019. Ondanks dat de set qua energie wat moeizaam op gang komt is het einde ronduit beestachtig en stormen meerdere moshpit liefhebbers van achteruit het veld zich naar voren om de laatste reserves aan te spreken. En omdat de dag in het teken lijkt te staan van vrouwen zijn het solo-artiest Robyn en Janelle Monáe om DTRH 2019 succesvol tot een einde te brengen. Want Down The Rabbit Hole had ook in 2019 weer enorm veel te bieden, maar de echte uitschieters zaten vooral op plekken en tijden waar je het niet verwacht. En dat is dan juist weer de charme van het Beuningse Festival. Op naar volgend jaar, want ook dan is er voor jou weer de mogelijkheid om dat konijnenhol in te duiken op zoek naar die fijne verrassingen.

Foals

Heather Nova – Pearl

Heather Nova – Pearl (Rough Trade/V2)

Het tiende studioalbum van Heather Nova verschijnt exact 25 jaar na haar doorbraakalbum Oyster, dat inmiddels een klassieke status geniet. Pearl laat een Nova horen op wie de tijd geen vat heeft gekregen, al is ze met haar 52 lentes nog jong en gezegend met een lichaam en uitstraling die maar één ding zeggen: de eeuwige jeugd. Wat een rijkdom.

De op Bermuda geboren en getogen singer-songwriter heeft hoe je het ook wendt of keert een nieuwe start gemaakt. Na zich vooral op akoestische optredens te hebben toegelegd de afgelopen jaren vond ze het weer prettig een echte bandplaat te maken en daarmee te gaan toeren. Pearl reflecteert ook een periode die ze achter de rug heeft met een echtscheiding na een huwelijk van twee decennia en een nieuwe liefde die ze vond. Het ingetogen, contemplatieve Rewild lijkt daarover te gaan:

‘Rewild me

In the sweetness of nature

I’m free from the failures

I’m gone

No slave to the longing

I’m one with belonging

I’m gone’

Heather Nova is heel erg zichzelf op Pearl, dat ze schreef in de nabijheid van haar twee honden, terwijl ze inspiratie opdeed in de natuur om haar heen. Ze dankt de wind, die voor eeuwig veranderende luchten zorgt, en de boomkikkers waar ze van geniet op Bermuda.

Hoewel Heather heel erg zichzelf is doet ze toch aan iemand denken in een nummer op de plaat: Some Things Just Come Undone had zo op een album van generatiegenoot PJ Harvey kunnen staan. De drive in de song, het tempo, iets meer venijn in de gitaaraanslag. Tekstueel een excuusbrief aan haar zoon, vermoedelijk, die niet ongedeerd uit de scheidingsstrijd lijkt te zijn gekomen. ‘Should I cry or hide my emotion?’

De nieuwe band die Nova om zich heen heeft verzameld komt het geluid ten goede. Misschien wel de beste ritmesectie die ze heeft gehad, zegt ze zelf, met een hoofdrol voor Youth, die ook basgitaar speelt in Killing Joke. Hij produceerde de plaat bovendien. Zoals hij bij Oyster ook al achter de knoppen zat. Oude liefde, u weet wel. In oktober speelt Heather Nova in Utrecht, Den Haag en Alkmaar. Pieter Visscher

LIVEDATA 22/10 Paard, Den Haag 23/10 TivoliVredenburg, Utrecht 24/10 Victorie, Alkmaar

 

Zwaar ondergewaardeerd The Call met Collected in zonnetje gezet

Via Universal Music is het verzamelalbum The Call – Collected verschenen. Hierop zijn voor het eerst de songs van alle door de band uitgebrachte studioalbums bij elkaar gebracht, aangevuld met een aantal live-opnames, b-side-rariteiten en solotracks van frontman Michael Been. Zowel de samenstelling als het ontwerp gebeurde in nauwe samenwerking met de overgebleven bandleden en Beens zoon.

Met bekende fans als Peter Gabriel, Jim Kerr (Simple Minds), Bono (U2) en Robbie Robertson en Garth Hudson (The Band) leek het uit Santa Cruz, Californië afkomstige The Call een gouden toekomst voor zich te hebben. Maar ondanks het feit dat al deze eerdergenoemde fans hun medewerking verleenden aan diverse albums van de band, wist The Call hun cultstatus nooit echt te ontstijgen. Nummers als Everywhere I Go en I Still Believe van het vierde album Reconciled betekenden wel een paar bescheiden hits voor de band. Het tweede nummer werd zelfs gebruikt in een aantal grote films, waaronder de klassieker The Lost Boys.

Let The Day Begin, van het gelijknamig vijfde album, werd in 2000 door Al Gore gebruikt als themasong voor zijn verkiezingscampagne. Het nummer werd bovendien later nog gecoverd door Simple Minds – The Call-zanger Been zong op zijn beurt eerder op het Simple Minds-nummer Sanctify Yourself, en Black Rebel Motorcycle Club.

De band kwam definitief tot een einde toen Michael Been, als geluidsman van Black Rebel Motorcycle Club (waar zijn zoon Robert Levon Been deel van uit maakt) na een optreden op het Belgische Pukkelpop een hartaanval kreeg en overleed. The Call – Collected is een meer dan verdiend eerbetoon aan misschien wel de meest ondergewaardeerde band van de afgelopen 35 jaar.

Wellicht vat Jim Kerr het nog wel het beste samen in zijn in memoriam voor Michael Been: “Iets meer dan twee decennia geleden had ik de eer behoorlijk wat tijd door te brengen met Michael Been tijdens een Amerikaanse tournee,” vertelt hij. “Simple Minds mocht dan wel de headliner zijn, maar eigenlijk bewonderden wij het voorprogramma, The Call, met niemand minder dan Michael als frontman. Dat The Call het commerciële succes dat hun muziek verdiende nooit heeft gekregen, is een duidelijk understatement.”

The Amazons – Future Dust

amazonsThe Amazons – Future Dust (Fiction/Caroline)

Het titelloze eerste album van The Amazons dat twee jaar terug verscheen heeft niet alle aandacht gehad die het verdiende. De plaat puilt uit van de pakkende rocksongs en is her en der zelfs overrompelend. Mogelijk bereikt de band met opvolger Future Dust wel het grote publiek. Het valt nauwelijks uit te sluiten.

Omdat ook dit album volgepakt is met indierocknummers met een kop en een fijne staart. Een en ander klinkt bovendien voller dan op het debuut. De productie is nog voller en vetter. Soms doet het geluid zelfs wat denken aan dat van Queens Of The Stone Age. Future Dust is afgemixt door de fameuze Alan Moulder, onder meer bekend van zijn werk voor Nine Inch Nails, Interpol, Editors en Foals.

Opener Mother is een stadionrocker die de toon zet voor de rest van de plaat. Gierende gitaren, beukende drums en een drive waardoor je het gaspedaal maar wat harder intrapt. Vervelend niettemin met al die flitspalen in den lande.

Belangrijkste wapen, al het muzikale geweld ten spijt, blijft evenwel het stemgeluid van Matthew Thomson die alle pathos die hij in zich heeft maar al te graag laat horen, zonder ook maar een moment in de buurt te komen van pathetiek. Gewéldige stem.

Alles bij elkaar opgeteld maakt dat enkele nummers ronduit onweerstaanbaar. Zo’n Doubt It heeft een refrein dat je de hele dag door wel wil horen. Dat geldt ook voor het gejaagde Fuzzy Tree, dat er niet voor onderdoet.

Ook wanneer The Amazons het gaspedaal wat minder diep intrappen, zoals met het innemende akoestische 25 (Reprise) blijft het boeiend wat de Britten presteren. Ze flikken het dus gewoon weer.

LIVEDATA 10/10 Trix, Antwerpen 13/10 Rotown, Rotterdam 14/10 Bitterzoet, Amsterdam