Recensies Archieven - Page 257 of 367

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie september 2019

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Metronomy – Metronomy Forever (Because/Caroline)

Voorman Joe Mount van de Britse elektropop band Metronomy heeft de LinnDrum ontdekt, een drummachine die vooral in de jaren tachtig populair was en op zo ongeveer alle toen moderne popproducties uit de periode tussen pakweg 1982 en 1988 te horen was.

Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019

Mount bedankt het instrument op de hoes van Metronomy’s zesde album Metronomy Forever, dat af en toe ook een behoorlijk retro-discogeluid heeft. Maar het album kan het hebben. Elk van de maar liefst zeventien nummers heeft een geheel eigen popsfeertje. lees meer

Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell (Polydor/Universal)

Een popalbum dat je vanaf de eerste seconden een wereld intrekt die onbekend en tegelijk vertrouwd aanvoelt. Liedjes die even mysterieus als toegankelijk klinken. Een stem die je zeventig minuten lang blijft intrigeren, zonder dat er ook maar een seconde wordt geprobeerd je te imponeren. Teksten vol ‘fucks’ en andere krachttermen die niet gespierd, maar breekbaar zijn en je niet loslaten.

Tekst Gijsbert Kamer, 5 september 2019

Zo’n plaat is Norman Fucking Rockwell!, het vijfde album van de Amerikaanse Lana Del Rey. Een plaat zo rijk, meeslepend en vooral anders klinkend dan wat er gebruikelijk is in de huidige mainstreampop. Een plaat ook waarmee de zangeres het recente, bepaald niet misselijke werk van haar collega’s Ariana Grande, Billie Eilish en Taylor Swift degradeert tot aardige popmuziek. lees meer

Marike Jager – Hey Are You OK? (Morning Coffee/V2)
De verstilde melancholie van Marike Jagers vorige album The Silent Song (2014) was mede ingegeven door het feit dat Jager graag moeder wilde worden, maar dat niet wilde lukken. Op de laatste opnamedag testte ze eindelijk positief.

Tekst Menno Pot, 12 september 2019

De tijd valt thuis niet meer stil te zetten: ze moest de rustige momenten benutten, doelmatig werken zodra het kon. Dat gaf blijkbaar nieuwe schwung en leidde tot een goedgehumeurd album, bruisend van energie en levenslust. Ondanks de dominante aanwezigheid van haar gitaar voelt het vaak aan als een synthpopalbum. lees meer

Ilse DeLange – Gravel & Dust (Universal)
Waar haalt ze de tijd vandaan, zou je denken bij de negende studioplaat van Ilse DeLange. Vorig jaar verscheen een titelloos popalbum, terwijl ze nog druk was met haar band The Common Linnets. Dan was DeLange nog betrokken bij het Songfestival én haar eigen festival Tuckerville. En toch verschijnt er weer een album, dat ze kennelijk al jaren in de pen had.

Tekst Robert van Gijssel, 12 september 2019

Ze schreef de songs terwijl ze werkte aan die popplaat uit 2018. En Gravel & Dust klinkt ook echt als een tegenhanger van het opgewekte en radiovriendelijke werk dat we van de zangeres gewend zijn. lees meer

I Am Oak – Osmosis (Snowstar Records)
Knap, hoe het Utrechtse I Am Oak zich blijft ontwikkelen. Een compliment dat vooral Thijs Kuijken toekomt, want ook dit zesde album is vooral zijn werk.

Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019

Bijna alle instrumenten op Osmosis speelt hij zelf, met dit keer een grotere rol voor de piano. Die past goed bij zijn wat donkere stem en zeker wanneer er een ijzige elektrische gitaar naast wordt geplaatst, zoals in het beklemmende slotstuk Wondrous Way, is het resultaat heel fraai. lees meer

Sampa the Great – The Return (Ninja Tune/PIAS)
Sampa The Great maakte al een ep en een mixtape maar The Return geldt als het volwaardige debuut van deze in Zambia geboren en inmiddels in Melbourne woonachtige rapper. Hoewel je haar eigenlijk tekort doet met de term rapper. Ze laat inderdaad haar venijnige, stevig met maatschappijkritiek doorspekte raps ratelen, maar net zo makkelijk schiet ze in een r&b- of soulmodus.

Tekst Gijsbert Kamer, 26 september 2019

Wat haar album The Return zo bijzonder maakt, is dat ze uit allerlei decennia stijlelementen plukt en toch volkomen authentiek klinkt. Een stukje r&b hier, een snufje jarenzeventigsoul daar, en dan weer een door disco-beats gedreven rap of Afrikaanse samenzang: Sampa The Great kan het allemaal moeiteloos aan. lees meer

Steffi x Virginia – Work A Change (Ostgut Ton/Kompakt)

Een ander juweel is de plaat Work a Change van de Nederlandse dj-trots Steffi, met de Duitse zangeres Virginia. Zij waren een kleine tien jaar geleden min of meer vaste muzikale partners en zijn gelukkig opnieuw naast elkaar gaan zitten in de studio. En wat een stel onwaarschijnlijk aanstekelijke technotracks mét zang heeft die hernieuwde samenwerking opgeleverd.

Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019

Steffi zweert, zoals ook op haar solo-albums, bij licht nostalgische, beheerste en zeer melodieuze techno en groovende electro. De zanglijnen van Virginia geven de tracks een peilloos melancholiek gevoel, een beetje dat sentiment dat aan komt dwarrelen aan het einde van een lange uitgaansnacht, als het opkomende daglicht de betovering van de duisternis verpest. lees meer

Barker – Utility Ostgut Ton/Kompakt)
Echt knappe dance-albums, met kop en staart, zijn dun gezaaid de laatste jaren – we mogen daar graag wat over klagen. Gelukkig komt het Duitse label Ostgut Ton van de Berlijnse club Berghain deze maand met een paar blinkende topplaten, om de hoop levend te houden.

Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019

Zo te zien aan de albumhoes en de tracktitels is Utility van Sam Barker opgedragen aan de menselijke evolutie en de opkomst van de machinerie. Maar zo te hóren is het album eerder een studie naar ademhaling, want het lijkt of er lucht door de apparaten en kabels stroomt. lees meer

Alessandro Cortini – Volume Massimo (Mute)

Hij was lang bekend als de toetsenist van de industriële rockband Nine Inch Nails, maar de solocarrière van Alessandro Cortini wordt steeds indrukwekkender. Het is een genot de Italiaan live aan het werk te zien met zijn wonderapparaat genaamd Buchla Easel, en een waaier aan ouderwetse gitaareffecten.

Tekst Robert van Gijssel, 3 oktober 2019

Op plaat hoor je dat de muziek van Cortini op eenzelfde manier in elkaar wordt gestoken, dus zonder tussenkomst van al te veel digitale computertechniek. De textuur van de klanken op Volume Massimo vertelt het verhaal, en de plaat opent een onwaarschijnlijk rijk geluidsuniversum. lees meer

Opeth – In Cauda Venenum (Nuclear Blast)

Opeth, ooit begonnen als woest deathmetalgezelschap, heeft de laatste jaren een rustige haven gevonden in de ambachtelijke progrock. De Zweedse band is dankzij die evoluerende stijl steeds dichter bij zichzelf terechtgekomen, vindt Opeth-baas Mikael Akerfeldt.

Tekst Robert van Gijssel, 26 september 2019

Het nieuwe album In Cauda Venenum is gezongen in het Zweeds (al levert Opeth er ook een Engelse versie bij) en dat is de ultieme stap naar zelfrealisatie. De vaste fans van Opeth – en dat zijn er wereldwijd best veel – zullen In Cauda Venenum snel weten te vinden. Maar deze plaat verdient ook een horde nieuwe luisteraars. lees meer

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – september 2019

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

TaxiWars – Artificial Horizon

TaxiWars – Artificial Horizon (sdban/DGR Music)

Die tenorsaxofoon van Robin Verheyen in de door Tom Barman gedragen ballade Irritated Love is om bij weg te smelten. Zo fraai is het vaker op het derde album van TaxiWars, het Belgische gezelschap rondom Barman en zijn compagnon, jazzmuzikant Verheyen.

Barman, dat wisten we al veel langer, is veel te creatief om zich louter met dEUS bezig te houden en het levert ook nog eens pareltjes op. Ook met het dancegeoriënteerde Magnus. Barman haat stilzitten. Barmannen zijn überhaupt wat drukkig.

Artificial Horizon is de derde worp van de Belgen, die met Nicolas Thys (bas en backing vocals) en Antoine Pierre (drums, backing vocals en keyboard) niet de minste musici bij zich hadden in de studio. Barman zelf zingt en rapt, zit achter de piano en doet wat met percussie. Verheyen speelt naast de saxofoon op orgel, keyboards, piano en verzorgt de vioolarrangementen.

Er kan volop gedanst worden op het verrukkelijk swingende Sharp Practice, waarin ook een glansrol is weggelegd voor het scherpe stemgeluid van Kelly de Brabanter, in het dagelijks leven vooral muziektherapeut. Hetzelfde geldt voor Ellen Steegen, in het bezit van een master uitvoerende muziek jazz/pop, die ze behaalde aan het Gentse conservatorium. Cellist Pieter Stas krijgt alle ruimte om te excelleren tijdens Infinity Cove.

Vioolkwartet Quatuor Alfama wordt tijdens het wiegende Different Or Not omhelst door Verheyen, die niet schroomt uit de bocht te vliegen wanneer daar ruimte voor is. Tijdens The Glare neemt hij nog wat sterker de regie in handen. Het levert uitdagende, hoekige jazz op. Vrijwel nergens krijg je op Artificial Horizon de ruimte om te twijfelen waar Barmans roots liggen: in de rock. Pieter Visscher

LIVEDATA 08/11 Grenswerk, Venlo 09/11 Paradiso Noord, Amsterdam 10/11 Ancienne Belgique, Brussels 11/11 Reflektor, Luik
14/11 LantarenVenster, Rotterdam

Sam Fender – Hypersonic Missiles

Sam Fender – Hypersonic Missiles (Polydor/Universal)

Hoe je het ook wendt of keert, de intrede van digitaal aangeboden muziek sloeg een krater in de romantiek van muziekbeleving.
Gelukkig niet volledig de nek omgedraaid, want er zijn nog platenzaken. Pareltjes in de door eenheidsworsten gedomineerde stadsharten. Laten we ze koesteren.
Want wees eerlijk: er gaat niets boven een fysieke geluidsdrager in je handen. Zo’n plaat uit de hoes halen; natuurlijk, het is geen orgasme, dat is wat gechargeerd, maar je wordt er zó verdomd gelukkig van. Het cd-boekje, met al die details, de liedteksten. Waar is de handel opgenomen, hoe heet die producer?

Jongen die het snapt is Sam Fender (25). Oude ziel in een jong lichaam. Dat hoor je terug in zijn muziek en lees je terug in zijn teksten. Hij werd geboren toen het cassettebandje al lang uit de gratie was. De compactdisc en cd-speler werden immers grootschalig aan de wereld gepresenteerd in 1982. Wat een gemak en wat een vooruitgang, met alle respect, ten opzichte van de cassetteband. Je had dat potlood ook niet meer nodig als de boel weer eens was vastgelopen. Fuck!

Niettemin, in een hang naar eerdergenoemde nostalgie, beleeft het cassettebandje, door sommigen muziekcassette genoemd, een soort renaissance. Ook Sam Fenders debuutalbum Hypersonic Missiles is op cassette verschenen. Met name in de Verenigde Staten is deze geluidsdrager bezig aan een nieuwe opmars. Toch zijn er weinigen in de muziek die er naast vinyl en cd voor kiezen. Maar die oude ziel in een jong lichaam dus wel. Lang leve Sam Fender. Mind you: Hypersonic Missiles is ook gewoon op plaat en cd verkrijgbaar.

Sam Fender is die Engelse gozer die de muziekwereld in 2017 uit het niets veel mooier maakte met de prachtsingle Play God. Tekstueel ‘flirtend’ met dystopie, schatplichtig aan George Orwell. Bij ondergetekende ging het subiet tienmaal op repeat. Verslavend ritme, tekst die stevig binnenkomt en een stem die in de verte doet denken aan die van Jeff Buckley. Jongen om in de gaten te houden.

En nu, twee jaar later, is er het debuut van de man uit Newcastle. Dertien nummers staan erop. Geen mispeer te vinden. Is de indiepop en -rock muzikaal wat minder spannend – Two People en Call Me Lover? Fenders stem redt de zaak. Hij heeft er de tijd voor genomen en het resultaat is er naar. Geen haastwerk. Heeft ie vast geleerd van z’n zingende pa, die de nodige honneurs krijgt in de liner notes. “When that pimary school teacher said I was shit at everything, you said “What about his drawing?” Who the fuck likes maths at 7 years old anyway?”

Hypersonic Missiles is geen typische singer-songwriterplaat geworden, maar een bandalbum. Met multi-instrumentalist Fender geregeld zelf op bas, gitaar, achter synthesizer, piano en orgel en drummend. Het levert een coherent geheel op, dat wordt afgesloten met bonustrack Use. Live opgenomen. Sam Fender achter de piano in een gedragen song waarin hij zangtechnisch alle registers opentrekt en in de finale wel heel erg raakt aan Jeff Buckley. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/11 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 06/11 La Madeleine, Brussel (uitverkocht)

Whitney – Forever Turned Around

Whitney – Forever Turned Around (Secretly Canadian/Konkurrent)

Opeens is Whitney daar, met de heerlijke hit No Woman. Het is 2016 en je weet meteen dat het raak is. Het hele album van de band klopt ook nog eens en die falset van zingende drummer Julien Ehrlich went sneller dan gedacht. De Amerikanen teren inmiddels ruim drie jaar op het album Light Upon The Lake en daarom is het fijn dat de nieuwe plaat er is.

Forever Turned Around is geen album geworden dat laat horen dat de band muzikaal enorme sprongen heeft gemaakt. Het is een album dat voortborduurt op de kwaliteit van het debuut. De folky countrypoprock van het in Chicago residerende gezelschap ademt nog altijd gemoedelijkheid en zorgzaamheid. Zwaarmoedig wordt het gelukkig nooit. Past ook niet echt bij die stem van Ehrlich, eerlijk gezegd.

De instrumentatie is andermaal rijk, met strijkers en blaasinstrumenten. Het voorkomt min of meer dat een enkele song mogelijk iets te sterk voortkabbelt. Echte uitschieters zijn dan ook niet te vinden op Forever Turned Around, dat een soort herfstachtige kleurenpracht oproept, wanneer je de ogen sluit. De albumcover sluit daar naadloos op aan.

Speels is het instrumentale, ruim twee minuten durende Rhododendron. Lekker jazzy, een trompet pakt de hoofdrol. De heren moeten gelachen hebben bij het bedenken van die titel: Rhododendron. Had Tol Hansse nog geleefd; hij zou er zonder twijfel zijn goedkeuring aan hebben gegeven. Achter de Rhododendron was immers een van zijn grote hits, in 1978.

Mooie woorden van de band op de cd-hoes voor geliefden en zij die meespelen op Forever Turned Around. De wereld wordt een stuk mooier van bands als Whitney. Dat er geen nieuw No Woman te vinden is op de tweede worp zien we daarom moeiteloos door de vingers. Pieter Visscher

LIVEDATA 18/11 Paradiso, Amsterdam 19/11 Ancienne Belgique, Brussel

Live Foto Review: Appelpop 2019 dag 2

Live Foto Review: Appelpop 2019 @ Tiel
14 september 2019
Foto’s Peter van Heun

Appelpop is een gratis toegankelijk festival op de Waalkade in Tiel. Het is uitgegroeid tot het grootste muziekfestival in zijn soort met internationale bekendheid. Elk tweede weekend van september is het voor veel bezoekers dé afsluiter van het festivalseizoen.

Appelpop kenmerkt zich door de brede programmering van bands uit de top van de Nederlandse muziekindustrie, internationale acts, kwaliteit uit het popzalen-circuit en regionaal talent. Naast muziek op de podia en een festivalmarkt zijn er ook diverse andere acts te vinden zoals een Silent Disco en een grote vrijdagmiddagborrel.

Live Foto Review: Appelpop 2019 dag 1

Live Foto Review: Appelpop 2019 @ Tiel
13 september 2019
Foto’s Peter van Heun

Seratones – Power

Seratones – Power (New West Records)

Het is goed mogelijk dat Seratones nog niet is opgepikt door het grote publiek omdat debuut Get Gone (2016) te veel kanten uit waaide. Van punk, naar garagerock, naar soul. Mijn schoonmoeder zou er nerveus van worden. Nu definitief een richting lijkt te zijn gekozen, althans met tweede album Power, lijkt de band klaar om een groot publiek te gaan bereiken. Want Power is een klassealbum.

Voornaamste wapen van de band uit Shreveport, Louisiana is het stemgeluid van voormalig gospelzangeres A.J. Haynes, die doet wat ze maar wil met haar stem. Met speels gemak zet ze de nummers op Power naar haar hand.

Met teksten over rassengelijkheid, het recht op abortus, milieutoestanden, poëzie en persoonlijke sores word je net zo bij de les gehouden als muzikaal. De (rauwe) soulrock waarvoor gekozen is, lijkt een blijvertje. Al draait Haynes haar hand dus ook niet om voor punk of garagerock. Niet alle klappen zijn raak op Power, maar de meeste wel – erg raak zelfs. Terwijl het nogal een klus was om alle neuzen dezelfde richting in te krijgen bij het tot stand komen van het album.

“We went through a pretty dramatic shift with this record,” legt Haynes uit. “The band lineup, the creative process, the sound: all of it changed in ways that really reflected our growth and evolution. With this album, I knew that I really wanted to draw from the pantheon of soul music. Soul was what I danced to in the kitchen with my mother. It’s what I’d come home at night and listen to on my record player. Things are really heightened and scary and overwhelming in this country right now, and returning to soul music was a way of reaching for comfort and security in all of that.”

In feite is Haynes dus heel dicht bij zichzelf gebleven en dat heeft geleid tot een van de allersterkste nummers die dit jaar zijn verschenen: titelnummer Power (sublieme, heerlijke video ook!). Voor de productie, lekker rauw, is Cage the Elephant-gitarist Bradley Shultz verantwoordelijk. Hij moet met gepaste afgunst hebben geluisterd naar het eindresultaat, vergeleken met het geluid van zijn eigen, niet onsuccesvolle bandje. Ja, had je A.J. Haynes maar gehad hè.

Want wat schiet ze ook zálig uit de startblokken in het gejaagde Heart Attack, dat ook al tot het beste behoort wat dit jaar is verschenen. Ook wanneer gas wordt teruggenomen op Power is het smullen geblazen. Gaat in vele eindlijstjes verschijnen in december. In die van ondergetekende bijvoorbeeld. 22 november speelt de band in Cinetol, Amsterdam. Pieter Visscher

Live Foto Review: Tamino @ Caprera

Live Foto Review: Tamino @ Caprera, Bloemendaal
29 augustus 2019
Foto’s Peter van Heun

Patronaat en Caprera presenteren de melancholische Indiefolk van de Vlaamse Tamino in het prachtige openluchttheater Caprera.

De carrière van de zanger, gitarist en pianist uit Antwerpen schiet met flinke vaart vooruit. Met zijn meeslepende duistere nummers, waarin soms Arabische invloeden terug te horen zijn, kreeg hij vorige zomers vele festivals stil.

Zijn indringende kopstem wordt vaak vergeleken met die van Thom Yorke of Jeff Buckley. Zelf is hij de vergelijking inmiddels liever kwijt dan rijk, maar er zijn natuurlijk slechtere artiesten om aan gelinkt te worden. Van één ding kun je zeker vanuit gaan, dat is dat deze avond betoverend mooi wordt, middenin de natuur, middenin Bloemendaal.

Rory Gallagher – Rory Gallagher

Rory Gallagher – Rory Gallagher (Universal)

Tijdens de laatste editie van Bospop viel het ook weer op hoe immens populair Rory Gallagher nog altijd is. Om de haverklap liep je iemand tegen het lijf met een T-shirt van de Ier. Die op 47-jarige leeftijd overleed, in 1995. Gallagher heeft wereldwijd nog een immense fanschare. Mensen die elkaar geregeld opzoeken. Gallagher leeft voort.

Prachtig is het geremasterde debuut van Gallagher dat nu is verschenen op 180 gram heavyweight vinyl. Het resultaat mag er zijn. Zo nu en dan klinkt het alsof je er bij bent wanneer je je ogen sluit. Bij Rory in de studio. Kraakheldere bluesrock, gezongen en gespeeld door een van de grootste gitaristen die de wereld heeft gekend. “The man who changed my musical life was Rory Gallagher. I picked up a guitar because of him”, vertelt een andere gitarist van bijzonder grote klasse: Johnny Marr. Brian May zegt zelfs dat hij zijn geluid te danken heeft aan Gallagher en ook U2’s The Edge is groot fan.

Gallaghers solodebuut, dat titelloos was en daarom Rory Gallagher heet in de volksmond, verscheen in 1971, nadat hij de Ierse bluesrockband Taste had verlaten. Onder meer Mitch Mitchell, bassist en drummer in The Jimi Hendrix Experience, deed auditie om in Gallaghers band te komen. Gallagher koos uiteindelijk voor twee muzikanten uit Belfast; drummer Wilgar Campbell en bassist Gerry McAvoy. Het powertrio knalde meteen uit de startblokken met een tien songs tellende klassieker – inmiddels.

Het speelplezier dat je terughoort, wordt misschien wel het best samengebald in het betrekkelijk korte (2.38) maar ook retevrolijke It’s You. Gallagher leeft zich uit op de mandoline en luisterend naar het drumwerk van Campbell weet je zeker dat hij met een lach van oor tot oor in de studio moet hebben gezeten. Gerockt wordt er uiteraard ook genoeg. Laundromat is een typische Gallagher-song, wat ook geldt voor Hands Up. Hoe vaker je luistert, des te sterker dringt de grootsheid van Gallagher weer tot je door. Neem ook zo’n I Fall Apart; wat een schoonheid. Wat een perfecte bluessong. Pieter Visscher

Spoon – Everything Hits At Once

Spoon – Everything Hits At Once (Matador/Beggars)

Hoeveel rockbands in de afgelopen 25 jaar konden wegkomen met een album met de grootste hits? Everything Hits At Once (The Best Of Spoon) is een carrièreomvattend retrospectief waar de complete mensheid van opkalefatert. Het is een vlekkeloze compilatie van hun bekendste, meest geliefde nummers, maar het zit nog steeds vol verrassingen – het enige wat je kunt verwachten van een band die een hele carrière heeft verrast met het verrassen van mensen.

“Het idee om een best-of te doen leefde al een poosje”, zegt Britt Daniel, zanger en grootste brein van de band. “Eerst wist ik niet zeker wat ik ervan vond, maar op een gegeven moment herinnerde ik me dat ik vroeger ook best-ofs kocht. Van The Cure en New Order bijvoorbeeld. Zo kwam ik zelfs in aanraking met die bands.”

Spoon leek niet de meest waarschijnlijke band om geschiedenis te schrijven. Maar ze hebben dit bereikt door te weigeren iets toe te geven aan de mode, weigeren te erkennen, weigeren zichzelf te herhalen, door zich te verzetten tegen de impuls om het veilig te spelen. Ze zijn hun eigen weg blijven gaan.

Spoon heeft een belachelijk uitgebreide catalogus opgebouwd waarover mensen urenlang ruzie kunnen maken; over hun favoriete hoogtepunten.

Hoe kwam deze complexe en diverse reeks albums op één schijf terecht? “Eerlijk gezegd, het was een strijd”, zegt Daniel. “Ik luisterde naar de oude platen en noteerde de nummers – als je het volume harder wil zetten, is dat een goed teken. De lijst is echt ingekort, dus dit zijn de beste. I Summon You was nooit een knallend nummer, niet voor de radio althans, maar het moest er wel zijn. Het is een van de beste dingen die we hebben gedaan, denk ik.”

Er zal waarschijnlijk tot het eind der tijden worden gesproken over de keuzes die Spoon maakte bij het tot stand komen van deze verzamelaar. Waarom, echt, waarom heeft The Fitted Shirt van Girls Can Tell (2001) het bijvoorbeeld niet tot de eindlijst geschopt? We pinken een traantje weg. Pieter Visscher