Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
De Kroniek der betere Popmuziek
Door Robert van Gijssel
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) Sevn Alias – Recasso (1OAK) Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) In het genrekopje boven deze recensie had eigenlijk dance/elektronisch/pop/jazz/funk moeten staan. Maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Louis Cole heeft, dan is dat maar vast gezegd, een plaat gemaakt die langs vele disciplines raast, en daar al doende een prettig divers feestje van maakt.
Tekst Robert van Gijssel 20 september 2018
De Amerikaan Cole maakt in de eerste plaats strakke electrofunk, een beetje in de traditie van Jamie Lidell. En vooruit, ook een tikje Jamiroquai. Cole is van huis uit drummer, en op de tracks van zijn plaat Time laat hij live-slagwerk in goede banen leiden door elektronische productie en mixwerk. En als je eenmaal gewend bent aan de zuchtende falsetstem van Cole, die soms wel heel erg doet denken aan die van Sufjan Stevens, dan komen stampende discotracks als Weird Part of the Night echt tot leven. Vooral ook dankzij de opwindende keyboards en knisperende bijgeluidjes, in een lekker volle en tegelijk kurkdroge productie.
Het nummer Real Life is zo mogelijk nog dampender, zeker als je hem op flink volume door de koptelefoon laat dreunen. De ritmes zijn driftig en hoekig, de laag op laag gestapelde vocalen wonderlijk zacht. En dan zoekt Cole ook nog de jazz, door de samenwerking met jazzmusici Thundercat en bijvoorbeeld Brad Mehldau, die er halverwege Real Life een heerlijke pianosolo uitgooit. De teksten zijn hilarisch, in bijna alle nummers. Cole speelt de nerdy loser, die het leven ondanks een overmaat aan treiterijen toch aankan. ‘In the weird part of the night, that’s the time I feel alright, yeah’, zingt Cole. Of: ‘When you’re ugly, no one wants to talk to you. When you’re ugly, there’s something you can do, called: fuck the world and be real cool.’
Louis Cole is echt heel erg cool.
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) Op zijn tweede album belijdt de Haarlemse zanger en componist Yorick van Norden zijn liefde voor sprankelende jarenzestig- en jarenzeventiggitaarpop van The Beatles en The Byrds zo aanstekelijk dat je de nieuwe Paul McCartney er gerust even voor laat liggen. Hij heeft precies de juiste wat snerende stem voor de puntige gitaarliedjes als Train In The Station die hij verluchtigt met mooie koortjes en arrangementen.
Tekst Gijsbert Kamer 20 september 2018
En dan durft hij het ook nog aan om zich te wagen aan een paar heuse suites. Behalve Paul McCartney zelf op zijn nieuwe plaat, vergrijpt bijna niemand zich meer aan dergelijke uit diverse (deels orkestrale) liedjes samengestelde composities. Maar Van Norden laat met zijn vierdelige Suite No. 2 horen hoe je zoiets aanpakt zonder dat het anachronistisch klinkt. Melodisch afwisselend, sierlijke arrangementen met ruimte voor zelfs een mellotron en een finale waarin een orkest voluit mag schitteren en het toch luchtig blijft klinken.
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) De Zeeuwse Tonnie Dieleman brengt als broeder Dieleman met zijn liedjes en muziek een ode aan de verhalen en het landschap van Zeeuws-Vlaanderen waar hij opgroeide.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Komma is zijn vierde en meest indrukwekkende werkstuk. Een fotoboek, dubbel-cd (of dubbel-lp) ineen. Het resultaat van lange wandeltochten door het Land van Axel, langs de kreekjes en door de plaatsjes even buiten Terneuzen. Hij legde details uit die omgeving vast in foto’s en verklankte als een waarachtig folkzanger verhalen die hij uit de overlevering had meegekregen of zelf had bedacht, ingegeven door het natuurschoon om hem heen. lees meer
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Soms klinkt de muziek van Maribou State als een herinnering aan een jeugdvakantie. Soms lijkt het of de nummers, zoals de openingstrack Beginner’s Luck, via de luidsprekers in een Chinees restaurant tot je komen: zangerig en oosters, met een fijn randje kitsch. Het Britse producersduo Chris Davids en Liam Ivory weet zijn samples uit de muziekarchieven zó in zachtaardige dance te plaatsen, dat het lijkt of Aretha Franklin haar Soul Serenade ineens zingt in een Thaise tempel.
Tekst Robert van Gijssel 13 september 2018
In hun kunstige behandeling van samples lijkt Maribou State soms wat op de Australische Avalanches. Maar de nummers die het duo opneemt met gastmusici als het psychedelische soultrio Khruangbin klinken ook behoorlijk stoned. Feel Good drijft op alweer oosterse gitaartjes en alle kanten op stuiterende smurfenstemmetjes. Het knappe aan deze dansmuziek in slow motion is dat de tracks toch niet oeverloos worden. In ieder nummer zit net dat ene leuke haakje, of het nu een hypnotiserende synth-loopje is of de engelachtige stem van gastzangeres Holly Walker. Een warm en mysterieus feelgoodplaatje.
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Is de bron met jonge en hippe rootszangers uit de Verenigde Staten dan onuitputtelijk? Kennelijk. De plaat In The Shadows (Again) van nieuwe held Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas was al uit in zijn thuisland, maar is sinds een week ook hier verkrijgbaar. Dat is maar goed ook, want Capps kan er wat van.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Hij maakt psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes, zoals het daverende titelnummer In The Shadows (Again), dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Zijn teksten zijn ironisch, maar dat zijn de jankende steelgitaren in dit topnummer allerminst. In Born Into a Ballroom is het Capps ook ernst, zo te horen aan zijn smekende stem die hier heerlijk door de bijna ambient-achtige gitaarpracht snijdt.
Het slotnummer Trouble’s Calling is een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps kon weleens een nieuwe podiumfavoriet worden in ons countrygekke clubcircuit. Vanaf 20 oktober is hij volop te zien in Nederland. Mis hem niet.
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) Op hun vorige plaat Ones And Sixes omarmde het Amerikaanse gitaartrio Low de elektronica. Maar op Double Negative smoort producer BJ Burton hun muziek bijna in krakende elektronische dissonanten. Diverse keren wordt de vaak hemelse (samen)zang van Mimi Parker en Alan Sparhawk volledig weggedrukt om dan fraai toch weer als door een kiertje een uitweg te vinden.
Tekst Gijsbert Kramer 13 september 2018
Alles gebeurt zo precies dat zelfs de meest onheilspellend harde elektronica schoonheid uitademt. Double Negative is een zeer gewaagde plaat voor Low, die gemakkelijk had kunnen verworden tot en kakofonisch misbaksel. Het is nu wel even schrikken en vervolgens wennen, maar uiteindelijk blijken de botsende elementen elkaar te vinden in een innige omhelzing. Zoals goed en kwaad op ieder Low-album dicht bij elkaar staan.
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) The Pineapple Thief is een beetje een band voor muziektechneuten, zeker nu drummer Gavin Harrison – volgens velen de creatiefste en misschien wel beste rockdrummer op aarde – als vast bandlid is aangetreden. Maar Dissolution, het twaalfde album, is niet alleen een uitstalling van muzikaal vernuft. Aan stoerdoenerij doet de band niet: de progrock is kalm en zelfs wat naar binnen gekeerd, vooral dankzij de ingetogen zangstem van bandleider Bruce Soord.
Tekst Robert van Gijssel 6 september 2018
Maar soms heeft Soord de wereld toch wat te vertellen. Het rustige maar strak rockende All That You’ve Got moet gelezen worden als een aanklacht tegen het oeverloze gemekker op sociale media. ‘You can’t just open fire on everyone’, zingt Soord. ‘Come on, just look us in the eye.’ Waarna hij die wijze woorden laat wegvliegen op een van zijn bekende, Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Mooi hoor.
Het meesterstuk van de plaat is het ruim 10 minuten durende White Mist. De instrumentatie is ambachtelijk: van weidse piano tot jazzrockende basloopjes en bliepende synthesizers, en natuurlijk het bijna melodieuze drumwerk van Harrison. Halverwege de track mag hij losgaan in donderende drumbreaks en onnavolgbare sprintpartijen op de bekkens: drummend machtsvertoon dus, dat dankzij het verfijnde handwerk toch lucide klinkt, en haast sensueel.
Wantrouwende liefhebbers die zweren bij de progrock uit de jaren zeventig, omdat zij denken dat het genre nu wel zo’n beetje dood is, mogen op cursus met dit album op de oren.
Sevn Alias – Recasso (1OAK) In amper vier jaar tijd is Sevn Alias (echte naam: Sevaio Mook, Amsterdammer van geboorte, maar opererend vanuit Almere) uitgegroeid tot een van de populairste Nederlandstalige rappers. Een productieve bovendien: maar liefst acht albums en mixtapes sinds 2015.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Recasso is het laatste deel van een trilogie die in twee jaar gestalte kreeg: in 2017 verschenen Picasso en de ep Precasso. Het knappe is dat de kwantiteit bij Sevn Alias niet op gespannen voet staat met de kwaliteit. Recasso hoort tot zijn beste werk. lees meer
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Het blijft een onverwoestbare Britse klassieker: Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space (1997) van Spiritualized, op het breukvlak van neo-psychedelische spacerock en shoegaze. De groep (met Jason Pierce – lees hier ons interview – als enig permanent lid) maakte sindsdien nog vier albums, maar zo goed als het magnum opus werd het niet meer.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Eind 2016 voerde Pierce het album integraal uit. Dat inspireerde hem zo dat Spiritualized nu het beste album sinds 1997 presenteert: And Nothing Hurt, het eerste sinds 2012, het achtste in totaal.
Pierce maakte het grotendeels alleen, al kreeg hij hulp van veel muzikanten. Geldgebrek dwong hem software te leren doorgronden die hij nog niet kende. Hij ervoer het als een slopend gevecht, maar wat heeft het een fraaie, veelkleurige plaat opgeleverd: bedwelmend, groovy, melancholiek maar nooit zwaar.
Stilistisch verkent Pierce weinig nieuw terrein, maar de betovering blijft wel intact, van de zich loom ontvouwende opener A Perfect Miracle tot de hysterisch toeterende gospelrocker On the Sunshine en het troostrijke slotstuk Sail on Through. Pierces fragiele, wat vermoeide zang past er wonderwel bij.
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records) Eén ding heeft Eminem bereikt met zijn brute verrassingsplaat Kamikaze die gisteren op de streamingplatforms verscheen. Marshall Mathers bevindt zich weer eens in het oog van een controverse-orkaan, waar hij volgens zichzelf thuis hoort. Op Kamikaze slaat Eminem wild om zich heen, met razende en vuilbekkende raps waarin hij al zijn haters verbaal om zeep lijkt te willen helpen.
Tekst Robert van Gijssel 1 september 2018
Er zat Eminem duidelijk iets dwars. Vorig jaar december verscheen zijn langverwachte comebackplaat met de hoopvolle titel Revival. Die kreeg bergen ongefilterde kritiek te verwerken, van fans, muziekpers en collega’s. De plaat stond dan ook vol met waterige popliedjes, en samenwerkingen met de usual suspects uit de popsector van Pink tot Beyoncé en Ed Sheeran, en daar mocht best wat van gezegd worden. lees meer
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – september 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Nederland mocht jaren geleden, in 2014, voor het eerst kennis maken met de Britse indie rockband Black Honey. Na twee flinke handenvol EP’s en singles, en vele clubtours en festivalshows door de jaren heen bleef de enthousiaste schare fans nieuwsgierig afwachten: wanneer zou dat debuutalbum nou eindelijk eens komen? En zie hier: ruim vier jaar na de (eveneens) titelloze debuut-EP is daar dan eindelijk de langspeler Black Honey.
Voor de mensen die al bekend zijn met de band: opener I Only Hurt The Ones I Love klinkt wel meteen vertrouwd Black Honey-achtig. En eigenlijk borduurt de band op deze langspeler gewoon lekker voort waar ze op hun laatste EP gebleven waren; prima liedjes, wel een stuk volwassener, met een spannend sausje.
Denk aan Garbage, maar dan gezongen met een lekkere geile stem a la Gwen Stefani of Blondie, voortgebracht door frontvrouwe Izzy B. Phillips. Bijzonder dansbaar is het disco-achtige Midnight, op Into The Nightmare denken we even aan The Cardigans (ook prima hoor), en afsluiter Wasting Time begint met regen… ik zeg: prima plaat om de herfst mee te beginnen. Tekst Muzine.nl | Rene Oonk
“I’m not on social media, so my experience is somewhat limited, but people really seem to find validation in the likes — and then there’s Facebook Live, where people have streamed torture and murder, or, in the case of Philando Castile, getting murdered by a cop”, aldus Mark Arm, zanger van Mudhoney. De Amerikaanse band die al dertig jaar actief is en met Digital Garbage album nummer tien heeft afgeleverd.
Het is een conceptalbum geworden waarop het Amerika van vandaag de dag aan de orde komt. Zo gaat Kill Yourself Live over het idiote verschijnsel dat de verschrikkelijkste beelden in no time viraal gaan via sociale media. Het stuit de band zwaar tegen de borst.
“In the course of writing that song, I thought about how, once you put something out there online, you can’t wipe it away”, duidt Arm het nummer. “It’s always going to be there – even if no one digs it up, it’s still out there floating somewhere.”
Maatschappijkritischer is Mudhoney nog niet voor de dag gekomen en het staat het kwartet prima. Next Mass Extinction gaat over de protesten in Charlottesville in 2017 en Please Mr. Gunman neemt de schietpartij in een Amerikaanse kerk onder de loep.
Mudhoney startte in Seattle, waar Arm niet alleen opgroeide met gelijkgestemde bands als Pearl Jam en Soundgarden om zich heen, maar waar hij het genre waarmee de stad beroemd werd grunge doopte.
Minder getalenteerd dan die vakbroeders is Mudhoney er nog altijd en Digital Garbage is een album dat er mag zijn. Pieter Visscher
Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers Villagers nieuwe hoogtepunten in hun toch al indrukwekkende catalogus. De band sloot de tour rond hun voorlaatste plaat Darling Arithmetic af met het opnemen van een in de studio opgenomen live-registratie, uitgebracht onder de titel Where Have You Been All My Life? Daar hoorde je de band in topvorm. En het lijkt alsof het componist en zanger Conor O’Brien (Stationschef – vanavond 27/09 – van 22:00-24:00 uur te horen op Pinguin Radio) met een hoop positieve energie naar huis heeft gestuurd om te werken aan nieuw materiaal. De vijfde van Villagers biedt alles wat we van de band gewend waren, en meer.
The Art Of Pretending To Swim start ijzersterk met twee uitmuntende sfeervolle liedjes Again en Trick Of The Light. De opener is een goed voorbeeld van wat er verder op de plaat gaat volgen. Villagers speelt subtiel met samples en electronica om hun wonderschone liedjes net een extra edge te geven. Maar blikvanger is en blijft de zang van O’Brien: een mooie stem? Nee, maar wel met veel gevoel en daarom meeslepend. Heel close opgenomen, zo lijkt het. In sommige nummers hoor je het klikken van zijn lippen en is het alsof hij in je oor fluistert.
De sterke punten van The Art Of Pretending To Swim zijn puntje bij paaltje de perfecte liedjes en de fantastisch creatieve arrangementen waarin moderne productietechnieken helpen een boeiend bruisend circus voor je oren te creëren en die toch al mooie liedjes naar een nog hoger niveau tillen. Villagers slagen er ook in te blijven verrassen. In Love Came With All That It Brings en Real Go-Getter bijvoorbeeld, wordt naar hartelust geknipt en geplakt, maar altijd in dienst van het liedje.
Villagers levert met hun vijfde plaat een klassieker van jewelste af en een heerlijke plaat om de herfst bij de haard mee door te brengen. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier
We Were Promised Jetpacks is zo’n band die door keihard werken langzaam maar zeker een trouwe schare fans opbouwt. Na jaren eindeloos touren en drie albums hebben ze even een adempauze genomen en zich teruggetrokken, thuis, in Schotland. Daar zijn ze langzaam gaan schrijven en het nieuwe materiaal net zo lang gepolijst tot het mooi glimt. Heeft de pauze de Schotten goed gedaan? Ja, en nee.
The More I Sleep The Less I Dream is een prachtig alternatief rockalbum geworden vol meeslepende grootse liedjes, prachtig overtuigend gezongen door goudkeeltje Adam Thompson. Helemaal zoals je van de Jetpacks zou verwachten. Nummers met veel dynamiek, onderhuidse spanning. De band heeft een eigen geluid, een eigen manier van componeren en arrangeren; een eigen smoel om u tegen te zeggen. De nieuwe plaat telt een aantal juweeltjes die tot het beste van hun oeuvre kunnen worden gerekend. Swingend Someone Else’s Problem bijvoorbeeld, of het walsje Hangin In en emotioneel geladen When I Know More.
Toch is er iets mis met dit nieuwe album van de Jetpacks, en het is lastig de vinger te leggen op waar dat precies aan ligt.
Albums van de Jetpacks zijn steevast groeiers. Het is wat stugge indierock die zich niet makkelijk geeft maar langzaam doordringt in de vezels van je brein en dan niet meer loslaat. Van die muziek waar je in kunt opgaan en waarvan de intensiteit kan leiden tot een heerlijk euforisch gevoel. Maar het duurt bij The More I Sleep The Less I Dream wel verdacht lang voor de groei erin komt. Zo lang dat er twijfel insluipt of dat meeslepende moment nog wel komt. Misschien is het de productie die de dynamiek in de nummers uitvlakt, misschien is het de bombast waarin de band zich op dit album wat kan verliezen (In Light klinkt als een goede tune voor de volgende James Bond-soundtrack). Maar we houden nog even vol; de Jetpacks verdienen het! Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier
Ruim drie jaar naar het megasuccesvolle debuut Shades Of Black is de wolflady Sharon Kovacs terug met haar moeilijke tweede Cheap Smell. Na het afronden van Rock City Institute en de documentairefilm Wolflady ging het hard met het succes van de Baarlose, zowel binnen als buiten de Nederlandse grenzen.
Een gitaarvirtuoos als de Amerikaanse Joe Bonamassa heeft natuurlijk geen introductie meer nodig. Hij produceert platen aan de lopende band, heeft tot nu toe twintig nummer één Billboard Blues albums en is fervent verzamelaar van vintage gitaren en versterkers. Hij leerde gitaar spelen van wijlen Danny Gatton en toerde op zijn twaalfde al met niemand minder dan de in 2015 overleden B.B. King. Hij staat op alle belangrijke podia en verkoopt overal ter wereld zalen uit. Redemption is Bonamassa’s dertiende studioalbum en de derde in rij met volledig eigen geschreven werk.
Met Redemption laat Bonamassa meer van zichzelf zien dan ooit. Naar eigen zeggen gaat hij op dit moment door een lastige periode in zijn leven, een periode waarvan hij niet verwachtte daar ooit doorheen te gaan. Dat hoor je overduidelijk terug. In het indrukwekkende bluesnummer Self-Inflicted Wounds bijvoorbeeld schuilt pure pijn. Dat hoor je en dat voel je in iedere vezel in je lichaam. Het gaat door merg en been al vanaf de eerste noot die Bonamassa aanslaat op zijn gitaar. Het komt meteen binnen. De zanglijnen en de tekst versterken dit effect nog eens. Als dan ook nog de jankende solo van Bonamassa halverwege het nummer te horen is, verduidelijkt dat de snerpende pijn die hij voelt. Het prachtige akoestische Stronger Now In Broken Placesweerspiegelt de hartzeer die hij gehad heeft en hoe hij langzaamaan weer uit die diepe put van verdriet is gekropen.
Toch is Redemption alles behalve een softe plaat. Opener Evil Mama is een energieke groovende bluesrock song met een vleugje soul. King Bee Shakedown is een boogiewoogie met een rockabilly twist en Molly O’ klinkt bijna als powermetal nummer; krachtig en standvastig. Deep In The Blues, de titel verraad het al, heeft weer een ouderwets Bonamassa bluesrock geluid, evenals Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should en I’ve Got Some Mind Over What Matters. Pick Up The Pieces daarentegen heeft echt een jaren vijftig jazz feel en voor The Ghost of Macon Jones nodigde Joe de uit Nashville afkomstige countryzanger Jamey Johnson uit om samen met hem de vocalen voor z’n rekening te nemen. Het is dan ook niet gek dat dit nummer een behoorlijke country en roots invloed heeft. De gelijknamige titeltrack is een schreeuw om hulp. Letterlijk vraagt Bonamassa om gered en verlost te worden van zijn demonen. Het begint als een swampy country/roots song en gaat over in een dampende Mississippi blues met scheurende gitaar. Afsluiter Love Is A Gamble is een klassieke ABC blues, alleen dan wel zeer goed uitgevoerd.
Redemption bevat een zeer divers en uitdagend pallet aan kleuren en klanken en is bij tijd en wijlen hartverscheurend en tegelijkertijd opliftend door de hoop en kracht die het uitdraagt. Het is een ijzersterke, pure en echte plaat. Het is Bonamassa op zijn kwetsbaarst. Het gaat over pijn, verdriet, berouw, acceptatie, hoop, opkrabbelen en uiteraard, zoals de titel al zegt, verlossing. Waar Joe ook doorheen is gegaan en zelfs nog doorheen gaat, het levert hem wel zijn meest oprechte en beste plaat ooit op. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist
Tom Grennan is een van de grootste talenten van 2017 en meest geanticipeerde artiesten van 2018. Hij kan krachtige pop liedjes maken met zijn scheurende stemgeluid terwijl zijn teksten een kwetsbare kant laten zien. Zijn debuutalbum kwam in maart uit en nu is het tijd voor een tour als een orkaan.
Sam Fender. Één luisterbeurt verraadt wellicht invloeden van The Killers, Jeff Buckley en Ben Howard (zelfde manager!), maar Sam Fender is toch echt de stem van déze generatie. Van BBC kreeg hij de eervolle ‘Sound of 2018’ stempel waarmee hij in een soort wervelwind de lokale pubs rondom Newcastle is ontstegen. Afgelopen 14 september nog onze IJsbreker met de track Dead Boys!
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS)
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2)
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records)
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS)
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous)
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus)
Sevn Alias – Recasso (1OAK)
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias)
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Nederland mocht jaren geleden, in 2014, voor het eerst kennis maken met de Britse indie rockband 
“I’m not on social media, so my experience is somewhat limited, but people really seem to find validation in the likes — and then there’s Facebook Live, where people have streamed torture and murder, or, in the case of Philando Castile, getting murdered by a cop”, aldus Mark Arm, zanger van 
Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers 
Een gitaarvirtuoos als de Amerikaanse 
