Recensies Archieven - Page 25 of 317

King Hannah – Lily Pad

Het album van King Hannah is uit en zoals verwacht zeer zeker de moeite waard.

Zelf zou de band graag zien dat we het nummer New York, Let’s Do Nothing hadden opgepikt, wat de nieuwe single, maar eigenwijs als we zijn gaan we voor Lily Pad. Om de simpele reden dat dat nummer een voor King Hannah ongekende energie heeft. Ook Lily Pad heeft weer eerst het gebruikelijke stukkie zang van Hannah en dan een instrumentaal slotstuk van Craig. Maar die laatste gaat nu eens heftig tekeer. En dat zijn we niet echt gewend van het doorgaans nogal laid back duo uit Liverpool. De moeite van het signaleren waard dus.

DEADLETTER – Mother

John Lennon, Danzig, Pink Floyd, The Police, Florence + The Machine, IDLES, Kane, Tracy Bonham, Enigma, Kacey Musgraves en vele anderen s gingen DEADLETTER voor met het maken van een liedje over hun Mother. De Mother van DEADLETTER is een simpelweg een ode aan het moederschap.

DEADLETTER valt positief op in het postpunkpraatzangpeloton door smaakvol gebruik van een saxofoon. De band sluit daarom niet alleen aan bij tijdgenoten als Fontaines DC en IDLES, maar ook bij illustere voorgangers als Madness, en ook zeker Ian Dury. Mother is de tweede single van het door Jim Abbiss (Arctic Monkeys/Adele) geproduceerde debuutalbum van de band uit London.

Hysterical Strength komt in september uit. In november treedt DEADLETTER o.a. op in de Tolhuistuin en Doornroosje. Begin juli al kan je de band gaan zien op het gratis Metropolis Festival In Rotterdam.

Skegss – Spaceman

Toen Skeggs begon een jaar of tien geleden waren ze nog met zijn vieren en maakten ze Australische surf met een garage randje. Of vice versa.

Nu zijn alleen Jonny en Ben nog over en is de lolligheid er wel een beetje af. Wat op zich geen bezwaar is. Er zijn genoeg bands die weigeren oud te worden en langzaam maar zeker veranderen in een parodie op zichzelf. Skegss dus niet, laat nieuwe single Spaceman horen. Jonny en Ben mogen dan hun blonde haren deels zijn kwijt geraakt, hun muzikaliteit heeft niet geleden onder het ouder(s?) worden. Spaceman is een ietwat weemoedige rocksong met meezing mogelijkheden die optimistisch stemt voor het nieuwe album.

Divorce – My Room

De liedjes van Divorce klinken alsof ze uit een musical komen, of beter een popopera. Dat komt door de verhalende teksten en de gedubbelde vocalen. Bassiste Tiger Cohen-Cowell heeft dit keer de hoofdrol, een van de heren zingt de tweede stem. My Room gaat over liefde, onvoorwaardelijke liefde om precies te zijn. Een aardige touch is het kinderkoortje dat -zoals Tiger oppert in een begeleidend schrijven- het nummer zowel iets lichts als iets ernstigs meegeeft.

Honeyglaze – Don’t

Er wordt meer gepraat dan gezongen dus Don’t van Honeyglaze mag je filen under postpunk.

Maar denk niet dat Honeyglaze een graantje mee wil pikken van de populariteit van bands als Dry Cleaning etc. De opgekropte woede van het nummer heeft eerder iets van RATM. Frontvrouw Anouska Sokolov van het trio uit Londen moet even iets kwijt. In haar monoloog maakt ze onomwonden duidelijk wat haar allemaal niet bevalt aan haar inmiddels ex-vriendje. En nu ze toch bezig is krijgt meteen het hele mannelijke deel van de mensheid ook maar veeg uit de pan. En niet zonder reden natuurlijk. Om te benadrukken dat het haar menens is volgt er na haar relaas een gitaarsolo die er hard inhakt.

Don’t is de eerste single van Honeyglaze voor nieuw label Fat Possum dat de band koppelde aan producer Claudius Mittendorfer, die in het verleden uitstekende resultaten behaalde met o.a. Interpol. Parquet Courts en Sorry.

Poppyshow – Unscrewed

Single drie van Poppyshow is hard, maar niet meedogenloos.

Dat de band stevig kon rocken wisten we al, maar op het volume en de felheid van Unscrewed waren we toch niet echt voorbereid door de twee vorige singles. Need Ur Bed is een grungy bijna ballad, I Dont Mind een wat speelsere rocksong. Unscrewed lijkt het meer werk van een stel Led Zeppelin fanaten. Vrees echter niet indie-fans, een slim en onverwacht slot maakt duidelijk dat ze niet uit zijn op je hersencellen. Drie singles, drie smaken. Die Poppyshow wordt steeds interessanter.

Chinese American Bear – Feelin’ Fuzzy

Chinese American Bear is een Amerikaans duo met Chinese roots. Zij dan, hij is zo Amrikaans als apple pie.

Hun genre heet Indie Mandopop. Dat Mando komt van Mandarijns, een van de twee talen waarin Anne Tong en Bryce Barsten zingen. De ander is Engels. Het grappige van Chinese American Bear is dat je kunt horen waar zij vandaan komt. In Feelin’ Fuzzy wordt er regelmatig op zo’n grote Chinese gong geslagen. Een super cliché geluid natuurlijk. Chinese American Bear is überhaupt geen band met veel pretenties. Hun bubblegum mandopop moet je net zo serieus nemen als de films van Jackie Chan. Helemaal niet dus, maar geinig is het wel.

Bad Nerves – Sorry

Een echte ballad zal Bad Nerves waarschijnlijk wel nooit maken, maar Sorry komt in de buurt.

De Britse band kennen we van strak gespannen rocksongs als USA, Antidote en You Should Know By Now, nummers die net als Sorry op het vers verschenen Still Nervous album staan. Het is de tweede langspeler van de ADHD’ers uit Wessex. Bad Nerves rockt met een punky randje. The Ramones en The Strokes noemen ze als referentie, maar Sorry laat horen dat hun muziek ook een typisch Britse component heeft, glamrock. Bowie, Bolan, maar ook Slade en The Sweet je hoort ze allemaal terug in Sorry. Dat klinkt retro maar dat is Sorry nou weer niet. Dan komt toch weer die ADHD om de hoek kijken. Dat bestond nog niet in de jaren zeventig ;).

Bad Nerves komt op 5 juli naar Down The Rabbit Hole.

Live Foto Review: Best Kept Secret dag 3 2024

Live Foto Review: Best Kept Secret, Hilvarenbeek
9 juni 2024
Foto’s Serge Hasperhoven

FIEP – Did The Drummer Change The Bass?

Met Did The Drummer Change The Bass? gaat FIEP op de postpunkpraattoer. En komt ze ook nog eens verrassend funky uit de hoek.

Zeg je funk dan heb je het over de ritmesectie en die speelt dan ook een belangrijke rol op deze track van FIEP’s 2e EP, Fried Rice. Vooral de bassist is lekker aan het shinen. Ook het vermelden waard is de break/solo van wat nog het meest klinkt als een krakkemikkige fairlight computer, ooit het geluid van de jaren tachtig. Het zou niet verbazen als Did The Drummer Change The Bass als grap begon, maar te leuk bleek om niks mee te doen.